Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

24 στιγμιότυπα, 24 καρέ, 24 στάσεις, όσες και σε ένα φωτογραφικό φιλμ. Όσες και οι στάσεις του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου της Αθήνας. 24 αυτοτελείς, ημιτελείς, μετέωρες και συνεχιζόμενες ιστορίες, που εκτυλίσσονται μέσα και έξω από τα βαγόνια και τους σταθμούς. Είναι μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα στην κορύφωση της κρίσης και οι απεργίες έχουν παραλύσει την πόλη - τα ταξί έχουν ανεβάσει χειρόφρενο και τα βενζινάδικα παραμένουν κλειστά για μέρες. Στα γεμάτα βαγόνια συνυπάρχουν τακτικοί επιβάτες με εκείνους που μπαίνουν για πρώτη φορά στο τρένο, εκπρόσωποι της μεσαίας τάξης με νε...

Το βιβλίο της Ηλιοπούλου µιλά για τέρατα, παρόλο που δεν ανήκει στις ιστορίες τρόµου. Τα τέρατά της είναι πλάσµατα που κατοικούν µέσα µας τιθασευµένα, αλλά, όταν η τάξη της καθηµερινότητας διασαλεύεται, αναδύονται και σέρνουν τον χορό. Μιλά ακόµα για τη διαφορετικότητα στην όψη ή τη συµπεριφορά του Άλλου ανθρώπου που ταράζει και ωθεί στη διαδικασία τερατοποίησής του. Έτσι που η αναπόφευκτη εµµονή στην εχθρότητα µετατρέπει σε τέρας και τον εχθρό του "τέρατος". Το γράψιμό της, συχνά οδηγούμενο από υπαινικτικό χιούμορ, κινείται με άνεση στην κόψη του ξυραφιού, χωρίς σε...

Ναι υπάρχουν οι Μοίρες! Άλλες είναι αγέρωχες, όμορφες, με πλούσια μακριά μαλλιά, αστραφτερό χαμόγελο και ζεστό βλέμμα. Κι άλλες είναι ρακένδυτες, μοχθηρές, ξεμαλλιασμένες, χωρίς δόντια. Άλλοτε τις συναντούμε στην πορεία της ζωής μας κι άλλοτε μας περιμένουν την ώρα που θα γεννηθούμε να γαντζωθούν στους ώμους μας, ώστε να σερνόμαστε από το βάρος τους, ή να μας πιάσουν από το χέρι και να μας πουν "προχώρα εγώ είμαι εδώ". "Οι Ιστορίες μου οι μοίρες μου" είναι ένα πεζογράφημα που δίνεται με βιωματικό λόγο σε έντεκα αυτοτελή αφηγήματα. Μεμονωμένες, οι αυτοτελείς ιστορίες,...

Ίσως ο κόσμος να είναι ένα όνειρο. Μια σκέψη ή μια φα­ντασία. Μπορεί και μια τρέλα. ΄Η απλώς αυτό που βλέπουμε. Ίσως να είναι οι άτακτες λέξεις στο μυαλό ενός άντρα καταδικασμένου να ζει την ίδια του τη ζωή, η επιθυμία μιας γυναίκας για την ώρα της κηδείας της, η κραυγή ενός απελευθερωμένου αρνιού. Ίσως η όψη του να αντικατοπτρίζεται στο μέταλλο μιας φαλτσέτας, στα ωχρά στολίδια ενός παλαιοπωλείου ή πάνω σε ένα γυαλιστερό φλασκί. Ένας κόσμος ζωντανών που δεν θυμούνται ότι ζουν και νεκρών που δεν θυμούνται ότι έχουν πεθάνει, σαν να τους μπερδεύει η κοινή τους ανάγκη για έναν...

