Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ζωή πάνω στη Γη: μια εκπληκτική περιπέτεια που άρχισε πριν από σχεδόν τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια. Από τις απαρχές της ζωής μέχρι τα πρώτα κύτταρα, από τους πρώτους ωκεάνιους οργανισμούς μέχρι τους δεινοσαύρους και τον άνθρωπο, το βιβλίο αυτό αφηγείται την εξέλιξη των φυτών και των ζώων.

- "Κουκουβάγια, θέλω να σου κάνω μια ερώτηση." - "Τι ερώτηση θες να μου κάνεις;" - "Θέλω να μάθω γιατί είμαι τόσο αργό." Η κουκουβάγια άνοιξε τα τεράστια μάτια της, περιεργάστηκε το σαλιγκάρι, και μετά τα ξανάκλεισε. - "Είσαι ένα νεαρό σαλιγκάρι, κι όλα όσα έχεις δει, όλα όσα έχεις δοκιμάσει, το πικρό και το γλυκό, η βροχή κι ο ήλιος, η παγωνιά και η νύχτα, όλα αυτά πάνε μαζί σου, σε βαραίνουν, κι όπως είσαι τόσο δα, γίνεσαι αργό απ' το βάρος." - "Και τι κερδίζω που είμαι τόσο αργό;" ψιθύρισε το σαλιγκάρι. - "Α, σ' αυτό δεν έχω απάντηση. Να την βρεις μόνο σου" είπε η...

"Οι αναμνήσεις μου ξεκινούν από τη μέρα που έπεσα στο χιόνι. Σε μια στροφή έπεσα απ’ την τσάντα και κανείς απ’ την αγέλη δεν το πήρε είδηση. Ο παγερός αέρας σκόρπιζε τ’ αδύναμα γαβγίσματά μου κι έκανα να τρέξω πίσω από τα άλογα, αλλά βούλιαζα στο χιόνι. Το σκοτάδι είχε σκεπάσει τα βουνά όταν ξύπνησα τρομαγμένος από μια γλώσσα υγρή και χλιαρή που μ’ έγλειφε απ’ τη μουσούδα ώς την ουρά, ενώ, ταυτόχρονα, μια μύτη με οσμιζόταν. Εκείνη η χλιαρή γλώσσα που μ’ έγλειφε έδιωξε το φόβο, και καθώς είχα συνέλθει λίγο από την παγωνιά, άφησα κάτι πανίσχυρα δόντια να με πιάσουν απ’ το σβέ...

Μια γλαροπούλα πέφτει θύμα της θαλάσσιας ρύπανσης. Πριν ξεψυχήσει, εμπιστεύεται το αβγό της στον καλό γάτο Ζορμπά και του ζητά το λόγο του, ότι θα κλωσήσει το αβγό, δεν θα φάει το γλαρόπουλο, και θα του μάθει να πετά. Ο Ζορμπάς τον δίνει. Μα είναι ποτέ δυνατόν ένας γάτος να μάθει σ' ένα γλάρο να πετάει; Το πιο τρυφερό κι ευαίσθητο βιβλίο του Σεπούλβεδα, για μικρούς και μεγάλους.

Όταν ο ποντικός βολεύτηκε στο σβέρκο του γάτου, με τα χεράκια του γαντζωμένα στις τρίχες κάτω από τ' αφτιά του, ο Μιξ κούνησε την ουρά με δύναμη, άφησε να τον κυριεύσει ένας πρωτόγνωρος πυρετός, σερνάμενος σχεδόν έφτασε στο όριο ανάμεσα στη στέγη και το κενό, με αργές κινήσεις μάζεψε το κορμί του πάνω στα πισινά του ποδάρια, περίμενε να τον κατακλύσει όλη εκείνη η δύναμη η συγγενική με τα μεγάλα αιλουροειδή, τον τίγρη, το λιοντάρι, τον ιαγουάρο, κι ύστερα πήδηξε, τεντώνοντας το σώμα σαν σαΐτα. "Μ' αρέσουν οι γάτοι γιατί είναι μυστηριώδεις, αξιοπρεπέστατοι και ανεξάρτητοι...

