Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεκατέσσερις διαφορετικοί κόσμοι ενώθηκαν σε ένα υπερφυσικό, φαντασιακό επίπεδο - εκεί που η σύγκρουση του Σύγχρονου Ανθρώπου με το Σύστημα είναι τόσο επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, και οι γέφυρες φθείρονται από την τριβή με τον στυγνό ρεαλισμό. Άλλες ιστορίες παγιδεύουν τους ήρωές τους σε κόσμους-μινιατούρες ενώ άλλες εκρήγνυνται με μια ολιστική γεύση από παγκοσμιοποίηση. Πόση ελκτική ισχύ χρειάζεται ένας ταπεινός μαγνήτης για να υπερνικήσει τη δύναμη του Πεπρωμένου, και να διεισδύσει στην απόλυτη συνέπεια του Νόμου των Συμπτώσεων; "Αν και ετερόκλητες, οι αφηγήσεις αυτού του βι...

Βιώνουμε τον παραλογισμό, οι παραγωγικές δυνάμεις να είναι πιο αναπτυγμένες από ποτέ και η κατάσταση της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων να χειροτερεύει. Και αυτό ισχύει όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Μια από τις πιο κραυγαλέες πτυχές αυτού του παραλογισμού συνίσταται στο ότι, αντί ο χρόνος που κερδίζεται με την αυτοματοποίηση να έχει ως επακόλουθο την απαλλαγή των ανθρώπων από τον βραχνά της καταναγκαστικής δουλειάς, αυτός να παίρνει τη μορφή της ανεργίας, ενώ παράλληλα να εντείνεται η εκμετάλλευση όσων συνεχίζουν να εργάζονται...

Οι σκηνικές οδηγίες μπορούν να χαρακτηριστούν ο σεισμογράφος της θεατρικής γραφής. Ανάλογα με τη δύναμή τους είναι δυνατό να προκαλέσουν συγκλονιστικές αναταράξεις στο θεατρικό κείμενο, χωρίς να θίγουν τον πυρήνα της δημιουργίας. Η γόνιμη αντιπαράθεση των δύο κειμένων του πρωτογενούς και του δευτερογενούς κλιμακώνεται και απογειώνει τον χορό των λέξεων προς την ολοκλήρωση της παράστασης. Από τότε που ο Αριστοφάνης "δίδαξε" τους βατράχους με την ευχάριστη παρένθεση της λεκτικής διαμάχης των δύο μεγάλων δραματικών ποιητών, του Αισχύλου και του Ευριπίδη, η εξελικτική πορεία...

Πετρούπολη, χειμώνας του 1917-18, νύχτα. Η πόλη είναι βυθισμένη στην δίνη των αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ των Μπολσεβίκων και των "Μπουρζουάδων". Σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα εγκληματικότητας, εξαχρείωσης, πείνας, καχυποψίας και τρομοκρατίας - κι ενώ μαίνεται η χειρότερη χιονοθύελλα, μια ομάδα δώδεκα κομμουνιστών πολιτοφυλάκων περιπολεί στους έρημους δρόμους, συναντώντας πρόσωπα χαρακτηριστικά των τάξεων που συνέθεταν την προεπαναστατική κοινωνία.... Αν ο Μαγιακόβσκη θεωρείται "ο ποιητής" της Ρωσικής Επανάστασης, το "Δώδεκα" του Αλέξανδρου Μπλοκ θεωρείται "το ποίημά" της...

Στις 16 Δεκεμβρίου του 1944, ο Χίτλερ "έπαιξε το τελευταίο του χαρτί" στα χιονισμένα δάση και φαράγγια των Αρδεννών. Πίστευε πως μια ταχεία γερμανική προέλαση μέχρι την Αμβέρσα θα κατόρθωνε να διασπάσει τις δυνάμεις των Συμμάχων και, ακολούθως, να υποχρεώσει τους Καναδούς και τους Βρετανούς να εγκαταλείψουν τον πόλεμο. Παρόλο που οι στρατηγοί του είχαν αμφιβολίες για την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης, οι νεότεροι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί λαχταρούσαν να πιστέψουν πως τα σπίτια τους και οι οικογένειές τους μπορούσαν να γλιτώσουν από την εκδικητική μανία του Κόκκινου Στρ...

