Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κορυφαίο δοκίμιο του νομπελίστα ποιητή και στοχαστή, η παραδειγματική αυτή μελέτη της μεξικανικής ταυτότητας είναι ταυτόχρονα μια ξενάγηση στον ζοφερό λαβύρινθο της ιστορίας και της ψυχής, εκεί όπου πλανιέται μοναχικά ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητώντας την έξοδο προς την κοινωνία και τον έρωτα.

"Σε βλέπω σαν μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά που ζητά να με ξαναπεριλάβει. Να χωνευτώ μέσα στη ζέστα σου. Και μετά την τελευταία φορά, ξάπλωσες πάνω στα πόδια μου, απ' την αντίθετη πλευρά της καρδιάς σου. Τίποτα δεν πρόλεγε πως ήταν η τελευταία. Δεν είχες προλάβει να γεράσεις. Τις πρώτες, τις ελάχιστες άσπρες τρίχες που εμφανίστηκαν στους κροτάφους σου τις αγαπούσες. Το ότι θα σου δινόταν να γεράσεις για σένα ήταν ευτυχία. Γιατί σήμαινε πως θα ζούσες".

"Η πρώτη αγάπη είναι πάντα η τελευταία. Κι η τελευταία είναι πάντα αυτή που ονειρευόμαστε. Απ' αυτή δεν ξέρω παρά μόνο τη φωνή της. Ένα άκουσμα τυραννισμένο, ταραγμένο, ζεστό. Η φωνή που έρχεται σε μένα μέσα σ' ένα γέλιο, ένα στεναγμό ή ένα μουρμουρητό μού επιτρέπει να μαντέψω τους γοφούς και τα στήθη. Έχω μάθει να είμαι προσεκτικός στη διαδρομή της φωνής. Ένας τυφλός μού είπε μια μέρα τι πληροφορίες πρέπει να σου δώσει μια φωνή. Έτσι απ' αυτή τη φωνή αγγίζω τούτο το κορμί, κλείνοντας τα μάτια, ανακαλύπτω σιγά σιγά τις στιγμές και τις κινήσεις της ζωής του".

"Τελικά, θα μιλήσω γι' αυτούς που αγαπούσα", γράφει ο συγγραφέας Αλμπέρ Καμί σε μια σημείωση για το βιβλίο του "Ο πρώτος άνθρωπος". Το σχέδιο αυτού του μυθιστορήματος, που ο συγγραφέας δούλεψε λίγο πριν από το θάνατό του, ήταν φιλόδοξο. Είχε πει μάλιστα κάποτε πως οι συγγραφείς "διατηρούν την ελπίδα να ξαναβρούν τα μυστικά μιας παγκόσμιας τέχνης που, με ταπεινότητα κι ανωτερότητα, θα ανάσταινε επιτέλους τα πρόσωπα στη σάρκα τους και τη διάρκειά τους". Ξεκινώντας, έθεσε τα θεμέλια αυτού που αποτελούσε την αφήγηση της παιδικής ηλικίας του "πρώτου ανθρώπου" του. Αυτή η πρώτη...

Στιγμές που λάμπουν μες στο χρόνο που μαραίνεται. Καλοδεχούμενες χαρές, φτωχές και μίζερες ελπίδες. Ύστερα οι πόνοι κι ο θάνατος, βέβαια, πάντοτε εκεί. Μια θάλασσα μικρές θλίψεις που φτιάχνουν έναν πανικό. Τι σημαίνει ευτυχία; Στους Αναλφάβητους του Έρωτα ξετύλιξαν ένα μικρό κουβαράκι ζωής και τώρα, σ' αυτό το δεύτερο βιβλίο μου, έρχομαι να συναντήσω τα παροράματά της. Ο Ηρακλής Μαρίδας δεν είναι μόνο ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου αλλά κι ένας ήρωας αυτής της παράτολμης μάχης. Παραπαίοντας ανάμεσα στην παραδοχή και την απόρριψη, τη μια βιάζεται να χαρεί και την άλλη αναζητε...

"Ονομάζομαι 'Εκτορας Μενελάου, επάγγελμα λογιστής... τουλάχιστον μέχρι τότε που γνώρισα εκείνη. Γιατί μετά μπήκα στη δίνη της μοίρας που έσερνε μαζί της και χάθηκα στους πολύπλοκους λαβύρινθους που μου επιφύλασσε το πεπρωμένο πλάι της. 'Οταν βρισκόμουν κοντά της, ηρεμούσα. Κι όταν την έχανα, προσπαθούσα να την αναπλάσω με τη φαντασία μου, για να ηρεμήσω. 'Ετσι την είχα πάντα μαζί μου. "'Οπως ίσως καταλάβατε, η Εύα δεν ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Εμφανίστηκε στη ζωή μου συμπτωματικά, στο "πεζό" λεωφορείο της αστικής γραμμής. Και την ερωτεύτηκα τρελά. Χωρίς όρια. Τόσο πολύ...

