Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Αντιμετωπίζουμε το μεγάλο μυστήριο του Χρόνου, αλλά αν δεν το λύσουμε δεν θα καταλάβουμε καν τί είναι ή Λογική και -πολύ περισσότερο- η Φυσική". C.F. von Weizsacker Αυτή η θέση ενός από την ανεπανάληπτη γενιά των μεγάλων φυσικών που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη Φυσική φαίνεται ακόμη πιο επίκαιρη σήμερα όπου οι απόψεις για τον Χρόνο (τον Χώρο και τον "Χωροχρόνο") έχουν κλιμακωθεί σε μια αλλοπρόσαλλη ποικιλία: από μυστήρια "χωροχρονικά άτομα", σε "διαφορική πολλαπλότητα", έως το "δεν υπάρχει Χρόνος". Όμως άραγε μπορεί κανείς να αντιληφθεί φυσικά -έκτος από τη διαχείριση το...

Ένα ταξίδι που αρχίζει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’60, περνάει μέσα από τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας και φτάνει στις παρυφές των ημερών μας. Τόπος η γενέθλια πόλη της Αθήνας κι ο Πειραιάς, η πόλη που μεγάλωσα. Τα πρώτα σκιρτήματα, έρωτες, αγάπες και φίλοι που χάθηκαν στο διάβα του χρόνου, σε καιρούς που δεν μοιάζουν με το σήμερα, σκηνές και γεγονότα που σημάδεψαν τα βιώματα μιας εποχής. Καταστάσεις προσωπικές και ιστορίες πραγματικές, από αυτές που δεν συναντάς κάθε μέρα, που άλλοτε περιγράφονται όπως έγιναν κι άλλοτε συμπληρώθηκαν με τη φαντασία, χωρίς όμως να α...

Στο δέος του ναού που κολυμπά στα δάκρυα του Αιγέα.

Προτού ακόμη κλείσει τα δέκα του χρόνια, ένα ανήλικο παιδί θα υποστεί το μαρτύριο των βασανιστηρίων και θα υποβληθεί σε μια απάνθρωπη δοκιμασία. Τώρα, ενώ ήδη πλησιάζει τα εβδομήντα, η πληγή στο λαιμό του παραμένει ακόμη ορατή. Είναι αυτό το ίδιο φρικαλέο τραύμα που δέχτηκε από κάποιο φανατισμένο ακόλουθο του Ναζισμού και συνεργάτη της αιμοβόρας Γκεστάπο. Σ' αυτή την τρυφερή ηλικία, την ίδια εφιαλτική και φρικαλέα στιγμή κατά την οποία το κοφτερό νυστέρι χαράζει όλο πιο βαθιά το φάρυγγά του, τη μοιραία τούτη στιγμή που νιώθει τον κόσμο γύρω να σβήνει όπως η ίδια η ζωή του,...

Δύο γενναίοι νέοι με πολλές φιλοδοξίες. Μια νέα γεμάτη από πολλά πάθη. Έρωτας, αγάπη, αναζήτηση του Θεού. Το αιώνιο ερώτημα: Ο άνθρωπος τελικά μπορεί να ελέγχει τη σκέψη του και τις πράξεις του ή επαναπαύεται, μερικές φορές, σε πολλά είδη ψευδαισθήσεων; Περιπέτειες, θάνατοι, πολλές φιλοσοφικές ιδέες και πάνω από όλα η προσπάθεια της κατάκτησης της προσωπικής ελευθερίας.

Ευχόταν το λυτρωτικό αλληλούια. Στις στιγμές της έμπνευσης, έπαιρνε το χρώμα από τα σύννεφα, την ομίχλη, τα βουνά, τη φουρτούνα ή τη γαλήνη της θάλασσας. Άγγιζε τη βροχή και το χιόνι, το ζεστό ή τον παγωμένο αέρα, την ηρεμία του κάμπου, το φως του φεγγαριού, το σκοτάδι της νύχτας. Αγωνιούσε με τις ακτίνες του ήλιου, με το πέταγμα και τις μουσικές συνθέσεις των πουλιών ή του ανέμου, με τα χρώματα των λουλουδιών. Νόμιζε ότι άκουγε τα ξέγνοιαστα γέλια ερωτευμένων νέων κι ένα χαμόγελο χάραζε στα πικραμένα του χείλια στη σκέψη ότι αγάπησε...

Αν οι συνομιλίες των "Αταίριαστων" συνιστούσαν ένα υλικό που θα μπορούσε να το συναντήσει καθημερινά κανείς στις εφημερίδες, θα ήταν εντελώς αδικαιολόγητη η συνύπαρξή τους στις σελίδες ενός βιβλίου. Οι συνομιλίες αυτές δημοσιευμένες, στο σύνολό τους, στην εφημερίδα "Τα Νέα", αποτελούσαν μια νησίδα, σε σχέση με την υπόλοιπη ύλη, καθώς το περιεχόμενο των ειδήσεων, των πληροφοριών και των κρίσεων αλλάζει σε καθημερινή βάση, ενώ η ύλη αυτή έχει κάτι το σταθερό και το αενάως επαναλαμβανόμενο. "Οι αταίριαστοι", πέραν από την πρωτοτυπία, σε ευρωπαϊκό μάλιστα επίπεδο, της ιδέας...

Τα πάντα, στο Ντοστογιέβσκη, είναι ένας αδιάκοπος κυματισμός. Όλα στην γεμάτη περιπέτειες ζωή του, συμβαίνουν μέσα στα πιο αβέβαια και πιο ασαφή πλαίσια. Τα έργα του, λοιπόν, δεν αποτελούν σταθμούς στον βίο του, ούτε στην εξελικτική πορεία του πνεύματός του. Είναι νησάκια με στίγμα ακαθόριστο μέσα σ‘ έναν απέραντο ωκεανό, που διαρκώς κυλάει και αναταράζεται - νησάκια, που άλλοτε καταποντίζονται κάτω από τα βουερά κύματα κι άλλοτε αναδύονται φρέσκα στον αφρό. Το 1867, σε ηλικία πενήντα ετών, ο συγγραφέας παντρεύεται για δεύτερη φορά. Είναι η εποχή ανάμεσα στο Έγκλημα και Τιμ...

Όπως οι μεγάλοι κυκλώνες στην τυφλή τους μανία δεν αφήνουν τίποτα όρθιο ισοπεδώνοντας και καθαρίζοντας το έδαφος, έτσι και οι μεγάλες επαναστάσεις ξεριζώνουν και ανατρέπουν συθέμελα το παλιό για να χτίσουν στη θέση του το καινούργιο. Το '89, η πρώτη μεγάλη κοινωνική και πολιτική επανάσταση, ανέτρεψε και εκμηδένισε ό,τι ως τότε θεωρούνταν αιώνιο, ιερό και απαραβίαστο ανοίγοντας για την ανθρωπότητα μια νέα εποχή ελευθερίας και προόδου. "Οι θεοί διψούν" του Ανατόλ Φρανς αυτές τις Μεγάλες Μέρες απηχούν και ζωντανεύουν μ' όλες τις εξάρσεις και τις μικρότητές τους.

Και το φως θα είναι όλο φως αβάστακτο ολόλευκο φως. Β. Πούχνερ