"Άφησε ελεύθερα τα περιστέρια σε κλουβί να βλασφημήσουν την αξία των φτερών τους ή και η αυτοκαταστροφή της μνήμης απόκτημα".

Ο Πέρσης ποιητής ψάλλει και παραψάλλει το κρασί. Αλλά όχι όπως οι διάφοροι κρασοπατέρες, οι οποίοι δεν υψούνται πολύ υπεράνω της μετριότητος. Το κρασί είναι, απλούστατα, το σύμβολον του ποιητού, επιζητούντος να πνίξη εις την απόλαυσιν του την μνήμην των ανθρώπινων ματαιοτήτων και αθλιοτήτων και τον σκεπτικισμός και την απαισιοδοξίαν της φιλοσοφίας του. Κωστής Παλαμάς Το μυστήριο του ενθουσιασμού, αν όχι της τρέλας, για τον Καγιάμ οφείλεται στη συμπάθεια που γεννά το έργο με την αφάνταστη ειλικρίνεια και μοναδική καλωσύνη του εξαιρετικού επιστήμονα, που βυθίστηκε...

"Όλα τα πράγματα βρίσκονται σε μια συνεχή διαδικασία δημιουργίας και καταστροφής. Δεν υπάρχει εδώ ούτε μετέπειτα, το καθετί είναι μια μοναδική στιγμή". Μπεντρεντίν "Η ιστορία αυτή μάς μαθαίνει τον κόσμο μας. Μας βάζει να αναρωτηθούμε τι θέλουμε για εμάς και τις μελλοντικές γενιές. Μας λέει ότι είναι επιτέλους ώρα να μάθουμε από την Iστορία για να μην την επαναλάβουμε". Δρ Ιζλεντίν Αμπελαΐζ Λίλιθ 1915: η φρίκη της Αρμενικής γενοκτονίας και το φάρμακο της αγάπης. Σανάγια 1985: η Ιστορία συναντά τις προσωπικές ιστορίες: δύο κόσμοι, δύο άντρες μέσα στον εμφύλιο πόλ...

Τι είναι αυτό που ρυθμίζει τη ζυγαριά ενός αυτόχειρα πριν από τη μοιραία απόφαση; Μπορούμε ποτέ να μάθουμε πραγματικά; Το να έρθουμε στη θέση του Άλλου είναι μια μακρά επίπονη διεργασία, όπως όταν δουλεύει κανείς ένα σκληρό πέτρωμα πασχίζοντας ν' αποσπάσει μια μορφή. Όμως, "οι μακρές εργασίες είναι απαλές", όπως λέει ο Gaston Bachelard στην "Ψυχανάλυση της φωτιάς". Ενώ "ο πόθος της αλλαγής απαιτεί το σταμάτημα του χρόνου". Ποια είναι η ηλικία της πέτρας; Είναι ο χρόνος που χρειάζεται να την κατεργαστεί κανείς μέχρι να τη λειάνει ή να τη μορφοποιήσει; Και ποιος μπορεί να επε...

Συζητούν για τη γυναίκα που δεν έχανε την ευκαιρία να γεμίζει χαρούμενα τις τρύπες των άλλων. Έφτανε λένε όταν δεν την περίμενες. Τους έδινε την λογική, τον έρωτα, το πάθος και έφευγε σαν τη σκέψη που δεν πρόλαβε να πάρει σώμα. Στέκομαι πάνω από τα κεφάλια τους. Με κρατά το κορίτσι από μια λεπτή κλωστή, που θα έπρεπε να έχει σπάσει. Με τραβά μια χούφτα δέρμα από τα πλευρά κι μια άλλη από το στήθος. Ξεκόλλησε το δέρμα. Ματώνει η κλωστή. Κόπηκε.

