Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το OuLiPo [Ouvroir de Litterature Potentielle (Εργαστήριο Δυνητικής Λογοτεχνίας)], ένα από τα πιο συναρπαστικά και κυριολεκτικώς ψυχαγωγικά λογοτεχνικά κινήματα του 20ού αιώνα, γεννήθηκε στη Γαλλία, το 1960, από τους Raymond Queneau και Francois Le Lionnais, και γρήγορα στρατεύτηκαν στις τάξεις του σημαντικοί συγγραφείς και καλλιτέχνες, Γάλλοι και μη, ανάμεσα στους οποίους εξέχουσα θέση κατέχουν ο Jacques Roubaud, ο Jacques Bens, o Marcel Benabou, o Marcel Duchamp, o Αμερικανός Harry Mathews, ο Ιταλός Italo Calvino και, εξοχότερος όλων, ο Αναγεννησιακός Georges Perec. Το Ou...

"Εκείνη την ημέρα, στον ξεθωριασμένο καθρέφτη των μουχλιασμένων νιπτήρων ανακάλυψα ένα ανιαρό πρόσωπο σ' ένα ανιαρό κορμί, ένα παρουσιαστικό τόσο αδιάφορο, χωρίς τίποτε το αξιοπρόσεκτο, χωρίς καθόλου χαρακτήρα, που ώς κι εγώ ο ίδιος, επιτόπου, ένιωσα πλήξη. Το αίσθημα της μετριότητάς μου με κυρίευσε σαν αποκάλυψη." Απελπισμένος από την ταπεινή του εμφάνιση και την αφάνεια στην οποία πιστεύει πως είναι καταδικασμένος, ένας νεαρός άντρας αποφασίζει να πηδήξει σ' έναν γκρεμό, όταν εμφανίζεται πίσω του ο διάσημος εκκεντρικός εκατομμυριούχος καλλιτέχνης Ζευς-Πέτερ Λάμα, που τ...

Άνοιξη του 2089. Ο αναρχικός έλληνας καθηγητής της έδρας Προπληροφορικού Κινηματογράφου του διαπλανητικού Πανεπιστημίου της Οξφόρδης 7, Σιρχάν Παλαιόπουλος, με συμπληρωμένα τα 142 χρόνια της βιονικής ζωής του, εξυφαίνει μια εξέγερση κατά της καταπιεστικής πρυτάνεως Έμιλι Ντεκάρντ και του διοικητικού ολοκληρωτισμού της που έχει μετατρέψει τον φοιτητικό διαστημικό σταθμό σε ανελεύθερο τόπο εξορίας. Με τις αναμνήσεις της Ακρόπολης, του Λυκαβηττού και της Βαρκελώνης να τον ακολουθούν, επιχειρεί να ξανασυνδεθεί με τη γενέτειρα "Earth" και με το μοναδικό πρόσωπο-κλειδί που θα μπο...

Οι θησαυροί που κλάπηκαν από τους Ναζί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βγαίνουν στην επιφάνεια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ένα απάνθρωπο κυνηγητό αρχίζει. Η Στάζι, οι πρώην ναζί, οι ασφαλιστικές εταιρείες, τα μεγάλα συμφέροντα, και ένας λατινοαμερικάνος που το όνομά του θυμίζει ταυρομάχο... Ένα έξυπνο και τεκμηριωμένο αστυνομικό μυθιστόρημα.

Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως είναι πολύ δύσκολο να συγκρατήσεις τα γέλια σου όταν κάποιος υπεύθυνος του σούπερ μάρκετ σού συστηθεί ως προϊστάμενος των λαχανικών ή των κατεψυγμένων. Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως, αν ήμουν καθηγητής σχεδίου, θα ζητούσα από τους μαθητές μου να σχεδιάσουν τα πόδια της Τζοκόντας. Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως ευτυχώς που κουφός ήταν ο Μπετόβεν και όχι ο Μότσαρτ. Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως μια ηλίθια είναι λιγότερο ηλίθια από έναν ηλίθιο. Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως κανείς δεν εκπλήσσεται που ακούει μονολόγους στο θέατρο, τη στιγμή που μόνο οι παλαβο...

"...ξαναπιάνω το καμάκι που έχει καρφωθεί σ' ένα στρώμα από κοράλια, και καθώς τραβάω δυνατά για να το βγάλω, το κοράλι κάνει πλαφ και σπάει. Ανοίγει σαν να ήταν πήλινο τσουκάλι, και τι βλέπω, μια τρομερή λάμψη, μια στοίβα χρυσά νομίσματα, χείμαρρος, να κυλάνε το ένα πάνω στ' άλλο. Σου φαίνεται απίστευτο, ε; Μόλις τα είδα, βγήκα έξω να πάρω ανάσα, κι όταν ξανακατέβηκα, έχωσα στο σακί μόνο τα νομίσματα. Άφησα τα ψάρια για την άλλη μέρα. Ναι, στην αρχή μάζεψα πενήντα και κάτι. Ναι, τόσα σε μέγεθος, αχά, και το ίδιο απόγευμα έβγαλα και τα υπόλοιπα, σύνολο ογδόντα δύο. Ναι, όλα...