"Ο Βασίλης Βασιλικός έδωσε το 1961 το πιο ώριμο έργο του, μια τριλογία ("Το φύλλο, το πηγάδι, τ' αγγέλιασμα"), που αποτελεί ένα φτάσιμο, αλλά μαζί και όριο για ολόκληρη τη μεταπολεμική πεζογραφία μας. Ο Βασιλικός ακολουθεί εδώ καινούρια εκφραστικά μέσα: τα τρία βιβλία της τριλογίας είναι οι τρεις φάσεις του ίδιου κεντρικού θέματος, ο μύθος και τα πρόσωπα, σε κάθε βιβλίο διαφορετικά, συγκλίνουν όμως στον ίδιο, φανερό αλλά και όχι τόσο εύκολα αποκρυπτογραφούμενο συμβολισμό. Το φύλλο, που θεριεύει υπερφυσικά μέσα στο μπετόν της πολυκατοικίας, καταστρέφει την ομαλή λειτουργία τ...

"Η βιολογία του έρωτα είναι να μην ανανεωθούν τα κύτταρα. Γιατί τα νέα που θα 'ρθουν δεν θα ξέρουν το άγγιγμα του χεριού σου. Γι' αυτό δεν θα τους λείπεις. Και δεν θέλω να μην τους λείπεις. Δεν θέλω να είμαι δίχως σου. Αντιστέκομαι στο λωτοφάγο καιρό, απελπισμένα, κρατιέμαι από κλωστές θύμησης που άλλοτε φτιάχναν το ζεστό πουλόβερ της αγάπης, όπως όταν τυλιγόμασταν σ' ένα μακρύ δικό σου φουλάρι, κρυώνοντας, και τα δύο σώματά μας γίνονταν ένα, όπως σε κάτι γλυπτά του Μουρ, η μονοκόμματη πέτρα, με μια τρύπα στη μέση, σχηματίζει δυο σώματα που αγκαλιάζονται".

Μια παλιομοδίτικη ιστορία που ξετυλίγεται σαν μαγευτικό παραμύθι, χάρη στην ομορφιά και τη λαχτάρα των νεαρών ηρωίδων που αντιστέκονται στον αμείλικτο χρόνο, περιμένοντας καρτερικά την προσγείωση του μεγάλου έρωτα. Γιατί υπήρχε μια εποχή που η αγάπη αργούσε να 'ρθει. Αντίθετα με τη νεαρή ηρωίδα που, έρμαιο του παρορμητικού της ενστίκτου, παραδίδεται σ' έναν άγγελο που την περιμένει στο υπόγειο του σπιτιού της. Και τολμά να ζήσει συναρπαστικές περιπέτειες για να εξελιχθεί εν αγνοία της σε κατακτήτρια της πιο ουσιαστικής ελευθερίας. Γιατί η ελευθερία και τότε, πριν πενήντα...

Όταν το 1964 έγινε η πρώτη έκδοση αυτού του βιβλίου η έκφραση "Κήνσορες και θεράποντες" αποτελούσε απλώς έναν τίτλο. Έκτοτε έγινε έκφραση τρέχουσας χρήσης, παροιμιακή σχεδόν αντίθεση. Όταν εμφανίστηκε το βιβλίο, η χρήση οργάνων της αυστηρής έρευνας σε θέματα όπως τα κόμικς, το καταναλωτικό τραγούδι, το λαϊκό αφήγημα, φαινόταν εξωφρενική σε πολύ κόσμο: σήμερα, οι ίδιες οι γενεές, που απάντησαν με τις τεχνικές της εναλλακτικής πληροφόρησης και της αντιπληροφόρησης στην εισβολή των μαζικών μέσων, απέδειξαν ότι το πρόβλημα αυτών των μέσων αγγίζει τον πυρήνα της κοινωνίας μας, δ...

"'Ηθελα τις μέρες αυτές να μείνω κοντά σου. Μα τι σημαίνει "θέλω"; 'Ενας περίχυτος συναισθηματισμός απ' το πρωί, είμαι ερωτευμένος μαζί σου, γρήγορα υποχώρησε μπροστά στην έγνοια μου του τι να ψωνίσω για τις γκόμενες στην Αθήνα. Θα μπορούσα να μείνω εδώ, μάλλον θα 'μενα σίγουρα αυτές τις τρεις μέρες που μεσολαβούν ώσπου να κλείσουν τα δίχρονα, αν μπορούσα να 'μουν μόνος στο ξένο σπίτι. Μα χτες φτάσαν απρόβλεπτα οι νοικάρηδες κι έτσι τα μάζεψα άρον άρον κι έτρεξα στο αεροδρόμιο. Δεν είχε θέση στο αεροπλάνο κι έτσι φεύγω αύριο. Πήρα απ' τον κορνιζά τούς τελευταίους σου πίνακε...