Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με γενικό τίτλο "Την 16η ημέρα", η Αλίκη Ευστρατιάδου μας παρουσιάζει σ' αυτό το βιβλίο δέκα διηγήματα με ποικιλία θεμάτων. [...] Τα δέκα διηγήματά της είναι απολαυστικά. Οι περιγραφές της, πίνακες ζωγραφικής. Οι διάλογοι, λες και τους ακούς δίπλα σου. Τα θέματα, αλήθειες της καθημερινής μας ζωής. Η σάτιρά της, καλοδουλεμένη δαντέλλα, η πίκρα της, συγκρατημένη αισιοδοξία. Η ευαισθησία της, ανθρωπιά και προβληματισμός και η ανάμνηση, νοσταλγικό κελάρισμα της νιότης κάθε γενιάς. Το καινούργιο βιβλίο της Αλίκης Ευστρατιάδου προσθέτει ένα λιθάρι στο ψήλωμα της νεοελληνικής μας...

«...Τι θα γίνω όταν πεθάνω; Δεν έχω αποφασίσει. Οι γονείς μου θα' θελαν να γίνω δένδρο, βελανιδιά ή καρυδιά, γιατί αυτά τα δένδρα ζουν πολλά χρόνια, έχουν καλή επιδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι θα ήμουν επιτέλους χρήσιμος στην οικογένειά μου και στην πατρίδα. Η θεία μου η Ανδρομάχη, που έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες, ήθελε να γίνω σύννεφο, να διαλύομαι, να συγκεντρώνομαι, να αλλάζω χρώματα, να με ζωγραφίζει και να εμπνέεται, οι κόρες μου θα' θελαν να γίνω καναρίνι να μ' έχουν σ' ένα κλουβί και να τους κελαηδάω, να τις ξυπνάω κάθε πρωί και να με ταΐζουν μήλο, αβγό κα...

Από το παράθυρό μου βλέπω την Αθήνα της νύχτας που όλο και περισσότερο θαμπώνει. Σήμερα κάποιος γίνεται είκοσι οκτώ, τριάντα οκτώ, σαράντα οκτώ. Κάποιος θα νιώθει πιο ζωντανός ανάμεσα στους ζωντανούς. Κάποιος πιο πεθαμένος ανάμεσα στους πεθαμένους. Και κάποιος θα φωνάζει "Θαύμα" τελειώνοντας όσα δεν μπόρεσε ποτέ ν' αρχίσει. Πόση τύχη έφεραν άραγε όλα αυτά τα χρόνια; Πόσο αργά σκορπίζεται η τύχη όταν κάνει βουτιά από τον έκτο στην αχρωματοψία; Οι γάτες του φωταγωγού δεν ξέρουν ν' απαντήσουν. Κοιτούν όμως προς τα πάνω περιμένοντάς να τους στείλει κάτι από ψηλά κάποιος μακρινό...

Ο Πειραιάς δεν είναι μόνο το λιμάνι, το Πασαλιμάνι και η Καστέλλα... Είναι ο Ολυμπιακός και το γήπεδο Καραϊσκάκη. Είναι οι σκληρές γειτονιές Τρούμπα, Δραπετσώνα, Ταμπούρια, Καμίνια, Κοκκινιά, Πέραμα και τα άγρια Μανιάτικα σφηνωμένα ανάμεσα σε βράχια και λασπόνερα. Η πιο ζόρικη διαδρομή για τους ανυποψίαστους.

"Στην πλατεία συνωστίζονται πρεζάκια και μοναχικοί ηλικιωμένοι, παλιοί χίπηδες που δεν έγιναν κουρείς, και κουρείς που έγιναν χίπηδες· αργόσχολοι, φραπεδόβιοι, φρικιά με κρίκους στη μύτη, τατουάζ και ράμφος αλαζονικό, με τσουλούφια μοβ, με Doc Martens μες στο καλοκαίρι· περίεργοι από άλλες συνοικίες που επισκέπτονται το γκέτο της βελόνας και του πειρατικού cd, αναζητώντας φτηνές συγκινήσεις. Η συνοικία ποτέ δεν κοιμάται· κάθε τόσο, τα σκουπίδια καίγονται φαντασμαγορικά. Το Needle Park, το πάρκο των τεράτων. Κάθε μεγάλη πόλη έχει το Needle Park της, όπως και τα τέρατά της...

