Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η προλεταριακή ποίηση είναι πρώτ’ απ’ όλα ορισμένη τέχνη. Δεν υπάρχει ποίηση όπως και γενικότερα δεν υπάρχει τέχνη εκεί που λείπει η ζωντανή μορφή. Αν π.χ. ο πυθαγόρειος πίνακας ή οι φυσικοί νόμοι μεταποιηθούν σε στίχους, όσο κι αν είναι στίχοι, δεν είναι όμως ποτέ ποίηση. Το εργατικό τραγούδι δεν ήτανε πασατέμπο ή απλή ευχαρίστηση. Στην κοινή εργασία συγκέντρωνε τις προσπάθειες των εργαζομένων, τούς βοηθούσε, τούς κατάτασσε, έδινε ρυθμική κανονικότητα στις προσπάθειές τους, ρυθμική συνοχή (αρμονία). Έτσι έπαιζε ρόλο ενός οργανωτικού μέσου, των κολεκτιβιστικών ενεργειών....

Εκείνος που διδάσκει την απειθαρχία είναι εχθρός του λαού και εκείνος που λατρεύει το εγώ του είναι κοινωνικός εχθρός. Η κοινωνία θέτει ως πρώτη αρχή την αγάπη προς τον πλησίον και την αυτοθυσία, και η πρόοδος είναι το αποτέλεσμα μιας πάντοτε σκληρότερης υποδούλωσης του ζώου μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, της πάντοτε αυστηρότερης χαλιναγώγησης της αίσθησης του καθήκοντος και της πάντοτε λεπτότερης ευθύνης. Η μόνη συζητήσιμη χειραφέτηση, είναι η χειραφέτηση της κρίσης και όχι αυτή των επιθυμιών. Η Φιλοσοφική και Κοινωνιολογική Βιβλιοδήκη της ΑΝΑΤΟΛΗΣ, θα περιλάβη όλα τα έ...

"Το χρώμα του γαλάζιου υάκινθου" επανεκδίδεται τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση (εκδ. Καστανιώτη). Έτυχε τότε τιμητικής διάκρισης από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου. Από ορισμένους μελετητές κατατάσσεται στα σημαντικότερα βιβλία της Κυπριακής Λογοτεχνίας. Σε κλίμα μαγικού ρεαλισμού απεικονίζεται η τοιχογραφία μιας εποχής και καταγράφονται τα αίτια και αιτιατά ενός τρελού ορυμαγδού που σημάδεψε ανεξίτηλα το νησί. Αιτία ένα εγχώριο κουτόχορτο τρέλας και τυφλότητας. Συνεπαίρνει ανθρώπους, πολιτικούς, αυτόκλητους οπλαρχηγούς. Μεγαλοπαπάδες τελούν με ευλ...

Ουσιαστικά δεν ήξερε σχεδόν τίποτα για την ιστορία των γο­νιών του. Πώς λοιπόν να προέκυπτε θύμηση από κάτι που δεν είχε ζήσει και δεν γνώριζε; Η μητέρα του απέφευγε να μιλήσει για το παρελθόν. Τις ελλιπείς γνώσεις, τις είχε συλλέξει από αποσπασματικές διηγήσεις της μεγαλύτερης αδελφής του. Για να αυτοπαρηγορηθεί, προσπαθούσε να πείσει τον εαυ­τό του ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ελλιπείς γνώσεις για το παρελθόν των γονιών τους. Οι περισσότεροι άνθρω­ποι κατείχαν όμως πολύ περισσότερα από αυτόν, που ούτε καν το όνομα τού πατέρα του δεν γνώριζε. Δυστυχώς, δεν εί­χε τ...

Θεατρικό έργο σε πέντε πράξεις, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Εμίλ Ζολά, Νανά Έκανε πρεμιέρα στο Παρίσι, στο θέατρο Αμπιγκύ, στις 29 Ιανουάριου 1881. Το αριστούργημα του Ζολά, "Νανά", διασκευάστηκε για το θέατρο από τον Ουιλιάμ Μπερτράν Μπυσνάκ, διασκευή την οποία προλογίζει ο ίδιος ο Εμίλ Ζολά σημειώνοντας, μεταξύ άλλων: "Η ιστορία του δράματος που προέρχεται από το μυθιστόρημα "Νανά" είναι πολύ απλή [...] Όταν κυκλοφόρησε η "Νανά", ο κ. Μπυσνάκ ήρθε να μου ζητήσει να κάνει και το θεατρικό έργο για το Αμπιγκύ [...] Αν δεν το αποφάσιζα, όχι μόνο θα ήμουν αχάριστος προς...