Καμία λέξη δεν διατρέχει περισσότερο τον σύγχρονο δημόσιο λόγο απ’ όσο η λέξη "διαφάνεια". Σύμφωνα με τον Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν, όποιος περιορίζει τη χρήση της αποκλειστικά σε θέματα διαφθοράς ή ελεύθερης διακίνησης της πληροφορίας, παραγνωρίζει την αληθινή της διάσταση. Η εμβέλεια της έννοιας "διαφάνεια" αποκαλύπτεται μόνον όταν της αποστερήσουμε το πρόσχημα της "καθαρότητας" και της "δημοκρατικότητας", και αφήσουμε να φανεί η αδιαφανής όψη της, αυτή που συνδέεται με την επιτήρηση και τον έλεγχο. Στη σύγχρονη εν πολλοίς πορνογραφική κοινωνία της επίδειξης του απόκρυφου, όπου...

Στη σύγχρονη εποχή, παρά το γεγονός ότι οι αληθινές αλυσίδες έχουν εκλείψει, παρατηρούμε να δημιουργείται ένας νέος τύπος σκλάβου: είναι ο άνθρωπος που υποβάλλει τον εαυτό του σε εθελοντική εξάντληση. Στην Κοινωνία της κόπωσης (απρόσμενο best seller σε πολλές χώρες), ο διάσημος κορεάτης φιλόσοφος εκθέτει τους λόγους αυτής της αφύσικης συμπεριφοράς και εξηγεί με ποιον τρόπο οι κοινωνίες μας έχουν πέσει θύματα της κατάχρησης μιας και μόνο έννοιας: της "θετικότητας". Η έννοια αυτή, υποβοηθούμενη από την ψευδαίσθηση της "ελευθερίας επιλογής", παράγει κουρασμένους, αποτυχημέν...

Σε όλες τις εποχές, σε διάφορες χώρες, πάνω στη Γη, στους βυθούς των θαλασσών, σε άλλους πλανήτες, σε κάθε Γαλαξία, στο παρελθόν, στο παρόν, στο μέλλον, υπήρξαν, υπάρχουν, θα υπάρχουν Κοκκινοσκουφίτσες. Κάποιες απ' αυτές φαγώθηκαν, καταβροχθίζονται ή θα καταβροχθιστούν από λύκους ή από άλλες βουλιμίες. Κάποιες άλλες νίκησαν, νικούν ή θα νικήσουν στη μάχη τους με το λύκο. Άλλες, πάλι, δε συνάντησαν, ούτε συναντούν, ούτε θα συναντήσουν κανένα λύκο. Σε κάποιες ιστορίες με Κοκκινοσκουφίτσα παρεμβαίνουν μία ή περισσότερες γιαγιάδες, ένα ή περισσότερα δάση, μία ή περισσότερες πίτ...

Ο Σαλβαδόρ Φουενσάντα, λίγο πριν από τη σύνταξη, συνεχίζει να καθαρίζει τους διαδρόμους του αεροδρομίου τής Μαδρίτης και να αφηγείται ιστορίες σε ανυποψίαστους ταξιδιώτες που περιμένουν την πτήση τους, καθώς και στην καλή του φίλη, Χουάνα, που δουλεύει στην καντίνα. Πολλές από τις ιστορίες του είναι πραγματικά απίστευτες, αλλά, όπως συνηθίζει να λέει, η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο απίστευτη και αρχίζει συχνά μ' ένα ψέμα... όπως εκείνη η γυναίκα που έπεσε στην αγκαλιά του νομίζοντας πως είχε ξαναβρεί κάποιον παλιό της εραστή, κι όταν κατάλαβε πως είχε κάνει λάθος, αποφ...

«Μπορώ να κάνω μια τελευταία ερώτηση;» είπε ο Λουκρήτιος μετά από λίγα λεπτά. «Μπορείς;» απάντησε η Καλβίνα μ' ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο. «Φυσικά και μπορώ.» «Τότε, γιατί με ρωτάς αν μπορείς;» Ο Λουκρήτιος πήρε βαθιά ανάσα, μέτρησε μέχρι το δέκα και είπε: «Μπορώ να σε ρωτήσω αν είσαι αγόρι ή κορίτσι;» «Φυσικά.» «Και γιατί δε μου λες;» επέμεινε ο Λουκρήτιος μετά από μία παύση. «Γιατί δε με ρώτησες αν είμαι αγόρι ή κορίτσι. Με ρώτησες αν μπορείς να το ρωτήσεις...» Ένα εφηβικό μυθιστόρημα που αποτελεί πρόκληση και για τον ενήλικο αναγνώστη (όπως τα περισσότερα βιβλ...

