Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

33 ΜΚ "Όλα άρχισαν ένα καλοκαιριάτικο πρωινό. Ένα πρωινό δροσερό, να, σαν το σημερινό, που έμελε, όμως, να αλλάξει όλα τα πρωινά μας. Όλα τα καλοκαίρια μας. Η ζωή μας έγινε χειμώνας. Ένας κρύος, παγερός χειμώνας. Για πάντα! Έτσι θα είναι πάντα, να ξέρεις. Ό,τι και να γίνει από εδώ και μπρος, αυτά που ζήσαμε, δεν μπορούν να τα ξεγράψουν. Ποτέ!" Μια συλλογή διηγημάτων φόρος - τιμής σ’ όλους αυτούς που υπερασπίστηκαν με την αυτοθυσία τους την ελευθερία της πατρίδα τους και τις πανανθρώπινες αξίες!

Χωρίς εσένα θα με καταπιεί το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Εσύ, εσύ είσαι το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Αν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν κάτι άλλο. Όχι, λάθος. Εγώ είμαι το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Το μπλε υγρό είναι όλα. Η ζωή είναι ένα κολλώδες μπλε υγρό. Ένας άντρας συναντιέται στην Κυψέλη με τη γυναίκα που κάποτε είχε ερωτευτεί. Μια εικαστικός ετοιμάζει μια έκθεση με όλα τα πράγματα που αγχώνουν τους ανθρώπους. Ο Ανδρέας γυρίζει απ’ το Παρίσι για να ζήσει με τον Βασίλη. Ένας βοηθός φωτογράφου φοβάται τους ανθρώπους, αλλά ερωτεύεται μία φοιτήτρια κατά τη διάρκεια μιας διακοπής ρεύματος....

Wabi Sabi - Ωδή στην ατέλεια. Η τάση Wabi Sabi, προερχόμενη από την Ιαπωνία, φέρνει στο επίκεντρο την ασυμμετρία και τη μη αρμονία. Την παροδικότητα. Μνημονεύει το εφήμερο της ζωής. Τίποτα δε μένει αναλλοίωτο. Ό, τι ζει αλλάζει, φθείρεται. Φθορά σημαίνει ζωή. Αντικείμενα φθαρμένα, ελαττωματικά, ατελή, ενώνονται μεσ' από το φακό ενός φωτογράφου, ο οποίος αναδεικνύει την ομορφιά της ιδιαιτερότητάς τους. Προκειμένου να προετοιμάσει την επόμενη έκθεσή του με τίτλο "Wabi Sabi", περιφέρεται στο Μοναστηράκι φωτογραφίζοντας αντικείμενα από παλαιοπωλεία, προσπαθώντας να α...

Στα δεκατρία αφηγήματα άνθρωποι κάθε ηλικίας με επείγουσα αίσθηση του επίκαιρου αφηγούνται τη δική τους ιστορία. Επιτελούν αμοιβαίες ανταλλαγές με το παρελθόν, διερευνούν προσωπικές δυνατότητες, δίνουν εξηγήσεις, επιχειρούν να ανατρέψουν με χιούμορ την κατάστασή τους, υποβάλλουν τους εαυτούς σε δοκιμασία έκφρασης. Οι αφηγήσεις τους δεν ολοκληρώνονται στην επίτευξη μιας πρόθεσης, αλλά επιζούν ως διαρκής προσδοκία, έστω πίνοντας παρέα καφέδες και χαζεύοντας απ’ τα τζάμια των καφενείων.

Ο Θέμος Βασιλάκης, νέος, γέρος και ψυχωμένος, επιστρέφοντας απ' τα Δρεστενά στο χωριό του, την ορεινή Φροξυλιά το 1947, έπεσε σε ενέδρα αγνώστων στη θέση τραμπαλούλα και σκοτώθηκε απ' αυτούς επί τόπου! Ποιος ή ποιοι, όμως, έστησαν τη θανατερή παγίδα στον ανύποπτο Θέμο με το τραγικό αυτό αποτέλεσμα; Για να του στήσουν τη φάκα μακριά απ' το χωριό εκεί, στην ξέφωτη τραμπαλούλα, πρέπει να ήξεραν ότι είχε πάει στα Δρεστενά ή και σε άλλο χωριό μακρύτερο και, έτοιμοι, τον περίμεναν να επιστρέψει... Ποιος, όμως, εκτός απ' τους δικούς του, γνώριζε ότι θα πήγαινε στα Δρεστεν...

