Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τράβηξα απαλά τα χέρια μου και διορθώνοντας τάχα τα μαλλιά μου, του είπα: "Ξέρεις πού να κοιτάς και τι να βλέπεις". "Αυτό είναι αλήθεια! Όμως χρειάζεται και εκπαίδευση. Όλα χρειάζονται εκπαίδευση, ακόμη και η αγάπη", απάντησε όλο υπονοούμενο. "Η αγάπη;" τον ρώτησα εγώ. "Ναι! Και η αγάπη Μαρία μου! Αυτή είναι που χρειάζεται το μεγαλύτερο σχολείο. Είναι σαν ένα ευαίσθητο λουλούδι, που πέφτει σαν θείο δώρο μέσα στα χέρια μας. Πώς θα το συντηρήσουμε, πώς θα το προστατεύσουμε, πως θα αντιληφθούμε την μοναδικότητά του; Αυτή που του δίνει την ανεκτίμητη αξία του;"

Ένα προσφυγικό χωριό στο διάβα του χρόνου. Πέντε τραγικές ιστορίες, όλες συνδεδεμένες με το Kayniak, τη μυστηριώδη στοά που εφοδιάζει το χωριό με νερό, αλλά και με παράξενα γεγονότα, νεράιδες και ξωτικά, όπως πίστευαν οι κάτοικοι. Το περίεργο ιδεόγραμμα στην είσοδο της στοάς, με το πέρασμα των χρόνων συνδέεται με το θάνατο. Οι τραγικές και περίεργες ιστορίες, σε διαφορετικές εποχές η καθεμία, μας δίνουν το στίγμα της αδυναμίας του ανθρώπου να προβλέψει τα μέλλοντα. Παράλληλα, όμως, βλέπουμε τους ήρωες, να προκαλούν τη μοίρα τους και να μην μπορούν να αποφύγουν το μοιραίο τ...

Τι θα γινόταν άραγε, αν ο Νώε δεν έπαιρνε μαζί του στην Κιβωτό, την Εμζάρα, την νόμιμη σύζυγό του, αλλά μία νεαρή κοπέλα, την Σιγκάλ, κατάλληλη για τεκνοποίηση, για να κυοφορήσει στα σπλάχνα της τον γιο του στον Καινούργιο Κόσμο; Και αν με κάποιο τρόπο διασώζονταν τα γράμματα που έστελνε αυτή η νεαρή γυναίκα στην Εμζάρα, ως γυναίκα προς γυναίκα; Σ' αυτό τον επιστολικό μονόλογο της Σιγκάλ, παρακολουθούμε την βαθμιαία συνειδητοποίηση της γυναίκας που γίνεται αντικείμενο της ανδρικής εξουσίας, που το κορμί της χρησιμοποιείται ως δοχείο μέσα στις δομές μιας πατριαρχικής κοινωνί...

«Σήμερα στη ζωή μου δεν κάνω τίποτα άλλο, παρά να αναμασάω τα πρότυπα που εισέπραξα ως παιδί. Είναι σαν να μασάω μια πολιτισμική τσίχλα. Τώρα μόνο κατάλαβα ότι δεν υπάρχει καθολική έννοια της αγάπης, του έρωτα, της φιλίας, της καλοσύνης. Λέμε μια λέξη και νομίζουμε ότι έχουμε συνεννοηθεί. Λέμε, για παράδειγμα, "σε αγαπάω". Και λέει και ο άλλος "κι εγώ σε αγαπάω". Στη συνέχεια ακολουθεί ο καθένας την πορεία του, παρόλο που είμαστε μαζί ως "αγαπημένοι", θεωρώντας ότι έχουμε συνεννοηθεί. Αυτό που μόλις τώρα κατάλαβα είναι ότι υπάρχει τόση μοναξιά, περισσότερο από ποτέ, διότι...

Περιέχονται τα διηγήματα: "Το καινούριο αμάξι", "Οι δίδυμοι", "Το σπίτι της γειτόνισσας", "Το κούρεμα", "Ο Σεΐχης", "Νύχτα ποίησης", "Το νυχτερινό μπάνιο", "Παιχνίδια", "Κουνούπια", "Ο άλλος τρόπος", "Από την πηγή", "Με το λεωφορείο", "Στο βουνό".

Η Μαντλέν περίμενε υπομονετικά μέσα στην ερμητική σιωπή της νύχτας... Σηκωνόταν τότε, και με αργές κινήσεις, το ίδιο αργές κάθε μέρα, φορούσε το βρόμικο λευκό νυφικό και τα λιλά λουλούδια στο κεφάλι. Ήταν μια διαδικασία που κρατούσε πολλή ώρα. Μια μικρή τελετή που η Μαντλέν θεωρούσε απαραίτητη για το βραδινό της γάμο... Κατέβαινε τα σκαλιά της ερειπωμένης πολυκατοικίας, με το πιο ευτυχισμένο της χαμόγελο, και περίμενε το τελικό σήμα, ότι το πάρκο -η εκκλησία της- ήταν πράγματι άδειο. Με δυο βήματα, περνούσε έτσι από τον κόσμο της ανυπαρξίας στον παράδεισο της νύχτας, όπου...

Διήγημα στο ιδίωμα της Ματσούκας του Πόντου.

