Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όπως στην ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στην πεζογραφία του η φαντασία, το όνειρο και η παραίσθηση ισχύουν με τους όρους που αντιλαμβάνεται κανείς την πραγματικότητα, παρά το γεγονός ότι την υπονομεύει διαρκώς με μια τόσο ύπουλα συναινετική και ήπια ματιά, ώστε η τρομώδης τελικά μεταφυσική που προϋποθέτει η δεύτερη φάση της ποίησης του και η πεζογραφία του να μεταβάλλεται σε μια τρυφερή παραμυθία. Ενώ ο τρόπος με τον οποίο εξηγείται η ύπαρξη ενός φυσικού φαινομένου, όπως είναι η βροχή ή το σούρουπο ή ακόμα και οι σκιές που διασταυρώνεται κανείς μαζ...

Με τα δεκατρία διηγήματά της, η πρωτοεμφανιζόμενη Χρύσα Φάντη φιλοδοξεί να βρει την άκρη του νήματος στον οικογενειακό, ερωτικό και ιστορικό λαβύρινθο των ηρώων της. Οι χαρακτήρες της παραληρούν, σωπαίνουν, καγχάζουν, αυτοτραυματίζονται, πανικοβάλλονται. Μέσα σε ένα λιτό αφηγηματικό διάκοσμο, η συγγραφέας τοποθετεί θρυμματισμένες υπάρξεις, που μετεωρίζονται ανάμεσα σ' ένα σκοτεινό παρελθόν και σ' ένα ματαιωμένο μέλλον. Το ίδιο λυκόδοντο ξεσκίζει φιλίες, μνήμες, συλλογικές ή ατομικές, εμπειρίες ομολογημένες ή ανομολόγητες. Μικροπερίοδη φράση και ασθματικός τόνος προσδίδουν...

Μια γυναίκα βαδίζει μόνη της μέσα στη νύχτα. Είναι νευρική, είναι ανήσυχη και ερεθισμένη. Τι θα κάνει; Κάτι σκοτεινό; Κάτι απελπισμένο; Κάτι τελεσίδικο; Η γυναίκα διαλέγει έναν τυχαίο άνθρωπο μέσα από το πλήθος, κάποιον που αγόρασε τα χρώματα που του πούλησε στο μαγαζί που δουλεύει και τον ακολουθεί στο σπίτι του, για να τον κατασκοπεύσει από τα ανοιχτά παράθυρα, κρυμμένη μέσα στο διπλανό σκοτάδι, για να δει τα χρώματά της στους τοίχους του, τα πινέλα της στα χέρια του. Ένας μεσήλικας άντρας, που έχασε πρόσφατα της αγαπημένη του γυναίκα, επανέρχεται στη γενέθλια πόλη για...

Ένα διαζύγιο που θα σφραγίσει τρεις γενιές. Τρεις γυναίκες θύματα του θεσμού του γάμου. Μια ομάδα συγγραφέων φιλοδοξούν να γνωρίσουν το έργο τους στις μάζες. Η αποτυχία τους είναι ολοκληρωτική. Ένας από τους σαλτιμπάγκους λογοτέχνες θα οδηγηθεί στην αυτοκτονία. Στην Ελ Τάμπα της Αφρικής οι Έλληνες κρατούμενοι πίσω από το σύρμα δεν έχουν τη μεταχείριση των γερμανών και ιταλών αιχμαλώτων. Οι εγγλέζοι δήμιοι τους δίνουν μισή μερίδα φαγητό. Το λεσβιακό φως είναι ένα σπάνιο παιγνίδισμα των ηλιακών ακτίνων πάνω στα φύλλα της ελιάς. Οι θαυμαστές και φίλοι του ζωγράφου, όμως, δ...

