Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η έμφυτη περιέργεια συνιστά ίσως το πιο αμφίσημο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Περιέργεια να γευτείς, να νιώσεις, να... ζήσεις. Η απορία λύνεται με την ερώτηση κι ο φόβος για το άγνωστο παύει με τη δοκιμή και την εξερεύνηση. Λεπτές οι ισορροπίες ανάμεσα στη διαύγεια και τον παραλογισμό. Όταν μεταβαίνεις στην αντίπερα όχθη, είσαι σίγουρα ένας άλλος. Ξεριζώνεται το μέσα σου, κλείνεσαι κι απελευθερώνεσαι συγχρόνως. Δέκα ψυχές, λοιπόν, από διαφορετικές χρονικές περιόδους και απ' όλο το φάσμα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης πρωταγωνιστούν σε καταστάσεις εκ πρώτης ό...

Έντεκα ιστορίες, εμπνευσμένες όλες από ημέρες και νύχτες δύσκολες, σκοτεινές και μοναχικές. Ιστορίες για τον έρωτα και την αγάπη, τη νοσταλγία και την απώλεια, για τους θανάτους που βιώνεις στη ζωή και για τις φορές που βρέθηκες ένα βήμα πιο κοντά στην τρέλα. Κάποιες πηγάζουν από γνωριμίες με αλλόκοτους ανθρώπους, άλλες είναι βαθιά εξομολογητικές και μερικές υπαγορευμένες εξ ολοκλήρου από τη φωνή που μιλάει μέσα στο κεφάλι κάθε ανθρώπου. Όπως και να έχει, σας κοιτάζουν κατάματα δίχως να επιχειρούν να σας αποδείξουν κάτι· θέλουν μονάχα να σας διηγηθούν μια ιστορία, ψιθυρί...

Σήμερα, η οικολογική κατάρρευση του πλανήτη αναγνωρίζεται διεθνώς ως μία από τις μεγαλύτερες και αμεσότερες απειλές του. Μεγάλες και κατακλυσμικές αλλαγές, όπως καύσωνες, πλημμύρες, εξαφάνιση ειδών ελλείψεις τροφίμων κ.ά., αναμένεται να πλήξουν τη Γη στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο, η κινητοποίηση των απανταχού αρχόντων και των πολιτών για την αποτροπή αυτής της βιβλικής κατάστροφής μοιάζει υποτονική. Παρότι, ως κοινωνία, έχουμε πειστεί για τις ευθύνες μας και όλα τα βιομηχανικά κράτη έχουν υιοθετήσει ορισμένες πρακτικές προς την κατεύθυνση της αναχαίτισής της, τα αποτελέσματά του...

Ό,τι και να συμβαίνει σε κάποιον, συχνά η σκέψη του σφραγίζεται από γεγονότα και στιγμές που είχε ζήσει παλαιότερα. Αποτραβιέται από το τώρα, όσο δελεαστικό ή αδιάφορο, σπουδαίο ή επουσιώδες και αν είναι αυτό. Το βιβλίο ανιχνεύει τους ασύμβατους τρόπους που δύο ακραία διαφορετικά πρόσωπα, ένας μεσήλικας άντρας και μια νεαρή κοπέλα που συνυπάρχουν στις ίδιες σκηνές της ιστορίας, αντιλαμβάνονται και αντιδρούν στην αίσθηση της μοναξιάς, στο ερωτικό ερέθισμα, στα γεγονότα της καθημερινής ζωής τους και στην αναμονή των επόμενων σταθμών της διαδρομής τους.

[...] Θεωρούμε, λοιπόν, χρήσιμο να εξηγήσουμε την από πρώτη όψη "άτακτη" παράθεση της ύλης. Λαογραφικά θέματα, εύθυμης, ευτράπελης συχνά μορφής, που αντιπαρατάσσονται ανάμικτα με σοβαρά ιστορικά θέματα. Σύγχρονα και πανάρχαια. Ομηρικά και "μεταπολεμικά" του εικοστού αιώνα. Έτσι, που το καθένα φαίνεται άσχετο προς το άλλο. Πολλοί αναγνώστες θα απορήσουν για το ποια σχέση έχει π.χ. το σατυρικό λαογραφικό κεφάλαιο του παμπόνηρου Λουμπρούκου, του φαντάρου του '40 που πουλούσε δροσερό νεράκι για... λάδι(!) και που έβαλε το Συνταγματάρχη του να του καθαρίσει... την καραβάνα!!, μ...

