Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το παραμύθι, πολλές φορές είναι το καταλληλότερο μέρος για να ψάξει ένα παιδί ή ένας μεγάλος για απαντήσεις. Τα παραμύθια δεν λένε ποτέ ψέματα. Παρόλο που δεν θα συναντήσουμε ποτέ δράκους νεράιδες, πριγκίπισσες και ιππότες, μπορούμε να μάθουμε πολλά για την αγάπη το θάρρος, την φιλία και άλλες αξίες τις οποίες μαθαίνει ένα παιδί. Κι ότι αν ακόμα στην ζωή δεν είναι όλα εύκολα, μπορείς να βρεις διεξόδους μέσα από τη φαντασία και την δημιουργικότητα...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΞΥΛΕΝΙΟΥ "... Αυτό το λίγο διάστημα που έζησα με τον παππού μου, αυτά τα οποία είδα, αυτά που άκουσα και έμαθα, ήταν τόσα πολλά, που μου ήταν αρκετά για να μπορέσω να συνεχίσω την ζωή μου. Τα κουβαλάω πάντα μαζί μου, μέσα στην ξύλινη ψυχή μου, που όμως η αγάπη του παππού την μάγεψε και την έκανε αληθινή. Βλέπετε... η αγάπη δεν έχει μάτια, είναι αόρατη, σαν το αεράκι ενός ανοιξιάτικου πρωινού! Κι αν ποτέ συναντήσετε στο δρόμο κούκλες να παίζουν, να θυμάστε ότι είμαστε εμείς, οι κούκλες του παππού, που πάμε από γενιά σε γενιά στα χέρια των κουκλοπαικτών. Γι’...

Τα κείμενα της έκδοσης προέκυψαν μέσα από μία σειρά αλληλεπιδράσεων στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής & Αυτογνωσίας των Εκδόσεων Ραδάμανθυς, στα τμήματα των Χανίων το 2018, στο πατάρι του βιβλιοπωλείου Koukoubook. Επιδίωξή μας ήταν να ανακαλύψουμε δυνατότητες, να ενισχύσουμε διεργασίες δημιουργικής έκφρασης και γραφής, αξιοποιώντας βιώματα, εμπειρίες και συναισθήματα, σε μία νέα σύνθεση, στον μετασχηματισμό τους.

Σπάνια, αδημοσίευτα ντοκουμέντα από την καθημερινότητα της ζωής στη Σμύρνη 100 χρόνια πριν. Προλογίζει ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, υπεύθυνος Ιστορικών Αρχείων Μουσείου Μπενάκη. "Ονομάζομαι Γιώργος, γεννηθείς στην Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας, από γονείς Χριστιανούς Ορθόδοξους, που ονομάζονταν ο μεν πατέρας μου Ασλάν ως καταγόμενος από την οικογένεια των Κακάρογλου, η δε μητέρα μου Άννα ως καταγομένη από την οικογένεια των Καντάρογλου, παλιών κατοίκων της Φιλαδέλφειας, το σωτήριον έτος... την...". Ο Γιώργος Κακάρογλου, σπουδαστής στην φημισμένη Ευαγγελική Σχολή της Σμύ...

Ζούμε σ' έναν κόσμο που απειλεί τόσο τη φυσική μας ύπαρξη, όσο και την πνευματική μας υπόσταση. Εξωτερικά, μας απειλούνε τα τρομερά πυρηνικά όπλα, η μόλυνση του περιβάλλοντος και η σπατάλη των αγαθών της δημιουργίας. Και εσωτερικά μας υποσκάπτει η αμφιβολία, η άρνηση, ο μηδενισμός, το μέγα ψυχικό κενό. "Γεννηθήκαμε", λέει ο Καζαντζάκης, "σε μια εποχή γεμάτη αλλοπρόσαλλες συγκρούσεις και περιπέτειες. Η γαλήνη, η αμέριμνη χαρά, η λεγόμενη ευτυχία, ανήκουν σε άλλες εποχές, περασμένες ή μελλούμενες και όχι στη δική μας. Μπήκαμε και 'μεις στον αστερισμό της Αγωνίας"... Το...

