Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο αυτό είναι μια ιστορική μελέτη αναφορικά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ των ετών 1915 και 1917 υπό το φως άγνωστου μέχρι σήμερα ρωσικού αρχειακού υλικού. Περιέχει πολλά παντελώς άγνωστα μέχρι σήμερα στοιχεία, συμπληρώνει και διευρύνει τις όποιες γνώσεις μας, ενώ μας επιτρέπει να προσθέσουμε μια ολόκληρη διάσταση στο ζήτημα της συμμετοχής της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Περιλαμβάνει τηλεγραφήματα που απεστάλησαν στην Αγία Πετρούπολη μεταξύ των ετών 1915 και 1917 από τους Ρώσους διπλωματικούς απεσταλμένους στην Αθήνα, τη Ρώμη...

Ψηλαφείς τα τοιχία. Γρατζουνάς σημάδια. Υπολογίζεις το κόστος κάθε συγκίνησης. Τεντώνεις την πετονιά. Ελέγχεις, αν σου υφαίνουν έξοδο. Στο χασμουρητό του θηρίου χάνεις τα λογιστικά. Τώρα, αργά. Θα γίνεις ήρωας εραστής δημόσιος κίνδυνος. Αιμορραγείς στον αφαλό. Θ' άφησες την Αριάδνη εγκαίρως. Στην αναλαμπή κραυγής έμπηξες μαχαίρι. «Σφάξε το κτήνος του Μίνωα», είπαν. Εξετελέσθη μάλλον το καθήκον. Τρέχεις πανικόβλητος σε φωτός πινελιά. Έλλειψη οξυγόνου και βαρύτητας. Δεν θα βάψεις και μαύρα τα πανιά σου. Μπαίνεις στο βαπόρι με τρύπα στην κοιλιά. Δεν το παίρνεις π...

Το όνειρο που έμεινε όνειρο είναι η απαρχή ενός καινούργιου στόχου... Μέσα από 14 διηγήματα, με λόγο αυθεντικό και με προσωπικό στυλ, η συγγραφέας κατορθώνει να ακτινογραφήσει τη σύγχρονη εποχή αλλά και το βαθύ παρελθόν. Ο πόνος για την ιδιαίτερη πατρίδα, η προσφυγιά, οι τόποι της μνήμης, τα αναπάντεχα της ζωής, αλλά και ο έρωτας στοιχειοθετούν, ανάμεσα σε άλλα, τη θεματογραφία των διηγημάτων. Οι αφηγητές και οι ήρωες των ιστοριών αυτών ψηλαφούν τα τυφλά εκείνα σημεία που συνδέουν, συχνά ερήμην μας, την προσωπική με τη συλλογική ιστορία μας.

"...Προχώρησε μέσα κι άνοιξε τα παραθυρόφυλλα. Ο Νίκος στεκόταν στην είσοδο. Έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί για ποιον λόγο ήταν εκεί. "Μια χαρά είναι", του φώναξε η Λένα κάνοντας εύθυμη τη φωνή της. "Ελάχιστη δουλειά θέλει"..." Η ανακαίνιση ενός σπιτιού. Η κατεδάφιση ενός άλλου. Ένας τοίχος με οικογενειακές φωτογραφίες. Το βουβό πιάνο στο διαμέρισμα της πόλης. Μια δύσκολη κλειστή στροφή. Η ζωή απέναντι. Είκοσι ένα διηγήματα με πρωταγωνιστές ανθρώπους καθημερινούς, που άλλοτε αντιστέκονται κι άλλοτε υποκύπτουν αμαχητί στην πραγματικότητά τους. Με ανοιχτό τέλος κα...

Πεζός τροχασμός Φτάνει κάποια εποχή που μοιάζει όλα τα ονόματα να τα έχεις ακούσει ή κάπου συναντήσει ξανά. Καμμία έκπληξη, τίποτε καινοφανές· μνημονικές αναταράξεις μόνο. Κίνδυνος συνωνυμίας με την Παρακμή. Διασταυρώθηκα με τόσο πολλούς ανθρώπους στις κρίσιμες στιγμές τους και λέω έτσι να συνεχίσω για καιρό - όσο επιτάξει ο βιολογικός χρόνος μου. Τόσους που δε θυμάμαι πια παρά ελάχιστα ονόματα και στιγμιότυπα. Όλα ένας χυλός. Κράτησα όμως και κρατώ σημειώσεις. Σημειώσεις σκόρπιες. Πρόχειρη ή τυχαία συγκόλληση ετεροκλήτων συμβάντων και ιδεών που συγκ...

