Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ως δράμα της νεύρωσης, το σκανδιναβικό δράμα είναι η κύρια ίσως έκφανση του σκανδιναβικού λουθηρανισμού, δηλαδή του λουθηρανισμού που δεν μετεξελίχθηκε ούτε σε φιλελεύθερο ανθρωπιστικό προτεσταντισμό, ούτε σε καλβινιστικό αντιανθρωπισμό, αλλά παρέμεινε καθηλωμένος στην πρώτη φάση της πνευματικής εξέλιξης του Λουθήρου, την πριν από τη συμφιλίωση, αυτή στην οποία κορυφώθηκε ιστορικά η αυγουστινική συνειδητοποίηση της πολυδιάσπασης της βούλησης. Αλλά η λουθηρανή ψυχή πρέπει εντέλει να επαναφέρει τα πάντα στην εσωτερικότητά της που σχεδόν δεν χρειάζεται να εξωτερικευτεί, έτσι π...

ΚΗΠΟΣ ΟΡΙΣΤΙΚΑ Από σένα κατάγεται η θάλασσα η μεταμέλεια των κυμάτων της Από σένα ανάβει κι η γλώσσα κι αθροίζει στο χάρτη ένα ένα τ' ακρωτήρια της μνήμης με την αλήθεια που σταυρώνει στις κληματαριές ο Αύγουστος δυό ή τρεις η ώρα το απομεσήμερα

"Μονοί λόγοι, διότι ένα και μόνο ερώτημα συνέχει τα όσα έγραψα και γράφω. Τί σημαίνει σήμερα να είσαι έλληνας και να εκφράζεσαι στα ελληνικά. Το ερώτημα συνδέεται κατ’ ανάγκην με την ιδέα της προσωπικής εμπειρίας των πραγμάτων, δηλαδή της προσωπικής ματιάς στους χώρους της έκφρασης, της σκέψης και της πολιτικής γενικότερα. Κατά πόσο όμως είναι δυνατή η εμπειρία από πρώτο χέρι μέσα σε μια τεχνική κοινωνία, δικτυωμένη στο έπακρο και διαμεσολαβημένη ώς τα μπούνια, όπου τίποτε κατά βάθος δεν έχει νόημα, εκτός από την ίδια τη δικτύωση; Διότι, παρά την εξωτερική ποικιλομορφία τη...

Ένα οδοιπορικό στον χώρο και στον χρόνο που ξεκινά από τη Μεγάλη Ρουμανία της εποχής του Μεσοπολέμου για να καταλήξει στη Θεσσαλονίκη του σήμερα, με ήρωες δύο αδέρφια, την Αουρέλια και τον Κορνέλιου, που στροβιλίζονται μέσα στη δίνη του ανερχόμενου φασισμού και των μεγαλοϊδεατισμών της εποχής τους. Από τις γλιστερές πέτρες του Τρεστιάνα και τα βαλτοτόπια στο Δέλτα του Δούναβη ως τα λαγούμια του μετροπόντικα στα υπόγεια εργοτάξια της Θεσσαλονίκης και από τη ρουμάνικη αβάν γκαρντ κουλτούρα της δεκαετίας του ’30 ως τα θρυμματισμένα κεραμικά στο Ανάκτορο του Γαλέριου στην πλατε...

"Ακούς; Ακούς τη ζωή; (σε σένα μιλάμε) τί θόρυβο παταγώδη πού κάνει; Ή μόνο τη ζεις αποχαυνωτικά (κι ακόμη χειρότερα: φοβισμένα) απολαυσία του πανταξένου σου χρόνου;" Ήμουν, που λες, κι εγώ στο υπόστεγο, περίπου μόνος, με μυριάδες άλλους, μ' ερωτήματα συντριπτικά· και σένα που σε βρήκα και κάθισα δίπλα σου ακούς τη βροχή πάνω στους τσίγκους; σε ρώταγα, τί γλώσσα να μιλάει; τί μουσική; απόδωσε αισθητικά το άγνωστο νόημά της, ωστόσο ελάχιστα κατάφερα να σ' αποσπάσω.

Οι ιστορίες του Δον Ντομίνγκο είναι το δώρο που άφησε ο Δήμος (αγνώστων λοιπών στοιχείων) στους συνανθρώπους του πριν εξαφανιστεί. Είκοσι και μία μαγικές και παράξενες ιστορίες που άλλους τρόμαξαν κι άλλους παρηγόρησαν, όταν η ζωή έσφιγγε περίεργα γύρω τους και τα περιθώρια αντίδρασης μίκραιναν. Οι ιστορίες του Δον Ντομίνγκο ελάφρυναν τις λογικές σκέψεις από το βάρος του αποτελέσματος, τον στόχο από το βάρος της αποτυχίας, απάλυναν τις ψυχές των ανθρώπων και τις γέμισαν με τον μύθο, το παιχνίδι και την αστείρευτη επιθυμία για ανατροπή. Αν και τόσο διαφορετικός και παρεξηγημ...

Μεταφράσεις ποιημάτων των Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ρόμπερτ Φρόστ, Μάσσιμο Μπεττελόνι, Άννα Αχμάτοβα, Ρίτσαρντ Μπερενγκάρτεν, Ντέηβιντ Ρίκς, Γουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς, Τζιάκομο Λεοπάρντι, Ιόσιφ Μπρόντσκι, Αμίρ Ορ.