Στην ποιητική του ο Ηλίας Γκρής, όπως και ο ίδιος αναφέρει, συνταιριάζονται αρμονικά τρεις πυλώνες: η ιστορία, η φιλοσοφία και το βίωμα, που συνοψίζονται στον προβληματισμό του για τις σχέσεις ποίησης και πολιτικής, ιστορίας και ποίησης, ποιητικού και φιλοσοφικού τρόπου σκέψης. Απομακρυνόμενος από τον Καβάφη, τον δάσκαλό του στη σύνθεση των παραπάνω τριών νοηματικών επιπέδων, ανακάλυψε εγκαίρως τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, που τους χαρακτηρίζει ως "ποιητές που έγραψαν την ποίηση της φιλοσοφίας". Όπως δήλωσε σε ποιητική συνάντηση, ενίοτε οδηγείται στην ποίηση "με τη λοξή...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΚΙΕΣ Eίμαστε σκιές εις αναζήτησιν φωτός. Χαμόγελα, λέξεις, ευχές ο κόσμος όλος. Είμαστε σκιές εις αναζήτησιν φωτός. Η μοίρα μας στη βούληση του ήλιου. Ανάσα η αύρα μίας θάλασσας που άγει τη ζωή πέρα από το χρόνο.

Κοντή κουβέρτα η ποίηση τ' άκρα μένουνε απ' έξω

Ο χρόνος ζωγράφισε με ασημένιες αποχρώσεις τα μαλλιά. Οι ρυτίδες γράμμωσαν το πρόσωπο.

Πατρίδα-Ματρίδα Πατρίδα: εστία ανέστιων σημαίνει, Ματρίδα: μάνα υιών που ορφάνεψαν, Τα εσώτερά σου κτίσματα κατάρρευσαν Μ’ ερήμωσης το άροτρο οργωμένη... Ποιος σπόρος φονικός της ιστορίας Στο σπαραγμένο σου να φύτρωσε κορμί; Και ποια ετυμηγορία να βγάλαν οι θεοί Που έχουμε γίνει το κενό της ιστορίας; Ίδια σκουλήκια κάτω από την πέτρα Ξεριζωμένην απ’ του χρόνου την οπλή, Φανήκαμε κι εμείς στο φως της μέρας... Ο φόβος τις ματιές μας πυρπολεί! Πάρε από πάνω μας, Πατρίδα, τα βουνά σου, Το είναι τους δώσε πίσω, Ματρίδα, στα παιδιά σου! H ποίηση του Φλα...

ΠΡΟΦΗΤΕΣ Ως αφορμή τού έργου είναι μια φράση στην "Πολιτεία" τού Πλάτωνα για το ρόλο τού Προφήτη μετά την κάθαρση των ψυχών και την πορεία τους προς τις τρεις Μοίρες, όπου και παίρνουν κλήρους βίων και επιλέγουν οι ίδιες τη ζωή που θα ζήσουν μετά την μετεμψύχωσή τους. Σ’ αυτή τη στιγμή οχτώ Προφήτες περνούν μπροστά από μια ψυχή και της προφητεύουν τη ζωή που θα ζήσει στο σύγχρονο κόσμο. Η γραφή είναι αφαιρετική και πυκνή και το ύφος θυμίζει τις εκκλησιαστικές προφητείες, όπως και τα ονόματα των Προφητών, που είναι παρμένα από την Παλαιά Διαθήκη. Το τελευταίο ποίημα...

Όταν δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά η "Στέπα", όλοι οι κριτικοί την επαίνεσαν με τα πιο κολακευτικά λόγια. Είπαν ότι ο Τσέχωφ είναι μεγαλοφυία και τον συγκρίνανε με τον Γκόγκολ και τον Τολστόη. Ο Γκόρκη είπε ότι όλες οι σελίδες της "Στέπας" είναι σαν κεντημένες με ψιλό μαργαριτάρι. Και μια άλλη φορά έγραψε στον Τσέχωφ: "Ξέρετε τι κάνετε; Σκοτώνετε το ρεαλισμό... Σε λίγο θα πεθάνει, για πολύ καιρό μάλιστα... Κανένας δεν ξέρει να γράφει έτσι απλά όπως εσείς για απλά πράγματα... Τα διηγήματά σας είναι μικρά όμορφα μπουκάλια γεμάτα με όλα τα αρώματα της ζωής...". Στη νουβέλα αυτ...

