Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Γεώργιος Βιζυηνός (1849-1896) μεταφέρει στις αφηγήσεις του τις εμπειρίες των παιδικών του χρόνων, εμπλουτισμένες με τους λαϊκούς θρύλους και τις αφελείς δεισιδαιμονίες του θρακιώτικου χωριού του. Χρησιμοποιώντας πότε το όνειρο, πότε τις παραισθήσεις και καταφεύγοντας συχνά στο απρόοπτο, εισδύει σε βάθος στα ψυχικά κίνητρα των πρωταγωνιστών. Το "Αμάρτημα της μητρός μου" είναι το πρώτο διήγημα του Βιζυηνού - και το πρώτο καθαυτό νεοελληνικό διήγημα.

Γεώργιος Βιζυηνός (1848-1896) Ποιητής και πεζογράφος, γεννηθείς στην Βιζύη ή Βίζα (αρχ. Βιζύη) της Βόρειας Θράκης. Νεαρός πήγε να δουλέψει στον ράφτη θείο του στην Πόλη. Γρήγορα όμως εισάγεται στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου ο τυφλός καθηγητής και κληρικός Ηλίας Τανταλίδης διακρίνει τη συγγραφική του φλέβα και τον καθοδηγεί, ενώ ταυτόχρονα του εξασφαλίζει την οικονομική 'ποστήριξη του εθνικού ευεργέτη Γ. Ζαρίφη. Σπουδάζει φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στη Γερμανία, όπου αναγορεύεται διδάκτωρ. Μετέχει στη δημιουργία της πολιτικής ποιητικής και λογοτεχνικής σχολής...

- Καλώς άνθρωπος, τη είπον, αυτός ο Πατριάρχης. Ορίστε; Τώρα πια πιστεύω, ότι ήλθεν η καρδιά σου στον τόπο της. Η μήτηρ μου δεν απεκρίθη. - Δεν λέγειες τίποτε, μητέρα; την ηρώτησα μετά τινος δισταγμού. - Τι να σε πω, παιδί μου! Απήντησε τότε σύννους καθώς ήτον · ο Πατριάρχης είναι σοφός και άγιος άνθρωπος. Γνωρίζει όλες τες βουλές και τα θελήματα του Θεού, και συγχωρνά τές αμαρτίες όλου του κόσμου. Μα, τι να σε πω! Είναι καλόγερος. Δεν εκάμε παιδιά, για να μπορή να γνωρίση τι πράγμα είναι το να σκοτώση κανείς το ίδιο το παιδί του ! Οι οφθαλμοί της εκπληρώθησαν δακ...

Τα πρόσωπα των διηγημάτων του Δημήτρη Χρ. Μποσινάκη παρουσιάζουν, θα έλεγα, τον τύπο ανθρώπου ο οποίος, όταν βρίσκεται (αναπόφευκτα) μπροστά σε μεγαλύτερα ή μικρότερα προβλήματα, γύρω και μέσα του, τελικά τα αντιμετωπίζει με τη δυσδιάκριτη στους πολλούς (και γι' αυτό αξιαγάπητη κι αξιοτίμητη) ευπρέπεια, που ασφαλώς πηγάζει από μια βαθύτερη ψυχική δύναμη, αλλά και κατανόηση, ας πω, της condition humaine. Μιχάλης Μερακλής

Η ιστορία που θα διηγηθώ είναι αληθινή. Συνέβη σ' εμένα τον ίδιο, πρόπερσι το καλοκαίρι. Αλλιώς παραδέχομαι ότι δεν θα την πίστευα. Θα έλεγα ότι, αν δεν είναι εντελώς πλαστή, γεννήθηκε στο μυαλό κάποιου που η μνήμη του, με την υπόγεια λογική του ονείρου, σύνδεσε δύο εντελώς άσχετα μεταξύ τους πράγματα, κάτι που έζησε αυτός ο άνθρωπος με κάτι που διάβασε ή άκουσε κάποια άλλη χρονική στιγμή και υπό διαφορετικές συνθήκες. Εδώ όμως αποκλείεται να έγινε κάτι τέτοιο. [...]

Δεκαέξι διηγήματα που ο ίδιος ο συγγραφέας στην προμετωπίδα του βιβλίου τα ονομάζει "ιστορίες ελεγχόμενου πάθους σαν παραμύθια". Κι αυτό το "σαν παραμύθια" είναι που δίνει το στίγμα του βιβλίου. Τόσο σαν μορφή γραφής όσο και σαν αντίληψη της πραγματικότητας. Παραμύθι ίσον ουτοπία. Και το "άλλο μισό" είναι ακριβώς, η κατά τον συγγραφέα, ουτοπία της ολοκλήρωσης. Το άλλο μισό του ονείρου που ποτέ δεν πραγματοποιείται. Οι ήρωες του Νίκου Χουλιαρά είναι οι άνθρωποι που αφήνει πίσω του ο χρόνος. Οι άνθρωποι που δεν έχουν χώρο μέσα στην πραγματικότητα για να δικαιώσουν την ύπαρξή...

