Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Δια την αγάπην της τιμής μας, στοχαστήτε το με προσοχήν. Μην σας πλανήσουν τα ταξίματα των επιτρόπων και αποστόλων των ξένων βασιλείων. Αυτοί είναι τόσο σκλάβοι και δια να μετριάσουν την εντροπήν των, προσπαθούν να αυξήσουν τον αριθμόν των."

"Μα τι να σου πω για την Ποίηση; Τι να σου γι' πω αυτά τα σύννεφα, γι' αυτό τον ουρανό; Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω και τίποτ' άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την Ποίηση· ας τ' αφήσουμε αυτά στους κριτικούς και τους δασκάλους. Μα ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανένας ποιητής, δεν ξέρουμε τι είναι Ποίηση. Είναι εκεί! κοίταξε. Έχω τη φωτιά μέσα στα χέρια μου, το ξέρω και δουλεύω τέλεια μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτή χωρίς να κάνω φιλολογία. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι' αυτές, αν δεν άλ...

Ο μεγάλος Σουηδός λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφέας Αύγουστος Στρίντμπεργκ (1849-1912) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Ευρώπης και ανανεωτές της θεατρικής τέχνης. Υπήρξε πολυγραφότατος (τα άπαντά του καταλαμβάνουν 55 τόμους) και είχε γνωρίσει φήμη αλλά και διώξεις εξαιτίας των γραπτών του όσο ακόμα ζούσε. Χαρακτηριστικό είναι ότι μεταξύ των εκτιμητών του συγκαταλεγόταν και ο "δάσκαλος" γενικά Φρίντριχ Νίτσε. Η "Δεσποινίς Τζούλια", ένα από τα τέσσερα περίφημα νατουραλιστικά του δράματα, γράφτηκε το 1888 και προκάλεσε αντιδράσεις από την πρώτη στιγμή...

"... Το μόνο σημαντικό είναι οι δέκα επιστολές που ακολουθούν, σημαντικές για να γνωρίσει κανείς τον κόσμο, όπου έζησε και δημιούργησε ο Rainer Maria Rilke, και σημαντικές για πολλούς που μεγαλώνουν σήμερα και που θα μεγαλώσουν και θα ωριμάζουν στο μέλλον. Και όταν ένας Μεγάλος και Μοναδικός μιλά, οι μικροί πρέπει να σωπαίνουν." Franz Xaver Kappus

Χουάν: (Πλησιάζοντας) Σκέψου, απλά, ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Άκουσέ με. (Την αγκαλιάζει για να την σηκώσει). Πολλές γυναίκες θα 'ταν ευτυχισμένες αν έκαναν την ζωή που κάνεις εσύ. Χωρίς παιδιά, η ζωή 'ναι πιο γλυκιά. Εγώ είμ' ευτυχισμένος που δεν έχουμε παιδιά. Δεν φταίμ' εμείς καθόλου. Γέρμα: Τότε, τι ήθελες από 'μένα; Χουάν: Εσένα την ίδια. Γέρμα: (Αναστατωμένη) Αυτό ήταν, λοιπόν! Ήθελες ένα σπίτι, την ησυχία σου και μια γυναίκα. Τίποτε περισσότερο, όμως. Είν' αλήθεια όσα λέω; Χουάν: Αλήθεια είναι. Όπως όλοι, κ' εγώ. Γέρμα: Και τα παραπέρα; Το παιδί...

Όπως λέει ένα παλιό ψυχιατρικό ανέκδοτο, ο νευρωσικός χτίζει παλάτια στον αέρα, ο ψυχωσικός ζει μέσα σε αυτά και ο ψυχίατρος εισπράττει το νοίκι. Θα προσέθετα ότι ο ψυχίατρος κατασκευάζει ένα επάγγελμα και, μεταφορικώς, φυλακές, ο νευρωσικός αποζητά παρηγοριά σε αυτές και ο ψυχωσικός είναι καταδικασμένος να ζει μέσα σε αυτές. Thomas Szasz Ο θεός έκανε τον άνθρωπο από τη λάσπη. Ο ψυχαναλυτής τον ξαναγυρίζει στη λάσπη. Karl Kraus

Το "Άσμα Ασμάτων", που στα εβραϊκά ονομάζεται "Σιρ Χασσιρίμ" (το ωραιότερο από όλα τα τραγούδια" και στα συριακά "Χοκμετό ντε Χοκμετό" (σοφία πάσης σοφίας), είναι ένα ερωτικό γαμήλιο βουκολικό τραγούδι των Εβραίων, από τα ωραιότερα ασφαλώς αυτής της κατηγορίας, του οποίου την πατρότητα των στίχων αποδίδουν στον βασιλέα Σολομώντα, διότι έτσι "δηλώνεται" από τον πρώτο κιόλας στίχο. Ως κείμενο, αναμφίβολα, θα αποτελεί στο διηνεκές μέγιστο πειρασμό για ιστορικούς, φιλολόγους, θεολόγους, εθνολόγους, κοινωνικούς ανθρωπολόγους, λαογράφους και λογοτέχνες, ώστε να ασχοληθούν μαζί...

Συγκριτικά, ο άνθρωπος είναι το πιο ελαττωματικό ζώο, το πιο ανίσχυρο, το πιο απαμακρυσμένο από τα ένστικτά του, αλλά είναι αλήθεια ότι -παρ' όλ' αυτά- είναι και το πιο ενδιαφέρον!

"Για το μεγάλο φιλόσοφο της ελληνικής αρχαιότητας, τον Σωκράτη, έχουν γραφεί πάρα πολλά βιβλία και έχουν διατυπωθεί απόψεις ποικίλες για την προσωπικότητά του, καθώς και ενδιαφέρουσες αναλύσεις των φιλοσοφικών του θέσεων. Για τις ανάγκες της παρούσας έκδοσης της Απολογίας εκείνο που έχει σημασία, φυσικά, δεν είναι να προηγηθεί μια εκτενής εισαγωγή. Αρκεί μια σύντομη αναφορά στον άνθρωπο Σωκράτη, στη φιλοσοφία του και στη στάση του ενώπιον των δικαστών στο δικαστήριο της Ηλιαίας".

Τεμπελιά Δεν έχω κέφι για δουλειά, πάλι με δέρνει τεμπελιά και κάθομαι στο στρώμα... βρίσκω το σώμα μου βαρύ και όλ' η γη δε με χωρεί κι ο ουρανός ακόμα. Κακά νομίζω τα καλά και βλέπω μια στα χαμηλά και μια κοιτώ απάνω... Σ' αυτόν τον κόσμο τον χαζό ας ημπορούσα να μη ζω, μα... δίχως ν' αποθάνω