Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εύχομαι οι θετικές ιδέες και τα μηνύματα που πηγάζουν από τους ποιητικούς μου στοχασμούς, να ανθίσουν στην ψυχή και στο νου του αναγνώστη, με τον ίδιο τρόπο που υπαινίσσεται το μπουμπούκι στο εξώφυλλο αυτού του βιβλίου.

Εξερευνώντας την ικανότητα του εγκεφάλου να ερμηνεύει και να κατανοεί, ο Dr. Brian Boxer Wachler περιγράφει πως η αντίληψή μας μπορεί να είναι άλλες φορές κοντά στην πραγματικότητα και άλλες πιο κοντά στην ψευδαίσθηση ή στην αυταπάτη. Το πως διακρίνουμε την κάθε περίπτωση είναι η βάση για την βελτίωση της Αντιληπτικής Νοημοσύνης ( ΑΝ ).

[...] To 1901 είναι η χρονιά που ο Πεσσόα γράφει τα πρώτα του ποιήματα στα αγγλικά. Αρχίζει να συνθέτει τον "Αντίνοο" στα 1915 και τον δημοσιεύει στα 1918. Κάπου ο ίδιος σημειώνει "ο Αντίνοος μπορεί να χαρακτηριστεί άσεμνο" ποίημα, και πως σ' αυτό εκφράζεται "πολύ ωμά". Ο ποιητής αρχίζει την εκτενή ποιητική του σύνθεση από τη στιγμή που ο Αντίνοος είναι ήδη νεκρός. Η ιστορία του ομολογημένου και σφοδρού έρωτα μεταξύ του αυτοκράτορος Αδριανού και του νεαρού Βιθυνού (φλογερού και σφοδρού κυρίως από την πλευρά του Αδριανού) είναι διάσημη και περιγράφεται κατά μοναδικό και αξε...

Άλλη μια φορά ο Γάννης Σουλιώτης μας συγκινεί, με μια ποιητική μετάφραση τώρα, που υπογραμμίζει το σεβασμό του για τον ποιητή, το θέμα του, και το ανθρώπινο συναίσθημα. Η νέα αυτή μετάφραση του ποιήματος του Φερνάντο Πεσσόα "Αντίνοος" όχι μόνο αναδεικνύει την ευαισθησία του ποιητή για τον ανθρώπινο πόνο, αλλά στρέφει και την προσοχή μας στην ποίηση και την τέχνη σαν τη μόνη εναλλακτική λύση στη μονιμότητα του θανάτου. Στο ερωτικό πάθος του Αδριανού και την απύθμενη θλίψη του για το χαμό του αγαπημένου Αντίνοου, ο ποιητής βρίσκει άλλη μια "μάσκα" που του επιτρέπει να ξεδι...

Ο Αντρέι Πλατόνοφ, αυτός ο μάστορας της γραφής, με το Αντισέξους γίνεται ο αδιαμφισβήτητος εκπρόσωπος της ρωσικής πρωτοπορίας, στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ουράνια και αβυσσαλέα, η δημιουργία του Αντρέι Πλατόνοφ ενθουσιάζει τους αναγνώστες και θυμώνει την εξουσία...

Ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στην Ίμβρο το 1953. Η Αντριάνα η ρωμιά και ο Σαμί ο τούρκος τελωνοφύλακας ερωτεύονται. Ο έρωτας αυτός θα ξυπνήσει την καχυποψία και τα τραύματα που παρέμεναν αγιάτρευτα ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Μπορούν άραγε οι ανθρώπινες καρδιές να γλυτώσουν από τις συμπληγάδες μιας αδυσώπητης συλλογικής μνήμης; Μια ιστορία που μηδενίζει το χρόνο και ανοίγει μια χαραμάδα στην ελπίδα για ένα κόσμο, όπου η αγάπη θα νικά το δίκιο του ισχυρότερου.

Μπορεί άραγε η ιστορία ενός λαού τριών χιλιάδων και πλέον χρόνων να συμπυκνωθεί σ’ ένα μυθιστόρημα; Και ποιοι θα είναι εκείνοι που στα πρόσωπά τους θα ενσαρκωθούν τα πάθη, οι αγωνίες και οι αγώνες ενός τόπου; Για το νησί της Κύπρου πρόκειται, όπου η αέναη πάλη του καλού με το κακό, του ελεύθερου φρονήματος με την υποταγή στη δουλεία, ρίζωσε, με το διάβα των καιρών, κι έγινε ένα με την ψυχή των ανθρώπων. Είναι γοητευτικό ν’ ανατρέξει ο αναγνώστης στη συναρπαστική διαδρομή των ηρώων τούτου του βιβλίου, που μέσα από τις αδυναμίες τους, τα ανεκπλήρωτα οράματα και τον έρωτά τους...