"Θαλασσινά ειδύλλια" - μια συλλογή που την είχε σχεδιάσει ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης όσο ζούσε -, έχουμε το αποκορύφωμα της ωρίμανσης και την έκφραση της εξαιρετικά αφηγηματικής μαστοριάς του Σκιαθίτη πεζογράφου. Στα διηγήματα αυτά συναντούμε τον κόσμο του Παπαδιαμάντη, με την πίκρα και την ειρωνεία του, με τον παιδεμό του και την ελπίδα. Με την συλλογή αυτή ο Παπαδιαμάντης μπαίνει πάνοπλος στον λογοτεχνικό χώρο, να κατακτήσει την κορυφαία θέση της νεοελληνικής διηγηματογραφίας.

... Ιστορίες, απ΄ τη ζωή βγαλμένες ή φανταστικές, ποιος αλήθεια ξέρει; Ιστορίες, που όταν αρχίσεις να κτυπάς το πληκτρολόγιο, τα γράμματα ένα ένα, οι λέξεις και οι προτάσεις εμφανίζονται αβίαστα, οι ιστορίες κυλούν μπροστά σου, σαν ένα ποτάμι, που θα σταματήσει μόνο όταν θα φτάσει στον προορισμό του. Και τότε αφού ειπωθούν, η ψυχή γαληνεύει διότι την απάλυνες από το αβάσταχτο φορτίο με το οποίο η μνήμη την πλάκωνε. Ιστορίες για την αγάπη, για τον χωρισμό, για τη μοίρα των ανθρώπων, για τις καλές στιγμές ή τις δύσκολες αποφάσεις τους. Ιστορίες ανθρώπων....

Οι ιστορίες του Δον Ντομίνγκο είναι το δώρο που άφησε ο Δήμος (αγνώστων λοιπών στοιχείων) στους συνανθρώπους του πριν εξαφανιστεί. Είκοσι και μία μαγικές και παράξενες ιστορίες που άλλους τρόμαξαν κι άλλους παρηγόρησαν, όταν η ζωή έσφιγγε περίεργα γύρω τους και τα περιθώρια αντίδρασης μίκραιναν. Οι ιστορίες του Δον Ντομίνγκο ελάφρυναν τις λογικές σκέψεις από το βάρος του αποτελέσματος, τον στόχο από το βάρος της αποτυχίας, απάλυναν τις ψυχές των ανθρώπων και τις γέμισαν με τον μύθο, το παιχνίδι και την αστείρευτη επιθυμία για ανατροπή. Αν και τόσο διαφορετικός και παρεξηγημ...

ΜΕ ΛΕΝΕ... ΑΝΑΜΝΗΣΗ Αφηγήσεις για αντικείμενα που σμίγουν με μνήμες μιας αγαπημένης εποχής που πέρασε. "Πελότα", "κυπρί", "πατητήρι", "ανέμη", "σόμπα" κ.α. Η Μπελεκούκια σε τούτη τη συλλογή ιστοριών μοιάζει να κάνει διατριβή για εφήβους που χάνονται στην εποχή που ζούνε και, αλίμονο, αγνοούν αντικείμενα μιας άλλης εποχής που αν τους τα αναφέρεις διατυπώνουν την άγνοιά τους με σαρκασμό. Μέσα από τις αφηγήσεις τους συστήνονται και δηλώνουν τη χρησιμότητά τους. Περιγράφουν τις σκέψεις τους για τη λαίλαπα της ανοικοδόμησης που κατέστρεψε το περιβάλλον ή εκείνη των επισ...

Είναι οι "άλλοι", που είναι ταυτόχρονα και "ημέτεροι", αφού ζουν ανάμεσά μας και έχουν ρόλους, άλλοτε πρωταγωνιστικούς και άλλοτε δευτερεύοντες. Όπως, δηλαδή, ζει και ο καθένας από εμάς, ανάλογα με την περίσταση. Και, βέβαια, είναι καλοί ή κακοί, όπως είμαστε και εμείς ή, όπως θα ήμασταν κάτω από άλλες συνθήκες. "Δεν ζητούμε πολλά πράγματα, κύριε. Αυτό μόνο που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Τη δικιά του την πατρίδα. Να ριζώσουμε. Να μην περιπλανιόμαστε εδώ κι εκεί. Να είμαστε αυτοί που είμαστε. Ξέρω, κύριε, πως, αν βγάλω τη χιτζάμπ, θα σας διευκολύνω πολύ. Όμως δεν θέλω να...