Ποιος σηκώνεται να χορέψει μέσα στην κρίση; Παρ' όλα αυτά, στα διηγήματα το χορό σέρνουν ένα παιδί που προσπαθεί να σώσει μια γυναίκα απ' τον πνιγμό, ένας δικηγόρος του Κολωνακίου που ψάχνει για μπαρμπέρη σ' ερημικό νησί, μια μεταφράστρια που γίνεται κλοσάρ, ένας μαθητής παραμεθόριου χωριού που ζωγραφίζει γκράφιτι, ένας ρέμπελος housekeeper πολυτελούς βίλας στα Κύθηρα και ένα πλήθος ανθρώπων επί ξυρού ακμής. Όπως ο ήρωας που αδυνατεί να σηκωθεί να χορέψει και να ευφρανθεί, αλλά ούτε και να πενθήσει τον πόνο του άλλου, ο πολυμήχανος που στέκει αμήχανος μπροστά στο θάνατο...

Ο πατέρας πρόκειται να ξεψυχήσει ξαπλωµένος στην παραλία κι ο γιος τού ανακοινώνει ότι θα κολυµπήσει. Τρεις φίλοι βρίσκονται όλοι µαζί και διασκεδάζουν για τελευταία φορά, προτού το χιόνι σκεπάσει τα πάντα αµετάκλητα. Ένα αγριογούρουνο εγκλωβίζει πεινασµένους στρατιώτες πάνω στα κλαδιά ενός δέντρου και τέσσερις γυναικείες νεκροκεφαλές δεν θα αποχωριστούν ποτέ τα κοσµήµατά τους. Το αυτοσχέδιο ποδοσφαιρικό µατσάκι στο νησί αρχίζει αξηµέρωτα υπό τους προβολείς των αυτοκινήτων και η πανύψηλη λεύκα που κόβεται από τη ρίζα της δεν είναι διακοσίων αλλά µόλις τριάντα εννέα...

Ιστορίες σύντομες, άλλες πιο απλωμένες κι άλλες που αγγίζουν σε έκταση τη μικρή νουβέλα. Ήρωες της διπλανής πόρτας, που κάποια ουλή του παρελθόντος ή κάποιο πάθος του παρόντος τούς κατατρώει, αλλά δεν τους καταβάλλει. Άντρες ευάλωτοι, νοσοφοβικοί, αλαφροΐσκιωτοι και γυναίκες εύθραυστες, που άγγιξαν ή ξεπέρασαν κάποια όρια, υπερβαίνοντας την κόκκινη γραμμή των αντοχών τους. Συγγραφικές εμμονές που ανακυκλώνονται και ανεπίδοτοι έρωτες του παρελθόντος που επιστρέφουν και εκδικούνται. Ένας ολόκληρος κόσμος, αφανής και ασάλευτος, που οι υπόγειες εκρήξεις του ξεσπούν και, σαν λάβ...

Παλιά, σε υπέργειες διαδρομές του ηλεκτρικού, η πόλη έτρεχε πίσω με δριμύτητα, με την ταχύτητα ενεστώτα, σαν σκέψη που χτυπάει και φεύγει. Κι όταν το τρένο έκοβε πριν μπει σ' ένα σταθμό, προλάβαινε κι αυτός να μπει σ' ένα παράθυρο, να υποπτευθεί τη θλίψη ενός ανθρώπου μόνου στο μπαλκόνι του, να γράψει ένα μικρό σενάριο με ταράτσα κι απλωμένα ρούχα και σεντόνια, και πίσω τους μια Ωραία Ρεμέδιος. Τα οκτώ διηγήματα αυτού του βιβλίου μπορεί να μη μοιάζουν μεταξύ τους (όπως, π.χ., τα δίζυγωτικά δίδυμα), αλλά προδίδουν αβασάνιστα την καταγωγή τους: στον γενετικό τους κώδικά ανιχ...

Δεκατέσσερα διηγήµατα και µία νουβέλα. Μία εύθραυστη, κρυστάλλινη µινιατούρα και δεκατέσσερα κοµψά µικροτεχνήµατα. Κείµενα αυτάρκη και σφαιρικά, που συγκροτούν ένα τυφλό και απρόβλεπτο στις ατραπούς του αφηγηµατικό σύµπαν. Όλα τους µειδιούν µε µελαγχολία, φλερτάρουν µε το υπερβατικό, ερωτοτροπούν µε το παράλογο, ναρκοθετούν τον ρεαλισµό, ζηλεύουν τον κινηµατογράφο. Κάπου µια παρωδία αστυνοµικού διηγήµατος, αλλού µια χαρµόσυνη ιστορία µυστηρίου ή ένα σπάραγµα ενός ατέλειωτου συρταρωτού µυθιστορήµατος... Δεξιοτέχνης της μικρής φόρμας, ο Κυριακίδης χειροτεχνεί, πάντα με πρ...