Ένας πατέρας χτίζει υπόστεγο πάνω από το μνήμα του γιου του και προσπαθεί να το νομιμοποιήσει με τον νόμο περί αυθαιρέτων κατασκευών· τρία "νεραϊδέλια" έχουν ταράξει τον αντρικό πληθυσμό ενός χωριού και γίνονται αιτία να ανεγερθεί στο "τραφί" ένα ναΐδριο· τρεις φοιτητές -ένας άθεος Γάλλος, ένας κνίτης κι ένας συντηρητικός χριστιανός- επισκέπτονται το Άγιον Όρος και γίνονται μάρτυρες θαυμαστών συμβάντων· ένας δεκαπεντάχρονος φέρνει λουλούδια σε μια τραγουδίστρια μπουζουξίδικου κι εκείνη του ζητά να της ξεκουμπώσει το φόρεμα· μια ομάδα ακροδεξιών περιφρουρεί τη λιτανεία του Δ...

Τα δεκαοχτώ διηγήματα της συλλογής "Όταν ο ήλιος μπήκε στο δωμάτιο" του Γιώργου Μολέσκη έχουν ως αφετηρία τους πραγματικές ιστορίες, που συνέβησαν στην Κύπρο και σε άλλα μέρη του κόσμου: Ελλάδα, Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Σουηδία, Γεωργία, Βέλγιο κ.λπ. Κάποιες αναφέρονται σ’ ένα μονάχα επεισόδιο, άλλες καλύπτουν μεγαλύτερες περιόδους της ζωής των ηρώων. Οι ιστορίες αυτές είναι δοσμένες με περισσότερα ή λιγότερα στοιχεία φαντασίας και μυθοπλασίας. Παιδικές και εφηβικές μνήμες, ιστορίες από τη νεανική και ενήλικη ζωή που διαδραματίζονται σε διαφορετικές χρονικές π...

Αναρωτηθήκατε ποτέ τι συμβαίνει μέσα στον ανθρώπινο νου; Μήπως τελικά ο εγκέφαλος είναι μια φυλακή και όχι ένα απλό όργανο σκέψης; Μία δύναμη γένεσης τεράτων και μαγισσών! Ο Αλέξης Σπυρόπουλος είναι μοιρασμένος στα δύο. Η δουλειά του επισκιάζεται από τη θλίψη για το χαμό της γυναίκας και της κόρης του. Στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, όπου βρίσκεται για να κλείσει μια επαγγελματική συμφωνία, θα καταδιωχθεί από ένα αλλόκοτο πλάσμα του γένους που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται "ποντικάνθρωποι". Η Σταυρούλα, από την άλλη, θα πρέπει ν’ "αντιμετωπίσει" τον "Χαμογελαστο...

ΘΥΜΗΣΕΣ Π' ΑΝΤΕΞΑΝΕ ΚΑΙ ΔΕ ΣΒΗΣΑΝΕ Έρωτες - Πόλεμοι- Στιγμές- Ώρες- Μέρες και Χρονιές. Πόνος και Χαρά- Πίκρα, της ψυχής άγριες βαρυχειμωνιές. Ήταν σταθμοί ζωής, δε θέλησαν να χαθούν και ζήσανε. Οι πληγές κλείσανε, τα σημάδια μείνανε, να μην ξεχνιούνται, κάποιες καλές στη μνήμη φώλιασαν μικρές θύμησες, που κει μέσα τράνεψαν και ρίζωσαν. Κι έτσι, γεννήθηκε τούτη η γραφή, ποτέ τους δε σβηστήκαν. Ιστορίες και γεγονότα, που άλλα έζησα και άλλα μάθημα και σχολειό γίνανε κι αυτό είναι που τέλειωσα εγώ. Αυτά στο μέσα μου κουρνιάσανε κι εκεί, το πορτρέτο μου, ζωγραφίσαν. Μ' α...

Οι ήρωες και οι τόποι στον "Άγριο έρωτα" συγκροτούν μια παγκόσμια ανθρωπογεωγραφία της σύγχρονης ζωής. Από την Κίνα μέχρι τη Χιλή κι από τη Λιβερία μέχρι τη Βουδαπέστη, ο συγγραφέας καταγράφει αφηγήσεις μιας πραγματικότητας που πάλλεται από την οικονομική, την πολιτική και την συναισθηματική κινητικότητα. Αυτό που παραμένει σταθερό, από σελίδα σε σελίδα, είναι ο ανυποχώρητος ανθρωπισμός του βλέμματος, η μαχητική διεκδίκηση της επόμενης μέρας.

Σε αυτά τα 18 διηγήματα -Ιστορίες του βίου μας, θα έλεγα, φωτίζεται η ζωή καλύτερα σε λεπτομέρειες- ιερές σχεδόν. Μοιάζουν σαν τα υφάσματα που φορέσαμε, τα σεντόνια που σκεπάσαμε το σώμα μας και τώρα με ψαλίδι τα κάνουμε πολύτιμα μέρη του σπιτιού μας - αυτό που οι ξένοι λένε πάτσγουορκ. Και ονομάζει η ίδια - καλλιτεχνική μπαλωματική. Μια άγνωστη Βόρεια Ελλάδα και η άλλη Ελλάδα μέσα από τα μάτια της εκπαιδευτικής διαδρομής της συγγραφέως Κυριακής Καρούλια-Τέη παρελαύνει εδώ. Που κοιτάει μπροστά πάντα, ποτέ πίσω, και κάνει την πρώτη της τέχνη. Του γραπτού λόγου. Με ταλέντο...

