Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τύποι καθημερινοί, σκιτσαρισμένοι με αδρές γραμμές, γνήσιοι, αληθινοί, βαθιά ανθρώπινοι είναι οι ήρωες αυτού του βιβλίου. Με μέσα απλά, λιτά δίνεται το κλίμα της μοναξιάς και της αποξένωσης, δημιουργείται η κατάλληλη ατμόσφαιρα που ζωντανεύει έναν περίγυρο γνωστό σε όλους μας και όμως καινούργιο, άφθαρτο, δροσερό.

Περιέχονται τα διηγήματα: ΓΕΝΙΚΑ - "Η γιαγιά, η στέρνα και το λαφοκέρατο" - "Η μάνα" - "Δέσπω Κούμα" - "Ο φίλος μου ο βρουκόλακας" - "Η Παναγιά στα τζάμια" ΠΑΙΔΙΚΑ - "Οι δύο φίλοι" - "Παρά λίγο κλέφτης" - "Ανάσταση με τη γιαγιά" - "Το σκιάχτρο" ΠΟΛΕΜΙΚΑ - "Το αντίσκηνο και το καντηλάκι" - "Για τον εφοδιασμό" - "Ώρες της ημέρας" - "Ανατομία του κανονιού" - "Ένα 24ωρο στο μέτωπο" ΟΝΕΙΡΙΚΑ - "Θέατρο καταδύσεως" - "Ρωξάνη" - "Βλάσφημον είδωλον"

Τέσσερις ιστορίες της Έφης Δρόσου, που γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη, φτιάχνουν αυτό το βιβλίο. Με μια γλώσσα βίαιη και παράφορη η Έφη Δρόσου οδηγεί τα πρόσωπα της στο πιο προσωπικό και τρελό τους πάθος.

Εικόνες κλεμμένες από ένα παρεκκλήσι-τροχόσπιτο που διαρκώς μετακινείται. Ξεθαμμένες ιστορίες που βρίσκουν τον μπελά τους απ' την παραχαράκτρια Μνήμη. Θραύσματα χειμερίας νάρκης βυθού, που έλιωσαν για να γίνουν τι;

Ασυνήθιστα διηγήματα μέσα σ' έναν παραμυθένιο ρεαλισμό, επιθετικά, βιωμένα. Ο Αχιλλέας Θεοφίλου δίνει μέσα από τη λυρική πλευρά ή την περιθωριακή του αφήγηση χαρακτήρες απ' όλες τις κοινωνικές τάξεις. Όταν σβήνει το φως, δεν ξέρει αν έχει δίπλα του μια γυναίκα ή είναι ολομόναχος. Όλα είναι χύμα σαν την προσωπική αλητεία του καθένα μας, σαν τον καλοπαντρεμένο που συνοδεύει τη γυναίκα του αλλά το μάτι του «παίζει» συνέχεια με την ελπίδα «μήπως και το διπλανό κορίτσι με θέλει». Δεν ταξινομεί τους «ήρωες», γιατί δεν έχει ήρωες. Όλοι είναι επιθετικοί, βωμολόχοι, αισχροί, γελοίοι...

Καπνίζοντας στη σκοτεινή, νυχτερινή ερημιά, με σβησμένη τη μηχανή του αυτοκινήτου, κάνοντας με τα φανάρια στιγμιαία, ακαθόριστα σινιάλα στους επιβάτες των τρένων που περνούν στο βάθος. Κάποια απ' αυτές τις σκιές μες στα φωτισμένα βαγόνια πρέπει σιωπηλά, έστω, μ' ένα νεύμα, ν' ανταποκριθεί. Κι άλλη, κι άλλη. Είναι τα νεύματα αυτά τα αινιγματικά που συνθέτουν τη συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Σκαμπαρδώνη.

«Γιατί οι τρόφιμοι ψυχιατρείου, και εννοώ της Κέρκυρας, με στολές καινούριες –κυρίαρχο το γαλάζιο– σε γωνιές και σε σκιές τοίχων μένουν μόνοι ή σε ομάδες; »Γιατί η στάση γυναίκας μεσήλικης –αν σωστά διαβάζω την ηλικία της απ' το χρώμα των μαλλιών της και τη σιωπή των ματιών της– στάση θρήνου είναι; Θρηνεί; Ποιον;» Είκοσι τέσσερα διηγήματα, σαν υδατογραφίες, περιλαμβάνει η παρούσα έκδοση. Μέσα από τις σελίδες παρελαύνουν πρόσωπα ελληνικά, καθώς επίσης τοπία και πόλεις άλλοτε με ένδοξο ή κακόφημο παρελθόν κι άλλοτε με λαμπρό ή αβέβαιο μέλλον. Η γυναίκα που καπνίζει στ...

Διηγήματα που ζωντανεύουν και ψυχογραφούν, με αφηγηματική λιτότητα και ειλικρίνεια, πέντε απλούς ανθρώπους. Ο καθένας, μέσα από τα βιώματά του και με τον τρόπο του, παίρνει μία ξεχωριστή θέση απέναντι στο υπαρξιακό πρόβλημα της ζωής και του θανάτου, "γράφει" μια προσωπική ιστορία με ιδιαίτερη σημασία.