Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έπεφτα, έπεφτα, έπεφτα, όλο και πιο χαμηλά, σαν σε κενό αέρος, χωρίς ν' αλλάξω θέση. Οι αισθήσεις λες κι έφευγαν εκείνη την στιγμή έξω από το σώμα μου, χάνοντας την νιώση του πραγματικού σχήματος. Κάπως έτσι μάλλον γίνεται και με τον ύπνο. Ούτε αργή, ούτε γρήγορη κίνηση: μια αέναη στάθμη βάρους πάνω από τη γη. Θυμάμαι που διάβαζα πάντα τις ώρες ανατολής και δύσης του ηλίου ξανά τις σελίδες του ημερολογίου μου. Κάθε μέρα κι ένα μικρό τετράστιχο γραμμένο στην πίσω σελίδα.

Το βιβλίο αυτό είναι το προϊόν μιας συζήτησης: Μιας συζήτησης ζωντανής και ανοιχτής, του συγγραφέα με τη γενιά του -τουλάχιστον με μερικούς από τους εκπροσώπους της- για την ελληνική ανεξάρτητη ροκ σκηνή όπως αυτή φάνηκε να διαμορφώνεται σ' όλο το μήκος της δεκαετίας του '80. Ο αναγνώστης θα συναντήσει αποσπάσματα και επεισόδια που αφορούν στο αγγλόφωνο ροκ στην Ελλάδα μέσα από τις αφηγήσεις των συντελεστών του με κεντρικό άξονα τα δρώμενα της εποχής. Ακόμη, κάποιες αναλύσεις και μερικές αποτιμήσεις πλαισιώνουν το κείμενο. Η όλη συζήτηση -μια αναζήτηση τελικά- σταθεροποιείτ...

Ένας ιός που κατασπαράσσει υφάσματα; Ένα γυναικείο χέρι που τρελλάθηκε; Χριστούγεννα στο Νοσοκομείο, με μια σφαίρα στην κοιλιά; Μια ψιψίνα ερωτεύεται μια νυχτερίδα; Η γοργόνα & το λαύδανο; Ο ταξιτζής & οι Κέρβεροι; Στο Παρίσι με τον Τζιμ Μόρρισον; Έξι συν ένα χνάρια φαντασμάτων, στα πλακόστρωτα του υπαρξιακού αδιεξόδου. Πέντε συν δύο αλλόκοτες μονοκοντυλιές τρόμου· μαύρης κωμωδίας, επιστημονικής φαντασίας και ρεαλιστικών παραισθήσεων. Οκτώ πλην ένα ρομαντικά σορτ κατς, στα περιθώρια του Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Εφτά φρενήρεις τραγέλαφοι, στη σκιά του Πύργου του Άιφελ...

Αν η Αγάθη Χρήστου είχε γεννηθεί στην Τορκί του Ντέβον το 1890, ίσως και να λεγόταν Άγκαθα Κρίστι. Η τύχη όμως το έφερε να γεννηθεί στη σύγχρονη Αθήνα, και να γίνει φανατική αναγνώστρια της αγγλίδας συνονόματής της. Ο κόσμος του Ηρακλή Πουαρώ είναι το παράλληλο σύμπαν με το οποίο συνδιαλέγονται τα καθημερινά υπαρξιακά δράματα αυτής της ευαίσθητης μισανθρώπου που δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Γιατί δεν κρύβει τα καλοκαιρινά της; Γιατί στολίζει δύο χριστουγεννιάτικα δέντρα; Γιατί βγάζει ακτινογραφίες και τις παρατάει στα αζήτητα των νοσοκομείων; Γιατί...

Στα λαϊκά τραγούδια που αγαπάω οι ήρωές μου δεν καταλήγουν πουθενά, όπως οι πρωταγωνιστές σε κάποια γουέστερν. Αποφασίζουν βέβαια αμέσως, αν και υποπτεύομαι ότι μετά από λίγο καιρό, θα πέσουν στα ίδια λάθη, για να πάρουν, πάλι αμέσως, την ίδια ακριβώς απόφαση. Καταδικασμένοι να μιλάνε σε έναν κόσμο που αμφιταλαντεύεται, που μπερδεύεται, που τα χάνει και τα ξαναβρίσκει, του προσφέρουν ξημερώματα την αυταπάτη ότι είναι σε θέση να ξεδιαλύνει τα πράγματα πατώντας σίγουρα για τρία λεπτά σ' ένα ζεϊμπέκικο. Μερικές φορές είναι η ξαφνική επίγνωση της κρυμμένης δύναμης, η πρωτόγνωρη...