Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δυο εικονογραφημένα παραμυθοτράγουδα που απευθύνονται σε κάθε ηλικία, δηλαδή σε παιδιά που θέλουν να μαθαίνουν και σε μεγάλους που δε θέλουν να ξεχνούν. Μια μικρή εικαστική περιπλάνηση στη λαϊκή παράδοση, που θα σας μαγέψει...

Δύο κοπέλες, δυο φίλες κάθε μία με το χαρακτήρα της, κάθε μία με τη λόξα της προσπαθούν από διαφορετικούς δρόμους να φτάσουν στην αυτογνωσία και στην ωριμότητα. Η μία με τη σοφία των βιβλίων, η άλλη με τη σοφία της ζωής. Θα τη βρουν εκεί που δεν την έχουν αναζητήσει: "μέσα τους".

Η φιλοσοφία δεν είναι ενατένιση, ούτε αναστοχασμός, ούτε επικοινωνία, αν και κάποια στιγμή κατάφερε να πιστέψει ότι είναι πότε το ένα, πότε το άλλο, λόγω της ικανότητας που έχει ο κάθε πνευματικός κλάδος να γεννά τις ίδιες του τις αυταπάτες και να κρύβεται πίσω από ένα σύννεφο ομίχλης το οποίο εκπέμπει επί τούτου. Δεν είναι ενατένιση, επειδή ενατένιση είναι τα ίδια τα πράγματα καθ' όσον τα βλέπουμε μέσα από τη δημιουργία των ίδιων τους των εννοιών. Επίσης, δεν είναι αναστοχασμός αφού κανείς δεν χρειάζεται τη φιλοσοφία για να αναστοχαστεί πάνω σε κάτι: νομίζουμε ότι δίνουμε...

Τι φταις αλήθεια. Κανείς δε σου 'μαθε το δρόμο για το "εμείς". Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο "εγώ". Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτα του "εσείς". Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ". Σ' έπιασε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί". Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναζε "Αυτός! Αυτός!" Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς. Τι φταις!

Μίσησε ό,τι κάρπιζε πάνω στη γη. Σιχάθηκε τον έρωτα στο πλαδαρό, ποτισμένο με βαριά μυρωδιά τραγίλας σώμα του άντρα της. Εκδικήθηκε τη ζωή πάνω στη θετή της κόρη. Έκλεψε τον καρπό ενός παράλογου βιασμού που, η ίδια προκάλεσε και φυλάκισε την παιδική του αγνότητα, σ' ένα ζευγάρι κόκκινα πασούμια. Ο φόνος μιας γριάς, σημαδεμένης από τον ίδιο το διάβολο, σ' ένα ξεχασμένο από Θεό και ανθρώπους ψαροχώρι, γίνεται αιτία να αποκαλυφθεί μια τραγική ιστορία, γεμάτη πόνο, μίσος και πάθη, που μόνο ο θάνατος μπόρεσε να σβήσει.

Η Ιρλανδή Βάιολετ Φαρ νιώθει απογοητευμένη από το γάμο της με το Σέσιλ, έναν καταπιεσμένο ομοφυλόφιλο. Ως αποτέλεσμα της βεβιασμένης ένωσής τους, γεννιέται ο γιος τους, ο Λούμσντεν. Η Βάιολετ και ο Σέσιλ δε θα καταφέρουν όμως να τον αγαπήσουν, ούτε να του δείξουν την απαραίτητη στοργή. Ο Λούμσντεν εξελίσσεται σε άτομο περιθωριακό. Συνδέεται ερωτικά με τη Ντόλυ, μια πληγωμένη ύπαρξη από το Σάρει, έναν "πρόσφυγα" της δυστυχισμένης παιδικής της ηλικίας. Μαζί αποκτούν ένα εξώγαμο παιδί, το Σπένσερ. Όταν η Βάιολετ αναλαμβάνει, παρά τη θέλησή της να μεγαλώσει τον παραμελημένο εγγ...

Άγγελος. Αν δεις αγγέλους όμορφους να παίζουνε μαζί σου, πολλές χαρές κι αμέτρητες θα νιώσεις στη ζωή σου. Βρύση. Το καθαρό της το νερό τύχη και πλούτη τάζει, μα το θολό της στην ψυχή πάντα φαρμάκι στάζει. Γεωργός. Ο γεωργός είναι όνειρο που φέρνει ευτυχία, μεγάλη δόξα και τιμή, χαρά και ευλογία. Αν δεις πως είσαι γεωργός, τότε τα όνειρά σου, θα βγούνε όλα αληθινά και θα χαρεί η καρδιά σου. [...]