Αμέσως μετά τη Σονάτα των φαντασμάτων, ο Στρίντμπεργκ ξεκίνησε να γράφει το Toten-insel, έχοντας ως σημείο αναφοράς τη θεατρική εικονογράφηση της μεταθανάτιας ζωής. Παραπέμποντας πάντοτε στον μνημειώδη πίνακα του Bocklin, η απεικόνιση της "ζωής" μετά το ορόσημο της στιγμής του θανάτου αποτελεί το κεντρικό μοτίβο του έργου. Η ζωή επέκεινα, όπως αυτή σκιαγραφείται θεατρικά από τον Στρίντμπεργκ στο Toten-insel, που μεταφράζεται για πρώτη στη γλώσσα μας, ακολουθεί σε αδρές γραμμές τις απόψεις του θεοσοφιστή Swedenborg, σφραγίζεται, όμως, από τις αγωνίες της άχαρης και σκληρής κ...

Ποιητής νυχτερινός, με ζωή γεμάτη βάσανα και περιπλανήσεις που τελείωσε με τον μακροχρόνιο εγκλεισμό του στο φρενοκομείο, ο Dino Campana κληρονόμησε τη μεγάλη ρομαντική φιλοδοξία να μεταμορφώσει το έρεβος, το ασυνείδητο, το όνειρο και τον θάνατο σε μια σκοτεινή μελωδική συνήχηση, σε μια απροσδιόριστη βαγκνερική άλω. Υπήρξε όμως, επίσης, σύγχρονος των Κυβιστών, των Φουτουριστών, του De Chirico και του 20ού αιώνα: λάτρευε τον Giotto, τον Masaccio και την τοσκανική εικαστική παράδοση, τον Michelangelo και τον Leonardo. Επιχειρούσε μια λογοτεχνία μνημειακή, πολυτελώς διακοσμητι...

Απέναντί μου νεανική σιωπή απομάκρυνση γοητείας κ-λεφτά μόνον θα σ' άφηνα, το βλέμμα μου ν' αποπλανήσεις... Αντηλιακό επιστέγασμα δειλίας! Τα χέρια μου δεν σε αγγίζουν. Γραμμές πόθου ηλεκτρονικής ανάγνωσης πολλές. Απόκριση; Καμία. Γειά σου και πάλι! 38 κι 8 και 6 Σιωπηλά, αδύναμα ποθώ.

Ο Μανουήλ Σκριβάς ο Μεταφραστής είναι ένας από τους ήρωες τους έπους της ομιλίας μας: Τα Άκτα, που κυκλοφόρησε το 1996. Εδώ, με την προσθήκη ορισμένων μεταγενέστερων ποιημάτων της αυτής διάθεσης, ολοκληρώνεται ο ήρωας στην προοπτική του παρόντος με τον γενικότερο τίτλο "Carmen et error" [Τραγούδι και σφάλμα]. Η ενότητα κλείνει με μια Ωδή στην ελεύθερη βούληση αντίστασης που, κατά τον Ζέρβα, είναι και η μόνη στιγμή ελευθερίας του ανθρώπου, πέραν των πολιτικών πεποιθήσεων.

Ο Γέσπερ Σβένμπρου είναι ποιητής ελληνιστής. "Ελληνιστής" και όχι "φιλόλογος", διότι γράφει ως βαθύς γνώστης των αρχαιοελληνικών κειμένων, της παράδοσής τους και της κοινωνικής πραγματικότητας στην οποία αντιστοιχούσαν· και "ελληνιστής ποιητής", διότι η δική του ποίηση και το ερμηνευτικό του έργο της αρχαιοελληνικής ποίησης πλέουν στις ίδιες θάλασσες. Ένα τέτοιο δείγμα ποιητικού έργου είναι κατεξοχήν ο ανά χείρας τόμος με ποιήματα της πιο πρόσφατης παραγωγής του, απόσταγμα μιας πορείας περίπου 45 χρόνων, τόμος που καθόλου κατά τύχη φέρει ως τίτλο το όνομα της κόρης της Σαπφ...

Έλα να δεις μάτια, βλέφαρα, χείλια, κομμάτια αγάπης. Έλα να δεις το ωμό, το βίαιο, το αβυσσαλέο να οργιάζει. Έλα να δεις το αίμα να βελάζει. Έλα να δεις τον εξτρεμιστή ήλιο τους αιώνεςνα ανατινάζει. Έλα να δεις τις μακρινές μοναξιές, τους ξεχασμένους ήρωες, τις φοβερές σημαίες.

Σε ποιο καθεστώς εικόνων ζούμε; Οι εικονολατρικές κοινωνίες του δυτικού κόσμου παράγουν μαζικά εικόνες του πραγματικού που λειτουργούν σε παγκόσμιο επίπεδο σαν μονοδιάστατος τρόπος ανάγνωσης του βιωμένου κόσμου. Οι εικόνες έρχονται να υποκαταστήσουν τη διάχυτη έλλειψη νοήματος, κυριαρχούν σαν οδηγοί του καλού και του κακού, του σωστού και του λάθους, του ωφέλιμου και του ζημιογόνου, του όμορφου και του άσχημου, του ορθολογικού και του ανορθολογικού, της αλήθειας και του ψέματος. Είναι οι εικόνες του θεάματος που καταναλώνονται ως διαφοροποιήσεις του Ίδιου. Είναι οι εικόνες...