"... Τι κάνει τους ανθρώπους σκληρούς; Ακόμα κι αυτούς που ξέρεις ότι σε αγαπάνε. Σαν να θέλουν να μπουν βαθιά μέσα από το λούτρινο περίβλημα της ψυχής σου και να σου πακετάρουν όλα τα όνειρα! Αυτά που παλεύεις, αλλά κι αυτά που ξέρεις ότι εκεί θα μείνουν, ανεκπλήρωτα, ίσα-ίσα για να γλυκαίνουν τη σκέψη σου τις νύχτες, πριν σε πάρει ο ύπνος! Να τα πακετάρουν, να τα στήσουν συμμετρικά και να σου πουν: "Τα όνειρα είναι η ζάχαρη στον κουραμπιέ! Η ζάχαρη σκέτη δεν τρώγεται, ο κουραμπιές όμως τρώγεται και χωρίς ζάχαρη!" - όπου κουραμπιές, βάλε εσύ τη ζωή σου. Κι ακούς τη φωνή σ...

...Να στο πω διαφορετικά τότε. Η ζωή μας είναι ένας καμβάς. Στην αρχή είσαι ελεύθερος να κάνεις αυτό που θες, όταν το θες και σ’ όποιο μέρος του θες. Είναι πάντα άσπρος, κενός και περιμένει εσένα το ζωγράφο. Δε σε κρίνει το πανί. Είσαι εσύ που βάζεις το υλικό για κάθε πινελιά και κάθε διόρθωση πάνω του. ...Κοιτούσα τις φίλες μου. Ορισμένες ζουν με τη φλόγα από κούτσουρα ελιάς. Αργά παίρνει φωτιά αλλά καίει για αρκετό καιρό. Λίγη φλόγα, σταθερή και μυρίζει ωραία. Άλλες, ζούνε με φωτιά από λάδια. Δυνατή φωτιά που κρατά, όμως μυρίζει άσχημα. Αλλά, όλες κατά βάθος ψάχνουν τη...

"Τίποτα καλό δεν γίνεται ενάντια στις επιταγές της καρδιάς, δηλαδή ενάντια στις επιταγές του ονείρου", έγραφε ο Γάλλος φιλόσοφος Γκαστόν Μπασλάρ, και η Χριστίνα Βεριβάκη μοιάζει να το ξέρει καλά αυτό. Η συγγραφέας επαναφορτίζει λέξεις, αναμνήσεις, εμπειρίες, και τροφοδοτεί έναν αρμονικό "φανταστικό" διάλογο, που θα μπορούσε να είναι η εσωτερική συζήτηση που κάνουν πολλοί άνθρωποι με τον εαυτό τους. Η συνάντηση με τη ζωή, ο άγνωστος εαυτός μας, η αιώνια πάλη για να τον γνωρίσουμε... Ό,τι και να πούμε, θα είναι λίγο, για να σας παρουσιάσουμε μία νέα δημιουργό που καταφέρνει ν...

Την ιστορία "Το λεμονόσπιτο" την εμπνεύστηκα από κάποιο ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση που παρουσίαζε τα λεμονόσπιτα στη Φολέγανδρο. Μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να γράψω μια ιστορία που να αναφέρεται σε λεμονόσπιτο και γενικότερα να έχει "χρώμα" ελληνικό! Τα ονόματα των πρωταγωνιστών, η καθημερινότητά τους, οι σχέσεις τους και οι αναφορές στο έργο να είναι συνυφασμένα με την Ελλάδα, τα ήθη και τα έθιμά μας. Θεωρώ ότι αυτό θα βοηθήσει τους αναγνώστες - μικρούς και μεγάλους - να αναζητήσουν περισσότερες πληροφορίες για τη Φολέγανδρο, να συζητήσουν για τα χριστουγεννιάτικα έθιμα...