Γιατί ο πλανήτης μας ονομάζεται γη; Πιο σωστό θα ήταν να τον λέγαμε θάλασσα, καθώς οι ωκεανοί καλύπτουν τα δύο τρίτα της επιφάνειάς του. Τι κρύβεται λοιπόν κάτω από την επιφάνεια των ωκεανών;

Θυμάμαι, ήμουν μικρός, παιδί ακόμη, όταν με φώναξε ο πατέρας μου και μου είπε: «Έτσι και μπαρκάρεις, θα σ' το κόψω το ένα το ποδάρι». Η φωνή του ήταν άκαμπτη και τραχιά, κι εγώ, που ούτε μέχρι τη μέση δεν του 'φτανα, ένιωσα τα γόνατά μου να λύνονται απ' το φόβο. Κίνησε γη και ουρανό για να μου εξασφαλίσει μια θέση στη στεριά και για να μου μεταδώσει το μίσος που έτρεφε ο ίδιος για τη θάλασσα, το μίσος που ένιωθαν για τον ωκεανό τ' αδέλφια του και σύψυχη η οικογένειά του, ψαράδες εξ ανάγκης όλοι τους, αφού ο κάμπος δεν μπορούσε πια να τους ζήσει. Μου απαγόρεψε να μπω σε...

Η Χογίτα είναι -εκ πρώτης όψεως- μια συνηθισμένη κοπέλα που ζει στο χωριό της πουλώντας θεραπευτικά βότανα. Τίποτα δεν προμηνύει πως θα επιλεγεί να μετάσχει σε μια σέκτα που αντλεί τη σοφία της από το τοπικό ηφαίστειο και διεισδύει στα όνειρα των θνητών για να τους μεταμορφώσει...

Αν ο εγκέφαλός σου σου στέλνει ανάλογα μηνύματα κάθε φορά που προσπαθείς να θυμηθείς μια πασίγνωστη χημική ένωση ή το όνομα ενός Φαραώ, αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο για σένα. Αν οι νευρώνες σου μπλοκάρουν κάθε φορά που προσπαθείς να θυμηθείς τα κλειδιά της αριστοτελικής σκέψης (αλλά και της δικής σου), αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο για σένα. Αν πιστεύεις πως κάποιος κρυφός ιός καταστρέφει τα μικροτσίπ της σκέψης σου και σε κάνει να δείχνεις χαζός, αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο για σένα. Αν ξεχνάς τη λίστα με τα ψώνια, το όνομα των παλιών σου συμμαθητών ή της εκρηκτικής ξαν...

Ποιος είναι ο εχθρός που τροµάζει τον πανίσχυρο βασιλιά; Γιατί όλοι στο παλάτι λένε πως υπάρχει µια δύναµη που ποτέ του δεν θ' αποκτήσει; Και ποιος την κατέχει; Ήταν μια φορά ένας βασιλιάς που ήθελε να γίνει ο πιο ισχυρός άνθρωπος του κόσμου, αλλά η δημοφιλία ενός μάγου που ζούσε στο βασίλειό του και μπορούσε να μαντέψει το μέλλον, τον έφερνε δεύτερο στις προτιμήσεις των υπηκόων του. Μια μέρα, ο ζηλιάρης βασιλάς σκαρφίστηκε ένα τέχνασμα που θα αποδείκνυε ότι ο μάγος δεν μπορούσε να μαντέψει το μέλλον: θα τον ρωτούσε μπροστά σε όλον τον κόσμο την ημερομηνία του ίδιου του...

Γερμανία, αρχές 19ου αιώνα. Σε κάποιο απ' τα ταξίδια του, ο Χανς, ένας περιπλανώμενος διανοούμενος και μεταφραστής, κάνει μια στάση στην πόλη Βανδερβούργο (μια πόλη όχι μόνο φανταστική αλλά και με απροσδιόριστες συντεταγμένες αφού κι αυτή, όπως ο Χανς, μετακινείται συνεχώς), όπου θα ζήσει μια θυελλώδη ερωτική ιστορία, θα πάρει μαθήματα ζωής από έναν πλανόδιο οργανοπαίχτη, θα συζητήσει όλα τα φλέγοντα πολιτικά, κοινωνικά, αισθητικά και φιλοσοφικά ζητήματα της εποχής, και θα κινήσει ως ξένος ένα σωρό υποψίες, ανάμεσα στις οποίες και αυτήν ότι είναι ο μυστηριώδης μασκοφόρος βι...

