Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στην ειρωνική κωμωδία "Οι φυσικοί" ο Ντύρρενματτ καταπιάνεται -με το γνωστό μαύρο χιούμορ του- με τον παραλογισμό του καιρού του. Εστιάζει στις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει η επιστήμη αφενός για την ανθρωπότητα και αφετέρου για τους ίδιους τους επιστήμονες. Οι συνέπειες αυτές τον τρομάζουν, ωστόσο η αγωνία του κρύβεται εντέχνως πίσω από τη σάτιρα της επιστημονικής και πολιτικής δύναμης. Ο Α. Μινωτής σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Το Βήμα τον Μάρτιο του 1963 -πέντε μέρες προτού ανέβουν οι "Φυσικοί" στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του ιδίου- είχε πει ότι ο Ντύ...

Πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν, όταν ήταν παιδιά, να μάθουν να κρύβουν πολύ επιδέξια τα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονέων τους και να κερδίσουν την "αγάπη" τους. Ως ενήλικες μπορεί να κυνηγούν την επιτυχία, έχουν όμως ταυτόχρονα μια υποβόσκουσα αίσθηση ότι δεν αξίζουν τίποτα. Χωρίς ποτέ να τους έχει επιτραπεί να εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα, και έχοντας χάσει την επαφή με τον αληθινό τους εαυτό, εκδραματίζουν τα καταπιεσμένα σναισθήματά τους με επεισόδια κατάθλιψης ή καταναγκαστικής συμπεριφορ...

Σε έναν κόσμο στον οποίο οι ανθρώπινες και ενδοοικογενειακές σχέσεις δοκιμάζονται καθημερινά, έναν κόσμο ολοένα πιο απρόσωπο και σύνθετο, όπου το εκπαιδευτικό σύστημα διολισθαίνει διαρκώς σε χρησιμοθηρικές πρακτικές, ποια μπορεί να είναι η απάντηση της Εκπαίδευσης και της Αγωγής; Με το καινούργιο της βιβλίο, η ψυχοθεραπεύτρια Βεντάντα Ασπιώτη μάς υπενθυμίζει ότι κάθε παιδί είναι ένας φωτεινός ήλιος και ότι οι γονείς και οι δάσκαλοι έχουν χρέος να αποτελέσουν τους φύλακες αγγέλους κάθε παιδικής ψυχής. Προσεγγίζοντας το θέμα με την αρωγή των ερευνητικών δεδομένων έγκριτων...

"Μπορούμε βεβαίως να φανταστούμε ότι υπάρχουν πίνακες μέσα στη σάλα: πίνακες βαθείς, ονειρικοί, μέσα σε ήρεμα κάδρα. Ένας Τζορτζόνε ίσως, ή κάποιο βαθυπόρφυρο πορτρέτο ζωγραφισμένο κατά το πρότυπο του Τιτσιάνο, ίσως του Πάρις Μπορντόνε. Επίσης γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και λουλούδια. Μεγάλα, έκπληκτα λουλούδια που περνούν όλη την ημέρα μέσα σε βαθιά, δροσερά, χάλκινα βάζα και τραγουδούν αρώματα: αργόσχολα λουλούδια. Και αργόσχολοι άνθρωποι. Δυό, τρεις ή πέντε. Χωρίς σταματημό τεντώνεται το φως από την τεράστια εστία και αρχίζει να τους μετρά. Όμως κάνει πάντα λάθος". Το σ...

Στις 27 Ιανουαρίου 1837, ο μέγιστος Ρώσος ποιητής Αλεξάντρ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν τραυματίζεται θανάσιμα κατά τη διάρκεια μιας μονομαχίας και πεθαίνει δύο μέρες αργότερα. Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν κατά τη διάρκεια των δύο αυτών ημερών και συγκλόνισαν τις καρδιές όλων των Ρώσων, περιγράφονται υπό τύπον επιστολής προς τον πατέρα του ποιητή από τον στενό φίλο του Πούσκιν, τον επίσης ποιητή Βασίλι Ζουκόφσκυ. Υποβλητικό και συγκινητικό, το κείμενο του Ζουκόφσκυ μας δίνει μια εικόνα των τελευταίων στιγμών του Πούσκιν και μας κάνει να νιώσουμε τον σπαραγμό ενός ολόκληρου λαού τη...

