Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

''Μόλις άνοιξε την πόρτα ο παγωμένος αέρας ανακατεμένος με βροχή την τύλιξε με ένα απαίσιο μουγκρητό. Η θέα έξω την έκανε να κοκκαλώσει από φρίκη: ο κήπος δεν υπήρχε πια. Στη θέση του απλωνόταν ένα απέραντο λασπωμένο χωράφι, απογυμνωμένο από κάθε μορφή βλάστησης. Έκπληκτη γύρισε το βλέμμα της προς το διώροφο για ν' αντικρύσει ένα μισογκρεμισμένο ερείπιο στη θέση του με τα παραθυρόφυλλα να χάσκουν ξεχαρβαλωμένα! Μια κραυγή φρίκης ξέφυγε από τα χείλη της..."

Ένας νεαρός συζητά με τη νεκρή γιαγιά του. Ένας υπάλληλος γραφείου μεταμορφώνεται σε συρραπτικό. Ο Φρανσουά Βιγιόν κάνει μια καινούργια αρχή. Ο Γιώργος βγαίνει στη σύνταξη. Δεκαεπτά διηγήματα για τη θολή μεθόριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και ό,τι την αναιρεί. Διηγήματα αντλημένα από την ημιορεινή μακεδονική ενδοχώρα, αλλά και διηγήματα για τους ανήλικους ενήλικες του άστεως. Διηγήματα που βρέχονται απ' τα νερά μιας τεχνητής λίμνης.

11.000 άνθρωποι ζουν, σήμερα, άστεγοι στην Αθήνα. 11.000 ψυχές περιπλανώνται σαν σκιές στην πρωτεύουσα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας, τον 21ο αιώνα. Τα στοιχεία προέρχονται από το ευρωπαϊκό παρατηρητήριο για την έλλειψη στέγης. Επίσημες καταγραφές δεν υπάρχουν, ούτε στις νομαρχίες, ούτε στους δήμους, παρότι πολλοί φορείς μοιράζουν χιλιάδες μερίδες συσσιτίου καθημερινά, σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Οι σύγχρονοι κλοσάρ δεν είναι μόνο οι απόκληροι της κοινωνίας, είναι, πια, οι χθεσινοί της εργαζόμενοι. Η απέναντι πλευρά δεν είναι τόσο μακριά. Σ' αυτούς είναι αφιερωμένο το "Αστ...

Ταξίδια ατέλειωτα σε στεριά και θάλασσα, ταξίδια του μυαλού και της ψυχής, διαδρομές με κομμένη την ανάσα, με πόνο, παράπονο, αλλά και χαρά, δικαίωση, λύτρωση πορεία σταθερά επί της ευθείας κι άλλοτε στο σκοτάδι, στα κρυφά, φορτωμένη άνομα παραστρατήματα... Ταξίδια ατέλειωτα με όνειρα κι αγάπη όνειρα πολλά, φωτεινά, που σμίγουν με τη ζωή, κάνοντάς την μ' όνειρο να μοιάζει. Όνειρα σταματημένα που, σαν σε θαύμα, τόσο απρόσμενα ξαναβρίσκουν καινούργιο ρυθμό κι άλλα λαβωμένα, χωρίς ελπίδα ανάστασης. Αγάπη ζωντανή για μια ζωή με θέρμη νιότης, αλλά κι αγάπη που ποτέ δεν φώναξε...

"Φοβάμαι τον ύπνο πιο πολύ κι από τον θάνατο. Κι αυτό φοβάμαι να το πω μέχρι και στην ηχώ μου. Γι' αυτό με τα μάτια ανοιχτά βουτάω στη θάλασσα. Παλιά. Γι' αυτό μονάχα ξύπνιος ονειρεύομαι, και σπάνια. Γι' αυτό οι εφιάλτες είναι ίδιοι μαζί μου. Γιατί τους βλέπω στον καθρέφτη. Ιδρώνω μέχρι τα νύχια των ποδιών, η πλάτη μου μουσκεύει και πετάγομαι. Γι' αυτό αποφάσισα να μην ξανακοιμηθώ. Ποτέ. Δυο χρόνια το παλεύω και πάω καλά. Μένω σπίτι και κάνω μόνο αυτό που πρέπει. Δεν κουράζομαι, ούτε κοιμάμαι. Τόσο απλά. Μόνο κάθε δυο μέρες κλείνω για λίγο το ένα μάτι. Και μετά είμαι καλ...