Το Σύστημα είναι ο πιο τρομερός εχθρός, ο μηχανισμός της εξόντωσης, ο σταυρωτής του ανθρώπου. Το Σύστημα είναι ο ύπουλος τρόπος που βρήκε το Κακό να κυριαρχήσει στον κόσμο, μια κρεατομηχανή που αφανίζει τον άνθρωπο, που τον κάνει όμοιο με νευρόσπαστο, καταπιεσμένο, χωρίς ελευθερία, περηφάνια, χωρίς πρόσωπο. Αυτό τον εχθρό δεν έπαψε ποτέ να πολεμά ο Σαμαράκης, σε αυτόν δε σταμάτησε ούτε στιγμή να αντιστέκεται, με το δικό του τρόπο, δηλαδή με το λόγο του. Είτε είναι ψίθυρος, είτε ουρλιαχτό, είτε ένα δάχτυλο που γράφει στον αέρα, η καταγγελία είναι σαφής, ξεκάθαρη, ωμή. Η κ...

Το Σύστημα είναι ο πιο τρομερός εχθρός, ο μηχανισμός της εξόντωσης, ο σταυρωτής του ανθρώπου. Το Σύστημα είναι ο ύπουλος τρόπος που βρήκε το Κακό να κυριαρχήσει στον κόσμο, μια κρεατομηχανή που αφανίζει τον άνθρωπο, που τον κάνει όμοιο με νευρόσπαστο, καταπιεσμένο, χωρίς ελευθερία, περηφάνια, χωρίς πρόσωπο. Αυτό τον εχθρό δεν έπαψε ποτέ να πολεμά ο Σαμαράκης, σε αυτόν δε σταμάτησε ούτε στιγμή να αντιστέκεται, με το δικό του τρόπο, δηλαδή με το λόγο του. Είτε είναι ψίθυρος, είτε ουρλιαχτό, είτε ένα δάχτυλο που γράφει στον αέρα, η καταγγελία είναι σαφής, ξεκάθαρη, ωμή. Η κ...

Αν θα μπορούσαν τα δέντρα να μιλήσουν για τις ανθρώπινες ιστορίες που έχουν αφουγκραστεί, κάτω από τον ίσκιο τους ή πάνω στα κλαριά τους, τότε εμείς όλοι οι άνθρωποι θα είμασταν -μάλλον- πιο σοφοί. Επειδή, όμως, τα δέντρα είναι σίγουρα πιο σοφά και πιο πλούσια από τους ανθρώπους, μας χαρίζουν μέσα από τα δεκάεξι διηγήματα αυτήν τους την κληρονομιά αλλά και την γνώση. Μια γνώση καθαρά αρχετυπική, που έχει να κάνει με το πώς οι εμπειρίες και οι συμπεριφορές μας μάς οδηγούν τελικά, μέσα από τις πέντε μας αισθήσεις, στον πόνο και στην αγάπη. Και, πλέον, είναι απόφαση του καθε...

"Κρίμα που δεν μένεις. Θα γινόσουν καλός έμπορας, όπως ο πατέρας σου. Αλλά γίνε ένας καλός γιατρός. Αξίζει περισσότερο". Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να σηκώνεται από το γραφείο και να με συνοδεύει ώς την πόρτα. Καθώς περπατούσαμε στον διάδρομο, έπιασε ένα πακέτο με χουρμάδες και ένα δεύτερο με αποξηραμένα κομμάτια μπανάνας, τα έβαλε σε μια σακούλα και μου τα προσέφερε. "Πάρε αυτούς τους αιγυπτιακούς καρπούς, φίλε μου, για να θυμάσαι αυτόν τον άγιο τόπο όπου μεγάλωσες". Τα πεζά αφηγήματα του Σταμάτη Βασίλαρου αναφέρονται σε προσωπικά βιώματα, από τα μαθητικά του...