Το παρόν δοκίμιο για την Απελπισία αποτελεί το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας. Στόχος είναι να αναλυθούν τα οντολογικά ζητήματα που αφορούν στην έρευνα για τη φύση του ανθρώπου, καθώς γίνεται αντιληπτό ότι η σχέση του ανθρώπου με το γίγνεσθαι καθορίζεται αποφασιστικά από τη διαχείριση της θνητότητάς του.

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον της δημώδους μετάφρασης του Βίου του οσίου Αντωνίου, που παραδίδει ο χρονολογικά τελευταίος καταλογογραφημένος κώδικας των ελληνικών χειρογράφων της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης της Βενετίας, έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι πρόκειται για ένα μεταβυζαντινό κείμενο που τολμά να αναμετρηθεί με ένα κλασικό συναξαριακό πρότυπο, γραμμένο από την μείζονα ίσως πατερική πένα του 4ου αιώνα, αυτή του Αθανασίου Αλεξανδρείας. Αναπόφευκτα, το ερευνητικό βάρος της παρούσας εκδοτικής εργασίας πέφτει κυρίως στη ρητή ειδοποίηση του ανώνυμου συντάκτη "απλά τη φράσει", δηλαδή...

Η αποδόμηση του κοινωνικού και η απενεχοποίηση της απληστίας, η ατομιστική ευδαιμονία και η αδιαφορία για τον άλλο, η εμπορευματοποίηση των πάντων και η οικολογική αποσύνθεση, συνιστούν τις κύριες παραμέτρους της επικρατούσας σήμερα κοσμοθεωρίας. Αποτέλεσμα τούτων η συσσώρευση του πλούτου σε ολοένα και λιγότερους ανθρώπους, η αύξηση του χάσματος πλούσιων και φτωχών, η εξαθλίωση μεγάλου πληθυσμού της γής.

Μετά τη σφοδρή σύγκρουση του αυτοκινήτου της με την νταλίκα, η Άννα βρίσκεται να αιωρείται στο κενό. Κάτω η θέα του ατυχήματος. Δίπλα της, η Αννούλα, την καυτηριάζει, την κατηγορεί, την καταγγέλλει. Να κι ο Παναγιώτης, ο ουράνιος οδηγός της. Νέος, ωραίος... και άγγελος. Τρεις διαφορετικές οντότητες σ' ένα αναπόφευκτο συναπάντημα πλανώνται πάνω από τη γη κάνοντας αδιάκριτες καταδύσεις στα σκοτεινά μονοπάτια της ζωής της. Προορισμός της Άννας ο παράδεισος... Αλλά ο Παναγιώτης θέτει έναν όρο απαράβατο για να την οδηγήσει εκεί. Κι εκείνη αναγκάζεται για τις επόμενες σαράν...

Για να κρύβει ο άνθρωπος μια επίμονη δίψα για κάτι που μοιάζει -στον σχετικό κόσμο μας- ανύπαρκτο, θα πρέπει κάπου, κάπως, να υπάρχει. Ναι, υπάρχει ο αληθινός έρωτας που όλοι γυρεύουμε, σπάνια αλλά συμβαίνει, γι' αυτό επιμένουμε. Ναι, υπάρχει η νέα γη που υποψιαζόταν μαγνητισμένος ο Κολόμβος. Ναι, υπάρχει ο θεός που μας τραβάει ακόμα και να μαρτυρήσουμε. Και ναι, ο ιδανικός, τέλειος πατέρας, υπάρχει. Δεν είναι μόνο σκληρός, εξουσιαστής, ερωτικός αντίζηλος, απογοητευμένος από τον γιο και ο γιος απογοητευμένος από τον πατέρα, πήχυς σαδιστικά υψηλός ισόβια, και όλα όσα διατυπ...

Με το ανά χείρας πόνημα, αδελφοί, ας χειραγωγηθούμε από τους ενχιστωμένους πατέρες μας, εις της προσκύνηση, τη δοξολογία, την ανάμνηση, το αγκάλιασμα των σεπτών παθημάτων του «φίλου» μας που λαμπροφορούν αυτές οι ημέρες. Ήτοι την προδοσία μας, την νήψη των ποδιών μας, τα ραπίσματα, τα καλαφίστματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυρά χλαίνα, τον κάλαμον, και προ πάντων τον Σταυρό και τον θάνατον ά δι ημάς εκών κατεδέξατο. Ας κατεβούμε μαζί τους στον Αδη απ όπου ο Χριστός το γένος μας κάλεσε στην Αιώναι ζωή.

