Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι τυχερός, Θεέ μου! Να πηγαίνει στο σπίτι το βράδυ με τη μοτοσικλέτα του και το πρωί να φεύγει με αυτοκίνητο δικό του. Να κάνει έρωτα με μια όμορφη κοπέλα, να σώζει μια φοιτήτρια-πόρνη από τον προστάτη της κι αυτή από ευγνωμοσύνη να κοιμάται μαζί του. Να τρώει στο εστιατόριο του πολυτεχνείου, γιατί δεν είχε χρήματα, και ξαφνικά να μπορεί να πληρώνει το γεύμα του πιο ακριβού εστιατορίου. Να γίνει ένας μεγάλος έμπορος κοσμημάτων, αυτός που το μοναδικό του κόσμημα ήταν ένα φτηνό ρολόι. Που κατόρθωσε να τον βοηθούν αξιόλογοι άνθρωποι, χωρίς να έχουν ίχνος υστεροβουλίας. Μα...

Στη συλλογή αυτή αποτυπώνονται δύο ποιητικές εικόνες. Η λυρική φωνή δεν αφήνει μόνο παντού τα ίχνη της, αλλά ζητάει νέους τρόπους αναπαράστασης. Οι εικόνες αυτές δεν είναι ξένες, αλλά διαφορετικές μεταξύ τους. Υπάρχουν θέματα που δεν μπορούν να γίνουν ποίηση; Ή μήπως ποίηση στην εποχή μας είναι η άφθαρτη ακόμα συνείδηση; Υπάρχουν όρια μεταξύ ποιητή και μη ποιητή; Η λέξη που καλείται να κατασκευάσει το ποίημα είναι ένα σύμβολο ή πέφτει σαν πέτρα στην συνείδηση του γράφοντος και του αναγνώστη; Στις συλλογές δεν ακολουθείται κάποια παράδοση. Δεν υπάρχει πρόθεση για κάτι. Η λυρ...

Μια σεβάσμια κυρία είχε μεγάλη οικονομική άνεση και κανέναν στον κόσμο. Αποφάσισε, λοιπόν, να βοηθήσει τις επόμενες γενιές να ζήσουν σε έναν κάπως καλύτερο κόσμο, δημιουργώντας γι’ αυτό τον σκοπό μια δυναμική ομάδα, που θα ανελάμβανε την εκπλήρωσή του συνήθως με ανορθόδοξες μεθόδους. Το καμάρι της κυρίας και αρχηγός της ομάδας, ένας πανέξυπνος και γοητευτικός άνδρας, που μπορούσε σε όλα τα επίπεδα να φέρνει τα σωστά αποτελέσματα, είτε αυτές ήταν ασυνείδητες βιομηχανίες είτε όμορφες γυναίκες. Το αποκορύφωμα ακόμη μίας προσπάθειας και του αλτρουισμού της κυρίας αλλά και...

Σαρανταδύο αυτοτελή αλλά και αλληλένδετα μικρά αφηγήματα, βιώματα και ακούσματα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας του συγγραφέα, από το χωριό του, κατά τη δεκαετία του 1940, στα τέλη της ιταλικής κατοχής και στη διάρκεια της γερμανικής που ακολούθησε.

Η σκλαβιά σ' όλες της τις μορφές είναι το πρώτο θέμα προβληματισμού των "Φευγάτων", με αναφορές στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και την εξάρτησή του από αυτή. Ο πυρήνας όμως του περιεχομένου τους είναι η σύγκριση των παλαιότερων εποχών με τη σύγχρονη. Των εποχών των ιδανικών, των αξιών, των αρχών και των στόχων, που ενέπνεαν τους νέους και χαλύβδωναν τη θέλησή τους για την επίτευξή τους. Αυτούς τους νέους εκφράζει, στους "Φευγάτους", o Σηφαλιός από το χωριό Ασπρουγιά της Τουρκοκρατούμενης Κρήτης του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Στις παλιές εποχές υπήρχαν...