Τα διηγήματα αυτά έχουν ένα σχεδόν κοινό χαρακτηριστικό. Κινούνται όλα γύρω από το παράλογο, το παράδοξο και το θαυμαστό. Προσπαθούν να προσδιορίσουν, μέσα από την ξεχωριστή πραγματικότητα της λογοτεχνίας, τμήματα της ρεαλιστικής πραγματικότητας, όπως την ονομάζουμε με αυτάρεσκο εφησυχασμό. Στην ουσία πρόκειται για όψεις της αλήθειας, που τις αφήνουμε να διαφεύγουν εξαργυρώνοντας έτσι την ησυχία μας. Τώρα, δυστυχώς, είμαστε πολύ προσηλωμένοι στα γεγονότα που συνθέτουν την καθημερινότητά μας με τις άπειρες εκφάνσεις της, που τις εισπράττουμε μόνο από τη διάσταση των αισθήσεω...

Αφιερωμένη στους άνδρες όλου του κόσμου είναι η συλλογή διηγημάτων "Το δεινόν ον". Γραμμένα από την πεζογράφο και θεατρική συγγραφέα, τη Ζωή Θ. Σπυροπούλου, ανοίγουν στον αναγνώστη νέα παράθυρα, δίνοντας νέες οπτικές. Ποια είναι η αιτία της ανταγωνιστικότητας των δύο φύλων; Είναι ο άντρας ή η γυναίκα στην πραγματικότητα ο κυρίαρχος του παιχνιδιού; Ποιο ρόλο παίζουν τα συναισθήματα σε αυτήν την αέναη διαμάχη; Η Ζωή Θ. Σπυροπούλου δίνει τις απαντήσεις μέσα από πέντε τρυφερά διηγήματα. Οι περισσότεροι ήρωές της είναι άντρες. Εδώ οι άντρες αλλάζουν ρόλο. Από θύτες γίνονται θ...

"Το δαχτυλίδι με τα παραμύθια" και η "Ανθρώπινη δίψα" είναι δίδυμοι τόμοι με διηγήματα του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, παρά την εκδοτική διαφορά των δύο ετών που τα χωρίζει. Με παρεμφερείς θεματικές βάσεις, με κοινές, εν πολλοίς, χωροχρονικές αναφορές, με εκφραστικά μέσα και γλώσσα χωρίς ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις, συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν, θα λέγαμε, τη θεματολογία που εγκαινιάστηκε με την προηγηθείσα τριλογία του "Αστροφεγγιά", "Χαμοζωή", "Αιχμάλωτοι". Διαθέτουν, μάλιστα, το ιδιότυπο γνώρισμα, παρά την ειδολογική διαφορά τους, να λειτουργούν ερμηνευτικά ή σχολιαστικά στην...

Ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι του σπιτιού μας κλείνω τα μάτια και περιμένω. Γύρω μου πόρτες και παράθυρα ερμητικά κλειστά. Τα βήματά σου ακούγονται στο διάδρομο καθώς επιστρέφεις από μια μακρινή εκδρομή. Αφήνεις τα πράγματά σου στο σαλόνι και με πλησιάζεις σιγοτραγουδώντας ένα γνώριμο σκοπό. Δε σε κοιτάω, μα νιώθω την παρουσία σου ολοένα και πιο κοντινή. Στα χέρια μου μπλέκονται αρώματα γνωστά, Αλόη, Μάρω, Νάντια, και για μια στιγμή μονάχα σ' έχω και πάλι, σε κρατάω αδελφή, μητέρα κι ερωμένη ξανά στην αγκαλιά μου.

Χθες το βράδυ, φύτρωσαν, λέει, μπλε μπαλκόνια στ’ Αναφιώτικα. Με γλάστρες και λουλούδια ανθισμένα και τοίχους με ξεφτισμένους σοβάδες. Μια ολόκληρη γειτονιά. Κι απ’ τα μπαλκόνια, ανάμεσα σε λευκές κεντητές κουρτίνες, βγαίναμε εμείς. Εσύ απ’ τα δεξιά κι εγώ απ’ την άλλη. Πιαστήκαμε χέρι χέρι. Μου χαμογελούσες και τα μάτια σου ήταν και πάλι δικά μου. Μπλε, υγρά, γεμάτα φως. Κόσμος έβγαινε απ’ τα κάτω σπίτια και μας φώναζε χαρούμενος. Σα να ’χαμε γιορτή.