Σκοπός αυτού του βιβλίου, που η φριχτή αλήθεια του θα υπάρχει όσον καιρό η Κοινωνία θα επιμένει να θεωρεί τη φιλανθρωπία αρχή, αντί να την παίρνει για ατύχημα, είναι να δείξει ανάγλυφα τις κύριες μορφές ενός λαού ξεχασμένου από τόσες συγγραφικές πέννες που κυνηγάνε τα καινούργια θέματα. Σ' έναν καιρό που ο Λαός κληρονομεί όλους τους ευγενείς της Βασιλείας, ίσως αυτή η λήθη να ναι φρόνηση. Πόσα ποιήματα δε γραφτήκανε για τους εγκληματίες, με πόση στοργή δεν σκύψανε πάνω από τους δήμιους, σχεδόν θεοποιήσανε τον προλετάριο!... Οι αιρετικοί συγκινηθήκανε και όλα τα συγγραφικά τ...

Μια γυναίκα στα τέσσερα ξεκινάει μια ανάβαση για να υλοποιήσει μια ικεσία, ένα τάμα. Οραματίζεται το θαύμα. έχει εξαντλήσει όλες τις επιλογές. Το ίδιο και όσοι στέκονται στα γόνατα παράλληλα με εκείνη. Ωστόσο, δεν βρίσκεται στον δρόμο για τους συνήθεις λόγους. Δεν βγήκε καν στον πηγαιμό για τους λόγους που δηλώνει, τουλάχιστον στην αρχή. Μια ιστορία για τη δύναμη της πίστης, μια πορεία εξομολόγησης, ένα σκανδαλώδες μανιφέστο για τον πειραματισμό, τη δοκιμή, την εξερεύνηση, για ό,τι κάνει το ανέφικτο να μοιάζει εφικτό.

[...] Η γραφή του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου αποδεικνύεται έμπειρη και εύστοχη. Παρά τη γλωσσική αυτοσυγκράτηση -οι πιο ερεθιστικές σκηνές αποδίδονται με έντεχνες περιφράσεις- η ένταση του εφηβικού αισθησιασμού μεταδίδεται και στον κορεσμένο ακόμη αναγνώστη. Την ένταση των αισθησιακών συγκινήσεων συνδαυλίζουν και παροξύνουν ο φόβος, η ντροπή και η αμηχανία του παιδιού που μυείται στο σεξ μέσα σε μάλλον αφύσικες συνθήκες. Ο αισθησιασμός εξάλλου είναι διάχυτος, απλώνεται σε όλη τη συνοικία, και δένει αντιστικτικά με το κλίμα της φοβίας και της τρομοκρατίας που μαζί με τη μιζέρια κ...

Η Μάνα, το πρώτο κύτταρο Ζωής, η τροφός της Ανθρωπότητας, ο θεμέλιος στύλος της Κοινωνίας, ο λαμπρός ήλιος της αγάπης. Για το χαμόγελο της Μάνας όλη μας η φροντίδα και η στοργή. Κι η συγγραφέας, άξια του ονόματός της, θα φυλάξει τις ωραιότερές της σελίδες γι' αυτήν και με το όνομά της θα στεφανώσει το έργο της. Το βιβλίο, λοιπόν, τούτο της Περλ Μπακ κλείνει ό,τι πιο βαθύ, δυνατό και ανθρώπινο: τη μάνα, την αιώνια πηγή ζωής και δημιουργίας.

Η Πέρλ Μπακ με την ευαίσθητη αλλά και ρωμαλέα πένα της, στο βιβλίο αυτό μας δίνει την ιστορία ενός φτωχού Κινέζου αγρότη, του Ουάγκ Λανγκ, σαν ένα παγκόσμιο μύθο της μοίρας όλων των φτωχών και εργατικών ανθρώπων κάθε χώρας και κάθε εποχής. Είναι μια ιστορία γραμμένη με ασύγκριτη δύναμη και δραματικό ρεαλισμό, ένα καταπληκτικό βιβλίο που κλείνει μέσα στις σελίδες του ατόφιο το πνεύμα της πραγματικής Κίνας και που ζωντανεύει τους ήρωες της μακρινής αυτής γης σε τέτοιο σημείο που να γίνονται αληθινοί γνώριμοι του αναγνώστη σα να τανε πραγματικοί γείτονες. Το "Κάτω από...

