Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έχετε σκεφτεί ποτέ, πώς γεννιέται ένας έρωτας; Δεν μιλώ για τις εγκεφαλικές συνάψεις, αλλά για τις ψυχικές. Αναλογίστηκε ποτέ κανείς, πώς εμπνέεται η ψυχή για ν' αναλάβει χρέη Θεού; Το καλοκαίρι θα μπορούσε να είναι η απάντηση, αλλά δεν ξέρω αν αρκεί, θα δούμε.

To μπάρκο είναι μια ιστορία θαλασσινού ταξιδιού. Ο συγγραφέας καταφέρνει μέσα από μια ρεαλιστική αφήγηση να καταγράψει τις συνήθειες, τις παραδόσεις, τις προλήψεις και τα έθιμα των ναυτικών, καθώς και τις αγωνίες και τις ανησυχίες τους εν πλω. Ωστόσο, οι ήρωες της ιστορίας αυτής δεν είναι μόνο αυτοί που ταξιδεύουν, αυτοί που φεύγουν και διακινδυνεύουν τη ζωή τους καθημερινά στις θάλασσες του κόσμου. Είναι και αυτοί που μένουν πίσω, που αγωνιούν και προσμένουν, είναι οι συγγενείς και τα παιδιά, οι συγχωριανοί και οι φίλοι. Για τον αναγνώστη όμως του βιβλίου, το ταξίδι λειτο...

Οι κυματισμοί της θάλασσας είναι όπως και οι διακυμάνσεις των συναισθημάτων, σε μια συνεχή κίνηση και εναλλαγή. Οι διακυμάνσεις όμως αυτές δεν διαμορφώνουν μόνο το ψυχικό μας τοπίο, αλλά και επίπλαστες πραγματικότητες που έχουν επιπτώσεις -ενίοτε και πολύ σοβαρές- σε ολόκληρο το φάσμα της ύπαρξής μας. Τα 60 κείμενα που περιέχονται σε αυτό το βιβλίο, χωρισμένα σε 6 ενότητες, είναι ένας τρόπος προσέγγισης ώστε να δοθεί μια άλλου τύπου οπτική, πιο ευέλικτη απέναντι στα γεγονότα και το νόημα της ζωής. Εστιάζουν με έναν μεταφορικό και συμβολικό τρόπο στην πληθώρα από ερεθί...

Το δικό μου κεφαλοχώρι, η Καρυά, είναι στην ορεινή Λευκάδα. Εκτός από το καλό κρασί που παράγει -μαύρο και κεροπάτι από βαρτζαμί και μοσχάτο σταφύλι- που η γεύση του είναι ανεπανάληπτη, βγάζει και χρυσοχέρες γυναίκες, που φτιάχνουν τα πιο ωραία εργόχειρα, όπως τα υφαντά του αργαλειού και τα μοναδικά κεντήματα με τη σταυροβελονιά και το ψαθάκι. Επίσης η Καρυά βγάζει πολλούς και καλούς γλωσσοπλάστες, που διηγούνται ωραίες και νόστιμες ιστορίες που κάνουν τον ακροατή να ξεχνάει όλες τις τυχόν αγκούσες του. Το Θείο αυτό δώρο που έδωσε η φύση στο ως άνω χωριό είναι ανεξήγητο. Κά...

Έντεκα διηγήματα για τις μικρές και μεγάλες αυταπάτες μας, που άλλοτε μας φοβίζουν, άλλοτε μας παραπλανούν και, πολλές φορές, μας καθορίζουν.

Στη συλλογή διηγημάτων "Κόμπο τον κόμπο" όλες σχεδόν οι ιστορίες έχουν τη μορφή της εξομολόγησης ή της εξιστόρησης γεγονότων που αφορούν το παρελθόν. Οι αφηγητές, φορείς του παραδοσιακού προφορικού πολιτισμού οι περισσότεροι, με έναν αδρή προφορικό λόγο και με δωρική λιτότητα υφαίνουν λέξη τη λέξη, κόμπο τον κόμπο, τα προσωπικά πάθη αλλά και τις πληγές της Κατοχής και του Εμφυλίου σε κρουστές ιστορίες. Ηρωίδες που βίωσαν τη σκληρότητα της αρχαϊκής κοινωνίας και άλλες που ύψωσαν το ανάστημά τους και πάλεψαν στις πιο αντίξοες συνθήκες· ήρωες-θύματα των κοινωνικών προκαταλή...