"Γυναίκες καθισμένες σε τραπέζι χαρτοπαιξίας είναι η πρώτη εικόνα του φιλοσοφικού μυθιστορήματος της Άννας Μανωλοπούλου Σκούφα. Οι γυναίκες αφηγούνται ιστορίες σε ένα κείμενο που έχει διάσπαρτους ποιητικούς στίχους. Η έκδοση κοσμείται με ζωγραφιές του Γιάννη Μόραλη" αναφέρει η εφημερίδα Το Βήμα. Περιέχονται τα διηγήματα: "Ο γάμος", "Η δίκη των αγγέλων", "Το χαμάμ", "Το τελευταίο όνειρο της Μαργαρίτας" και "Το υπόγειο με τους καθρέφτες".

Σε τούτη τη συλλογή διηγημάτων του, ο κυρ Φώτης Κόντογλου αναπολεί και καταγράφει γεγονότα και ιστορίες της λατρεμένης πατρίδας του, τ' Αϊβαλιού. Της μικρής πολιτείας, όπου έζησε τα νεανικά του χρόνια, που είναι κρυμμένη κάπου εκεί μες στα μπουγάζια και τις ακρογιαλιές της βλογημένης Ανατολής. Θρηνώντας την απώλειά της, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ερχομό του στην Ελλάδα, μας μιλάει νοσταλγικά για τους "αρχαίους ανθρώπους" της, μας διηγείται με αυθόρμητη ειλικρίνεια τις προσωπικές ιστορίες τους, πότε για αγίους, πότε για απλοϊκούς ξωμάχους, μα κάποτε και για...

Ένα μικρό Ψέμα που χάνει τη δύναμή του και η συνάντηση με την Καθαρή Αλήθεια που θα του αλλάξει τη ζωή.

Πρόκειται για μια ιστορία ολοκλήρωσης - κάτι σαν αιματηρό παραμύθι: ένα αγόρι, ένα κορίτσι, το τζάμι που τους χωρίζει τη νύχτα της μεγάλης γιορτής, ο θάνατος ως πράξη συν-κίνησης των παγωμένων ανθρώπων.

Η συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων είναι διφυής. Στο πρώτο μέρος με τον τίτλο "Το άγιο περιστέρι" περιλαμβάνονται διηγήματα μυθοπλασίας, ενώ στο δεύτερο "Ο κορυδαλλός οδύνης" αναφέρονται αληθινά περιστατικά, που συνέβησαν κατά την τετραετή διδασκαλία των εθελοντικών μαθημάτων της συγγραφέως στους άρρενες κρατούμενους της Φυλακών Κορυδαλλού.

Τί είναι το "Τίς ο λαλών", τί είναι οι "Βίοι ακατάλληλοι"; Μπορούν να ονοµαστούν διηγήµατα; Να µπούν στην κατηγορία των αφηγήσεων του Παπαδιαµάντη, του Κονδυλάκη, του Βιζυηνού, ή και των πιο σύγχρονων ελλήνων διηγηµατογράφων; Του Τακόπουλου τα διηγήµατα, - ας τα πούµε έτσι προς το παρόν - είναι περισσότερο σατιρικές ή χιουµοριστικές πολλές φορές ποιητικές "πικρές" µικρές ιστορίες, έλκουσαι την καταγωγή τους από τις λεγόµενες αγγλικά και αµερικανικά "short stories", ένα είδος µε κάποιους κανόνες, ο αυστηρότερος των οποίων είναι, εκτός από την ύπαρξη χιούµορ, η συντοµία κ...

Ο καθημερινός, πρωινός περιπατητής που δίνει την εντύπωση πως ανθίσταται στην αναγνώρισή του, μέσω της παγερής αδιαφορίας του. Ο προς αναζήτηση θύτης, πρόθυμος να δοκιμαστεί και στον ρόλο του θύματος. Ένας νυκτερινός επισκέπτης υστερόβουλων προθέσεων αλλά με κραυγαλέα εμφάνιση και συμπεριφορά. Ο συγγραφέας που περιφρονεί τους περισπασμούς του πνεύματος, επιδεικνύοντας την ανοσία του στην επίδρασή τους.