Ζει στη γειτονιά μας ένας άνθρωπος που για καιρό μάζευε βουνά. Βράχους και σωρούς από χώμα στοίβαζε. Γέμιζε τα δωμάτια με σκοτάδι από σκιές. Μόνο τις πηγές δεν μάζευε. Κρύο, καθαρό και γάργαρο νερό δεν υπήρχε στο σπίτι του. Μια μέρα η γυναίκα του τον άφησε για έναν ψαρά. Βγήκε τότε αυτός στο μπαλκόνι κι άρχισε να πετά βράχους στους περαστικούς. Έβγαινε στο δρόμο και σκορπούσε ολόγυρα χούφτες χώμα καθώς περπατούσε. Ολάνοιχτα άφηνε τα παράθυρα άνεμος από μέσα έφερνε έξω πέτρες και χώματα. Τώρα το σπίτι...

Δεκαοχτώ αυτοτελείς ιστορίες, δεκαοχτώ μικρά επεισόδια της διαδρομής ανθρώπων που στο τέλος της ιστορίας τους άφησαν "μια σταγόνα δάκρυ", ως απόσταγμα της βιωμένης εμπειρίας τους. Άνθρωποι φτιαγμένοι με τα ίδια υλικά που είμαστε φτιαγμένοι όλοι μας. Πρόσωπα υπαρκτά ή φανταστικά που είδαν, άκουσαν, γεύτηκαν τη ζωή και βίωσαν κάποιες ιδιαίτερα "ευαίσθητες" για τους ίδιους στιγμές· κάτι σαν αυτό που αποκαλείται από όλους μας "αλατοπίπερο της ζωής". Ο συγγραφέας θυμάται, μετασχηματίζει μνήμες και γεγονότα που έχουν ως φόντο το Ηράκλειο, τα Χανιά, το Ρέθυμνο, την Κωνσταντινούπ...

"Στο λευκό του βυθού" υπάρχουν όλοι όσοι αγαπήσαμε, όλοι αυτοί που χάθηκαν, μα άφησαν στη ψυχή μας ένα χάδι για θύμηση. Διαβάζοντας τα ποιήματα του Λεωνίδα Κακάρογλου, γίνεσαι μέρος της μυσταγωγίας που γεννούν πάντοτε τα όνειρα, τής ατμόσφαιρας που ταιριάζει σε ένα - αταίριαστο με την εποχή - ιδανικό λιόγερμα. Έτσι γίνεται πάντα με τους ποιητές που έγραψαν την ιστορία μας με στίχους. Τυπώνονται αιώνια στην μνήμη της καρδιάς, γιατί τολμήσανε να μιλήσουν αυθεντικά και γνήσια, ντύνοντας με άνθη του βυθού τις πιο αγαπημένες μας στιγμές... αυτές που, ό,τι κι αν γίνει, δεν πρό...

Επτά ιστορίες περιέχει το βιβλίο του Δημήτρη Ρέζου. Διηγήσεις από την εποχή της τρυφηλότητας και της ευμάρειας, εκεί, στα χρόνια της αλλαγής της Χιλιετίας, ως τους συναρπαστικούς καιρούς μας. Λογοτεχνικοί στοχασμοί, έρωτες, φόβοι και ανασφάλειες μα και αισιόδοξοι συνειρμοί με χιουμοριστική προσέγγιση στην σκληρή, καταθλιπτική πραγματικότητα. Από τα νησιά του Ιονίου στις Κυκλάδες, μετά στις Αθηναϊκές γειτονιές και από κει στην Κρήτη, ο συγγραφέας ταξιδεύει με καρφωμένο το βλέμμα του σε έναν μεγεθυντικό φακό που αναδεικνύει χρώματα και μουσικές μιας χώρας που όλα τα έχει και...

