Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεκαέξι διηγήματα που ο ίδιος ο συγγραφέας στην προμετωπίδα του βιβλίου τα ονομάζει "ιστορίες ελεγχόμενου πάθους σαν παραμύθια". Κι αυτό το "σαν παραμύθια" είναι που δίνει το στίγμα του βιβλίου. Τόσο σαν μορφή γραφής όσο και σαν αντίληψη της πραγματικότητας. Παραμύθι ίσον ουτοπία. Και το "άλλο μισό" είναι ακριβώς, η κατά τον συγγραφέα, ουτοπία της ολοκλήρωσης. Το άλλο μισό του ονείρου που ποτέ δεν πραγματοποιείται. Οι ήρωες του Νίκου Χουλιαρά είναι οι άνθρωποι που αφήνει πίσω του ο χρόνος. Οι άνθρωποι που δεν έχουν χώρο μέσα στην πραγματικότητα για να δικαιώσουν την ύπαρξή...

"Γυναίκες καθισμένες σε τραπέζι χαρτοπαιξίας είναι η πρώτη εικόνα του φιλοσοφικού μυθιστορήματος της Άννας Μανωλοπούλου Σκούφα. Οι γυναίκες αφηγούνται ιστορίες σε ένα κείμενο που έχει διάσπαρτους ποιητικούς στίχους. Η έκδοση κοσμείται με ζωγραφιές του Γιάννη Μόραλη" αναφέρει η εφημερίδα Το Βήμα. Περιέχονται τα διηγήματα: "Ο γάμος", "Η δίκη των αγγέλων", "Το χαμάμ", "Το τελευταίο όνειρο της Μαργαρίτας" και "Το υπόγειο με τους καθρέφτες".

Η ιστορία που θα διηγηθώ είναι αληθινή. Συνέβη σ' εμένα τον ίδιο, πρόπερσι το καλοκαίρι. Αλλιώς παραδέχομαι ότι δεν θα την πίστευα. Θα έλεγα ότι, αν δεν είναι εντελώς πλαστή, γεννήθηκε στο μυαλό κάποιου που η μνήμη του, με την υπόγεια λογική του ονείρου, σύνδεσε δύο εντελώς άσχετα μεταξύ τους πράγματα, κάτι που έζησε αυτός ο άνθρωπος με κάτι που διάβασε ή άκουσε κάποια άλλη χρονική στιγμή και υπό διαφορετικές συνθήκες. Εδώ όμως αποκλείεται να έγινε κάτι τέτοιο. [...]

Τα πρόσωπα των διηγημάτων του Δημήτρη Χρ. Μποσινάκη παρουσιάζουν, θα έλεγα, τον τύπο ανθρώπου ο οποίος, όταν βρίσκεται (αναπόφευκτα) μπροστά σε μεγαλύτερα ή μικρότερα προβλήματα, γύρω και μέσα του, τελικά τα αντιμετωπίζει με τη δυσδιάκριτη στους πολλούς (και γι' αυτό αξιαγάπητη κι αξιοτίμητη) ευπρέπεια, που ασφαλώς πηγάζει από μια βαθύτερη ψυχική δύναμη, αλλά και κατανόηση, ας πω, της condition humaine. Μιχάλης Μερακλής

Οι άσχημες παραστάσεις της παιδικής του ηλικίας δεν έχουνε σβήσει από τη θύμηση του αφηγητή Γιωργή, ούτε γίνεται δυνατό να απαλλαγεί η ψυχή της μάνας του από το βάρος του ακούσιου φόνου του βρέφους της. Η ψυχική βάσανος, η ενοχική συνείδηση, οδηγεί στη συντριβή αλλά όχι στο άνθος της μετάνοιας, γίνεται νοσηρή εμμονή ανίατη, είδος εγωιστικού εγκλεισμού. Λείπει από το διήγημα, και πρέπει να την προσθέσουμε εμείς, η διδαχή ότι η σωτηρία είναι πιθανή για τον καθένα μας, όπως και για το χειρότερο εγκληματία, και ότι η γνώση αυτή διώχνει την απόγνωση.

Ο Γεώργιος Βιζυηνός (1849-1896) μεταφέρει στις αφηγήσεις του τις εμπειρίες των παιδικών του χρόνων, εμπλουτισμένες με τους λαϊκούς θρύλους και τις αφελείς δεισιδαιμονίες του θρακιώτικου χωριού του. Χρησιμοποιώντας πότε το όνειρο, πότε τις παραισθήσεις και καταφεύγοντας συχνά στο απρόοπτο, εισδύει σε βάθος στα ψυχικά κίνητρα των πρωταγωνιστών. Το "Αμάρτημα της μητρός μου" είναι το πρώτο διήγημα του Βιζυηνού - και το πρώτο καθαυτό νεοελληνικό διήγημα.