Εφτά διηγήματα-καταγραφές και σπαράγματα ζωής είναι τα διηγήματα της συλλογής "Τα Κόκκινα Παπούτσια" της Γιαννακούλας Σταθοπούλου. Τραχιά, ρεαλιστικά κι άλλο τόσο σπαραχτικά και λυρικά, τα διηγήματα της συλλογής μάς μεταφέρουν σε μιαν άλλη εποχή, αυτήν των νεανικών χρόνων της ποιήτριας Γιαννακούλας Σταθοπούλου, όπου όλα άρχιζαν μέσα στις τόσες δυσκολίες αυτής της εποχής. Με το φόβο, αλλά και τις μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον που η ίδια αλλά και όλη η γενιά της -ή και όλες οι γενιές μετά από αυτήν- είχαν σαν ελπίδα και σαν όραμα μαζί.

- Είσαστε μήπως συγγενής του κυρίου Ζαχαρίου που είστε καλεσμένος; τον ρώτησε σε μια στιγμή η Βάγια που προσπαθούσε με διάφορες αφορμές και προφάσεις να θερμανθεί η κουβέντα τους αλλά και να μάθει ό,τι μπορεί για τον άνθρωπο που είχε αισθανθεί ότι μάλλον αξίζει σ’ αυτόν τον τζέντλεμαν ν’ ανοίξει την πόρτα της καρδιάς της... - Όχι, είμαι ιατρικός επισκέπτης και συνεργάζομαι με το γιατρό λόγω του επαγγέλματος μου και μάλιστα πολύ στενά. Εσείς; - Ούτε κι εγώ συγγενής, εξήγησε η Βάγια. Εγώ είμαι μοδίστρα και ράβω τα μοντέλα σε έναν μεγάλο οίκο ραπτικής. Αυτή την κόκκινη μ...

Έπεφτα, έπεφτα, έπεφτα, όλο και πιο χαμηλά, σαν σε κενό αέρος, χωρίς ν' αλλάξω θέση. Οι αισθήσεις λες κι έφευγαν εκείνη την στιγμή έξω από το σώμα μου, χάνοντας την νιώση του πραγματικού σχήματος. Κάπως έτσι μάλλον γίνεται και με τον ύπνο. Ούτε αργή, ούτε γρήγορη κίνηση: μια αέναη στάθμη βάρους πάνω από τη γη. Θυμάμαι που διάβαζα πάντα τις ώρες ανατολής και δύσης του ηλίου ξανά τις σελίδες του ημερολογίου μου. Κάθε μέρα κι ένα μικρό τετράστιχο γραμμένο στην πίσω σελίδα.

Σειρά λαογραφικών και βιωματικών διηγημάτων, με κοινό τόπο συνάντησης, την Πάρο μιας άλλης εποχής.

Δεκατέσσερις διαφορετικοί κόσμοι ενώθηκαν σε ένα υπερφυσικό, φαντασιακό επίπεδο - εκεί που η σύγκρουση του Σύγχρονου Ανθρώπου με το Σύστημα είναι τόσο επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, και οι γέφυρες φθείρονται από την τριβή με τον στυγνό ρεαλισμό. Άλλες ιστορίες παγιδεύουν τους ήρωές τους σε κόσμους-μινιατούρες ενώ άλλες εκρήγνυνται με μια ολιστική γεύση από παγκοσμιοποίηση. Πόση ελκτική ισχύ χρειάζεται ένας ταπεινός μαγνήτης για να υπερνικήσει τη δύναμη του Πεπρωμένου, και να διεισδύσει στην απόλυτη συνέπεια του Νόμου των Συμπτώσεων; "Αν και ετερόκλητες, οι αφηγήσεις αυτού του βι...