Η καταιγιστικά σκληρή πραγματικότητα που επιμένει, που κάποιες φορές εκτοπίζει ακόμη και την ανθρώπινη φαντασία, οι απώλειες, οι απουσίες, οι οφειλές στους μεγάλους μας, οι χαμένες αξίες, η διαβρωτική μέσα στην ερημία του πλήθους μοναξιά, η αγάπη και ο έρωτας αποτελούν το έναυσμα αυτής της ποιητικής συλλογής, έτσι όπως έρχονται, έτσι όπως εγγράφονται και κυοφορούνται μέσα μου. Και πάλι ζητούμενο τα αυτονόητα,τα απλά και καθημερινά, μα τόσο αναγκαία για το σύντομο, μέχρι να γίνουμε αστερόσκονη, πέρασμά μας απ' αυτόν τον πλανήτη.

Κάποτε είχα γνωρίσει μια κυρία: δεν ήταν στην πρώτη της νεότητα μα κάπου είκοσι εφτά, είκοσι οχτώ χρονώ. Καλλονή πρώτης. Τι στήθος, τι κατατομή, τι βάδισμα... Είχε ένα διαπεραστικό βλέμμα σαν του αετού, πάντα σοβαρή και αυστηρή. Φερνόταν επιβλητικά και απρόσιτα. Φημιζόταν για ψυχρή, σαν τις μέρες των Φώτων και τρομοκρατούσε όλους με την απροσπέλαστη, την τρομερή αρετή της. Κυριολεχτικά τρομερή. Μέσα σ΄όλο τον κύκλο της δεν υπήρχε άλλος τόσο άτεγκτος κριτής, όσο αυτή. Καταδίκαζε όχι μόνο το παραστράτημα, μα και την παραμικρότερη αδυναμία των άλλων γυναικών, και καταδίκαζε μι...

"Δώστε στο Κράτος τη διαχείριση της Ερήμου Σαχάρας και σε πέντε χρόνια θα έχετε παντελή έλλειψη άμμου". Μίλτον Φρίντμαν (Βραβείο Νόμπελ Οικονομίας, 1976) Το 1947, όταν η Ελλάδα έζησε τον εμφύλιο σπαραγμό λόγω της ανικανότητας των πολιτικών να επιφέρουν τη συμφιλίωση, οι ΗΠΑ έστειλαν στη χώρα έναν ειδικό απεσταλμένο, τον Paul Porter, για να εκτιμήσουν την κατάσταση και να βοηθήσουν. Ο Καλός Αμερικάνος ήρθε, έμεινε τέσσερις εβδομάδες και επιστρέφοντας, θλιμμένος και απογοητευμένος, ανέφερε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ: "Εδώ δεν υπάρχει κράτος. Υπάρχει μόνο μία ιεραρχία πολιτικών,...

Είναι ένα βιβλίο καταπληκτικό. Κάθε στιγμή της ιστορίας γίνεται οπτασία. Στην αρχή μια νέα γυναίκα Κορσικανή, σ’ έναν καταυλισμό, τυλιγμένη με κουβέρτες και βυζαίνοντας το παιδί της. Στο τέλος, μπροστά στο πτώμα που κείτεται ανοιγμένο σταυρωτά, μια φιλονεικία ανάμεσα σε Γάλλους και σε Άγγλους. Ο Αντομάρκι δηλώνει πως το κλίμα της Αγίας Ελένης επιδείνωσε την αρρώστια του Αυτοκράτορα. Οι Άγγλοι το αρνούνται και δηλώνουν πως τα σπλάχνα είναι γερά. Αντί γι’ άλλη απάντηση ο Αντομάρκι περνάει το δάχτυλό του μέσα από την τρύπα του στομαχιού. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους πίνακες περνούν...

""Όταν ο λαός βρίσκεται εμπρός στον κίνδυνο της τυραννίας, δεν του μένει να διαλέξει παρά ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"! είναι το πελώριο σύνθημα που κρατάν στην κεφαλή της φάλαγγας και πιάνει το πλάτος του δρόμου. Είναι και η πελώρια κραυγή, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν αφήνουν να σιγήσει: ? τις αλυσίδες ή τα όπλα! Κι ο λαός που δε διάλεξε τις αλυσίδες δεν είχε κείνη την ημέρα όπλα..." (Από το μυθιστόρημα) Οι "Νύχτες και αυγές" δημοσιεύονται σε δύο τόμους το 1961 και το 1963, εκ παραλλήλου σχεδόν με τους δυο πρώτους τόμους των Ακυβέρνητων πολιτειών του Στρατή Τσίρ...