Τουρκοκρατία - Γερμανική κατοχή - Εμφύλιος Ζωές που πορεύθηκαν παράλληλα από όλες αυτές τις καταστάσεις και που άλλαξαν τη μοίρα τους. Αγωνίστηκαν, υπέφεραν, πάλεψαν αλλά δεν λιποτάκτησαν, δεν έσκυψαν το κεφάλι και συνέχισαν τη ζωή με καρτερία αλλά και απαράμιλλο θάρρος παρά τις όποιες αντιξοότητες που συνάντησαν μπροστά τους. Παράδειγμα οι μικρές Άρτεμη και Αρετή που πριν προλάβουν καν να γνωρίσουν τη ζωή, τους την τσαλάκωσαν για να βρεθούν λίγο πριν από την άκρη του γκρεμού. Η ζωή και η μοίρα που πορεύονται παράλληλα, έχουν τα δικά τους τεφτέρια ορίζοντάς μας το δρόμο...

Δεν πιστεύω εις... μόνο νομίζω, ότι πρέπει να ζήσω αυτήν την υλική ζωή που μου παρεχωρήθη, έχοντας συναίσθηση της πλανεμένης αντίληψης του κόσμου από μέρους μου, αποδεχόμενος τα περιθώρια που μου επετράπησαν και αφήνοντας την ευθύνη της "αποστολής" μου στο "Αίτιο" που υποθέτω ότι προϋπάρχει και ευθύνεται για την ύπαρξή μου.

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι το πρώτο βιβλίο στα Ελληνικά για τις τεχνικές του Πάτσγουορκ και του Quilting. Περιλαμβάνει τις πολύ βασικές τεχνικές και θα σας οδηγήσει χέρι-χέρι στην κατάκτησή τους. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου υπάρχουν 16 σχέδια σε εκατοστά και ίντσες με οδηγίες βήμα-βήμα και φωτογραφίες, προκειμένου να σας βοηθήσουν να εμπεδώσετε όσα μάθατε στο πρώτο μέρος και να προχωρήσετε άφοβα στην υλοποίηση και άλλων πιο πολύπλοκων σχεδίων.

«Αύριο τέτοια ώρα θα έχω αυτοκτονήσει. Δε βρίσκω κανένα λόγο να βρίσκομαι παραπάνω εδώ πάνω. Όποιους λόγους είχα, φρόντισα να τους αφήσω πίσω μου. Όλους εκτός από έναν, την προσμονή του θανάτου, τη γλυκιά ελπίδα πως όλα αυτά θα τελειώσουν, πως θα πάψω και ‘γώ να υποφέρω από τις ζαλάδες της ύπαρξης. Μου ’ρχονται πολύ συχνά τελευταία και δε μπορώ να τις αποφύγω με τίποτα, όσο κι αν το προσπαθώ. Δεν το κάνω από αγένεια, δεν είναι του χαρακτήρα μου να φέρομαι άσχημα σε κάποιον που θέλει να μου κάνει παρέα. Απλώς δεν θέλω να αισθάνομαι άρρωστος»... Κάπως έτσι ξεκινά το 24ωρο εν...

Ανήλικος και φιγουράριζα σε διεθνή περιοδικά, αποκαλούσα τους σχεδιαστές-μύθους Ούγκο, Τζιάνι με τα μικρά τους κι εκείνοι με φώναζαν Ερρίκο. Η οικειότητα μεταξύ μας δεδομένη, αυτονόητη. Δεν καταλάβαινα το σημαντικό. Δεν ήξερα τι θα πει προτεραιότητες. Ό,τι ήθελα! Όποτε το ήθελα! Κι η φωνή μες στο κεφάλι μου ερχόταν ξανά και ξανά να μου θυμίζει: "Δεν ήθελες να γίνεις όλο αυτό. Δεν το πόθησες. Αλλιώς σε είχες φανταστεί". Πάλευα να την κοιμίσω. Έπρεπε να την κοιμίσω. Στη δουλειά μου σώπαινε η φωνή. Ήταν γιατί ήμουν επαγγελματίας, κύριος και πάντα καθαρός κι έπειτα, που...