Φως, σχήματα και γεωμετρία, σκιές πριν από το λιόγερμα και, άλλοτε, τη χαραυγή. Τα ποιήματα της Αργυρώς Λουλαδάκη, ηχούν ως ευαίσθητες χορδές, ένα τρίξιμο στην πόρτα, μιαν ανάσα. Μια πόρτα ανοιχτή με θέα απροσδιόριστη. Η οδός των δικών της ονείρων μοιάζει με κερί που τρεμοπαίζει μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο. Κι η φλογίτσα του όμως, δεν σβήνει. Παραμένει και περιμένει...", Χρήστος Τσαντής

Η ψυχή της γυναίκας πορεύεται στα δάση των αιώνων και διαβαίνει μέσα από την ίδια σφιχτή πλέξη του μύθου της Περσεφήνειας. Στην πορεία της μεταμορφώνεται και είναι αναπόφευκτη η κάθοδός της στο σκοτάδι, αλλά και η επιστροφή της στον ήλιο. Επιβάλλεται κάποτε να απομακρυνθεί και να στερηθεί τη γονεϊκή φροντίδα για να στερεώσει καλύτερα την ύπαρξή της, αλλά και για να επιστρέφει πάντα σοφότερη. Δοξάζει τον έρωτα και αντιμετωπίζει τον δόλο. Άλλοτε παιδίσκη στέκεται με ανερμήνευτες βουλές στα χέρια της κι άλλοτε πάλι ώριμη γυναίκα κοιτάζει κατάματα τις φοβερές όψεις του Πλούτωνα...

"Αυτό το λίγο που το καθιστά περισσότερο...". Αυτή η φράση του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ συμπυκνώνει ίσως με τον καλύτερο τρόπο τη φιλοσοφική διάσταση που αποπνέουν τα ποιήματα του Ευάγγελου Ρούσσου. Τα "49+10 χαϊκού" είναι ένας κήπος ανθισμένος που περιμένει τον αναγνώστη τους για να τον ταξιδέψει. Μπορεί ο ποιητής να πατά αυστηρά πάνω στα χνάρια της ιαπωνικής ποιητικής παράδοσης, έχει κάνει κτήμα του όμως τη ρήση του Μάτσουο Μπασό: "Μάθε τους κανόνες και μετά ξέχασέ τους".

Όταν πολεμάμε για αυτό που αναπνέει στα τοιχώματα του κάθε πόρου μας και υπάρχει σε κάθε ανάμνηση και όνειρό μας, τότε η δύναμή μας αναβλύζει σαν ξέφρενο ποτάμι και δεν είμαστε ποτέ λειψοί Πίστευε σε εσένα και πιστεύεις στο μόνο αληθινό δώρο που σου έχει δοθεί Γιατί είσαι ένα πλάσμα άρτιο και όμορφο Γιατί είμαστε ένα κομμάτι φωτός, κάτι άγνωστο και θεϊκό, όπως καθετί αληθινό Σε όλους όσους ακολουθούν την αποστολή τους, είτε αυτή είναι ένας περίπατος είτε μια ανηφοριά, είτε πιστεύουν ότι τα καταφέρνουν είτε ότι λυγίζουν Συνεχίστε!

Ο μικρός πρίγκιπας επιστρέφει στη γη! Τα τριαντάφυλλό του μαραίνεται και η ισορροπία του κόσμου κινδυνεύει. Ό,τι συμβαίνει στον πλανήτη του, επιδρά σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι ήρωες του Καζαντζάκη δεν θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Ανταποκρίνονται στο κάλεσμα και φεύγουν απ’ τα βιβλία τους για να βοηθήσουν. Η περιπέτειά τους μεγάλη, καθώς θα χρειαστεί να ανέβουν στις βουνοκορφές της Κρήτης, να προσπεράσουν τα εμπόδια, να βγουν με την "Οδύσεια" στη μεγάλη θάλασσα. Την ίδια στιγμή δυο φίλοι, αναζητώντας την προσωπική τους αλήθεια, αποφάσισαν να ενσαρκώσουν ρόλους μέσα από ένα...