Όπως οι μεγάλοι κυκλώνες στην τυφλή τους μανία δεν αφήνουν τίποτα όρθιο ισοπεδώνοντας και καθαρίζοντας το έδαφος, έτσι και οι μεγάλες επαναστάσεις ξεριζώνουν και ανατρέπουν συθέμελα το παλιό για να χτίσουν στη θέση του το καινούργιο. Το '89, η πρώτη μεγάλη κοινωνική και πολιτική επανάσταση, ανέτρεψε και εκμηδένισε ό,τι ως τότε θεωρούνταν αιώνιο, ιερό και απαραβίαστο ανοίγοντας για την ανθρωπότητα μια νέα εποχή ελευθερίας και προόδου. "Οι θεοί διψούν" του Ανατόλ Φρανς αυτές τις Μεγάλες Μέρες απηχούν και ζωντανεύουν μ' όλες τις εξάρσεις και τις μικρότητές τους.

Το χειμέριο ρούχο είναι το ρούχο της γέννησής μας. Στο σώμα μας η γεωγραφία της ζωής μας. Τα μονοπάτια και οι δρόμοι που οδηγούν σε κείνο που όρισε το πεπρωμένο. Το τέμπλο των παθών μας. Πληγή και Άνοιξη μαζί, η ύλη μας. Ο χρόνος αόρατος συνοδοιπόρος της φθοράς μας. Κι εμείς κάποτε δραστήριοι μαχητές κι άλλοτε μοναχικοί παρατηρητές της ζωής φοράμε το παιδικό μας ρούχο που ο χρόνος το βαραίνει και του δίνει την όψη του χειμέριου, της φθοράς. Εκείνο το παιδικό μας ρούχο που υψώνεται μεσίστιο στο μεσαίο κατάρτι της ζωής μας για να βρει τελικά τη γη του χειμώνα.

Μέσα από τους περισσότερους από χίλιους τίτλους και τους εκατοντάδες διαλεχτούς συγγραφείς που εκδώσαμε, εκείνος που από τα πρώτα μας βήματα μάς συντροφεύει, στην όχι πάντα εύκολη πορεία μας, είναι ο πιο μεγάλος από τους μεγάλους ο Φιόντορ Ντοστογιέβσκη. Το πρώτο μας βιβλίο, με το οποίο αρχίζει όχι μόνο μια εμπορική επιχείρηση αλλά και μια αδιάκοπη, εκπολιτιστική εργασία που μέχρι σήμερα μετρά τρεις γενιές και 90 χρόνια, ήταν το "Όνειρο ενός γελοίου" του Φιόντορ Ντοστογιέβσκη. Ο "Αναγνώστης" του Μαξίμ Γκόρκη είναι το δεύτερο βιβλίο σε ακριβή ανατύπωση της πρώτης έκδοσ...

Η ζωή του Ιβάν αρχίζει ευοίωνα, με τις καλύτερες προϋποθέσεις και προοπτικές.΄Ενα απρόβλεπτο γεγονός την ανατρέπει ολοκληρωτικά και ξαφνικά βρίσκεται στο πουθενά. Από τη φύση του προικισμένος με την ικανότητα να αφήνει πίσω του οτιδήποτε τον αρρωσταίνει, με επιμονή και πείσμα, προσηλωμένος στις σταθερές διαχρονικές αξίες, βρίσκει και πάλι τη χαρά της ζωής.

H προμελετημένη καταδίκη ενός αθώου, του λοχαγού Nτρέυφους, από το γαλλικό στρατοδικείο, έφερε σε αντιπαράθεση τους οπαδούς της Aλήθειας και τις δυνάμεις του Σκότους. Tις τελευταίες αντιπροσώπευαν στη Γαλλία του περασμένου αιώνα ο υπουργός δικαιοσύνης και οι επικεφαλής του στρατού. Oχυρωμένοι πίσω από τους θώκους τους έμοιαζαν άτρωτοι. Όμως, ο Eμίλ Zολά ρίχτηκε στον αγώνα της Aλήθειας μ’ όλες του τις δυνάμεις. Mε κίνδυνο μάλιστα να θυσιάσει την ήδη φτασμένη καριέρα του εξακόντισε με την πένα του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την επιστολή KATHΓOPΩ. Eίχε συγκεντρώσει με τό...