Μία ανήλικη πρόσφυγας που πέφτει στα δίχτυα μαστροπών εν αγνοία της. Μία νεαρή επιβάτης αμαξοστοιχίας που συνταξιδεύει με τον πιο μυστηριώδη, αλλά και συνάμα γοητευτικό, άνδρα που θα μπορούσε να της λάχει. Ένα παιδί που θέλει να γίνει κυνηγός. Αυτά τα πρόσωπα συνθέτουν τον πίνακα των τριών, διαφορετικών σε έκταση και σε ύφος, ιστοριών που μας αφηγείται σε αυτήν την... τρισδιάστατη σύνθεση ο Τάκης Γκόντης. Τρία τετ α τετ. Θα μπορούσαν να είναι ό,τι βλέπουμε στον καθρέφτη -αν μπορούσε ο καθρέφτης να δείξει όχι την εικόνα μας αλλά εκείνη που να αντανακλά και να αποτυπ...

Η διπλή συλλογή των 12 συνολικά διηγημάτων του συγγραφέα και ποιητή Σωτήρη Κακίση αποτελείται από πασχαλινές και χριστουγεννιατικές ιστορίες που γράφτηκαν στον περιοδικό Τύπο τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 στα περιοδικά Playboy, Βαβέλ και Ευ, με εικονογραφήσεις συνήθως του Νίκου Χουλιαρά, του Γιώργου Σταθόπουλου και του Αλέκου Φασιανού. Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμείται από έναν εξαιρετικό πίνακα του Γιώργου Σταθόπουλου. Η έκδοση Τέσσερις ώρες αγκαλιά κυκλοφορεί για πρώη φορά στα βιβλιοπωλεία, ενώ η συλλογή Μαρίας εγκώμιον επανεκδίδεται 26 χρόνια μετά την πρώτη έκδοσ...

Η διπλή συλλογή των 12 συνολικά διηγημάτων του συγγραφέα και ποιητή Σωτήρη Κακίση αποτελείται από πασχαλινές και χριστουγεννιατικές ιστορίες που γράφτηκαν στον περιοδικό Τύπο τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 στα περιοδικά Playboy, Βαβέλ και Ευ, με εικονογραφήσεις συνήθως του Νίκου Χουλιαρά, του Γιώργου Σταθόπουλου και του Αλέκου Φασιανού. Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμείται από έναν εξαιρετικό πίνακα του Γιώργου Σταθόπουλου. Η έκδοση Τέσσερις ώρες αγκαλιά κυκλοφορεί για πρώη φορά στα βιβλιοπωλεία, ενώ η συλλογή Μαρίας εγκώμιον επανεκδίδεται 26 χρόνια μετά την πρώτη έκδοσ...

Περιέχονται τα διηγήματα: - "Κορίνα" - "Όνειρο" - "Το δέντρο" - "Έτος 2001 μ.Χ."

Το πρώτο βιβλίο του Αλέξη Πανσέληνου ήταν μια συλλογή από τέσσερα διηγήματα, οι "Ιστορίες με σκύλους". Ύστερα από τέσσερα μεγάλα μυθιστορήματα που ΄χουν μεσολαβήσει ως σήμερα, ο συγγραφέας επανέρχεται με άλλη μια συλλογή διηγημάτων, τους "Τέσσερις ελληνικούς φόνους". Τέσσερις παράξενες, σκληρές ιστορίες, που διατρέχουν το πολιτικό υπέδαφος της νεότερης Ελλάδας ανάμεσα στα φαντάσματα του παρελθόντος και τις επιβιώσεις τους. Ο συγγραφέας προσεγγίζει χωρίς φόρτιση τους δράστες των φόνων και επιχειρεί να κοιτάξει την ανθρώπινη πλευρά κάποιων χαρακτήρων που συνήθως αρκούμαστε να...

Είχα αυτή τη συνήθεια, να θέλω στο τέρμα να διασχίζω το άδειο βαγόνι. Προσποιούμουν ότι καθυστερώ, τους άφηνα όλους να βγουν και στο τέλος περπατούσα στον έρημο διάδρομο μέχρι την πρώτη του πόρτα. Από εκεί έβγαινα· όταν ήξερα ότι δεν υπάρχει άλλη ψυχή μέσα, όταν τα φώτα μες στον συρμό χαμήλωναν και οι πόρτες του ξέμεναν ανοιχτές, λες και μόλις ήρθαν στην επιφάνεια ν' ανασάνουν. Ένας καλοντυμένος κύριος παραμιλά, κάποιος νεαρός στήνει χάρτινα πλάσματα στο βαγόνι, ένα ποδήλατο που δεν το χωρά ο τόπος, μια παρέα κοριτσιών διαμαρτύρεται στη βροχή, ο πιο απαιτητικός ανάπηρος...