Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων βγαλμένων από την "αλήθεια" της ζωής, φτιαγμένη από δυνατές εμπειρίες, γεμάτη με έντονα συναισθήματα, βαθιά νοήματα. Μια συλλογή αυτοπροσδιορισμού του εγώ. Καθένας μας, διαβάζοντας τις μικρές ιστορίες της Γιούλικας Ψιμούλη, μπορεί να ταυτιστεί, μπορεί να ταξιδέψει στις δικές του αναμνήσεις, στον δικό του κόσμο των συναισθημάτων, στη δική του "αλήθεια".

"Ο επισκέπτης πήρε τις σελίδες του διηγήματος στα χέρια του. Το αίμα είχε πιτσιλίσει πολλά σημεία του χαρτιού, αλλά μπορούσε να βγάλει νόημα. Το διάβασε βιαστικά, με το ποτήρι στο χέρι." Ο τελευταίος χτύπος, πολλές ιστορίες και μια συγγραφική πένα: Ο Αλέξανδρος Πετρόχειλος μπαίνει στις πιο μύχιες σκέψεις του ανθρώπου και δίνει στον θάνατο μορφές ή χρώματα, όπως αυτό του κόκκινου κρασιού ή του κόκκινου κέστρου. Ένα ταξίδι στα άδυτα της ανθρώπινης φύσης, που θα γεννήσει αμέτρητες εικόνες και ανάμεικτα συναισθήματα.

Αν η εντός μας πραγματικότητα είναι σημαντικότερη από την εξωτερική, αν η ανάμνηση είναι ουσιαστικότερη από το βίωμα γιατί είναι επαναλαμβανόμενη και για τούτο διαρκώς παρούσα, αν ο τύπος τελικά είναι σπουδαιότερος των ήλων, τότε και η μνήμη είναι αυτή που ορίζει και καθορίζει τη ζωή. Με όχημα τη μνήμη, που τον διατρέχει και τον συνέχει, ο Μαραγκός αποπειράται να ψηλαφήσει το αποτύπωμα της σμίλης των εμπειριών στα μύχια, να χαρτογραφήσει περιοχές της έσω αβύσσου· να βρει εντέλει σημάδια ζωής.

Κάθε ιστορία ξετυλίγει ένα δίχτυ από εσωτερικές αναζητήσεις, προσωπικούς ανταγωνισμούς, εμμονικές προσπάθειες, και συντροφικές προδοσίες που συνθέτουν ένα ψυχολογικά ακριβές αφήγημα των σύγχρονων σχέσεων. Από το λιμάνι της Λέρου ως τα προάστια της Κοπεγχάγης, κι από το ΜΙΤ της Βοστόνης ως τον σταθμό του ΗΣΑΠ στην Κηφισιά, οι αφηγήσεις τής Εύας Στάμου μάς αποκαλύπτουν όψεις του ανθρώπινου ψυχισμού που ταράζουν αναγνωστικές βεβαιότητες.

Ένας άνδρας παρακολουθεί τη γυναίκα των ονείρων του στο ραντεβού με τον εραστή της. Βαδίζει προς το σπίτι της ερωμένης του για να της κάνει έκπληξη, αλλά τελικά η έκπληξη περιμένει αυτόν. Προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει γρίφους για την πορεία της σχέσης του. Προετοιμάζεται για να αντιμετωπίσει τους απαγωγείς της κοπέλας του. Καταστρέφει χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια γιατί του θυμίζουν τον παλιό του έρωτα. Περιδιαβάζει στο χώρο του μετρό πασχίζοντας να κατανοήσει ένα χωρισμό. Συνειδητοποιεί πως έχει την ικανότητα να τρώει τις αναμνήσεις του. Ερωτικές ιστορίες κατάκτησης και α...

Αυτό το βιβλίο διαβάζεται ως εξής: Φτιάχνουμε ένα ποτό -ό,τι μας αρέσει, μπορεί ουίσκι, μπορεί ένα κοκτέιλ, αλλά και μπύρα κάνει-, βάζουμε τον αγαπημένο μας δίσκο να παίζει (στο πικάπ κατά προτίμηση) και καθόμαστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα. Αν καπνίζουμε, ανάβουμε κι ένα τσιγάρο. Διαβάζουμε αργά, απολαυστικά, με τον ίδιο τρόπο που πίνουμε και το ποτό μας μετά από μια κουραστική μέρα. Ο Νίκος Κουφόπουλος, ένας άνθρωπος που ξέρει από μπαρ, μας σερβίρει αυτό που μόνο ένας μπάρμαν θα μπορούσε: ιστορίες- σφηνάκια, ιστορίες χαρούμενες, μελαγχολικές, λυπητερές, γλυκόπικρες, αισθαν...