"Κύριε, λυπόμαστε αλλά έχουμε κλείσει". "Πώς; Τέτοια ώρα"; "Ναι, ανοίγουμε μόνο το πρωί, κύριε". "Τι παράξενο. Εγώ είδα κόσμο να μπαίνει εδώ» λες, ακουμπώντας το χέρι σου στην πόρτα. "Αυτό είναι αδύνατον, κύριε. Είστε ο τελευταίος πελάτης. Κανείς άλλος δεν είναι εδώ". "Τους είδα" διαβεβαιώνεις. Οι άντρες κοιτάζονται και μετά στρέφονται συγχρονισμένα προς το μέρος σου και σου χαμογελούν με συγκατάβαση. "Όχι, κύριε, θα ήταν κάποια υπηρέτρια ή καμιά σκιά. δεν είναι κανείς εδώ". "Θέλετε να με κάνετε να αμφισβητήσω τις αισθήσεις μου;" "Ποτέ δεν θα τολμούσαμε, κύριε..." σ...

"Ο σκύλος µου, καταλαβαίνοντας πως θα κρατούσε ώρα ο περίπατος, ξετρύπωσε ένα παλιό παιχνίδι για να διασκεδάσει µαζί µου. Πήδηξε προς έναν αµµόλοφο όπου είχα ρίξει το αντικείµενο, οπισθοχώρησε ξαφνικά λες και τον είχαν τσιµπήσει, κι άρχισε να γαβγίζει. Μάταια προσπάθησα να τον ηρεµήσω, έλεγξα από κάτω τα ποδαράκια του για να δω αν τον είχε δαγκώσει κάποιο άλλο ζωάκι, κι ύστερα, αψηφώντας τον φανερά, πήγα να µαζέψω µόνη µου την µπάλα. Ένας άντρας ξεπρόβαλε από τους θάµνους. Ήταν γυµνός. Βλέποντας την έκπληξή µου, ξερίζωσε µε το δυνατό του χέρι µια αγκαλιά χορτάρι...

Η "Πριγκίπισσα που πίστευε στα παραμύθια" είναι ένα μοντέρνο, γοητευτικό και εμπνευσμένο μυθιστόρημα που δανείζεται το ύφος των παραμυθιών του παλιού καιρού. Το ταξίδι της ζωής, το πέρασμα από την ψευδαίσθηση στην πραγματικότητα, τα όνειρα και τα βάσανα της παιδικής ηλικίας, η ανακάλυψη της προσωπικότητάς μας και των κανόνων της ζωής, είναι μερικά μόνο από τα θέματα που αναπτύσσονται στις σελίδες αυτού του πρωτότυπου βιβλίου. Μεγαλωμένη από ένα Βασιλιά και μια Βασίλισσα που συνδυάζουν την αυστηρότητα με τη γονεϊκή αγάπη, η γλυκιά και ευγενική πριγκίπισσα Βικτόρια μεγαλώνει...

"Είχαν κατασκευάσει και προγραμματίσει τον τεράστιο ηλεκτρονικό υπολογιστή για να του υποβάλουν την οριστική ερώτηση, και στο τέλος τού την υπέβαλαν: «Υπάρχει Θεός;» «Τώρα ναι» απάντησε η μηχανή - και ανελήφθη εις τους Ουρανούς. Πώς θα φιλούσε ο Νάρκισσος τον εαυτό του αν το είδωλό του στο νερό αποκτούσε σάρκα και οστά; Είναι η γεωμετρία η οικουμενική γλώσσα επικοινωνίας της διανόησης; Έχουν πλέον δοκιμαστεί όλοι οι δυνατοί συνδυασμοί λέξεων στην ποίηση; Είναι η ανάγνωση μια αναξιοπρεπής δραστηριότητα; Γιατί το Κοράνι δίνει ενενήντα εννέα και όχι εκατό ονόματα στον Αλλάχ...

Μετά από δεκαπέντε χρόνια εξορίας, ο Αρθούρο επιστρέφει στη Λίμα του Περού. Εκπλήσσεται βλέποντας να τον περιμένουν στο αεροδρόμιο παλιοί φίλοι και "συμπολεμιστές" από τα νεανικά του χρόνια, που δεν αργούν να του ξαναφέρουν στη μνήμη τα παλιά τους ανομήματα. Το 1970, ο Αρθούρο και οι φίλοι του, με σύνθημα "ποίηση και ελευθερία", είχαν διαπράξει μια δολοφονία. Μέσα σε ένα πλαίσιο ανατρεπτικών συμπεριφορών, εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες κάποιον νεαρό φίλο τους που θεωρούσαν προδότη. Αυτή η δολοφονία, της οποίας τα κίνητρα παρέμεναν ανεξιχνίαστα ακόμα και για τους ίδιους...