Μικρά πεζά κείμενα μιας πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέως. Σκόρπιες σκέψεις, πανίσχυρα συναισθήματα σε λιτά κείμενα που δεν έχουν πρόθεση να αστειευτούν με τον αναγνώστη τους. Αλλά να του υπενθυμίσουν ότι υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν ξεφεύγεις από την ανάκριση στην οποία σε υποβάλλει ο εαυτός σου: "Μία στιγμή μοναδική για τον καθένα μας, θεότρελη, σ' αυτό ακατάβλητη και παιχνιδιάρα, να παίζει καρουζέλ με τις υπόλοιπες, μέρος ενός σπασμένου τηλεφώνου". 'Εφη Φαλιδά, ΤΑ ΝΕΑ, για τις "Μετατοπίσεις" της Δέσποινας Λέφα

Τριάντα επτά, κατά το πλείστον φανταστικές, ιστορίες που ξεδιπλώνονται στο περιθώριο του χρόνου για να εγκατασταθούν στα όρια μεταξύ του καθημερινού και του συμβολικού. Αφηγήσεις ή θραύσματα αφηγήσεων, που διεκδικούν ταυτόχρονα πρόσβαση στη συνειδησιακή ροή του αναγνώστη και ποιητική αυτονομία αντικειμένου. Ειρωνεία και τρυφερότητα, χιούμορ και ανησυχία, ρυθμός αναπόφευκτα υπαινικτικός. Ένα μπουκέτο μικροδιηγήματα που υπενθυμίζουν ότι η ονειροπόληση επιφυλάσσει την πιο αιφνίδια αφύπνιση.

Ο Τζέισον, αποτυχημένος ζωγράφος και συλλέκτης έργων τέχνης, δεν έχει ξεπεράσει το θάνατο της μητέρας του. Η Οτίλια, μια νεαρή τυχοδιώκτρια, μπαίνει ξαφνικά στη ζωή του και τον εξαπατά στο όνομα της πραγματικής αγάπης. Η πεζή πραγματικότητα του Πίτερ αποκτά νόημα με τη γοητευτική Πενέλοπε, την πρωταγωνίστρια του βραζιλιάνικου σίριαλ που παρακολουθεί στην τηλεόραση. Τι συμβαίνει όταν ερωτεύεται τη συνάδελφό του Κάτια και συνειδητοποιεί ότι η βαριά σκιά του αυταρχικού πατέρα του τον έχει κάνει άτολμο και δειλό; Η επαγγελματική σχέση της Τζένης ως μεταφράστριας με τον διάσημ...

Η εργασία στο παγοποιεΐο της πόλης. Είναι μικρό θαύμα η απασχόληση. Παίρνεις το νερό που είναι νερό, του κάνεις κάτι μηχανικά μάγια και ξαφνικά το βλέπεις να μεταλλάζει σε άσπρη ιωνική κολώνα. Τώρα το νερό δεν είναι νερό. Το πιάνεις, το αγκαλιάζεις στον αέρα με σιδερένιες δαγκάνες, το θρυμματίζεις, το αλέθεις κι αυτό υπάκουο ανέχεται τα πάντα, ακόμη και το άτσαλο ποδοπάτημα. Μοιάζει της Ιστορίας που στερεοποιείται μέσα στο χρόνο. Ασύνορα λόγια, απέραντα έργα, τιτάνιες μορφές, χαοτικές διαθέσεις, ελπίδες αιώνων, αγώνες και αγωνίες ψυχών, συμπυκνώνονται στο "τώρα", σαν...

Το νερό της βρύσης που έτρεχε πότιζε τα πρώτα χαμομήλια. Με κοίταζε σαν να ερχόμουνα πασαλειμμένη, σαν να περίμενα να με δει να πλένομαι. "Εδώ δεν είναι κάθε μέρα κλινική" μου είπε "είναι μονάχα μέρα παρά μέρα, γιατί κάθε μέρα είναι το Ξενοδοχείο των Δυτών". Κάτι έπαθα -κάτι έχασα- καμιά μέρα δεν είναι πια σαν την άλλη μέρα. Είναι σαν η άλλη μέρα να κοιτάζεται στον καθρέφτη -κοιμάμαι και ξυπνάω μέσα στον καθρέφτη της προηγούμενης μέρας- κάτω από τόνους Λυπημένου και Αμίλητου Νερού -κι όσο πιο πολύ ρουτίνα γίνονται όλα, τόσο λιγότερα καταλαβαίνω- τότε που δεν ήξερα αν πήγαιν...