Ένας άνεργος που πιστεύει στα άστρα. Ένας λιμενικός που κρύβει μια λαθρομετανάστρια. Ένας γέρος που κόβει βόλτες στην κεντρική πλατεία της υγρής πόλης. Ένας υπάλληλος που επισκέπτεται τους παλιούς του φίλους στην επαρχία. Ένας παλιός αριστερός που ερωτεύεται ένα νέο κορίτσι. Κάποιος που στα γενέθλιά του απαρνείται τον απαγορευμένο καρπό. Η σκληρή και άδικη μοίρα δύο φίλων. Ένας πιανίστας σε εστιατόριο. Ένα παιδί που σπάει τον κανόνα του οροπεδίου και ταξιδεύει. Διηγήματα του ανθρώπινου τόπου και πόνου, για μικρές και μεγάλες προδοσίες, για ανεκπλήρωτους έρωτες, για ήττες κα...

"Προδίδει η γραφή, Άγγελε, όπως η Σοφία σε κείνη την εκδρομή. Εσύ όμως ξέρεις, κάθε μέρα περνάς από τη Σχολείων, ούτε φαρδαίνει, ούτε πεζόδρομος έγινε. Μη φοβάσαι λοιπόν, άσε με να φτιάχνω ιστορίες." Με τον τίτλο "Ασκήσεις μνήμης" επανεκδίδονται σε ενιαίο τόμο τα δύο πρώτα βιβλία του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Τάσου Χατζητάτση, "Έντεκα σικελικοί εσπερινοί", 1997, Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού "Διαβάζω", και "Στη σφενδόνη", 2000, που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά από τις εκδόσεις "Εντευκτηρίου".

Περιέχει τα διηγήματα: "Εκ μεταφοράς εις μεταφοράν", "Σαν Λάμδα κεφαλαίο", "Deciamos ayer...", "Αλάομαι - αλώμαι", "Οξυγονοκολλητής ονείρων", "Το άλσος της μιάς νυκτός", "Ασκήσεις επί αμμοδόχου".

Δέκα ασημένια παράθυρα στο παρελθόν είναι τα διηγήματα αυτού του βιβλίου. Δέκα αρχαία ή μεσαιωνικά νομίσματα, που συνδέουν την πραγματικότητα με την φαντασία και τον ηρωισμό με το έγκλημα. Ο γρύπας, που είναι χαραγμένος σ' έναν αργυρό στατήρα των αρχαίων Αβδήρων, ζωντανεύει για να αντιμετωπίσει τους βάρβαρους εισβολείς. Πυρωμένα νομίσματα του Άργους τοποθετούνται στα μάτια ενός Μακεδόνα πολεμιστή και τον σκοτώνουν, μα γίνονται και η αιτία να ξαναζωντανέψει κατά την πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης στην Σελλασία. Και ένα από τα τριάντα αργύρια, το αντίτιμο της προδοσίας του Χρισ...

... Τώρα πια δε σου τηλεφωνώ. Όπως κι εσύ άλλωστε. Με τη διαφορά ότι εσύ ξέρεις πως το ψάρι είναι πιασμένο καλά στ' αγκίστρι και δεν μπορεί πια να ξεφύγει. Ξέρω πως θα περάσει ο καιρός και θα μαλακώσει μαζί του κι ο πόνος. Ίσως και να σβήσει τελείως. Ξέρω πως θα βρω και πάλι τα παλιά μου ενδιαφέροντα, ίσως και νέα, θα ερωτευθώ ξανά, θα πονέσω, και πάλι από την αρχή...

