Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεκατέσσερα αλλόκοτα διηγήματα εμπνευσμένα από την κλασική γοτθική παράδοση, που ξετυλίγονται στο παρόν, αναδύονται απ’ το παρελθόν ή ισορροπούν στο άχρονο, αγγίζοντας τον υπαρξιακό τρόμο. Αφηγήσεις όπου τα πρόσωπα διχάζονται και οι ταυτότητες κατακερματίζονται, ενώ ο εσωτερικός κόσμος των ηρώων φαίνεται να επηρεάζει τον κόσμο γύρω τους. Ιστορίες στις οποίες κυριαρχούν η διάψευση του έρωτα, η ματαιοδοξία, ο θάνατος, η τρέλα, το παράδοξο, η απαξία της ίδιας της πραγματικότητας και όπου ο αληθινός φόβος εκκολάπτεται στα σπάργανα της ανθρώπινης ψυχής.

Στη συλλογή διηγημάτων οι φιγούρες των ανθρώπων, εκτός του ότι μοιράζονται τις σελίδες του παρόντος βιβλίου, διαπραγματεύονται τον έρωτα, κοιτάζουν στον «εαυτό» ή στιγματίζονται από συνήθειες, με τη μοναξιά να καιροφυλακτεί στις επιλογές τους, ερήμην. Ο χώρος που κινούνται συχνά είναι άτοπος και άχρονος. Η Λουκία, η Πασιφάη, μια μουσικός, ένας φυλακισμένος διεκδικούν τη συμφιλίωση με τους δαίμονες που τους οργώνουν. Ο Θεοδόσης βλέπει το θ και το δ του ονόματός του πάνω στη γλώσσα της που παίζει ανάμεσα στα δόντια και λιώνει από τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για κείνη....

Αρκετά διηγήματα που δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά "Χαρούμενο σπίτι" και "Χαρούμενα παιδιά", που εκδίδονταν από την Αποστολική Διακονία και ξεχώρισαν για τη γλαφυρότητα του ύφους τους, το λαογραφικό, ηθογραφικό και, κυρίως, το θρησκευτικό και εθνικό χαρακτήρα τους, και με τα οποία γαλουχήθηκαν αρκετές γενιές, συγκεντρωμένα αναδημοσιεύονται από την Αποστολική Διακονία στην νέα σειρά διηγημάτων υπό το γενικό τίτλο: "Τα γιορτινά μας", που θα ολοκληρωθεί σε 4 τόμους.

Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω αλλά όσο οι εαυτοί δέχονται ο ένας την αδυναμία του άλλου, ο χρόνος γίνεται περιττός, για πάντα καλοκαιρινός ο τόπος, άμμος στα δάχτυλα των ποδιών, στον θώρακα, πάνω στο στήθος μου αλατόνερο, στα χέρια κατακόκκινο καρπούζι. Τη μια τα καταφέρνω, δροσίζει, γλυκαίνει το στόμα μου, την άλλη -μα τι αδέξια, τι παρορμητική- γλιστρά πάνω στις γάμπες μου, κολλάω ολόκληρη, αμάν, θα αναμετρηθώ ξανά με τις επίμονες μύγες. Είναι νεαρή δημοσιογράφος και μόλις ολοκλήρωσε το ένθετο της εφημερίδας της για τον Μάη του ’68. Η κόπωση, οι πολλαπ...

"Τα σκίνα μοσχοβόλαγαν, οι ανοιξιάτικες φυλλωσιές θρασομανούσαν, οι βουκαμβίλιες, οι ιβίσκοι, πορφυρές, χρυσαφένιες αστραπές, η θάλασσα ολοκάθαρη, γαλανή ως πέρα, μισή στον ουρανό, μισή στη γη, νερό κι αιθέρας ένα. Αν η Μάρω ήταν με τον Κυριάκο θα αντάλλασσαν την αγαπημένη τους φράση: "Τι περισσότερο μπορεί να έχει ο παράδεισος;" Είναι όμως μ' αυτό τον άντρα με τον οποίο έχουν μοιραστεί λίγες βδομάδες μόνο, κι αυτές σκόρπιες (κάτι σαν τις αστραπές της βουκαμβίλιας), που εξακολουθεί ωστόσο να την αναστατώνει, να τη συγχίζει, να τορπιλίζει την τάξη που είδε κι έπαθε να ξανα...