Έχω τον Κρόνο μου στον Οφιούχο. Πρέπει να βρω χρόνο να βγω για νυχτερινό κυνήγι κωλοφωτιάς, να μάσω καμιά δεκαριά πυγολαμπίδες, να τις βραχυκυκλώσω με κεντρί ομοφυλόφιλου κηφήνα, να πάρω τηλέφωνο τη φίλη μου την ιερόδουλη από τα Γιάννενα να μου στείλει βατραχοπόδαρα, να βρω κόκορα από μετανάστη στο ιστορικό κέντρο, να τον ξεδιαλέξω, να 'χει την απόγνωση συσσωρευμένη στο λειρί του... Θέλω ένα κομποσκοίνι δουλεμένο από αγιορείτη θεομπαίχτη καλόγερο (αυτό είναι πανεύκολο: έχω πολλές γνωριμίες στο χώρο τού αοράτου, γιατί ασχολούμαι παιδιόθεν με το real estate), και όλα αυτά να...

Ο Φέλιξ Βεντούρα είναι ένας αλμπίνος που ειδικεύεται στη δημιουργία παρελθόντων για τη νέα αστική τάξη της Ανγκόλας. Οι πελάτες του, μετά από περίπου δύο δεκαετίες συγκρούσεων για την απελευθέρωση από την πορτογαλική αποικιοκρατία, έχουν ανάγκη από ένα βελτιωμένο παρελθόν, με "πολυτελές" γενεαλογικό δέντρο, νέα προσωπική ιστορία και φωτογραφίες ένδοξων προγόνων για να εξασφαλίσουν ένα μέλλον με καλές προοπτικές. Ο πωλητής παρελθόντων είναι ένα στοχαστικό μυθιστόρημα για τη μνήμη και τις επιλεκτικές διαδρομές που ακολουθεί όταν ανασύρει ανύπαρκτα συμβάντα, ξεχνώντας γεγονότα...

Όμως ο Green -έτσι τον λένε τον χιμπαντζή μας, ο ίδιος μας το είπε- σκέφτεται και μιλάει. Έχω προσπαθήσει με κάθε τρόπο να μεταδώσω αυτή την αλήθεια στον κόσμο αλλά, μέχρι στιγμής, δεν βρήκα καμία αξιόλογη ανταπόκριση. [...] Μετά από πολλές προσπάθειες, λοιπόν, κατάφερα να συγκεντρώσω το υλικό που τώρα αφήνω στην κρίση του αναγνώστη. Πρόκειται για την αυτοβιογραφία του Green, του χιμπαντζή, όπως τη διηγήθηκε ο ίδιος. [...] Ορκίζομαι στο λόγο της τιμής μου, μ’ όλο το βάρος που φέρει μια τέτοια δήλωση, ότι ο δικός μου ρόλος περιορίστηκε στην πιστή μεταφορά σε κείμενο των διηγ...

"Η φύση είχε προικίσει τον πατριώτη εφημέριο με το καλύτερο δώρο: την ικανότητα να πληθαίνει την οικουμένη..." Από τον περιθωριακό συγγραφέα του 18ου αιώνα που κέρδισε τους χαρακτηρισμούς: "Ρουσό των υπονόμων", "Βολτέρος των υπηρετριών", "γραφομανής μυθιστοριογράφος του πεζοδρομίου". Χρειάστηκαν δύο αιώνες μέχρι ο R. de B. να κερδίσει τη μάχη ενάντια στο χρόνο και να καταξιωθεί από τους μεταγενέστερους.

Στο σημείο αυτό να προσθέσω πως ένα μεγάλο όπλο με σημαδεύει στα μούτρα. Κι επειδή έχω ένα μεγάλο όπλο που με σημαδεύει στα μούτρα, τα πράγματα τρέχουν με την ταχύτητα που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ για τη φύση, όπου ένας σπόρος ξεπετιέται, κάνει μίσχο και πετάει φύλλα, όλα μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα. "Αν δεν θες να σε βρουν νεκρό μέσα σ’ αυτό το πουκάμισο" μου λέει, "καλύτερα να το βγάλεις". Το όπλο με σημαδεύει επειδή ο τύπος μού ζήτησε το πορτοφόλι κι εγώ του είπα όχι. "Όχι" είπα, κι αυτός μου είπε: "Πώς θες να πεθάνεις;", κι εγώ του απάντησα: "Να, δεν θέλω να με δουν...