"Τι πραγματικά συνέβη στον καθηγητή μαθηματικών Ανδρέα Σιρμόπουλο; Ποια είναι η Αθανασία και ποιοι γλεντούν φλερτάροντας με τη φρίκη; Ποια μυστηριώδης δύναμη και ποιο σκοτεινό παρελθόν βασανίζουν την Αλίσια; Ακούστε την αινιγματική ιστορία ενός κάστανου, ταξιδέψτε στον χωροχρόνο με ξεναγό έναν αρχαίο καλλιτέχνη και νιώστε την ανατριχιαστική υγρασία του σκοτεινού ποταμού που παρασύρει τον ποιητή Ανδρεάδη. Μεταμορφώσεις, παραισθήσεις, στιγμές ρίγους και μυστηρίου. Όταν περάσεις στην άλλη όχθη, ίσως είναι χωρίς επιστροφή...".

Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω αλλά όσο οι εαυτοί δέχονται ο ένας την αδυναμία του άλλου, ο χρόνος γίνεται περιττός, για πάντα καλοκαιρινός ο τόπος, άμμος στα δάχτυλα των ποδιών, στον θώρακα, πάνω στο στήθος μου αλατόνερο, στα χέρια κατακόκκινο καρπούζι. Τη μια τα καταφέρνω, δροσίζει, γλυκαίνει το στόμα μου, την άλλη -μα τι αδέξια, τι παρορμητική- γλιστρά πάνω στις γάμπες μου, κολλάω ολόκληρη, αμάν, θα αναμετρηθώ ξανά με τις επίμονες μύγες. Είναι νεαρή δημοσιογράφος και μόλις ολοκλήρωσε το ένθετο της εφημερίδας της για τον Μάη του ’68. Η κόπωση, οι πολλαπ...

όρεσα το σκούρο λαχανί μπουφάν με προοπτική να επιδοθώ στο γνωστό μου περπάτημα μέχρι εξαντλήσεως. Σε ένα σχεδόν αέναο περπάτημα με προορισμό την ανυπαρξία. Άλλοι επιλέγουν το σιδέρωμα, άλλοι το πλέξιμο, άλλοι μια συλλογή γραμματοσήμων... Ο δικός μου τρόπος ενάντια στη μνήμη είναι το περπάτημα. Ένα διαρκές περπάτημα χωρίς πού και γιατί, μέχρι το σώμα να εξαντληθεί τόσο που να μην αφήνει χώρο στο μυαλό για τα γνωστά του διαολεμένα παιχνίδια. --- --- --- Περιφέροντας αδιάκοπα το σαρκίο μας στους δρόμους της πόλης, γοητευμένοι αλλά και μπουχτισμένοι απ’ τον αμείλικτο ρε...

Τρεις νουβέλες και ένα διήγημα του Γιάννη Μαρή, όλα ανέκδοτα έως σήμερα σε βιβλίο, προσφέρουν στον αναγνώστη ένα μικρό πανόραμα Μαρή, με τα θέματα, τους χαρακτήρες και την πλοκή των λαϊκών ιστοριών του. Είναι όλα δημοσιευμένα για πρώτη φορά σε εφημερίδες και περιοδικά μεταξύ του 1960 και του 1962, μιας πολύ παραγωγικής τριετίας του συγγραφέα. "Το Φεστιβάλ του θανάτου" διαδραματίζεται με φόντο το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, το Ναύπλιο και το Μπούρτζι. Ο πρωταγωνιστής, alter ego του Μαρή, που έχει "γράψει κάμποσα σενάρια με αξιοθαύμαστη εμπορική επιτυχία" και παρακολουθεί...