Το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή είναι η υγεία. Στην καλή υγεία οφείλεται η ανάπτυξη του ανθρώπου. Η αναπαραγωγή. Η δημιουργία. Η πρόοδος. Ο πολιτισμός. Ωστόσο, πέραν από την υγεία η ζωή συνοδεύεται από διάφορα συναισθήματα τα οποία είναι πολύτιμα. Αναφέρονται ο ανθρώπινος πόνος. Η χαρά. Η λύπη. Η δυστυχία. Ακόμη, εδώ, σημειώνονται ο έρωτας. Η αγάπη. Και "ανιχνεύονται στης ζωής τα πολύτιμα", γραμμένα στο βλέμμα στο άγγιγμα. Στη γλυκύτητα του άλλου προσώπου. Στη θλίψη του πραγματικού και στην οδύνη του απραγματοποίητου. Της ζωής τα πολύτιμα, όσα στοιχειώνει ο πόνος με της ψυχή...

Οι θρύλοι λένε ότι αν καταφέρεις και διανύσεις τις ερημικές πεδιάδες της Ιορδανίας κι επιζήσεις από τον ανελέητο ήλιο και τα πλάσματα που σέρνονται κάτω από την άμμο, θα φτάσεις σε μια Μαύρη Πόλη - μια πόλη που το πραγματικό της όνομα δεν μπορεί να προφέρει κανένας άνθρωπος, εκτός ίσως από τα χυδαία βδελύγματα που κατοικούν εκεί.

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: Αυτοί που παλεύουν διαρκώς να βγάλουν το κεφάλι τους πάνω από τον βάλτο που λέγεται "ζωή" και να ανασάνουν ελεύθερα και αυτοί που τα έχουν παρατήσει καιρό τώρα, γιατί βολεύτηκαν και αναπνέουν πια με μάσκες οξυγόνου. Άνθρωποι, που κάποτε ήταν αγόρια και κορίτσια. Μεγάλωσαν δυστυχώς και μοιάζουν όλο και περισσότερο με τις σκιές τους. Κάποιοι έχουν όνομα, κάποιοι όχι. Βρίζουν, πίνουν, καπνίζουν μανιωδώς, γελούν δυνατά, ερωτεύονται τυφλά, κάνουν σεξ χωρίς προφύλαξη, σκοτώνουν και σκοτώνονται. Είκοσι ένα μικρά διηγήματα αφιερωμένα σε όλους αυτούς.

Περιέχονται τα διηγήματα: Πρελούδιο Μέρος Α΄: Η οδός Καβάφη - Εργαστήριο ονείρων - Ο παππούς Αντώνιος ο Κρητικός - Στυγεροί στίχοι - Ο μυστικός πίνακας - Πατρικό Μέρος Β΄: Όταν η πένα ταξιδεύει - Στοιχειώδες - Μήπως ξέχασα; - Ένα μωρό στην άσφαλτο - Χορός σε λευκό και μαύρο - 140 ημέρες Επίλογος

... Ιστορίες, απ΄ τη ζωή βγαλμένες ή φανταστικές, ποιος αλήθεια ξέρει; Ιστορίες, που όταν αρχίσεις να κτυπάς το πληκτρολόγιο, τα γράμματα ένα ένα, οι λέξεις και οι προτάσεις εμφανίζονται αβίαστα, οι ιστορίες κυλούν μπροστά σου, σαν ένα ποτάμι, που θα σταματήσει μόνο όταν θα φτάσει στον προορισμό του. Και τότε αφού ειπωθούν, η ψυχή γαληνεύει διότι την απάλυνες από το αβάσταχτο φορτίο με το οποίο η μνήμη την πλάκωνε. Ιστορίες για την αγάπη, για τον χωρισμό, για τη μοίρα των ανθρώπων, για τις καλές στιγμές ή τις δύσκολες αποφάσεις τους. Ιστορίες ανθρώπων....

Παραδοσιακές φιγούρες ανθρώπων που κουβαλάνε τις ψυχές τους: Μωσαϊκό συνηθισμένο, μα παράξενο, από χαρακτήρες ανθρώπων που ζουν και, κατά το πώς μπορούν, πορεύονται και πράττουν· που περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, όταν αυτογνωσθούν βρίσκουν τον εαυτό τους, μα βρίσκονται και αντιμέτωποι μεμ τη συγκλονιστικότερη ίσως του ανθρώπου αλήθεια: την απόλυτη ελευθερία της επιλογής του. Μια αλήθεια που, όταν έλθει, γαι κάποιους μένει ένα επώνυδο δώρο, μα κάποιους άλλους τους οδηγεί, μέσα από προσωπικά, υπέρλογα μονοπάτια, στον Θεό.