Το δεύτερο αυτό βιβλίο του Δημήτρη Αντωνίου με τίτλο "Ας είναι όνειρο αυτό", αποτελεί μία συλλογή έντεκα διηγημάτων, που έχουν στο επίκεντρό τους άκρως επίκαιρα θέματα, όπως τα τροχαία ατυχήματα, το προσφυγικό, ο σχολικός εκφοβισμός, η αναπηρία κ.α. Μέσα από αυτές λοιπόν τις ιστορίες, κάποιες απ΄ τις οποίες είναι πραγματικές ενώ άλλες ανήκουν στο φαντασιακό, ο Δημήτρης επιχειρεί να συγκινήσει, να προβληματίσει και κυρίως προσπαθεί να αφυπνίσει τους αναγνώστες, με σκοπό να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να δημιουργήσουν αυτοί τις συνθήκες ώστε να ξεπροβάλει και πάλι σ...

Η Λαοκρατούλα, που όλη την ώρα ρούφαγε και ξαναρούφαγε τη συναχωμένη της μυτούλα, άνοιξε τα ολοστρόγγυλα ματάκια της διάπλατα, σαν είδε τη βασίλισσα να 'ρχεται προς το μέρος της. Την ακούμπησε στο κεφάλι της και κοιτώντας την γλυκά την ρώτησε: "Πως σε λένε;" Μούγκα η μικρή! Πως να ξεστομίσει τέτοιο όνομα στη Φρειδερίκη; Αν και παιδί, ωστόσο ήταν αρκετά ώριμη στο μυαλό η Κρατούλα και κρατήθηκε. Ώσπου να ξαναρωτήσει η άλλη, σαν δεντρογαλιά πετάχτηκε η Λόλα, η αδερφή της, από πίσω και της σφύριξε στο αναψοκοκκινισμένο αυτάκι της: "Μαρία, πες Μαρία". "Μαρία με λεν..." είπε...

Έρωτας... ...κι οι στενές αδύναμες πλάτες της -τόσο συγκινητικές- και το ανατρίχιασμά της, σαν ριπή ανέμου στη θάλασσα, και το στήθος της, που δεν έβλεπα, το ένιωθα όμως να ριγεί, κι η λεπτή -πόσο λεπτή- μέση της, κι η προσμονή να νιώσει το χάδι στο κορμί της, τόσο εκφραστική σαν απρόσωπη φιγούρα του Εγγονόπουλου. Φόβος... Ο φόβος φέρνει Προσευχή κι η Προσευχή Ειρήνη. Προσευχήθηκε... Γαλήνεψε σιγά σιγά το αγριεμένο πρόσωπό του, βασίλεψαν τα κουρασμένα μάτια του... Έρωτας... Ακούμπησε τα χέρια της στο ξύλινο τοίχωμα του ασανσέρ και με μια απειροελάχιστη κίνηση του πρόσφ...

Πρόκειται για μια σειρά κειμένων όπου, δάκρυ και πόνος, οδηγούν στη μεταμόρφωση, θεμελιώνοντας το δρόμο προς την αυτογνωσία. Βία κι υπαρξιακή αγωνία, συγκίνηση και ένταση, φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα όπου το τραύμα, η απώλεια, η πτώση, γίνονται η αφετηρία ενός δημιουργικού ξεκινήματος.

Περιπλανήθηκα στους σκοτεινούς, δαιδαλώδεις διαδρόμους της ανθρώπινης ψυχής. Άνοιξα πόρτες επτασφράγιστες και έριξα κλεφτές ματιές σε θαλάμους και αίθουσες την ύπαρξη των οποίων οι περισσότεροι προσποιούνται πως αγνοούν. Ακόμη το κάνω. Σε τούτο το ταξίδι δεν υπάρχει πραγματική επιστροφή. Γιατί το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Τέσσερις ιστορίες υψηλής τοξικότητας. Ένας Άγγλος ηρωινομανής ναυτικός, ένας νεαρός ηδονοβλεψίας, μια φοιτήτρια μπλεγμένη σε σατανιστικά κυκλώματα και ένας ψυχοπαθής εγκληματίας, βρίσκουν στέγη στην παρούσα συλλογή όπου υποβόσκουν ένα πικρό, κατάμαυρο...