Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

... Τώρα πια δε σου τηλεφωνώ. Όπως κι εσύ άλλωστε. Με τη διαφορά ότι εσύ ξέρεις πως το ψάρι είναι πιασμένο καλά στ' αγκίστρι και δεν μπορεί πια να ξεφύγει. Ξέρω πως θα περάσει ο καιρός και θα μαλακώσει μαζί του κι ο πόνος. Ίσως και να σβήσει τελείως. Ξέρω πως θα βρω και πάλι τα παλιά μου ενδιαφέροντα, ίσως και νέα, θα ερωτευθώ ξανά, θα πονέσω, και πάλι από την αρχή...

Δέκα ασημένια παράθυρα στο παρελθόν είναι τα διηγήματα αυτού του βιβλίου. Δέκα αρχαία ή μεσαιωνικά νομίσματα, που συνδέουν την πραγματικότητα με την φαντασία και τον ηρωισμό με το έγκλημα. Ο γρύπας, που είναι χαραγμένος σ' έναν αργυρό στατήρα των αρχαίων Αβδήρων, ζωντανεύει για να αντιμετωπίσει τους βάρβαρους εισβολείς. Πυρωμένα νομίσματα του Άργους τοποθετούνται στα μάτια ενός Μακεδόνα πολεμιστή και τον σκοτώνουν, μα γίνονται και η αιτία να ξαναζωντανέψει κατά την πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης στην Σελλασία. Και ένα από τα τριάντα αργύρια, το αντίτιμο της προδοσίας του Χρισ...

Περιέχει τα διηγήματα: "Εκ μεταφοράς εις μεταφοράν", "Σαν Λάμδα κεφαλαίο", "Deciamos ayer...", "Αλάομαι - αλώμαι", "Οξυγονοκολλητής ονείρων", "Το άλσος της μιάς νυκτός", "Ασκήσεις επί αμμοδόχου".

"Προδίδει η γραφή, Άγγελε, όπως η Σοφία σε κείνη την εκδρομή. Εσύ όμως ξέρεις, κάθε μέρα περνάς από τη Σχολείων, ούτε φαρδαίνει, ούτε πεζόδρομος έγινε. Μη φοβάσαι λοιπόν, άσε με να φτιάχνω ιστορίες." Με τον τίτλο "Ασκήσεις μνήμης" επανεκδίδονται σε ενιαίο τόμο τα δύο πρώτα βιβλία του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Τάσου Χατζητάτση, "Έντεκα σικελικοί εσπερινοί", 1997, Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού "Διαβάζω", και "Στη σφενδόνη", 2000, που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά από τις εκδόσεις "Εντευκτηρίου".

Ένας άνεργος που πιστεύει στα άστρα. Ένας λιμενικός που κρύβει μια λαθρομετανάστρια. Ένας γέρος που κόβει βόλτες στην κεντρική πλατεία της υγρής πόλης. Ένας υπάλληλος που επισκέπτεται τους παλιούς του φίλους στην επαρχία. Ένας παλιός αριστερός που ερωτεύεται ένα νέο κορίτσι. Κάποιος που στα γενέθλιά του απαρνείται τον απαγορευμένο καρπό. Η σκληρή και άδικη μοίρα δύο φίλων. Ένας πιανίστας σε εστιατόριο. Ένα παιδί που σπάει τον κανόνα του οροπεδίου και ταξιδεύει. Διηγήματα του ανθρώπινου τόπου και πόνου, για μικρές και μεγάλες προδοσίες, για ανεκπλήρωτους έρωτες, για ήττες κα...

"Φοβάμαι τον ύπνο πιο πολύ κι από τον θάνατο. Κι αυτό φοβάμαι να το πω μέχρι και στην ηχώ μου. Γι' αυτό με τα μάτια ανοιχτά βουτάω στη θάλασσα. Παλιά. Γι' αυτό μονάχα ξύπνιος ονειρεύομαι, και σπάνια. Γι' αυτό οι εφιάλτες είναι ίδιοι μαζί μου. Γιατί τους βλέπω στον καθρέφτη. Ιδρώνω μέχρι τα νύχια των ποδιών, η πλάτη μου μουσκεύει και πετάγομαι. Γι' αυτό αποφάσισα να μην ξανακοιμηθώ. Ποτέ. Δυο χρόνια το παλεύω και πάω καλά. Μένω σπίτι και κάνω μόνο αυτό που πρέπει. Δεν κουράζομαι, ούτε κοιμάμαι. Τόσο απλά. Μόνο κάθε δυο μέρες κλείνω για λίγο το ένα μάτι. Και μετά είμαι καλ...

