Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι εφτά ιστορίες με τον γενικό τίτλο "Το σώμα μετέωρο" είναι σχεδόν παραληρηματικές. Εκτυλίσσονται στη δεκαετία του '30, αλλά δεν είναι νοσταλγικές -οι νοσταλγίες είναι πεθαμένοι ιστοί- και δεν κατοικούν εκεί. Επισκέπτονται οι ίδιες -και τις επισκέπτονται- φωνές από το σήμερα και το αύριο. Το μπλέξιμο τις κάνει να μοιάζουν μ'έναν περιστρεφόμενο και φλεγόμενο θάμνο που τον σηκώνει ψηλά ο άνεμος. Μουρμουρητά του Ζαν Μποντριγιάρ ακούγονται, πρόσωπα παραμορφώνονται, όπως αυτά του Φράνσις Μπέικον... Ένα νήμα διαπερνάει αυτές τις ιστορίες, μια κόκκινη ακτίνα λέιζερ. Κινούνται...

Είμαστε οι παρορμήσεις μας, οι επιθυμίες μας και οι θυμοί μας. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είχατε χώρο ως παιδιά· τι υπήρχε ελεύθερα αφημένο ακόμη και στο ίδιο σας το σώμα, που να μην σας επιβάλλεται, ποιοι πρέπει να είστε. Δεν ξέρω από πόσες συρραφές είστε φτιαγμένοι και πόσα κομμάτια μπορείτε να αναγνωρίσετε ως δικά σας· πόσοι αμυνθήκατε με φανερές επαναστάσεις και πόσοι μέσα από προσωπικές σιωπές· ποιοι κατακτήσατε εξωτερικό χώρο και ποιοι ανοίξατε το εσωτερικό σας εκτόπισμα· ποιοι δρουν και ποιοι ακόμη αντιδρούν ακόμη ποιοι φαίνεται ότι είναι ακινητοποιημένοι, ενώ λείπουν α...

Οι καλεσμένοι σε αυτό το Συμπόσιο έρχονται από τις βαθύτερες αβύσσους του νου. Ο Οίκος στον οποίο λαμβάνει χώρα, είναι το μυαλό του αναγνώστη. Για τα πιάτα που σερβίρονται δεν θα πω λέξη - θα δείτε μόνοι σας με τι ακριβώς τρέφονται οι Σκιές και θα νιώσετε ίλιγγο. Ο Γιώργος Πρέκας στο δεύτερο βιβλίο του, μια ακόμη συλλογή διηγημάτων, ξεπερνάει κατά πολύ το πρώτο μου βήμα. Πρόκειται για μια από τις πιο ουσιαστικές και ελπιδοφόρες νέες πένες στη σύγχρονη ελληνόφωνη λογοτεχνία. Οι ιστορίες του συναρπάζουν και προκαλούν τρόμο με τον πιο αληθινό τρόπο: υποβάλλοντας και προκα...

Κανένα απ' αυτά τα διηγήματα, δεν είναι έργο μυθοπλασίας. Όλα στην καταγραφή τους παρουσιάζονται όπως ακριβώς έγιναν - έτσι απτά γραμμένα. Για τούτο και δεν διανθίστηκαν απο 'μένα το συγγραφέα, με μακρόσουρτες λογοτεχνικές εκφράσεις - ή και κορώνες - καθώς πολλοί πνευματικοί άνθρωποι το συνηθίζουμε. Για να μείνουν στη μνήμη του αναγνώστη ατόφια, μ' όλο τους το ρεαλισμό, μ' απείραχτη την εξιστόρηση, όπως και θεματολογία.

Θυμήσου τότε που ήσουν παιδί και σχεδίαζες με την παρέα σου φάρσες σε βάρος του καινούριου μαθητή... Θυμήσου τότε που οι μεγαλύτεροι σε τρόμαζαν με παραμύθια για τέρατα, μάγισσες και φαντάσματα... Θυμήσου τον κακό λύκο που κρυβόταν κάτω απ' το κρεβάτι σου, και τα τέρατα που μόνο εσύ μπορούσες να δεις πίσω απ' τον καθρέφτη... Τώρα μεγάλωσες. Το μόνο τέρας που ξέρεις κρύβεται μέσα σου. "Τα βήματα ηχούσαν σχεδόν εκκωφαντικά στ' αυτιά μας μέσα στο στενό διάδρομο. Περπατούσαμε σε δυάδες. Μπροστά ο Φριτς κι εγώ πασχίζαμε με τις ανεπαρκείς φωτεινές δέσμες των φακών μας...

Μια περιπλάνηση στο χώρο και στο χρόνο όπου η πραγματικότητα, κοιταγμένη άλλοτε με τα μάτια ενός παιδιού και άλλοτε από την απόσταση της ωριμότητας, μετασχηματίζεται με τη βοήθεια της φαντασίας σε ιστορίες καθημερινών ανθρώπων. Χωρισμένα σε πέντε ενότητες που αντιστοιχούν αδρά σε σταθμούς της ηλικίας, τα διηγήματα της συλλογής είναι μια μετάβαση από τον πόλεμο στην ειρήνη, από την αθωότητα στις ενοχές, από το χωριό στην πόλη και πέρα απ' αυτήν, σε περιοχές όπου η μυθοπλασία μπορεί να συμπληρώσει την Ιστορία.

Το τρομαγμένο φορτηγό "Άρχων", το θαλασσοβάπορό μας, προχωρούσε αργά ή γρήγορα ανάλογα με τα καπρίτσια των κυμάτων. Έμενε μαρμαρωμένο λίγες στιγμές από λαχτάρα να ισορροπήσει, να ανασυντάξει την πανοπλία του, να επιπλεύσει. Τραβερσωμένο, αγκομαχούσε από το βαρύ φορτίο του νερού.