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στο νησί τον τελευταίο καιρό... Ανατριχιαστικά ουρλιαχτά μέσα στη νύχτα, αιματηρές επιθέσεις , απαγωγές νηπίων, απειλητικά κυνηγητά που προκαλούν αναστάτωση... Η λύση στο μυστήριο; Το κάλεσμα! Έτσι ισχυρίζεται ο μαύρος γάτος που εμφανίζεται απροσδόκητα στη ζωή της Μιράντας, της Αρτέμιδος, του Ερμή, του Βασιλιά και του Φραπέ... των ατρόμητων τετράποδων ντετέκτιβς. Να τον εμπιστευτούν; Ή μήπως το ότι ήταν κάποτε ο γάτος μιας μάγισσας θα τους βάλει σε κίνδυνο;

"Χάσαμε τις δουλειές μας, χάσαμε τα σπίτια μας, χάσαμε τη ζωή μας - γιατί να μη χάσουμε και τη μνήμη μας; Γιατί; Γιατί μας πήραν όλα τ' άλλα και μας άφησαν τη μνήμη; Γιατί δεν την άρπαξαν κι αυτή;" Το "Καλό θα 'ρθει από τη θάλασσα" είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας διηγημάτων για τους εμφύλιους που διεξάγονται σ' ένα νησί του Αιγαίου. Η Άρτεμη και ο Σταύρος, που πετάνε χαρταετό τον Ιούλιο, πάνω στα αποκαΐδια ενός καμένου ονείρου, ο Χρόνης στο καρότσι, που πολεμάει με ζωντανούς και αναστημένους εφιάλτες, ο Τάσος, που χάνεται χορεύοντας έξω από μια σπηλιά, ο Λάζαρος το Τ...

Τα διηγήματα της συλλογής αυτής, βιωματικά τα πιο πολλά, μοιάζουν με μικρά ντοκιμαντέρ, τρυφερά αναθήματα σ' όσους άφησαν τη σκιά τους, καλλιτεχνική και ανθρώπινη, στην ψυχή του συγγραφέα: Αλέξης Δαμιανός, Μανόλης Αναγνωστάκης, Μάνος Χατζιδάκις, Πάνος Φειδάκης, για να μιλήσουμε μόνο για τους απελθόντες. Το Μουσείο, η Ακρόπολη, το Ηρώδειο, ως σκηνικά, εναλλάσσονται με τόπους χθεσινούς, εμβληματικούς για την γενιά του Λάκη Παπαστάθη: ο Μαγεμένος Αυλός φορτισμένος εσαεί από τον θαμώνα του. Το Κύτταρο -νεκροζώντανοι, σκηνές ροκ- στη δικτατορία. Το Άλσος Παγκρατίου και τα λαμπερ...

Περιλαμβάνονται τα διηγήματα: - Το κάπα του Κόνδορος - Χώμα στα μάτια - Ντάμα σπαθί - Του κώλου τα εννιάμερα - Το άλλο πρόσωπο του γκάνγκστερ - Το τέλος - Θεωρίες πιθανοτήτων - Το μυστικό της μαύρης πεταλούδας

Στα μέσα της δεκαετίας του '20 οχτώ χιλιάδες πρόσφυγες από τη Μικρασία στοιβάζονται σε πρόχειρα σπίτια στην Ξηρόκαμπο του Βόλου κι εκεί παλεύουν με τη φτώχεια, τις αρρώστιες και τις τραγικές μνήμες τους για να ριζώσουν σ' αυτήν την περιοχή τη γεμάτη πέτρες κι αγκάθια, όπου τους πέταξε η "μάνα Ελλάδα". Τα δώδεκα διηγήματα της συλλογής αναπλάθουν εκείνη την εποχή και το σκληρό αγώνα που έδωσαν οι γυμνοί και ανυπόδητοι Μικρασιάτες για να αρχίσουν μια νέα ζωή μακριά από την αλησμόνητη γη της Ιωνίας.

Μέσα στο ευρύ φάσμα του έργου του Δημοσθένη Βουτυρά, βρίσκουμε διηγήματα που εγγράφονται στον ψυχολογικό ρεαλισμό, στο κοινωνικό δράμα, στην φανταστική λογοτεχνία, στη σάτιρα, στην υπαρξιακή κατάσταση... Πολλά, ωστόσο, εντάσσονται στη μαύρη λογοτεχνία, στο αφήγημα τρόμου και συγγενεύουν με το ύφος gothic. Αρκετοί μελετητές έχουν παρομοιάσει διηγήματα του Βουτυρά με το ύφος του Πόε. Ο Θωμάς Γκόρπας γράφει ότι στο έργο του Βουτυρά "υπάρχουν και φαντάσματα κι άλλα μακάβρια και γλυκά... Ο μπαρμπα-Δημοσθένης έρχεται κι από τον Πόε κι από τους άλλους μαύρους λογοτεχνικούς πατέ...

Όταν τελικά το φεγγάρι βγήκε, ήταν μια θολή, κρύα σελήνη, κρυμμένη μέσα στις νεφέλες της. Μαζί της ήρθε και το κτήνος, να του τσακίσει τα κόκκαλα και να τα κάνει δικά του, να φάει τη σάρκα του για να την κάνει δική του, και να λιώσει την ψυχή του μέσα σε ένα σκοτεινό πηγάδι μίσους και ζωώδους οργής. Ο λυκάνθρωπος ήρθε και ένοιωθε πιο δυνατός από τις περασμένες νύχτες, πιο άγριος και θανάσιμος. Το ουρλιαχτό του χαιρετήθηκε με ζητωκραυγές από τους υπερασπιστές των τειχών που ήδη είχαν αρχίσει να απωθούν την επίθεση. Ταυτόχρονα, τα δέντρα του δάσους υποχώρησαν, σαν για να ξερά...