Ταξίδια ατέλειωτα σε στεριά και θάλασσα, ταξίδια του μυαλού και της ψυχής, διαδρομές με κομμένη την ανάσα, με πόνο, παράπονο, αλλά και χαρά, δικαίωση, λύτρωση πορεία σταθερά επί της ευθείας κι άλλοτε στο σκοτάδι, στα κρυφά, φορτωμένη άνομα παραστρατήματα... Ταξίδια ατέλειωτα με όνειρα κι αγάπη όνειρα πολλά, φωτεινά, που σμίγουν με τη ζωή, κάνοντάς την μ' όνειρο να μοιάζει. Όνειρα σταματημένα που, σαν σε θαύμα, τόσο απρόσμενα ξαναβρίσκουν καινούργιο ρυθμό κι άλλα λαβωμένα, χωρίς ελπίδα ανάστασης. Αγάπη ζωντανή για μια ζωή με θέρμη νιότης, αλλά κι αγάπη που ποτέ δεν φώναξε...

11.000 άνθρωποι ζουν, σήμερα, άστεγοι στην Αθήνα. 11.000 ψυχές περιπλανώνται σαν σκιές στην πρωτεύουσα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας, τον 21ο αιώνα. Τα στοιχεία προέρχονται από το ευρωπαϊκό παρατηρητήριο για την έλλειψη στέγης. Επίσημες καταγραφές δεν υπάρχουν, ούτε στις νομαρχίες, ούτε στους δήμους, παρότι πολλοί φορείς μοιράζουν χιλιάδες μερίδες συσσιτίου καθημερινά, σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Οι σύγχρονοι κλοσάρ δεν είναι μόνο οι απόκληροι της κοινωνίας, είναι, πια, οι χθεσινοί της εργαζόμενοι. Η απέναντι πλευρά δεν είναι τόσο μακριά. Σ' αυτούς είναι αφιερωμένο το "Αστ...

Ένας νεαρός συζητά με τη νεκρή γιαγιά του. Ένας υπάλληλος γραφείου μεταμορφώνεται σε συρραπτικό. Ο Φρανσουά Βιγιόν κάνει μια καινούργια αρχή. Ο Γιώργος βγαίνει στη σύνταξη. Δεκαεπτά διηγήματα για τη θολή μεθόριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και ό,τι την αναιρεί. Διηγήματα αντλημένα από την ημιορεινή μακεδονική ενδοχώρα, αλλά και διηγήματα για τους ανήλικους ενήλικες του άστεως. Διηγήματα που βρέχονται απ' τα νερά μιας τεχνητής λίμνης.

''Μόλις άνοιξε την πόρτα ο παγωμένος αέρας ανακατεμένος με βροχή την τύλιξε με ένα απαίσιο μουγκρητό. Η θέα έξω την έκανε να κοκκαλώσει από φρίκη: ο κήπος δεν υπήρχε πια. Στη θέση του απλωνόταν ένα απέραντο λασπωμένο χωράφι, απογυμνωμένο από κάθε μορφή βλάστησης. Έκπληκτη γύρισε το βλέμμα της προς το διώροφο για ν' αντικρύσει ένα μισογκρεμισμένο ερείπιο στη θέση του με τα παραθυρόφυλλα να χάσκουν ξεχαρβαλωμένα! Μια κραυγή φρίκης ξέφυγε από τα χείλη της..."

Τα 20 διηγήματα των "Αστικών Μύθων" έχουν όλα σαν τίτλο ένα άρθρο κι ένα ουσιαστικό (π.χ. "Η Πυραμίδα", "Το Τέρας") ή ένα ουσιαστικοποιημένο επίθετο (π.χ. "Το Μπλε". "Η Τυχερή"), που παρουσιάζουν είτε μια κατάσταση είτε τον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Αυτοί οι τελευταίοι ποικίλλουν ιδιαίτερα, μια και κάποιους από αυτούς ίσως και να τους έχετε συναντήσει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ή κάποιας άλλης πόλης. Οι ήρωες αυτής της συλλογής αγαπιούνται, ακριβώς λόγω της ποικιλίας τους, κάτι που χαρακτηρίζει τους κατοίκους κάθε πόλης: ένας επιτυχημένος αρχιτέκτονας, κυνηγημένος όμως...