Το όνειρο που έμεινε όνειρο είναι η απαρχή ενός καινούργιου στόχου... Μέσα από 14 διηγήματα, με λόγο αυθεντικό και με προσωπικό στυλ, η συγγραφέας κατορθώνει να ακτινογραφήσει τη σύγχρονη εποχή αλλά και το βαθύ παρελθόν. Ο πόνος για την ιδιαίτερη πατρίδα, η προσφυγιά, οι τόποι της μνήμης, τα αναπάντεχα της ζωής, αλλά και ο έρωτας στοιχειοθετούν, ανάμεσα σε άλλα, τη θεματογραφία των διηγημάτων. Οι αφηγητές και οι ήρωες των ιστοριών αυτών ψηλαφούν τα τυφλά εκείνα σημεία που συνδέουν, συχνά ερήμην μας, την προσωπική με τη συλλογική ιστορία μας.

Τα διηγήματα του Χρήστου Δούλη είναι στην πραγματικότητα κινηματογραφικές σκηνές από την αληθινή ζωή σε μια παλιότερη, αλλιώτικη, σκληρή και αδυσώπητη Ελλάδα: ασπρόμαυρες και έγχρωμες ιστορίες έρωτα, πόνου, τυφλού πάθους, ενοχής, τιμωρίας, τραγωδίας και περιπέτειας. Οι ήρωες είναι σκοτεινοί, τις περισσότερες φορές βασανισμένοι , θυμίζουν τους ήρωες του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη - ίσως βοηθάει σε αυτό και το ύφος της γραφής του Δούλη, ίσως να μην οφείλεται η σκοτεινιά μόνον στους (ειλικρινά Παπαδιαμαντη-κούς) χαρακτήρες τους. Το ύφος της γραφής είναι μαγικό. Νοσταλγικό αλλά...

Τριάντα επτά, κατά το πλείστον φανταστικές, ιστορίες που ξεδιπλώνονται στο περιθώριο του χρόνου για να εγκατασταθούν στα όρια μεταξύ του καθημερινού και του συμβολικού. Αφηγήσεις ή θραύσματα αφηγήσεων, που διεκδικούν ταυτόχρονα πρόσβαση στη συνειδησιακή ροή του αναγνώστη και ποιητική αυτονομία αντικειμένου. Ειρωνεία και τρυφερότητα, χιούμορ και ανησυχία, ρυθμός αναπόφευκτα υπαινικτικός. Ένα μπουκέτο μικροδιηγήματα που υπενθυμίζουν ότι η ονειροπόληση επιφυλάσσει την πιο αιφνίδια αφύπνιση.

"Έχει μιλιά το χώμα δική του, ολοδική του. Αθροίζει τις πνοές του κάτω από τα βλέφαρα και τις βουτάει στην καρδιά των ανθρώπων. Το Κίζδερβεντ ή αλλιώς Παρθενόκαστρο, είτε με το τουρκικό είτε με το ελληνικό τοπωνύμιο, είναι το καταφύγιο των προγόνων μου, η πατρίδα των παιδικών μου αναμνήσεων, ο τόπος μου. Κάπου εκεί κοντά στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας, στην επαρχία της Νικομήδειας, το χωριό μου είναι το μετερίζι της ζωής μου και διασώζεται μέχρι σήμερα. Πιο νότια, στην ανατολική όχθη της λίμνης Ασκανίας, δεσπόζει η Νίκαια. Τα χαρίσματα, τις ομορφιές και τα αγαθά σε όλη αυτή τ...

"...Προχώρησε μέσα κι άνοιξε τα παραθυρόφυλλα. Ο Νίκος στεκόταν στην είσοδο. Έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί για ποιον λόγο ήταν εκεί. "Μια χαρά είναι", του φώναξε η Λένα κάνοντας εύθυμη τη φωνή της. "Ελάχιστη δουλειά θέλει"..." Η ανακαίνιση ενός σπιτιού. Η κατεδάφιση ενός άλλου. Ένας τοίχος με οικογενειακές φωτογραφίες. Το βουβό πιάνο στο διαμέρισμα της πόλης. Μια δύσκολη κλειστή στροφή. Η ζωή απέναντι. Είκοσι ένα διηγήματα με πρωταγωνιστές ανθρώπους καθημερινούς, που άλλοτε αντιστέκονται κι άλλοτε υποκύπτουν αμαχητί στην πραγματικότητά τους. Με ανοιχτό τέλος κα...