Το αφηγηματικό χάρισμα, η ποιητική και υπαινικτική γραφή -στοιχεία που κατέταξαν τον Τερζάκη στους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς του αιώνα μας- αναδεικνύονται σε όλη τους την έκταση στο συμπυκνωμένο και απαιτητικό είδος γραφής που λέγεται διήγημα. Αλλά και η στοχαστική δυνατότητα, άλλο χαρακτηριστικό του μεγάλου δοκιμιογράφου Τερζάκη, ξεπετάγονται με δύναμη από τα διηγήματα αυτά παραμερίζοντας βίαια οτιδήποτε τεχνητό και επικαιρικό, αφήνοντάς μας μια γεύση μελαγχολική, γεύση από μεγάλες στιγμές της λογοτεχνίας, από τις μεγάλες στιγμές της ζωής.

Κανείς δεν ξέρει πόσο κράτησαν αυτά τα δύο χαμόγελα μέσα στον άνεμο. Μήνες; Χρόνια; Μερικές μέρες; Μερικά λεπτά; Μερικές στιγμές; Πώς μπορούν να υπολογίσουν τον χρόνο ένας άντρας και μια φεγγαροαχτίδα; Ξαφνικά, ο άντρας κοίταξε κάτω. Ανάμεσα στον ουρανό και στη γη το βάραθρο έχασκε απειλητικά. Τρόμος τον κυρίευσε. Το χαμόγελο στα χείλη του κέρωσε. Σάστισε η φεγγαροαχτίδα. Συνοφρυώθηκε εκείνος. Στράφηκε και την κοίταξε μ' ένα καινούργιο βλέμμα· σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά. Εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος, της είπε. Όλη μου η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες, στεναχώριες, αγών...

Είκοσι ιστορίες, όλες αυθεντικές, πέρα για πέρα αληθινές, ανέκδοτες, βιώματα από την πολυτάραχη ζωή του συγγραφέα, ξαπλώνονται με πολλή τέχνη, πόνεση και μεράκι, και μας μεταφέρουν στη δύσκολη μεταπολεμική εποχή της σύγχρονης Ελλάδας, με το άγχος της επιβίωσης και τις ηθικές αξίες να δεσπόζουν και να καθορίζουν την τρέχουσα τότε πραγματικότητα. Πίσω από κάθε τίτλο και μια έκπληξη. Κάθε πρόταση και μια αχτίδα ελπίδας κι αισιοδοξίας. Ακόμα και στα δραματικά κομμάτια. Μετά από κάθε φινάλε και μια γλυκιά γεύση που κατασταλάζει και συνεπαίρνει ψυχή, νου κι αισθήσεις του α...

"... Πήρα τον ανήφορο προς το βουνό, μακριά από τον πολιτισμό. "Εκεί θα 'ναι πιο δύσκολο να ζήσω, όμως δεν θα νιώθω πια απειλή", είπα. Ίδρωσα, πλάνταξα από τη ζέστη, όμως ήμουν ασφαλής πάνω στο έρημο βουνό. Ξάπλωσα σ' ένα απόσκιο να χαλαρώσω και να ονειρευτώ. Ξάφνου στο κορμί μου ένοιωσα "επισκέψεις". "Για να ζεις εδώ", που είπαν τα παράσιτα, "θα μας θρέψεις με το αίμα σου. Ποιος νομίζεις ότι είσαι για να ζείς ελεύθερος;". Τινάχτηκα δυνατά και ξανατινάχτηκα, αλλά εκείνα δεν έφευγαν. Έξυσα τότε με μανία το δέρμα μου μέχρι που μάτωσε. Δεν μπορούσα ποια να ξαποστάσω πουθενά...

Ένα βιβλίο που εμπεριέχει 19 ιστορίες με αυτοβιογραφικά στοιχεία που θα ακουμπήσουν σε βάθος τον αναγνώστη! Οι θύμισες τής ζωής μου, πέτρες ασήκωτες. Η θωριά μου μικρή και δεν μπορώ άλλο να τις κουβαλώ. Τις ακούμπησα εδώ μπας και ξαλαφρώσω? 'κείνες που κατέβασαν οι χείμαρροι από τα ψηλά βουνά στο πέλαο τής ψυχής μου, από τις πληγές που μου χάραξαν, σαν ήμουν παιδάκι μια σταλιά, και έχτισα μια άναρχη μάντρα ν' ανεβείς, να δεις έναν κόσμο αθέατο από τα μάτια των ανθρώπων... Εγώ... Ένα παιδί να λαχταρά τη μάνα του... Μια μάνα... Η μανούλα μου να λαχταρά το παιδί της... Μ...

