Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ου γαρ ήλθεν ο υιός ου ανθρώπου διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών. Ότι τούτο ποιεί λαμπρούς και επισήμους οράτε απ' εμού το πράγμα συμβαίνον, τω μη δεομένω τιμής και δόξης· αλλ' όμως και εγώ τα μύρια αγαθά δια τούτου κατορθώ. Πριν ή μεν λαβείν την σάρκα και ταπεινώσαι πάντα απολώλει και διέφθαρτο. Επειδή δε και εταπείνωσεν εαυτόν, πάντα εις ύψος ανήγαγε, κατάραν ηφάνισε, θάνατον έσβεσε, παράδεισον ήνοιξεν, αμαρτίαν ενέκρωσεν, ουρανού αψίδας ανεπέτασε, την απαρχήν ημών εις ουρανούς ανήγαγε, την οικουμένην ευσεβείας επλήρωσε, την πλάν...

Ο δρόμος του μύθου, ο δρόμος του λόγου και ο δρόμος του πνεύματος αποτελούν τις κύριες ενότητες αυτής της συλλογής δοκιμίων που ανάγονται στη μέριμνα διασώσεως του ουσιώδους. Κάθε λαός οραματίζεται τον χαμένο παράδεισο, δημιουργώντας πολιτισμό κατά την αναζήτηση του απωλεσμένου εδεμικού στοιχείου. Βυθισμένος ο άνθρωπος της λογοκρατικής εποχής στα επί μέρους έργα του, έχει λησμονήσεις την κοσμική ευθύνη για επιστροφή στην πηγή και αυθεντική εμβίωση του "ιλιγγιωδούς συμβαίνοντος". Ωστόσο, στο μάκρος της ιστορίας έχουν επιτευχθεί συνειδητοποιήσεις που στέκονται ως δρομοδεί...

Η μητρική αγάπη συχνά θεωρείται ιερή, αλλά πολλά παιδιά την βιώνουν σαν οδυνηρή σύγκρουση. Με τη βοήθεια της νεώτερης έρευνας πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και την ανάπτυξη του εγκεφάλου, η Τerri Αpter αποκαλύπτει τα μυστικά αυτού του περίπλοκου δεσμού.

Ο Ν. Μπερντιάεφ (1874 - 1948) στο παρόν δοκίμιο ερευνά διεξοδικά το ζήτημα του έσχατου, εξετάζοντας ειδικότερα το πρόβλημα της γνώσης και της αντικειμενοποίησης, το πρόβλημα της υπάρξεως, τη δημιουργικότητα του όντος και το μυστήριο της νέωσης. Με δεδομένο ότι πάντα τα έγχρονα έχουν αρχή, μέση και τέλος, η ανθρώπινη ύπαρξη ζει συνειδητά μόνο στη μέση, με την αρχή της βυθισμένη στο νέφος της ασυνειδησίας και το τέλος βυθισμένο στο έρεβος της αγωνίας. Η εμμονή στη μέση αντιμάχεται την αναμονή της έσχατης στιγμής της υποστάσεως και την απειλή του αφανισμού της. "Το ζήτημα τ...

Ο παρών τόμος περιλαμβάνει εκατό μικρά δοκίμια για το πνεύμα των καιρών μας, διαρθρωμένα σε τρεις ενότητες που καλύπτουν θεματολογία από την ιστορική, την πνευματική και την ελληνική ζωή. Η επιλογή των κειμένων, από δημοσιεύσεις σε αθηναϊκή εφημερίδα, έγινε κατά την κρίση του συγγραφέα για όσα άξιζε "να διασωθούν από τον κατακλυσμό του χρόνου μέσα στην κιβωτό ενός βιβλίου". Παρά τη ροπή προς γενικεύσεις, τα δοκίμια αποτελούν απαντήσεις στις προκλήσεις της καθημερινότητας. Ο άνθρωπος βιώνει δραματικά την ένταση μεταξύ του εφήμερου χρόνου και του αιώνιου άχρονου. Τον χρόνο...

Το δέος της τελευταίας σελίδας η κατάνυξη με το τελευταίο φως η αμηχανία μετά τον εσπερινό όταν πρέπει πάλι να πάμε σπίτι και να αντικρύσουμε τα γνωστά. Τόσες σελίδες τόσων ημερών συντροφιά και τώρα σώνουν· σχεδόν προδοσία μα εσύ ήσουν που τις γέμισες και τώρα πληρωμένες φεύγουν συνήθισες στο λευκό τετράγωνο ν’ απλώσεις φαρδιά πλατιά το εγώ σου λες και είναι κρεβάτι για δύο τώρα το σπίτι ξανανοικιάζεται κι αλλού θα κυλιέται ο νούς σου και οι αισθήσεις σου και τα αισθήματα. Άς μην ήσουν τόσο βιαστικός με τις άκαιρες εξομολογήσεις σου τις άκυρες διαπιστώσεις...