"Σ' εμάς τους γέρους τι μας έχει μείνει πια; Μόνο ο Καρλίτος Σαντάνα" σκέφτηκε ο βετεράνος και θυμήθηκε έναν άλλο ηλικιωμένο που, πριν από σαράντα χρόνια, είχε την ίδια σκέψη. το μόνο που διέφερε, ήταν το επώνυμο, καθώς και το γεγονός ότι το είχε πει ενώ έβαζε να πιει ένα ποτήρι κρασί. "Σ' εμάς τους γέρους τι μας έχει μείνει πια; Μόνο ο Καρλίτος Γαρδέλ - στην υγειά σου, Morocho" είχε αναστενάξει τότε ο παππούς του, κοιτάζοντας με νοσταλγία το ρουμπινένιο χρώμα του κρασιού. "Αυτό ήταν όλο" θυμήθηκε ο βετεράνος. "Την άλλη μέρα, ο παππούς τίναξε τα μυαλά του στον αέρα μ'...

Τον Απρίλιο του 1961, μισθοφόροι στέλνονται από τις Η.Π.Α. στον Κόλπο των Χοίρων, στην Κούβα, προκειμένου να καταπνίξουν την επανάσταση του Φιδέλ Κάστρο. Στα παρασκήνια, η CIA οργανώνει την εισβολή μέσω κωδικοποιημένων ραδιοφωνικών μηνυμάτων που εκφωνεί με τη βραχνή φωνή της η Ρόσα, μια πόρνη στρατολογημένη σ' έναν οίκο ανοχής του Μαϊάμι. Μετά από την γκροτέσκα και καυστική περιγραφή των πρώτων ωρών της σύγκρουσης, ο Εδουάρδο Μπελγκράνο Ρόσον επικεντρώνεται στις συνέπειες που έχει η απόπειρα άλωσης του νησιού πάνω στη μοίρα των ανθρώπων, χωρίς δογματισμούς, αναμειγνύοντα...

"Αποφάσισα να τον πιστέψω, ξέροντας πως η ζημιά θα ’ταν ανεπανόρθωτη. Ο Ντανιέλ, σκυμμένος πάνω από το τραπεζάκι του μπαρ, έδινε τις λεπτομέρειες μιας υπόθεσης που διαγραφόταν ανησυχητική. Θυμάμαι τα λόγια του να πέφτουν αργά από το στόμα του, την κατάπληξη που προκαλούσαν, όχι μόνο επειδή αυτά που έλεγε είχαν να κάνουν με τον Μπόρχες, αλλά και επειδή δε θύμιζαν σε τίποτα τη συνήθη του μετριοπάθεια: ‘‘Ο Μπόρχες είναι επινόημα, είναι ένα συλλογικό δημιούργημα... ακόμα και η Κοδάμα αγνοούσε όλα αυτά τα χρόνια πως ο συγγραφέας Μπόρχες δεν ήταν παρά μια κατασκευή, βάσει ενός συ...

"...μία πολύ μεγάλη έκπληξη. Όχι μόνο γιατί με ανάγκασε να σκεφτώ πάνω στη σχέση αυτοκινήτου-ανθρώπου, αλλά και επειδή είναι ένα βιβλίο γραμμένο σε γλώσσα γλαφυρή, έξυπνη και συχνά ποιητική." (Μαρία Τσάτσου, Καθημερινή)

Ένα βράδυ, τέλη Οκτωβρίου του 1973, ο ταξίαρχος Ουάσινγκτον Καράσκο Φερνάντες επισκέφθηκε τις αίθουσες βασανιστηρίων του συντάγματος Τουκάπελ, στο Τεμούκο. Εγώ κι άλλοι τέσσερις ήμαστε κρεμασμένοι απ' τους καρπούς, σαν σφαχτάρια, κι ο ταξίαρχος μας επιθεωρούσε με βλέμμα κριτικό. Φορούσε στολή εκστρατείας, και στη ζώνη του κρεμόταν το υπηρεσιακό του περίστροφο. Αμέσως ήρθε κοντά μας κι έδωσε στον καθένα μας από ένα ελαφρό σπρώξιμο, που μας έκανε να ταλαντευτούμε σαν εκκρεμή. Ύστερα μας ρώτησε αν χρειαζόμασταν τίποτα. Ένας από μας (ορκίζομαι ότι ήταν ένας δημοτικός σύμβουλος...