21 αληθινές, διασκεδαστικές, ευχάριστες και πονηρές, αυτοτελείς, ερωτικές ιστορίες μέσα από όλο το ερωτικό φάσμα. Στρέιτ, gay, λεσβίες, τρανσέξουαλ, crossdresser και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Οικογενειακές αναμνήσεις, καθημερινές ιστορίες, αθέατα δράματα και ηχηρές συγκινήσεις διασχίζουν τους δρόμους της Καστοριάς. Διηγήματα σαν βότσαλα ξεπλυμένα στην υπόσχεση μιας άπιαστης ευτυχίας ή στο βάρος ενός ανείπωτου καημού· όπου θύμηση και επιθυμία ενώνονται· όπου χρόνος, όλος ο χρόνος μας, παρελθόν, παρόν και μέλλον συνυπάρχουν· εκεί αρχίζουν τα κυνήγια, του χρόνου τα κυνήγια.

Στην ερωτική σχέση δύο νέων γυναικών εισβάλλει το αρσενικό. -Μια προνομιακή θέση πάρκινγκ αναστατώνει τη ζωή κατοίκου των βορείων προαστείων. -Η σχέση έχει τελειώσει. Εκείνος καλεί εκείνη να της επιστρέψει τα κλειδιά του διαμερίσματός της. -Μια σολίστ πιάνου εισβάλλει στο σούπερ μάρκετ και ζει το καταναλωτικό της όνειρο. -Ένας εργένης και μια μοναχική γυναίκα γνωρίζονται στο θέατρο. Περνούν το βράδυ στο σπίτι του. Το πρωί τον επισκέπτεται ο τρόμος. -Μια μεταμεσονύχτια διαδρομή με μια παλιά Μερσεντές δύο φιλενάδων. -Ένας νέος άντρας κι ο μικρός ιδιωτικός κινηματογράφος του κ...

Άνθρωποι που βασανίζονται εξίσου από τη μοναξιά και από τη συντροφικότητα, άνθρωποι που στέκονται αμήχανοι και αμφίθυμοι μπροστά στη ζωή όπως αυτή συντίθεται από τα αδιέξοδα των ερωτικών σχέσεων και της οικογένειας, την ανεπάρκεια του ατόμου και της κοινωνίας, τις παγίδες της μνήμης και το αναπότρεπτο του θανάτου, άνθρωποι που βιώνουν την ύπαρξη πότε με απόγνωση και πότε με απάθεια, πότε με εμπεδωμένη θλίψη και πότε με χιούμορ.

Οι λέξεις είναι δρόμοι. Δρόμοι για να εξερευνήσεις πώς να μην περιορίζεσαι, ν' ανακαλύψεις καινούρια ορατότητα ακόμα και σ' αυτό που ο ίδιος νόμιζες ότι ήξερες και να συνεχίζεις να εκπλήσσεσαι. Ν' ανοίγεσαι, να γίνεσαι χώρος, χρόνος για να δεις πως το κρυφό, η διαίσθηση, το προαίσθημα μετατρέπεται σε αδιάψευστη διαπίστωση. Εντέλει να μαθαίνεις ο ίδιος τις λέξεις σου καλύτερα. Διηγούμαστε τη ζωή μας με χίλιους τρόπους και παρουσιαζόμαστε στους άλλους. Είμαστε όλοι βιβλιοθήκες που φυλάμε μέσα μας χιλιάδες αναγνώσεις. Την ίδια ώρα πληθαίνουν οι φίλοι που μπαίνουν κάτω από...

Γραμμένα σε διαφορετικές εποχές, από το 1931 έως το 1975, τα επτά διηγήματα που απαρτίζουν την τελευταία συλογή διηγημάτων του Γιάννη Σκαρίμπα, που εκδόθηκε το 1976 με τον τίτλο "Τρεις άδειες καρέκλες", αντανακλούν τη συγγραφική πορεία και πιστοποιούν τις κατακτήσεις του συγγραφέα στο χώρο της δημιουργικής πεζογραφίας. Τόσο η θεματική του όσο και η αφηγηματική του τεχνική δεν διαφοροποιούνται από το λοιπό έργο του, ενώ κυριαρχούν οι γνωστοί άξονες που συνέχουν τον πλασματικό του κόσμο: ο διαφορετικός άλλος, η παράδοση του Καραγκιόζη, η πρόσληψη και η ροή του χρόνου, η ζωή ω...