Το στοίχημα ήταν: Κείμενα, από έως τόσες χιλιάδες λέξεις, παραδοτέα μέχρι τότε και εξάρχουσα η νουάρ ατμόσφαιρα. Το στοίχημα πήγαινε και πιο κάτω. Πώς στεγάζεις μεταξύ εξωφύλλων, συγγραφικά στυλ που ανήκουν στους αντίποδες; Αλλά και ιστορίες που εκτείνονται από τον αστικό ζόφο, μέχρι και το εκτός των τειχών έρεβος; Τα παραδείγματα: Η υπνωτιστική γραφή του Σέργιου Γκάκα, στο "Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα", ζευγάρι με το γωνιώδες ύφος της Νίνας Κουλετάκη, στο E94, ή η πολεμική γραφή του Γρηγόρη Αζαριάδη, στο "Τελευταία έξοδος... Στρώμη", απέναντι στο ήπιο νουάρ του Φίλιππ...

Ιστορίες πέρα από το κατώφλι της σκοτεινιάς. Από την αρχή του φθινοπώρου ως την αυγή της άνοιξης. Ευωδιές βρεγμένης γης, ξύλου που καίει στο τζάκι και κανελογαρίφαλων. Το Μεγάλο Κυνήγι ξεκινά. Θα ακολουθήσετε; Στη Σκοτεινή Εποχή του Έτους οι κυνηγοί και οι μαζωχτές ξαμολιούνται από τις Πύλες ανάμεσα στους Κόσμους, παρασυρμένοι από το πανάρχαιο τραγούδι του σκιερού δάσους, της ομιχλιασμένης ακρολιμνιάς και της παγωμένης νύχτας. Μαζί τους μάγισσες, πνεύματα και πλάσματα ενός άλλου κόσμου, τόσο κοντά στον δικό μας που μια ανάσα μόνο μας χωρίζει. Μια ανάσα θάρρους. Τόσο όσ...

Βασικός όρος για την συμμετοχή στο πρόγραμμα θα ήταν η ανωνυμία. Το παράδειγμα της βασιλοφανουρόπιτας, δε, είχε χρησιμοποιηθεί για να δώσει, εκτός των άλλων, και μία μεταφυσική διάσταση στο όλο εγχείρημα: ποιος ξέρει εάν, όταν θα ερχόταν η ώρα τής ανάθεσης των κομματιών, δεν τύχαινε στον υποψήφιο ερμηνευτή ή την υποψήφια ερμηνεύτρια το ίδιο εκείνο κομμάτι που είχαν συγγράψει και προσφέρει ανωνύμως, κατά την συλλογή, μερικούς μήνες πριν. [...] Tα κομμάτια, εν τέλει, διορθώθηκαν, τροποποιήθηκαν και ανέβηκαν στο σανίδι τής μικρής μας σκηνής. Παίχτηκαν και ξαναπαίχτηκαν. Πο...

Άγγελοι, άγγελοι πολλοί, γέμισε ο κόσμος πάλι αγγέλους. Άγγελοι που γελάνε όλο νόημα, άγγελοι που κλαίνε από τύψεις. Άγγελοι φοβισμένοι, ανήμποροι να πιστέψουν στα φτερά τους. Άγγελοι δίχως πρόσωπο, μα μόνο μ' ένα ζευγάρι μάτια. Άγγελοι όπως πάντοτε ξυπόλυτοι και με τα χρυσοκέντητα άμφιά τους ξεσχισμένα. Άγγελοι παραστάτες, άγγελοι εκδικητές, θανάτου άγγελοι και άγγελοι-σωτήρες. "Στα Μπαράκια των ξυπόλυτων αγγέλων" οι πρωταγωνιστές είναι άγγελοι, λίγο πιο ανθρώπινοι από το αναμενόμενο. Άγγελοι που παλεύουν με τη μοναξιά, την αποξένωση, την αλλοτρίωση, τις υπαρξιακές κρίσ...

Όλες οι ιστορίες των ζωντανών βιβλίων μεγαλώνουν..., κι όσο μεγαλώνουν, ωριμάζουν, γλυκαίνουν κι εξαγιάζονται. Κι αυτός ο εξαγιασμός, η μικρή αυτή αγιότητα κάνει τους ανθρώπους να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον με σεβασμό, με αγάπη χωρίς υστεροβουλία, χωρίς καμιά πρόθεση να αλλάξει ο ένας τον άλλον. Η μόνη πρόθεση είναι να αγκαλιάσει ο ένας τον άλλο... Έτσι, που η ταξική συνείδηση να γίνει αμιγώς κοινωνική συνείδηση... Με την ελπίδα να γίνουμε όσο γίνεται λιγότερο επικριτικοί για τους συνανθρώπους, με κατανόηση και περισσότερη συγκατάβαση Να εκλείψει όσο είναι δυνατόν ο άχα...