Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Στο διήγημα ο Βιζυηνός έδειξε πως ένιωσε ελεύθερος κατά πολλούς τρόπους: κατ' αρχήν εξαιτίας των δυνατοτήτων που πρόσφερε το είδος για μια κλιμάκωση δραματική που τόσο τον έλκυε καθώς και μιάν άντληση του αφηγηματικού υλικού του από τις παραδόσεις αλλά και από τις δικές του αναμνήσεις, οι οποίες παραδόσεις και αναμνήσεις αποτέλεσαν τους δύο πόλους έλξης και δημιουργικούς πυρήνες της τέχνης του. Το διήγημα, επίσης, τον έκανε να νιώθει ελεύθερος γιατί δεν υπήρχε πριν απ' αυτόν μια ελληνική λογοτεχνική διηγηματογραφική παράδοση που θα τον δέσμευε -όπως, αντίθετα, συνέβ...

Περιλαμβάνει τα διηγήματα: "Η νύχτα του σπιτιού", "Φεγγάρι στην οδό Αγγέλων Αυτοκρατόρων", "Το παιδί Κιόρ-Σαμουήλ", "Ο δρόμος που περνάει απ' τον Παράδεισο", "Το ρούχο", "Το τηλεφώνημα", "Το απόγευμα του αφηγήματος", "Η Πολυξένη Μπαμπασίκα και η ομορφιά", "Ο Νικολάκης της Τσεβούλας, το απόγευμα", "Το λεωφορείο της γραμμής", "Το πουλάκι", "Το χαλόνι", "Το βάρος του Φωτάκη Σεβαστοκράτορα", "Ο Θοδωράκης 'το βλέμμα' στο πίσω δωμάτιο", "Η φυλακή", "Αυτός που δεν με βλέπει".

Εικόνες κλεμμένες από ένα παρεκκλήσι-τροχόσπιτο που διαρκώς μετακινείται. Ξεθαμμένες ιστορίες που βρίσκουν τον μπελά τους απ' την παραχαράκτρια Μνήμη. Θραύσματα χειμερίας νάρκης βυθού, που έλιωσαν για να γίνουν τι;

Ασυνήθιστα διηγήματα μέσα σ' έναν παραμυθένιο ρεαλισμό, επιθετικά, βιωμένα. Ο Αχιλλέας Θεοφίλου δίνει μέσα από τη λυρική πλευρά ή την περιθωριακή του αφήγηση χαρακτήρες απ' όλες τις κοινωνικές τάξεις. Όταν σβήνει το φως, δεν ξέρει αν έχει δίπλα του μια γυναίκα ή είναι ολομόναχος. Όλα είναι χύμα σαν την προσωπική αλητεία του καθένα μας, σαν τον καλοπαντρεμένο που συνοδεύει τη γυναίκα του αλλά το μάτι του «παίζει» συνέχεια με την ελπίδα «μήπως και το διπλανό κορίτσι με θέλει». Δεν ταξινομεί τους «ήρωες», γιατί δεν έχει ήρωες. Όλοι είναι επιθετικοί, βωμολόχοι, αισχροί, γελοίοι...

Καπνίζοντας στη σκοτεινή, νυχτερινή ερημιά, με σβησμένη τη μηχανή του αυτοκινήτου, κάνοντας με τα φανάρια στιγμιαία, ακαθόριστα σινιάλα στους επιβάτες των τρένων που περνούν στο βάθος. Κάποια απ' αυτές τις σκιές μες στα φωτισμένα βαγόνια πρέπει σιωπηλά, έστω, μ' ένα νεύμα, ν' ανταποκριθεί. Κι άλλη, κι άλλη. Είναι τα νεύματα αυτά τα αινιγματικά που συνθέτουν τη συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Σκαμπαρδώνη.

«Γιατί οι τρόφιμοι ψυχιατρείου, και εννοώ της Κέρκυρας, με στολές καινούριες –κυρίαρχο το γαλάζιο– σε γωνιές και σε σκιές τοίχων μένουν μόνοι ή σε ομάδες; »Γιατί η στάση γυναίκας μεσήλικης –αν σωστά διαβάζω την ηλικία της απ' το χρώμα των μαλλιών της και τη σιωπή των ματιών της– στάση θρήνου είναι; Θρηνεί; Ποιον;» Είκοσι τέσσερα διηγήματα, σαν υδατογραφίες, περιλαμβάνει η παρούσα έκδοση. Μέσα από τις σελίδες παρελαύνουν πρόσωπα ελληνικά, καθώς επίσης τοπία και πόλεις άλλοτε με ένδοξο ή κακόφημο παρελθόν κι άλλοτε με λαμπρό ή αβέβαιο μέλλον. Η γυναίκα που καπνίζει στ...

Διηγήματα που ζωντανεύουν και ψυχογραφούν, με αφηγηματική λιτότητα και ειλικρίνεια, πέντε απλούς ανθρώπους. Ο καθένας, μέσα από τα βιώματά του και με τον τρόπο του, παίρνει μία ξεχωριστή θέση απέναντι στο υπαρξιακό πρόβλημα της ζωής και του θανάτου, "γράφει" μια προσωπική ιστορία με ιδιαίτερη σημασία.