Η πασίγνωστη ιστορική νουβέλα "Ταράς Μπούλμπα περιλαμβανόταν στη συλλογή "Μίργκοροντ" μαζί με τα διηγήματα "Γαιοκτήμονες της παλαιάς εποχής" και "Ιστορία της διαμάχης του Ιβάν Ιβάνοβιτς με τον Ιβάν Νικηφόροβιτς", αλλά διαφέρει πολύ από τα διηγήματα αυτά. Εδώ περιγράφεται ο ηρωικός αγώνας των Ζαποροζιάνων κοζάκων κατά των Πολωνών, χωρίς να αποσιωπάται η αγριότητά τους. Ο Μπούλμπα είναι φοβερά πεισματάρης. Ήταν από εκείνους τους χαρακτήρες που θα μπορούσαν να σφυρηλατηθούν στο δύσκολο 15ο αιώνα, στη μισονομαδική εκείνη γωνιά της Ευρώπης, όταν όλη η νότια αρχέγονη Ρωσία, παρατ...

Ένα μυθιστόρημα που δημοσιεύτηκε το 1939 και ρουφιέται σαν νεράκι, διαθέτοντας όλες τις αρετές για τις οποίες διακρίθηκε ο πολυγραφότατος δημιουργός του: αφηγηματική άνεση, σφιχτοδεμένη πλοκή, καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, χιούμορ και λεπτή ειρωνεία. Στο "Διακοπές στο Παρίσι", ο Μωμ παρακολουθεί τον νεαρό ήρωά του καθώς έρχεται σ’ επαφή με τον υπόκοσμο του Παρισιού, μέσω της τυχαίας γνωριμίας του με μια ρωσικής καταγωγής πόρνη, τη Λύντια, σύζυγο ενός κλέφτη καταδικασμένου για φόνο κι έγκλειστου στις απάνθρωπες φυλακές της γαλλικής Γουϊνέας, στις ακτές της Νότιας Αμερ...

... Υπήρξα ολόκληρος και θα υπάρξω διάφανος την ώρα της Δίκης φορώντας ένδυμα γαμήλιο την ένδοθεν αποδοχή...

Περιέργως, ένα από τα πλέον σημαντικά, αν όχι το πιο σημαντικό ζήτημα σχετικά με την ανατροπή του καπιταλισμού και την χειραφέτηση του ανθρώπου είναι παραμελημένο από τους σύγχρονους μαρξιστές. Πρόκειται για το ρόλο της σύγχρονης εργατικής τάξης ως της κοινωνικής δύναμης, η οποία θα πρωτοστατήσει σε αυτήν την απελευθερωτική διαδικασία. Υπάρχουν ορισμένοι που αμφισβητούν αυτόν τον ρόλο, και ακόμη και την ίδια την ύπαρξη της εργατικής τάξης, και άλλοι οι οποίοι θεωρούν ατεκμηρίωτα δεδομένη την επαναστατικότητά της, και αυτό όταν, στην πράξη και παρά την κρίση, η εργατική τάξη...

Τα όρια ανάμεσα στο θήραμα και το θηρευτή είναι συγκεχυμένα, σε ένα λαβυρινθώδες τοπίο, όπου καταλύεται η βεβαιότητα της συνύπαρξης και όπου οι ήρωες δεν ακούν παρά την ηχώ της φωνής τους. Μια αναπάντεχη σύνθεση ηρώων που τραγουδούν δυνατά για να καλύψουν το στατικό θόρυβο του σύμπαντος. Ασπρόμαυροι αντιήρωες που, άλλοτε με πικρή διαύγεια και άλλοτε με δονκιχωτική αισιοδοξία, επιδίδονται σε απέλπιδες προσπάθειες να διασκεδάσουν τον τρόμο του τέλους. Στο "εκτροφείο" η επανάληψη είναι μια πράξη κατευναστική, ενώ η κατάληξη φαίνεται αναπόδραστη. Τα διηγήματα-στιγμιότυπα του...

"Η αυτοκρατορία που βασίζεται στη γνώμη και στη φαντασία βασιλεύει για λίγο καιρό και αυτή η αυτοκρατορία είναι μειλίχια και επιεικής. Η αυτοκρατορία της βίας βασιλεύει πάντα! Έτσι η γνώμη είναι κάτι σαν βασίλισσα του κόσμου, όμως η βία είναι ο τύραννός του". Πασκάλ Σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο, σε μία ζωή καρικατούρα αυτής που θα έπρεπε να βιώνουμε, φυλακισμένοι μέσα στα τετελεσμένα γεγονότα που έχουν επιβληθεί ενόσω εμείς είχαμε περιπέσει σε λήθαργο εξακολουθώντας να ονειροπολούμε μέσα σε μία οργάνωση, μέσα σε μία οικονομία που δεν λειτουργεί πια και φαίνονται όσα συ...