"Οι τελευταίες σελίδες από το ημερολόγιο μιας γυναίκας" είναι ένα από τα γνωστότερα και πλέον ολοκληρωμένα έργα του Μπριούσωφ ως πεζογράφου. Στο διήγημα αυτό ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας δημιουργεί χαρακτήρες με συγκεκριμένες κοινωνικές εξαρτήσεις. Κεντρικό πρόσωπο, μια γυναίκα κοσμική, μορφωμένη, προικισμένη με οξύ, δηκτικό πνεύμα, μια γυναίκα με πληθώρα ερωτικών περιπετειών στο ενεργητικό της, που ενώ έχει πλήρη επίγνωση της φαιδρότητας και της υποκρισίας της "καλής κοινωνίας", όπως αυτές αντανακλώνται κυρίως μέσα από το πρόσωπο της "καθωσπρέπει" μητέρας της καθώς και από έ...

Εννέα διηγήματα του Μωπασσάν με θεματικό άξονα τις "κοινές γυναίκες" στη Γαλλία της περιόδου 1870-1890: μικρές ιστορίες δοσμένες ρεαλιστικά, "νατουραλιστικά", άλλοτε σκληρές και σκοτεινές κι άλλοτε τρυφερές ή χιουμοριστικές. Χωρίς να ηθικολογεί, και με τη γνωστή του λεπτή ειρωνεία, ο Μωπασσάν περιγράφει όλες τις πτυχές του κοινωνικού φαινομένου της πορνείας, "ταξινομώντας" κατά κάποιον τρόπο μέσα από την αφήγησή του όλους τους "τύπους" της πόρνης. Από τις σελίδες του παρελαύνουν η πατριώτισσα πόρνη ενός επαρχιακού οίκου ανοχής, η αδήλωτη πόρνη-μητέρα του δρόμου, η νεαρή...

Υπάρχουν μεγάλοι; Ο σπουδαίος Ελβετός ιστορικός και ιστορικός τέχνης Γιάκομπ Μπούρκχαρτ εξετάζει εδώ τις μεγάλες προσωπικότητες και το "αποτύπωμά τους" στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Κατά τον Μπούρκχαρτ, "μέγας" είναι εκείνος χωρίς τον οποίο ο κόσμος θα φάνταζε ελλειμματικός. Οι "μεγάλοι της Ιστορίας" (πολιτικοί, καλλιτέχνες, επιστήμονες...) είναι τα "αναγκαία νήματα στο πλέγμα των αιτίων και των αιτιατών".

"Ο Θεός είναι πνεύμα και, ως πνεύμα, είναι για το πνεύμα [...] Η εξύψωση συνεπώς του νοούντος πνεύματος σ’ αυτό που αποτελεί το ίδιο το ύψιστο νόημα, δηλαδή στον Θεό, είναι αυτό που θέλουμε εδώ να εξετάσουμε [...] Η εν λόγω εξύψωση, περαιτέρω, έχει το θεμέλιό της στην ίδια τη φύση του πνεύματός μας, είναι αναγκαία γι’ αυτό". Στις παραδόσεις για τις αποδείξεις περί της ύπαρξης του Θεού, ο Χέγκελ παρουσιάζει όντως τις αποδείξεις αυτές ως την εξύψωση του ανθρώπινου πνεύματος στον Θεό. Η εξέτασή τους δεν είναι κατά κανέναν τρόπο ιστορική, αλλά συνιστά αυστηρά συστηματική κ...

"Τις εμπειρίες που αφηγούμαι σ' αυτό τον τόμο τις βίωσα το καλοκαίρι του 1902. Κατέβηκα στον υπόκοσμο του Λονδίνου με στάση που θα παρομοίαζα μάλλον με αυτή του εξερευνητή. Ήμουν έτοιμος να πεισθώ από αυτά που θα έβλεπαν τα μάτια μου και όχι από τα διδάγματα εκείνων που δεν είχαν δει ή απ' τα λόγια εκείνων που είδαν πριν από μένα". "Η κοινωνία αναπτύσσεται, ενώ οι πολιτικοί μηχανισμοί διαλύονται και γίνονται σκουπίδια. Για τους Άγγλους, όσον αφορά στους άντρες, τις γυναίκες, την υγεία και την ευτυχία, βλέπω ένα φιλελεύθερο και ευοίωνο μέλλον. Όμως, για ένα μεγάλο κομμάτι τ...