Μεταξύ των μελετών για την κρίση της σύγχρονης εποχής, αυτό το δοκίμιο παρουσιάζεται µε μιαν απρόσμενη οπτική. Οι Έλληνες πρόγονοί µας είχαν ένα αδιαίρετο σύστημα αξιών, φτιαγμένο από δικαιοσύνη και κάλλος. Το κάλλος, βοηθούσε στην διασφάλιση μιας συναίνεσης και στην ηθική. Η τέχνη καθίσταται εξειδίκευση κι η μάζα συνηθίζει στην ασχήμια σαν να είναι η φυσική κατάσταση.

Πρέπει το μάθημα των θρησκευτικών να αποτελεί μέρος της εγκύκλιας παιδείας, και με ποιο περιεχόμενο; Πρέπει το μάθημα αυτό να είναι υποχρεωτικό για όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως ομολογίας και θρησκεύματος; Ή να είναι προαιρετικό, ακόμη και για τους Ορθόδοξους μαθητές; Σε αυτά τα τρία ερωτήματα επικεντρώνεται το πρόβλημα του θρησεκυτικού μαθήματος, που είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αντιλεγόμενο. Γι' αυτό και επιτακτική προβάλλει η ανάγκη για μία νέα σύγχρονη θεώρηση του προβλήματος και μάλιστα από διπλή σκοπιά: του δικαίου και της Ορθόδοξης θεολογίας. Η διπλή αυτή...

Περιεχόμενα: Θείον Όραμα - Ανδρέας Καρκαβίτσας Παραμονή Χριστούγεννα - Φώτης Κόντογλου Ο Αναποδιασμένος - Αλέξανδρος Μωραϊτίδης Χριστούγεννα στη σπηλιά - Φώτης Κόντογλου Βαρυχειμωνιά - Αλέξανδρος Μωραϊτίδης Ο Χαραμάδος - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης Γιάννης ο Βλογημένος - Φώτης Κόντογλου

Περιλαμβάνει τα διηγήματα: Η Σταχομαζώχτρα Στο Χριστό, Στο Κάστρο Ο Αμερικανός Υπηρέτρα Φώτα - Ολόφωτα

Περιλαμβάνονται τα διηγήματα: - Η θάλασσα - Η θάλασσα (γαλήνια και φουρτουνιασμένη) - Ο μούτσος της ναυαρχίδος - Των θαλασσών ο άγιος - Η δικαιοσύνη της Θάλασσας - Η κόρη του του Πρωτοκάραβου

Η διαφθορά και η καταπολέμησή της είχε άμεση σχέση με το αντικείμενο της εργασίας μου στην Τράπεζα της Ελλάδος, στην οποία εργάστηκα ως επιθεωρητής για τριάντα τέσσερα συναπτά έτη. Κατά τη διερεύνηση του φαινομένου της διαφθοράς σε πρακτικό και θεωρητικό επίπεδο προσέκρουα συνέχεια σ' ένα βασικό ερώτημα: Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως διεφθαρμένο το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα με τα απόκρυφα.

Έγινε παρεξήγηση Πράσινοι λόφοι. Γοητεία. Λάμψη. Υγεία. Κι ένας κυνηγός κυνηγάει -αιχμαλωτίζει πεταλούδες. Οι πεταλούδες στη φυλακή. Οι πεταλούδες μακριά από το σπίτι τους. Τα παιδιά τους. Σε κελιά ανήλιαγα οι μουσικές, από έξω, δεν φτάνουν στα αυτιά τους. Μόνο κλαίνε για την αδικία. Την παρεξήγηση. Οι μουσικές δυναμώνουν, γίνονται χορός. Που τους κυκλώνει. Πρέπει να υποφέρουν κι άλλο. Πρέπει να ξεχάσουν την ζωή που έζησαν. Όλα να σβύσουν από τη θύμησή τους. Περπατάμε στα κελιά και βλέπουμε τις λέξεις, που ο Χάρης Λάμπερτ, διακρίνει στους τοίχους γραμμένες με κρα...

"Ένα κερί στους Αγίους Λόγους / κάθε πτώσης", είναι η ποίηση της Δημουλά και αυτό ο Παναγιώτης Θωμά το γνωρίζει καλά. Από το χέρι μας παίρνει με τούτες τις μελέτες του και χωρίς προκαταλήψεις και προθέσεις, που βουλιάζουν οποιαδήποτε παραφορτωμένη με αυτές ύπαρξη, μας εισάγει στα άγια των αγίων της δημουλικής ποίησης, φωτίζοντας το σαρκαστικό σπαραγμό, που σκίζει τον πυρήνα της γνήσιας ποιητικής της. Από τα κείμενα του Παναγιώτη Θωμά, η Δημουλά δεν απουσιάζει. Απουσιάζουν οι βεβαιότητες και τούτο είναι ικανή απόδειξη πως τιμά την προέλευσή του. Χρυσόστομος Α. Σταμούλης