Ως γνωστόν η Κέρκυρα είναι το κέντρο του κόσμου. Η θάλασσα που την κυκλώνει της χαρίζει όμορφες ακρογιαλιές και ήσυχους χειμερινούς μήνες. Εδώ, κάτω από του ουρανού το μέγα πολυκάντηλο, οι άνθρωποι ζουν δυο ζωές, παρά τις αυταπάτες τους. Άλλωστε τίποτα δεν είναι αληθινό. Ο Βαρθολομαίος Ολίβιε, ρεσεψιονίστ σε ξενοδοχείο με διάχυτες φυλλωσιές, έχοντας διαβρωθεί από τη σιωπή της νυχτερινής βάρδιας, ονειρεύεται ότι μπορεί να γράψει ιστορίες. Το νησί δεν αγνοεί κανένα τέκνο του. Αργά το βράδυ, που στα καντούνια παρελαύνουν στοιχειωμένες φιλαρμονικές, ο ρεσεψιονίστ δίνει τη θέση...

Τα παλιά τα χρόνια στα χωριά, όταν οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς ηλεκτρικό και ξημέρωναν με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου και νύχτωναν με το πρώτο σκοτάδι που έπεφτε το σούρουπο, τα χειμωνιάτικα βράδια μαζεύονταν γύρω απ το τζάκι ολάκερες παρέες και άκουγαν παραμυθένιες αυτοσχέδιες ιστορίες που διηγιόταν ο "παραμυθάς" του χωριού. Κάποιες στιγμές, κάτι η θαλπωρή της φωτιάς κάτι η μονότονη, αργή φωνή του παραμυθά, βάραινε τα βλέφαρα κάποιων ακροατών. Τότε ο παραμυθάς για να τους ξυπνήσει έβγαζε μια δυνατή κραυγή: ΚΡΑΑΑΑΑ! Για να απαντήσουν όλοι με μια φωνή: ΚΡΟΟΟΟΟ!!!! Κείμεν...

Έβλεπε το χρυσόψαρο σαν να κολυμπάει μέσα στον ουρανό, και τις ταράτσες των σπιτιών να μοιάζουν με πέτρες στο βυθό της θάλασσας. Η ουρά του και τα πτερύγια ήταν κόκκινα και στις άκρες τους γινόντουσαν πορτοκαλί ή και χρυσά, όπου τα γέμιζε το φως. Τα λέπια του λαμπύριζαν πορφυρά, μόνο στην κοιλιά του το κόκκινο γινόταν σκούρο από τη σκιά και θύμιζε οξειδωμένο μέταλλο. Πίσω από το ψάρι η εικόνα ήταν φλου· σύννεφα γκρίζα γέμιζαν το κάδρο με μια γαλάζια γραμμή από κάτω τους, να ξεχωρίζει τον ορίζοντα στο βάθος από τις στέγες των κτιρίων, που φαινόντουσαν θολές. Έμοιαζε με μια ά...

Σκοπός της σειράς είναι μάλλον η σταχυολόγηση και παρουσίαση κάποιων λιγότερο γνωστών, παραγνωρισμένων ή εντελώς ξεχασμένων κειμένων πλειάδος αξιολόγων διηγηματογράφων και λογογράφων, που το έργο τους ή μέρος του έργου τους είναι δυσεύρετο ή δυσπρόσιτο για το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. [...]

Από το μπουάτ μιας γωνίας των γραφείων ξεκινούσε ένας κόκκινος σπάγκος, τρυπούσε τον τοίχο κατά μήκος, περνούσε κάτω από το μπαλκόνι, διέσχιζε εναέρια τον κεντρικό δρόμο, και κατέληγε απέναντι στο ξυλουργείο του Λευτέρη, ο οποίος ροκάνιζε μια πόρτα, ενώ ο βοηθός του κρατούσε στα χέρια του δυο σκουριασμένους μεντεσέδες.

Παράξενες γυναικείες μορφές παρελαύνουν σε αυτές τις πέντε ιστορίες, όπου με αφορμή το θηλυκό στοιχείο -ή και εξαιτίας του- το φανταστικό και το παράδοξο εισβάλουν στην καθημερινή πραγματικότητα.

Η πτώση της Αυτοκρατορικής Ιαπωνίας μέσα από τα μάτια του Ναομίκι, ενός Ιάπωνα καμικάζι.