Ένα κλειδί περνά από χέρι σε χέρι. Καταλήγει σ’ έναν οδοιπόρο προσκυνητή. Ώσπου μια γυναίκα ξεκλειδώνει την καρδιά της. Και τη δική του. Ο εφιάλτης του Αδόλφου Χίτλερ την τελευταία του νύχτα στοιχειώνει τις ζωές ανθρώπων που επιμένουν στην αλήθεια. Πενήντα έξι σελίδες ενός χειρόγραφου περνούν από αφηρημάδα ενός συγγραφέα στα χέρια του μικρού αγοριού του. Ένας καθρέφτης εξαπατά και το μυαλό περνά στην άλλη όχθη. Τέσσερα αφηγήματα, ξεκινώντας από διαφορετική αφετηρία, διηγούνται ισάριθμες ιστορίες ανάμεσα: στο κακό και το καλό, το φανταστικό και το πραγματικό, την τρέλα κα...

Μικροδιηγήματα, μικροδιηγήσεις... Σαν παραμύθια. Σαν τέτοια είναι και τ' Αερικά και η Φατμέ κι οι άλλες οι ιστορίες, που θα βρείτε μέσα στο βιβλίο. Κι όπως τα παραμύθια τα διηγούνταν οι γιαγιάδες, έτσι και οι ιστορίες, που θα βρείτε στο βιβλίο, δεν είναι για διάβασμα. Συμβουλεύω να μην τις διαβάσετε μόνοι σας, εσείς οι ίδιοι. Ζητήστε από κάποιον άλλον να σας τις διαβάσει κι αν μπορείτε να διαλέξετε, διαλέξτε να είναι και μεγαλύτερης ηλικίας. Τα παραμύθια στα παιδάκια τα έλεγαν πάντα ο μπαμπάς κι η μαμά κι η γιαγιά... Εσείς να κλείσετε τα μάτια και μόνο ν' ακούτε. Αν θέλετε...

Έρωτας νεανικός, εξερευνητικός και άγουρος ή ώριμος και αργοπορημένος αλλά πάντοτε καλοδεχούμενος, έστω και καθυστερημένα. Έρωτας άδοξος, προδομένος, αίσιος και μετουσιωμένος σε βαθιά ριζωμένη αγάπη, ενσαρκωμένος σε απογόνους ή μεταλλαγμένος σε ρουτίνα και απογοήτευση, ακόμα και διάψευση. Έρωτας πανδαμάτορας, που αγνοεί ηλικιακά όρια, προκαθορισμένα φύλα, κοινωνικές προσταγές και προσδοκίες, απαιτώντας το δικό του μερίδιο από την πρόσκαιρη ύπαρξή μας. Μικρές, αυτόνομες ιστορίες εμπνευσμένες από την ίδια τη ζωή μας, οι οποίες κρύβουν μέσα τους μεγάλες αιώνιες αλήθειες για...

Ένας έπαιξε κι έχασε λεφτά ή τη ζωή του, άλλος έχασε έναν άγγελο από παρεξήγηση, ένας τρίτος δεν κατάφερε να τελειώσει μια συναυλία, ενώ ο Αλεξάντερ Ντμίτριεβιτς Μπλανκ, παππούς του Λένιν, έμαθε την αλήθεια για την επανάσταση του ’21 από πρώτο χέρι. Αυτοί κι άλλοι τόσοι θα έλεγε κανείς πως είναι είτε ζεστοί, είτε κρύοι. Ο Αντρέας πάλι, παρόλο που έπινε παγωμένες μπύρες, έβλεπε πως η ζωή του και οι ζωές των φίλων του ήταν χλιαρές και θέλησε να κάνει κάτι για να τις αλλάξει. Το περίεργο είναι πως όλους αυτούς και πολλούς ακόμα, ο Κ. Κώστας τους συνάντησε στα ενδότερα το...

Κρίση μέσης ηλικίας. Αγάπη. Έρωτας. Ψυχαναγκασμός. Φιλία. Μοναξιά. Δύναμη ψυχής. Απώλεια. Μικρά κείμενα με ιστορίες γυναικών. Πίνακες δεν τα λες, σκίτσα τα λες.

Eννέα βιωματικές ιστορίες που σε ταξιδεύουν από τον Βό­λο της δεκαετίας του ‘70 ως τη Μιννεάπολη των ΗΠΑ του 2018, και μία μαρτυρία για τον πατέρα του συγγραφέα από τον στρατό, μετά την Κατοχή. Επεισόδια ζωής, όχι συγκλονιστικά, απλά ενδιαφέροντα, με τη σφραγίδα όμως μιας ιδιαίτερης οπτικής και μια αφηγηματική ροή που σε κατακτά.