Εφτά ιστορίες σε μιαν ιδρωμένη πόλη - ας την αποκαλέσουμε Θεσσαλονίκη. Ζόρια της ψυχής και των σπλάχνων σε δρόμους, πλατείες, ταράτσες κι αλλοπαρμένα δωμάτια. Μοντέρνα μουσική, εκλεκτές γεύσεις, σύγχρονη τεχνολογία και αστικό ντεκόρ, για απαιτητικούς φιλίστορες. Σαλοί νεαροί και καλοφάγωτα δεσποινάρια, ορατά και αόρατα, σε πολλά υποσχόμενες -πλην όμως, λευκές- νύχτες, μες στα μαύρα σκοτάδια. Ας πρόσεχαν.

"Τι πραγματικά συνέβη στον καθηγητή μαθηματικών Ανδρέα Σιρμόπουλο; Ποια είναι η Αθανασία και ποιοι γλεντούν φλερτάροντας με τη φρίκη; Ποια μυστηριώδης δύναμη και ποιο σκοτεινό παρελθόν βασανίζουν την Αλίσια; Ακούστε την αινιγματική ιστορία ενός κάστανου, ταξιδέψτε στον χωροχρόνο με ξεναγό έναν αρχαίο καλλιτέχνη και νιώστε την ανατριχιαστική υγρασία του σκοτεινού ποταμού που παρασύρει τον ποιητή Ανδρεάδη. Μεταμορφώσεις, παραισθήσεις, στιγμές ρίγους και μυστηρίου. Όταν περάσεις στην άλλη όχθη, ίσως είναι χωρίς επιστροφή...".

Ο Δημήτρης Μυταράς επιστρέφει με "Το Σκοτεινό Χρονικό", διηγήματα-αναμνήσεις, στη γενέθλια πόλη -την Χαλκίδα- και θυμάται πρόσωπα, ζωές, εικόνες που τον χάραξαν. Το Λος Ολβιδάδος του Λουίς Μπονιουέλ, η Ελεωνόρα Ρίγκμπι των Μπιτλς και οι άγιοι του Παπαδιαμάντη του παραστέκουν. Από την Εισαγωγή του Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλου στο βιβλίο επιλέγουμε σημεία: "Πολύ ελεημονέστερος και θρηνιτικότερος ο Μυταράς για όλους τους πτωχούς και πένητες, τους ταπεινούς και καταφρονεμένους εκείνης της Χαλκίδας και όχι μόνο τους οπιομανείς. Όϊ, φτωχό πουλί της μοναξιάς Τρισάγιο κορμί βασαν...

"...Ήταν πολύ αργότερα, που μια παράδοξη αράδα σ' ένα βιβλίο μ' έβαλε σε σκέψεις λύνοντάς μου την απορία για εκείνη τη βουβή μου συμπαράσταση. "Η θλίψη", έλεγε το βιβλίο, "δεν ζητά παρά τη θλίψη για να στηριχτεί". Αθέλητά μου θυμήθηκα, πώς τότες, στα χρόνια του κυρ'-Αντρέα, αν και αλόλωτο παιδάκι, ήμουν κι εγώ εξ ίσου θλιμμένος μ' αυτόν και συνεχώς γεμάτος μ' ένα βουβό παράπονο -παράπονο, όχι παιδική γκρίνια- για σοβαρούς μάλιστα λόγους, θολούς ωστόσο ακόμη και ακαθόριστους μες στο μυαλουδάκι μου. Η άβυσσο του τίποτε, που γεφυρώνεται μόνο με τη συμπόνια και την τρυφερότη, ό...

Ένα αποτυχημένο σενάριο, ένας έρωτας που δοκιμάζεται στα συντρίμμια μιας ληστείας, κάποια Χριστούγεννα σε ένα ορεινό στρατόπεδο της Σάμου, δύο εκπαιδευτικοί που σκέφτονται να παντρευτούν, ένας επαρχιώτης ποδοσφαιριστής που προσπαθεί να πετύχει στην πρωτεύουσα, ένας Αρχάγγελος που αποφεύγει να κατεβαίνει στη Γη, ένας ντετέκτιβ που προσπαθεί να εξιχνιάσει έναν φόνο που συνέβη σε μια κινηματογραφική αίθουσα, και οι σκιές του Φώτη και της Μαίρης. Οχτώ ανατρεπτικά, ευτελή, μεταμοντέρνα, και ενίοτε περιθωριακά διηγήματα, βγαλμένα θαρρείς από εικόνες της ίδιας της ζωής· τίποτα περ...

Το σακάκι κρέμεται στην κρεμάστρα του στα σκοτεινά, παρατηρώντας κρυμμένο τους διαβάτες, διηγείται ιστορίες ανθρώπων που άλλοτε οι ίδιοι πιστεύουν πως τους αφορούν κι άλλοτε πιστεύουν πως τους είναι ολότελα ξένες. Κινείται με τις κινήσεις τους, ζει με τη ζωή τους. Τούτο το σακάκι σήμερα μπορεί ν’ ανήκει σ’ ένα νεκρό, αύριο κάποιος μπορεί να το λερώσει με αίμα, τέλος κάποιος άλλος θα το κάνει κομμάτια. Ή ίσως βρεθεί διπλωμένο σε κάποιο χέρι, πιασμένο σε κάποια πόρτα που πρέπει ν’ ανοίξει και να κλείσει χιλιάδες φορές. Το "Σακάκι" μας ταξιδεύει σε ενδιαφέροντα σημεία της μεγα...