Δεκαετία του 1950, τότε που άρχισε η εσωτερική μετανάστευση, για ν’ακολουθήσει η μεγαλύτερη στο εξωτερικό. Τότε που όλοι οι νέοι και τα εργατικά χέρια πήραν τα μάτια τους και ξενιτεύτηκαν κατά εκατοντάδες στις τέσσερις άκρες του κόσμου, αρχίζοντας από την Αμερική και στη συνέχεια την Αυστραλία, τον Καναδά, τη Βραζιλία. Η οικογένεια, όμως, του Γιάννη και της Χαρίκλειας προτίμησε τη φτωχή μας Ελλάδα για να ορθοποδήσει και πιο συγκεκριμένα την Αθήνα, διαγράφοντας έτσι τη δική της τροχιά και θέτοντας τις βάσεις για να δημιουργηθούν με τη σειρά τους και άλλες ευτυχισμένες οικογέ...

Και ο καιρός κύλησε σαν το νερό! Βαθυκόκκινα σημάδια σκουριάς, κακοφορμισμένες πληγές κι ανείπωτες κουβέντες χαράσσουν το χάρτη των περασμένων... Φορτωμένα ανθρώπινα ράκη ξεμάκραιναν τα πλοία για τα ελληνικά νησιά και τον Πειραιά. Σαν αρχαίες πένθιμες νηοπομπές στα νερά του Αιγαίου. Σα θλιβερά απομεινάρια αρχαίων καταστροφών. Η αυλαία της Μικρασιατικής χίμαιρας, η αυλαία της «Μεγάλης Ιδέας» έπεφτε άδοξα, συμπαρασύροντας το όνειρο της Ελλάδας «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Ένα πικρό τετράστιχο κλείνει μέσα του ολόκληρο τον πόνο του ξεριζωμού, την απύθμενη οδύνη...

Φιλιππιάδα, Άρτα, Κωνσταντινούπολη, Ινσταμπούλ. Κατερίνη, Οσμάν, Γιούλα, Βασιλική, Θωμάς. Μια ιστορία για τη δύναμη της ψυχής απλών καθημερινών ηρώων που χάραξαν ο καθένας τη δική του πορεία πληρώνοντας το αντίτιμο. Θύμα της προσφυγιάς και του ξεριζωμού η οικογένεια. Θύμα της τουρκικής αγριότητας η αδερφική αγάπη. Θύμα των κοινωνικών διαφορών ο έρωτας. Τη ζωή, τελικά, δεν την οριοθετούν οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες αλλά η αγάπη και η αλληλεγγύη.

Πάντα αφύλακτοι με την ατάραγη σιγουριά των ανοχύρωτων. Εκείνοι πάντα φρουρημένοι με την ταραγμένη ανασφάλεια των οχυρωμένων. Τι κάνουν οι άλλες λέξεις όταν τελειώνω ένα ποίημα; Το βάζουν στα πόδια. Ύστερα γυρνάν και με παρακαλούν απαρηγόρητες να τις φορτώσω σ’ ένα ποίημα. Δύο ζητιάνοι στέκονται έξω από την πόρτα του φτωχού.

Η ιστορία της Ίρινα, μιας νεαρής Ρωσίδας, που στη δεκαετία του ‘80 εγκαταλείπει λόγω ανεργίας τη Μόσχα και μαζί με τον 8χρονο γιο της Μίσα αποφασίζουν να κυνηγήσουν το «αμερικάνικο όνειρο». Με τη βοήθεια της αδερφής της που ζει ήδη στο Κάνσας, πιάνει την πρώτη της δουλειά ως καθαρίστρια και γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο του Τζων. Η εργατικότητα, η εξυπνάδα και η ομορφιά της τη βοηθούν να ανελιχθεί σχετικά γρήγορα σε γενική διευθύντρια μιας μεγάλης βιομηχανίας σοκολατοειδών, φροντίζοντας παράλληλα για την πρόοδο και την ευτυχία του Μίσα.