[...] Η προικισμένη στιχουργός Αντωνία Μηλογιαννάκη αυτή τη φορά, ακόμα πιο ώριμα, μας παρουσιάζει μαντινάδες, ρίμες, ριζίτικα και πεζά κείμενα, που ξεχειλίζουν από τον ψυχικό της πλούτο και μιλούν τη γλώσσα της Κρήτης. Με το βιβλίο της αυτό η Αντωνία Μηλογιαννάκη άλλοτε με σατιρική διάθεση, άλλοτε με μεταφυσική, άλλοτε με παράπονο ή μ' αισιοδοξία, μας δίνει ένα ακόμα μήνυμα ελπίδας για την εποχή μας, που ισοπεδώνει τα πάντα. Ότι ο χαρακτήρας και ο πλούτος του πολιτισμού μας θα ζει και θα υπάρχει όσο υπάρχει η Κρήτη. Μανώλης Μπαλωμενάκης Μουσικός- Παραγωγός Επιμελητής Κ...

"Μπορώ να σας πως μονάχα όσα ξέρω από διαδόσεις", αποκρίθηκε ο γερο-θαλασσόλυκος. "Λένε πως πειρατές κούρσεψαν το καράβι, πως έκοψαν το λαρύγγι του καπετάνιου και πως καταδικάστηκαν να πλέουν δίχως αναπαμό ως τη συντέλεια του κόσμου". "Λάθος!" φώναξε ο Σρίφτεν. "Ο καπετάνιος είναι ακόμα πάνω στο καράβι· αυτός προκάλεσε όλο το κακό! Λένε μάλιστα ότι, όπως και κάποιος άλλος βρίσκεται τώρα ανάμεσά μας, εγκατέλειψε μιαν όμορφη γυναίκα που λάτρευε." "Και πώς μπορεί να το ξέρει κανείς αυτό, πλοηγέ;" "Γιατί διαρκώς επιθυμεί να της στείλει ένα γράμμα με κάθε σκάφος που συν...

Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή είναι περιγραφή εικόνων και συναισθημάτων από τα ταξίδια και τις εμπειρίες της συγγραφέως στις πόλεις του κόσμου. Είναι ένα μεταμοντέρνο σχόλιο για την εποχή μας, τον κόσμο μας, για τον έρωτα, την εμπειρία και την ελευθερία των νέων.

Ήτανε κάποτε μια μάγισσα που τη λέγανε Φρικαντέλα Ζαρζουέλα Σαλμονέλα Στρυφνίνη. Η Φρικαντέλα ήταν κακιά. Πολύ κακιά. Πάρα πολύ κακιά. Τόσο κακιά ήταν που μισούσε αφάνταστα όλα τα καλά. Αλλά πιο πολύ απ' όλα η μάγισσα Φρικαντέλα μισούσε τα κάλαντα!

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. «Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα....

"... Είδατε με τα ίδια σας τα μάτια πως δεν ήρθα ως κατακτητής αλλά ως ελευθερωτής, γιατί θα ελευθερώσω τον ελληνικό λαό της Κωνσταντινούπολης από τη χιλιόχρονη σκλαβιά των αυτοκρατόρων και των ευγενών. Εσείς φταίτε για τα βάσανα της πόλης σας, που δεν πετάξατε από πάνω σας το ζυγό και δεν με καλέσατε να σας ελευθερώσω. Σε λίγο όμως τα βάσανα θα τελειώσουν..." Ο "Ιωάννης Άγγελος" είναι οι ημερολογιακές σημειώσεις ενός μυστηριώδους ξένου κατά τη διάρκεια της πολιορκίας και της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Μέσα από τις σελίδες του μια φλογερή ιστορία αγάπη...