Θέλω να γράψω διηγήματα. Μικρές 'γιορτινές' ιστορίες που θα ξεκινούν παραμονή Χριστουγέννων και θα τελειώνουν ανήμερα. Θέλω, όμως, να αναφερθώ στην άλλη πλευρά των Χριστουγέννων, τη σκοτεινή. Και οι ιστορίες που θα διηγηθώ δεν έχουν πάντα χαρούμενο φινάλε. Γι’ αυτό και το ερωτηματικό, στον τίτλο. Ελπίζω και ζητώ, αρχικά, να σας αγγίξουν τα συναισθήματα των ηρώων μου, και όχι η εξέλιξη της κάθε ιστορίας. Επτά οι ιστορίες μου. ΕΠΤΑ και Να Προσέχεις. 7 Θαύματα του Κόσμου, 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα, 7 Ημέρες της Εβδομάδας, 7 Χρώματα του Ουράνιου Τόξου, 7 Νάνοι, 7 Νότες, 7 Τσ...

Τη δεκαετία του '60, η ραδιοφωνική εκπομπή "Αστυνομικές ιστορίες του Νίκου Φώσκολου" είχε κερδίσει χιλιάδες φανατικούς ακροατές κάθε ηλικίας. Τέτοια ήταν η επιτυχία των ιστοριών αυτών, ώστε άρχισαν να κυκλοφορούν και σε φυλλάδια κάθε εβδομάδα στα περίπτερα. Το 1965, εκδόθηκαν αυτοτελώς, ως βιβλίο. Στις εννέα ιστορίες του βιβλίου, πρωταγωνιστούν αστυνομικοί, που κάνουν τη δουλειά τους με τιμιότητα, με χάρισμα στην εξιχνίαση εγκλημάτων, αλά Σέρλοκ Χολμς- αστυνομικοί ταγμένοι στην προστασία των πολιτών, άλλοι πονηροί, άλλοι άξεστοι και αυταρχικοί, χρησιμοποιούν ποικίλα τεχν...

Οι Αστυνομικές ιστορίες για πέντε δεκαετίες είναι έξι διηγήματα που ξεκινάνε από το 1944 και καταλήγουν στο 1986 κι έχουν για θέμα τους κυρίως πράξεις και εγκλήματα πολιτικής βίας. Δεκεμβριανά, Θεσσαλονίκη του Εμφυλίου με ξένους διπλωμάτες και ρεπόρτερς, ψυχρός πόλεμος της δεκαετίας του '50 με ιατροδικαστές και δολοφονίες στελεχών του ΚΚΕ, πορνοταινίες και φόνος στην Ύδρα του '62, Χούντα του '70 και αλληλοεξόντωση πρακτόρων και αριστεριστών, παραθρησκευτικές οργανώσεις και τρομοκράτες της δεκαετίας του '80 σε ευτράπελο μπέρδεμα. Τα διηγήματα παραπέμπουν συχνά σε γνωστά γε...

Στα περισσότερα διηγήματα της συλλογής οι πρωταγωνιστές είναι νέοι. Οι ήρωες στο σύνολό τους κινούνται στον άξονα της αξιοπρέπειας και του ασυμβίβαστου. - Ένας ναυτικός, μεσόκοπος και με εντελώς αλλαγμένα τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, επιστρέφοντας -επισκέπτης πια- στο νησί του "κρατάει την ανωνυμία του, την ταυτότητα του πεθαμένου..." - Η Μάρθα βίωνε για μια δωδεκαετία τη στέρηση της μητρικής στοργής. Τώρα για πρώτη φορά αισθανόταν κάτι ν' αλλάζει μέσα της. Μια δύναμη και μια θέληση γεννιούνταν... Στην... τόσο καθυστερημένη συνάντηση με τη μάνα: "Άργησες πολύ. Να μην ξαν...

"Αγγελική στην όψη και δαίμονας, γιατρέ, γεννήθηκε με τα πόδια μπροστά, τα σήκωσε, σφικτά κρατούσε ανάμεσά τους, του δίδυμου αδελφού της τα συντρίμμια. Τον είχε τυλίξει με το λώρο της σαν τον κισσό, τον ρουφούσε κι ούτε την πείραζε η σαπίλα, γεννήθηκε προορισμένη πόρνη. Δες τα λακκάκια στις λαγόνες, δες τις φτέρνες της. Όχι, μην την κοιτάς, άντρας κι εσύ, δεν θα δεις παρά την ομορφιά της. Μονάχα εγώ, η μάνα της ξέρω τι θηρίο γέννησα. Η μικρή πόρνη, άρπαξε αμέσως τη θηλή μου, κάρφωσε τα ροδαλά της ούλα, να την κόψει. Και τα μάτια της μαύρα, τα κάρφωσε στα μάτια μου που θρηνο...