Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Τι να 'ναι αυτό;" αναρωτήθηκε η Ορτένσια, μυρίζοντάς το και χώνοντας μέσα το δάχτυλο. "Να δω κι εγώ!" είπε με περιέργεια η Ορτανσία. "Να δεις που θα 'ναι κάποιο μπλε ζαχαρωτό..." Δοκίμασαν λίγο, όσο κόλησε στο δαχτυλάκι. "Πικρό!" απεφάνθησαν εν ενί στόματι, σουφρώνοντας ταυτόχρονα τις όμοιες φατσούλες τους. Μισή ώρα αργότερα, η μπλε ζάχαρη ενήργησε ολοκληρωτικά και αναπόδραστα και η νύχτα που ακολούθησε ήταν μακρά και εφιαλτική.

Δύο άσπονδοι φίλοι, ο Οδυσσέας κι ο Χρήστος βάζουν ένα παράδοξο στοίχημα. Ο πολυπράγμων Στέργιος Αστακός, με τη βοηθεία της Ηλιάνας, ενός κλώνου (του Μπιλ Γκ.) και μιας αμφιλεγόμενης χελώνας που τη λένε Παντελή, αναλαμβάνει να επιλύσει τις διαφορές τους απατώντας στο θεμελιώδες ερώτημα: τα ναρκωτικά, το αλκοόλ μας φέρνουν πιο κοντά στην ευτυχία; "Και να σου πω και κάτι ρε φίλε. Εμένα μου αρέσει ο πόλεμος. Μου αρέσει πολύ. Και είμαι έτοιμος να πολεμήσω το μόνο πραγματικό εχθρό. Ξέρεις για ποιον μιλάω. Σύντομα, πολύ σύντομα, θα κληθούμε να διαλέξουμε πλευρά. Κι αν όχι εμείς,...

Κείνα τα βρωμερά όρνια είναι πτηνά Θανάτου. Μ' έχουν σκιάσει σ' όλη μου τη ζωή. Κι είναι μόνο τώρα που μπορώ να τα τυλίξω. Με τα μάτια μου.