"Σ' αγαπώ...", της φώναξε κι εκείνος δυνατότερα, να σκορπιστεί παντού, να τ' ακούσουν τα πελάγη, οι οριζογραμμές, τα γλαροπούλια. Κι εκείνη έτρεξε να το μαζέψει στ' αυτιά της, τούτο το σ' αγαπώ, να το προστατέψει, να το σφίξει όπως το δίχτυ την πολύτιμη ψαριά του, να το κρύψει ακριβά στην καρδιά της, να γεμίσει ασφυκτικά την ψυχή της, να το καταχωνιάσει σαν θησαυρό. Τόσα χρόνια το λαχταρούσε κι οι ζαβολιές της ζωής της της το 'χαν απαγορεύσει... "Πού πάμε, καπετάνιε;" "Προς νοτιά μεριά. Όρτσα τα πανιά... Η τραμουντάνα θα μας ακολουθεί..." Καινούριο ταξίδι, άλλη ρότα... Φ...

"Τα όνειρα πάντα επηρέαζαν την Εύα. Η ζωή της αλλάζει, όταν βρίσκει μετά από απώλειες το μεγάλο της έρωτα! Τολμά να κάνει σχέδια για το μέλλον! Να τον γεύεται μ' όλες τις αισθήσεις! Να του ορκίζεται "στ' αλήθεια και για πάντα"! Να του δίνεται χωρίς αξίωση καμιά! Η μοίρα όμως, επιφυλάσσει και στους δυο ένα παράδοξο τέλος. Ένα τέλος που θα τους ενώνει πάντα σαν εραστές του ονείρου!".

Ένα παράξενο και σπάνιο βιβλίο που το διαβάζεις ξανά και ξανά και κάθε φορά σου λέει μια άλλη ιστορία. Στο βιβλίο αυτό, εσύ αποφασίζεις τι θα γίνει σ' όλα τα κρίσιμα σημεία! Εσύ αποφασίζεις πώς συνεχίζεται και πώς τελειώνει η ιστορία! Εσύ αποφασίζεις, δηλαδή, αν ο ιππότης θα συναντήσει τον ρινόκερο που κατάπιε το ουράνιο τόξο, αν θα κόψει τη μαργαρίτα που λέει πάντα "σ' αγαπώ"! ή αν θα βάλει το χέρι του στο κοφίνι με τα φαρμακερά φίδια. Εσύ αποφασίζεις αν ο βασανιστής θα τον βασανίσει με το μαρτύριο της καυτής πιπεριάς ή με το βασανιστήριο της αποτρόπαιας γαργάρας, αν θα ξυ...

Σκέφτομαι καμιά φορά να αφήσω το χρόνο να με παρασύρει, να ορίσει τη ζωή μου η τύχη, όπως κάνουν τόσοι άνθρωποι, αλλά δεν τα καταφέρνω. Πάντα ο νους μου προλαβαίνει όσα πρόκειται να συμβούν. Δεν ξαποσταίνω. Λες και τα ηνία της άμαξας έχουν αφεθεί μόνον στα χέρια τα δικά μου, κι αν δεν την οδηγήσω εγώ, θα γκρεμιστεί στην πρώτη απόκρημνη στροφή του δρόμου. Δεν ξαποσταίνω. Κι όταν ο ύπνος με παρασέρνει κι η κόπωση χαλαρώνει τη δύναμη των χεριών μου, γλιστρούν τα γκέμια μέσα απ' τις ματωμένες μου παλάμες, νιώθω την άμαξα να χάνεται από μπροστά μου, δεν ορίζω πια τίποτα... Έξα...

"Σαν δεν έβγαλαν τίποτα από το στόμα του, τον πήραν στο ανακριτήριο. Τον πέρασαν από ηλεκτροσόκ, από τη φάλαγγα, από το χοροπήδημα στο στομάχι. Δε λύγισε. Άντεξε, δε μίλησε. Του ξερίζωσαν τα μισά νύχια. Έχασε τις αισθήσεις του, μα πάλι δε λύγισε. Στο τέλος τον έβαλαν στον πνιγμό. Τον κρατούσε ο βασανιστής από τα μαλλιά, βουτούσε το πρόσωπό του σε μια μεγάλη βαρέλα γεμάτη νερό. Τον κρατούσε βουτηγμένο μέχρι που κόντευε να κοπεί η αναπνοή του. Τον έβγαζε ν' ανασάνει.Τον βούτηξε και τον ξαναβούτηξε. Την τέταρτη φορά λύγισε. Κόντεψαν να σπάσουν τα πνευμόνια του. Είχε και τη δύ...