Ζούσε κάποτε ένα ψάρι που ο εφιάλτης του ήταν το νερό. Τις νύτες έγδερνε τα λέπια του μ’ ένα βαθύ του φόβου του ξυράφι κι έτσι γδαρμένο και μες στα αίματα, όταν κυμάτιζε ήρεμα σκαρφάλωνε στο όριο τ’ ουρανού του, εκεί που άσκοπα φλυαρούσε ο παφλασμός, και κλαίγοντας όλο παρακαλούσε: "Ουρανέ μου κάνε με πουλί, δώσ’ μου φτερά από τον αφρό σου, καλύτερα ο αέρας, το στεγνό νερό, παρά ο υγρός βυθός σου".

Ας ελπίσουμε ότι και άλλοι ποιητές θα βρουν με τον δικό τους τρόπο την έξοδο από την κρίση, ώστε να βοηθήσουν την ποίηση μας να επανακτήσει πλήρως τη ρώμη που την διέκρινε ως το σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Η μεθοδική και μαστορική εκμετάλλευση ορισμένων στοιχείων που έμεναν ανεκμετάλλευτα, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, στα κοιτάσματα της ελληνικής ομοιοκαταληξίας (ένα μόνο μέρος από τις "πάρηχες" δραστηριότητές της είχε ως τώρα χρησιμοποιηθεί επιδεξιότερα από τον Καρυωτάκη και τον Σεφέρη) είναι εκείνο που ταυτίζει τη σημερινή ποιητική μας γλώσσα με το εκφραστικό σφρίγος, γ...

Οι αληθινές Επαναστάσεις, εκείνες που δεν περιορίζονται στο να μεταβάλουν τους πολιτικούς τύπους και το κυβερνητικό προσωπικό, μα που μεταμορφώνουν τους θεσμούς και μετατοπίζουν την ιδιοχτησία, επιτελούνται για πολύν καιρό αθέατα, πριν ξεσπάσουν φανερά κάτω απ' την επίδραση τυχαίων περιστατικών. Η Γαλλική Επανάσταση, που παραξένεψε με την ακάθεκτη αιφνιδιαστικότητά της εκείνους που στάθηκαν οι δημιουργοί και οι καρπωτές της καθώς κι εκείνους που είταν τα θύματά της, προπαρασκευάστηκε σιγά-σιγά έναν ολόκληρο αιώνα και περισσότερο. Ξεπρόβαλε απ' το χάσμα που κάθε μέρα γινόταν...

Στη διάρκεια μιας ζωής έντεκα αιώνων, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανέπτυξε έναν ξεχωριστό και υψηλό πολιτισμό. Με κέντρο την Κωνσταντινούπολη άνθισαν η λογοτεχνία και η ιστοριογραφία, η τέχνη και η νομοθεσία. Εκεί επέζησε, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, και η αρχαία κληρονομιά, για να διοχετευτεί αργότερα στη Δύση. Ο καθηγητής Sture Linner, με ιδιαίτερη σοφία και ενθουσιασμό, μας μιλάει για την άνοδο και τη σταδιακή παρακμή του βυζαντινού πολιτισμού - αλλά και την επιβίωσή του ως τις μέρες μας. Μέσα από ενδιαφέρουσες οπτικές γωνίες, που εναλλάσσονται με γλαφυρές περιγρα...

Οι διαδοχικοί κλονισμοί της ευαισθησίας του ποιητή στην επαφή της με την πραγματικότητα, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, αποτυπώνονται μετουσιωμένοι στην ποίησή του, από την πρώτη συλλογή που λάθρα καταγγέλλει την πολιτική και προσωπική καταπίεση [...] Οι διαδοχικοί κλονισμοί της ευαισθησίας του ποιητή στην επαφή της με την πραγματικότητα, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, αποτυπώνονται μετουσιωμένοι στην ποίησή του, από την πρώτη συλλογή που λάθρα καταγγέλλει την πολιτική και προσωπική καταπίεση, ως την τελευταία, που πραγματεύεται συστηματικά τον θάνατο, ως υλική φθο...

ΑΔΕΛΑΪΣ "Μεγάλωσες Αδελαΐς... Μεγάλωσες! Το χαλάζι των μύθων τους κήπους σου κάλυψε... τα ολόξανθα μαλλιά σου". Ποδηλατοδρομεί στην πίστα των Μαΐων η μοναξιά ονειροπαρμένη. Έχει κρεμάσει σκουλαρίκια τα μελάνια της κι έβαψε την καρδιά της. "Έχεις δει το χαλάζι Αδελαΐς; Το αισθάνεσαι; Ένα αμμοβολημένο τζάμι, που δεν επιτρέπει να βλέπεις... αλλά να ποθείς." Το "Όσο μετράει που αγαπήσαμε..." στοιχειοθετεί ένα πολύτιμο εργαλείο ανίχνευσης της ανθρώπινης ύπαρξης. [...] Η μνήμη φωταγωγεί καταστάσεις, με τις οποίες ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος στην βιοπο...