Γεώργιος Βιζυηνός (1848-1896) Ποιητής και πεζογράφος, γεννηθείς στην Βιζύη ή Βίζα (αρχ. Βιζύη) της Βόρειας Θράκης. Νεαρός πήγε να δουλέψει στον ράφτη θείο του στην Πόλη. Γρήγορα όμως εισάγεται στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου ο τυφλός καθηγητής και κληρικός Ηλίας Τανταλίδης διακρίνει τη συγγραφική του φλέβα και τον καθοδηγεί, ενώ ταυτόχρονα του εξασφαλίζει την οικονομική 'ποστήριξη του εθνικού ευεργέτη Γ. Ζαρίφη. Σπουδάζει φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στη Γερμανία, όπου αναγορεύεται διδάκτωρ. Μετέχει στη δημιουργία της πολιτικής ποιητικής και λογοτεχνικής σχολής...

- Καλώς άνθρωπος, τη είπον, αυτός ο Πατριάρχης. Ορίστε; Τώρα πια πιστεύω, ότι ήλθεν η καρδιά σου στον τόπο της. Η μήτηρ μου δεν απεκρίθη. - Δεν λέγειες τίποτε, μητέρα; την ηρώτησα μετά τινος δισταγμού. - Τι να σε πω, παιδί μου! Απήντησε τότε σύννους καθώς ήτον · ο Πατριάρχης είναι σοφός και άγιος άνθρωπος. Γνωρίζει όλες τες βουλές και τα θελήματα του Θεού, και συγχωρνά τές αμαρτίες όλου του κόσμου. Μα, τι να σε πω! Είναι καλόγερος. Δεν εκάμε παιδιά, για να μπορή να γνωρίση τι πράγμα είναι το να σκοτώση κανείς το ίδιο το παιδί του ! Οι οφθαλμοί της εκπληρώθησαν δακ...

"Τα τέσσερα διηγήματα που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον τόμο θεωρούνται αριστουργήματα ψυχολογικής αφήγησης αλλά και υποδείγματα αφηγηματικής τεχνικής. Ο Βιζυηνός γνωρίζει πώς να διατηρεί σε διαρκή επιφυλακή το ενδιαφέρον του αναγνώστη του." [...] Περιέχονται τα διηγήματα: "Το αμάρτημα της μητρός μου", "Ποιος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου", "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον" και "Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως".

"Η εκμηστήρευσις αύτη έκαμε βαθυτάτην επ' εμού εντύπωσιν. Τώρα μου πνοίγησαν οι οφθαλμοί, και εκατάλαβα πολλάς πράξεις της μητρός μου, αι οποίαι πότε μεν εφαίνοντο ως δεισιδαιμονία, πότε δε ως αυτόχρημα μονομανίας αποτέλεσμα. Επί εικοσιοκτώ τώρα έτη βασανίζεται η τάλαινα γυνή χωρίς να δυνηθή να κοιμίση τον έλεγχον της συνειδήσεώς της, ούτε εν ταις δυστυχίαις ούτε εν ταις ευτυχίαις." "Το αμάρτημα της μητρός μου" είναι το πρώτο μιας σειράς διηγημάτων τα οποία ο Γεώργιος Βιζυηνός δημοσίευσε από το 1883 έως το 1895. Στη διάρκεια της σύντομης ζωής του (πέθανε έγκλειστος στο Δ...

Ο Γεώργιος Βιζυηνός θεωρείται ο πατέρας του ελληνικού διηγήματος. Είχε την ικανότητα να παρατηρεί προσεκτικά τους ανθρώπους, να μελετά σε βάθος τον χαρακτήρα τους και να κάνει μια ξεχωριστή ψυχολογική ανάλυση που εντυπωσιάζει ακόμη και στις μέρες μας. Η αφήγησή του, σε γλώσσα καθαρεύουσα, είναι ιδιαίτερα ζωντανή και καλοδουλεμένη, ενώ επιλέγοντας τη δημοτική για τους διαλόγους του, τους κάνει ρεαλιστικούς και περισσότερο παραστατικούς. Το "Αμάρτημα της Μητρός μου" είναι ένα αυτοβιογραφικό οικογενειακό δράμα με δύο βασικά πρόσωπα: τον αφηγητή και τη μητέρα του. Η ιστορία...