Ο υπάλληλος τραπέζης Φραντς Πόλτσερ, παγιδευμένος σε έναν ψυχρό εργασιακό κόσμο, έχει παραδοθεί στη μοιρολατρία και, ουσιαστικά, φυτοζωεί σε μια αέναα επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Το μόνο που τον συγκροτεί και τον συγκρατεί στη ζωή είναι η ακούραστη επιδίωξη της τάξης και της ασφάλειας, ως προστασίας από ένα εχθρικό και απρόβλεπτο, όπως το αντιλαμβάνεται, περιβάλλον. Εκείνο που του επιτρέπει να αντέχει τον αβάσταχτο βίο είναι η προβλεψιμότητα της κάθε ημέρας. Ο κόσμος είναι ο πιο άσπονδος εχθρός του. Ο φόβος απέναντι σε κάθε αλλαγή τον ρίχνει στην αγκαλιά της σπιτονο...

"Μέσα του αιμορραγούσε. Όλη του η θλίψη, που δεν τη συγκρατούσε πια, ξεχυνόταν προς τον ορίζοντα, που μετά βίας διακρινόταν ανάμεσα στα σύρματα και τους τρολέδες των τραμ· ξαφνικά ένιωσε ότι βάδιζε πάνω στην ίδια του την απόγνωση, σαν σε κάποιο χαλί. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα άλογα που, ξεκοιλιασμένα από έναν ταύρο, τυλίγονται στα ίδια τους τα σπλάχνα, έτσι κι εκείνος σε κάθε βήμα που έκανε έμενε δίχως αίμα στα πνευμόνια. Ανάσαινε αργά και απελπιζόταν ότι δε θα έφτανε ποτέ. Πού; Δεν είχε ιδέα." Ποιος είναι τελικά ο ήρωας του Αρλτ; "Τελειωμένος" looser ή τυχοδιώκτης πο...

Όταν όλοι κοιμούνταν στους συνεχόμενους θαλάμους των τριών διμοιριών του λόχου, αυτός στεκόταν με την πλάτη σ' ένα από τα παλιά σιδερόφρακτα παράθυρα, παρακολουθώντας τούτη την ανθρώπινη ακίνητη μάζα πεσμένη πάνω στα διπλά κρεβάτια, με πόδια και χέρια ξεπεταμένα από τις κουβέρτες. Άλλοι έμεναν με μάτια ανοιχτά, να ονειρεύονται ποιος ξέρει τι, άλλοι ροχάλιζαν ξεφυσώντας ένα απαίσιο βουητό ακατάληπτων φθόγγων κι άλλοι, θαρρείς πως αρκούνταν σ' ένα βαθύ ξεπνοησμένο λήθαργο. Ένοιωθε στο στόμα περίπου την ίδια γεύση της ναυτίας, όπως τότε που τους παρακολουθούσε όλους αυτούς να...

Ο Οδυσσέας ταξιδεύει, η Πηνελόπη περιμένει και υπομένει. Αυτό ήταν το μοντέλο για το ταξίδι και, κατ' επέκταση,για τις ταξιδιωτικές αφηγήσεις που δημοσιεύονται στην Ευρώπη, μέχρι τον 19ο αιώνα. Το ταξίδι ήταν ανδρική υπόθεση. Η εκβιομηχάνιση, η ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, η βελτίωση των μέσων μαζικής μεταφοράς, η εκπαίδευση του γυναικείου πληθυσμού και η δημιουργία των μεγάλων αποικιακών αυτοκρατοριών υπήρξαν οι κυριότεροι παράγοντες που ευνόησαν τα ταξίδια των γυναικών. Η Αγγλίδα Lady Mary Montagu (Turkish Embassy Letters, 1763) και η Γαλλίδα Comtesse de la Ferte-Meun...

Ο "Οδηγός για μια ευτυχισμένη ζωή" δημοσιεύθηκε το 1806 και αιφνιδίασε το κοινό, καθώς το όνομα του Φίχτε είχε παλαιότερα συνδεθεί με την "έριδα για την αθεΐα", όταν ο φιλόσοφος κατηγορήθηκε ότι μετέτρεπε τον Θεό σε απλό αξίωμα του Λόγου. Ο Φίχτε, ωστόσο, αναζητούσε πάντοτε τον ζώντα Θεό, αν και χρειάστηκε αρκετά χρόνια μέχρι να αποκτήσει τον εννοιολογικό εξοπλισμό για να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία της ευτυχισμένης ζωής. Το παρόν έργο, αποκορύφωμα της εκλαϊκευμένης διδασκαλίας του, με την οποία ευελπιστούσε ότι το κοινό θα κατανοούσε όσα δεν κατανόησε με την Επι...