Ο κύκλος. Είναι σύμβολο που το χρησιμοποιεί και το διδάσκει πρακτικά η Εκκλησία. Σύμβολο μεγάλης αξίας και για ύψιστη πραγματικότητα: Την αιωνιότητα. Ο κύκλος της αιωνιότητας που δεν έχει τέλος. Και τη διδάσκει πρακτικά η Εκκλησία κυρίως στη λατρεία της. Ο νεοβαπτισμένος πιστός -τι σημασία έχει αν είναι μεγάλος ή νήπιο- με κυκλικό χορό εισέρχεται στην εν Χριστώ ζωή που τον οδηγεί, όταν παραμείνει "βεβαιόπιστος", στην αιωνιότητα. Οι νεόνυμφοι με κυκλικό χορό εισέρχονται, ως ζεύγος πλέον, στην πορεία τους προς την αιωνιότητα. Χωρίς αυτήν την πορεία αλήθεια, τι νόημα μπορεί να...

Η φιλοσοφία της Νεωτερικότητας έχει σπάσει τους δεσμούς της με την ελληνική και τη μεσαιωνική Αρχαιότητα. Κομβικό σημείο αυτής της ξένωσης είναι η ανθρωποκεντρική και αντιτελεολογική τάση της νεώτερης φιλοσοφίας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν γίνεται πια παραδεκτή η παραδοσιακή ιεραρχία των ουσιών. Η νεωτερική φιλοσοφία προβάλλεται ως αντι-μεταφυσική, αφού δεν νοείται μεταφυσική δίχως ορισμένη ιεράρχηση των επιπέδων του είναι. Από την άλλη, η απαλλαγή από τη μεταφυσική απαιτεί έναν άλλο μύθο στον οποίο να μπορεί να αποδοθεί η επιβολή της σημασίας. Η νεωτερική φιλοσοφία κατασκ...

Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να μας διαφωτίσει για την ηδονή και μέσω αυτού για τη δύναμη που βρίσκεται μέσα μας και διασφαλίζει την ύπαρξή μας. Τελειώνει με ένα κεφάλαιο πάνω στην τρέλα γιατί η τρέλα είναι το ακριβώς αντίθετο της ηδονής. Ο άνθρωπος, "ζώον λογικόν", είναι στην πραγματικότητα ζώο παράλογο, απειλούμενο απ' την τρέλα... διχασμένος ανάμεσα σε δύο είδη δυνάμεων εντελώς αντίθετων και αντιφατικών: της ευχαρίστησης και του πόνου.

Τώρα που η έρευνα έχει συγκεντρώσει την ιστορική πρώτη ύλη όσον αφορά τους ρεμπέτες και το ρεμπέτικο, ήρθε η ώρα να σκεφθούμε το πνεύμα αυτής της μουσικής στάσεως ζωής, που έχει γενναίο μερίδιο στον πολιτισμό των Νεοελλήνων. Το βιβλίο "Από το κομπολόι στο ρολόι" του Νίκου Καλαποθάκου θέλει να είναι ένα πρώτο καλό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, να ανοίξη τον δρόμο που οδηγεί από την ιστορία στο αίσθημα του ρεμπέτικου.

Την αντίληψη της Ορθόδοξης Εκκλησίας για το γάμο συνοψίζει η περικοπή του θαύματος του Χριστού στο γάμο της Κανά (βλ. Ιω. 2:1-11), γι' αυτό και όχι τυχαία η περικοπή αυτή επιλέγηκε ως ευαγγελικό ανάγνωσμα στην ακολουθία του μυστηρίου του γάμου. Η περικοπή παρουσιάζει τη γαμήλια σχέση στην πορεία του ανθρώπου από τη δημιουργία στην πτώση, και από την πτώση στην αναδημιουργία. Ως εκ τούτου αναδεικνύει τις απόψεις της Εκκλησίας για τη σεξουαλικότητα, τον έρωτα και την αγάπη, τη δική της καλή αγγελία για τον νόημα του γάμου στην ανθρώπινη ζωή, τη δική της εντέλει αντίληψη για τ...

Ο Νίτσε αποπερατώνει την διήγηση του Πλάτωνα για το σπήλαιο καθώς και την συνήθη έννοια της αλήθειας, αποδεχόμενος ως μέτρο και κίνητρο της αληθευτικής απόδειξης το ίδιο το από τον Πλάτωνα πολεμούμενο σκότος. Στην ελληνική θεολογία ο Θεός αληθεύει διαυγώς, γεννάται και ανίσταται εκεί και από εκεί όπου απουσιάζει και ερωτάται, από το σκότος, την αναλήθεια και το θάνατο και δεν αποδεικνύει απλώς ελλειπτικά έναντιν αυτών.