Ποιος σηκώνεται να χορέψει μέσα στην κρίση; Παρ' όλα αυτά, στα διηγήματα το χορό σέρνουν ένα παιδί που προσπαθεί να σώσει μια γυναίκα απ' τον πνιγμό, ένας δικηγόρος του Κολωνακίου που ψάχνει για μπαρμπέρη σ' ερημικό νησί, μια μεταφράστρια που γίνεται κλοσάρ, ένας μαθητής παραμεθόριου χωριού που ζωγραφίζει γκράφιτι, ένας ρέμπελος housekeeper πολυτελούς βίλας στα Κύθηρα και ένα πλήθος ανθρώπων επί ξυρού ακμής. Όπως ο ήρωας που αδυνατεί να σηκωθεί να χορέψει και να ευφρανθεί, αλλά ούτε και να πενθήσει τον πόνο του άλλου, ο πολυμήχανος που στέκει αμήχανος μπροστά στο θάνατο...

... Οι δυο τους και μερικοί φίλοι ακόμα θα αλλάζανε τον κόσμο. Νύχτες φουντωμένες από τσικουδιά και Μαγιακόφσκι, απογέματα με ηλιόσπορους στο Κύτταρο και την Αλκυονίδα. Θα φύσαγε ένας άνεμος, λέγανε, και στη ζωή και στην τέχνη. Διαφορετικός, αλλιώτικος από το καυσαέριο και από την τσίκνα. Θα χάριζε στους ανθρώπους ψυχή, εντιμότητα, δικαιοσύνη, συμπόνια. Τον μάντευαν τότε εκείνον τον αέρα στους στίχους, στη μουσική που τους ξεσήκωνε και την ίδια στιγμή τούς ξεχείλιζε από πληρότητα. "Ο αγώνας, οι ευθύνες, η δράση..." κουβέντες, αναλύσεις και σχέδια στα παγκάκια του πάρκου,...

Το παρόν λογοτεχνικό βιβλίο διηγημάτων που κρατάτε στα χέρια σας αποτελείται από 30 διηγήματα τα οποία έχουν γραφτεί τα τελευταία δύο χρόνια. Η κύρια θεματολογία τους περιστρέφεται γύρω από θέματα που σχετίζονται με την ψυχική ασθένεια (κατάθλιψη, σχιζοφρένεια) καθώς και θέματα εξαρτήσεων από αλκοολισμό μέχρι ναρκωτικά, ενώ κάποια άλλα αναφέρονται σε προβλήματα σύγχρονα και όχι μόνο της κοινωνίας… Ο συγγραφέας, βαθύς γνωστής των καταστάσεων αυτών μιας και εργάζεται στο χώρο της ψυχικής υγείας ως νοσηλευτικός λειτουργός τα τελευταία 15 χρόνια, δεν θα μπορούσε να παραμείνει ω...

"Η πανσιόν ήταν πέτρινη με ξύλινη σκεπή. Βρισκόταν σ’ έναν δρομίσκο με φωτισμό που έδινε την εντύπωση πως αργοπεθαίνει. Του θύμισε το ζαχαρένιο σπιτάκι της κακιάς μάγισσας που προσέλκυε μικρά παιδιά για να τα τρώει. Ένιωσε να κυριεύεται από ένα σκοτεινό προαίσθημα. Ένα σφίξιμο στην καρδιά, ένα πάγωμα, ένα στράγγισμα του νου και της σκέψης. Η μελαγχολική πανσιόν κάτι κρύβει, σκέφτηκε. Η αίσθηση!" Ο επιθεωρητής Μισέλ Ντιντιέ κλήθηκε να αναλάβει την πιο δύσκολη υπόθεση της ένδοξης καριέρας του, να ξετρυπώσει τον στυγερό δολοφόνο νεαρών κοριτσιών στο κέντρο του Παρισιού. Θα τα...