Mε μια μικρή βαλίτσα και εφόδιο το απολυτήριο του γυμνασίου η Αγγελική άφησε το χωριό της και ήρθε στην Αθήνα για μια καλύτερη τύχη. Χτύπησε πολλές πόρτες, αλλά όλα ήταν δύσκολα την εποχή εκείνη του 1952. Ώσπου ένα ατύχημα που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή έγινε η αιτία να βρει την ευτυχία. Ο Άρης ήταν για αυτήν άπιαστο όνειρο κι εκείνη είχε πάψει προ πολλού να πιστεύει σε αυτά. Δύο άντρες, ο Άρης και ο Άγγελος, θα την αγαπήσουν και μπορεί όλα αυτά να συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια, η ζωή όμως πολλές φορές μας φυλάει τις πιο απίθανες εκπλήξεις.

Tην ενσωματωμένη ανοησία των κυμαινόμενων εννοιών πώς την αντιμετωπίζεις; Τη δειλία του υπονοητικού λόγου; Τα αμφίσημα και ερμαφρόδιτα; Και τις ορδές του φιλολογικού μπλαμπλαλισμού; Και εκείνη την επιστημονική συμπλοκή και διαπλοκή του αναφορικού παραπομπισμού; Τη δήθεν τέχνη της επιστημονικής φιλοσοφικότητας; Τις παγίδες της κουλτούρας της καθιερωμένης ακαδημαϊκής ευπρέπειας; Το πολιτικό γλωσσικό ερπετό; Την ηθικοθρησκευτική φοβική υπνηλία; Και εδώ «...ας θυμηθούμε τις μεγάλες αγυρτείες των λέξεων...». Ξέρω ότι συμφωνείς μαζί μου. Πρώτα να δεις τη λέξη. Μετά τη λέξη στην π...

"Ξετυλίγοντας το διασίδι της ζωής, η σαΐτα γράφει και ζωγραφίζει τα παρόντα και τα μελλούμενα" έλεγε ο παλαίμαχος καπετάν Μηνάς στο τέρμα της ζήσης του. Σοφός από όσα άκουσε, είδε και έζησε τα ενενήντα χρόνια που βάραιναν την πλάτη του αλλά και τα ολόλευκα πλούσια μαλλιά του. Κοίταζε αυτά τα δύο πρόσωπα, τη Δέσπω και τον Στέφανο, που έπαιξαν τον κύριο και καταλυτικό ρόλο στη ζωή του, αναθυμόταν και όλους τους άλλους που έφυγαν πριν από αυτόν και δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει πού θα ήθελε πιο πολύ να βρίσκεται. Έφυγε από τη ζωή έχοντας ζήσει τόσα όσα άλλοι δεν πρόλαβαν να ζήσο...

Απόσταγμα μνήμης μιας ζωής είναι τα ποιήματα αυτά. Όταν τα χρόνια περάσουν, οι αναμνήσεις που μένουν άλλες ξεθωριάζουν και άλλες διατηρούνται ζωντανές στη μνήμη, σαν να ήταν χθες που τις έζησες. Τα χρόνια που πέρασαν αποθήκευσαν στο κελάρι της ζωής πολλά. Άλλοτε ευχάριστα και χαρούμενα, κι άλλοτε πικρά και πονεμένα. Αυτά πάντα θα κουβαλάει ο άνθρωπος μέσα του, γυρνώντας πολλές φορές πίσω για να αναπολήσει και να κάνει τον απολογισμό του, που πάντα θα γέρνει προς το πικρό και λιγότερο προς το γλυκό.