Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Προσοχή: Ένα άνθος δεν είναι ποτέ το αθώο, ελκυστικό, διακοσμητικό στοιχείο που μπορεί να φαίνεται σε πρώτη ματιά. Είναι ένα πολύπλοκο, τολμηρό, αναπαραγωγικό όργανο! Και το "Μάτι του άνθους" εδώ, προσηλωμένο στα ένδον, βλέπει σ' ένα μυστικό, φοβερά γόνιμο, κήπο κάτω απ' την άσφαλτο: Τα ποιήματα του Ν.Λ., με τη δυναμική μιας άγριας χλωρίδας (σαγηνευτικά άνθη-παγίδες, τοξικό φύλλωμα, ρίζες που κατεβαίνουν σε βάθος και τρέφονται από αρχαία ύλη), αναπτύσσονται βίαια, αλλά αθόρυβα στην πόλη, μισά σε αχλύ ονείρου και μισά σε άζωτο αιθαλομίχλης -σε μια διπλά επικίνδυνη ατμόσφαι...

Ο συλλογικός τούτος τόμος αποτελεί μια πρωτοποριακή για τα ελληνικά εκδοτικά δεδομένα απόπειρα παρουσίασης επιστημονικών απόψεων που έχουν διατυπώσει ευρωπαίοι αλλά και τουρκοκύπριοι ιστορικοί και διεθνολόγοι για το κυπριακό πρόβλημα, τις διεθνείς προεκτάσεις του και το ιστορικό υπόβαθρό του. Παρεμβαίνοντας με εναλλακτικό τρόπο στην ογκώδη βιβλιογραφική παραγωγή για το Κυπριακό, προσφέρει μια επιστημονικού χαρακτήρα συνεισφορά στην κατανόηση βασικών πτυχών του, διαμορφωμένη από ξένους ιστορικούς και διεθνολόγους που καταθέτουν εδώ τις γνώσεις τους αλλά και την ιδιαίτερη και...

Ένας νέος άντρας αγωνίζεται να σώσει τον κόσμο από το κακό, που έχει συγκεντρωθεί σ' ένα κόκκινο λουλούδι... Ένας πληγωμένος στρατιώτης που κείτεται δίπλα στο πτώμα του εχθρού καταλαβαίνει τι είναι εχθρός και τι πόλεμος... Ένας σουρεαλιστικός διάλογος ζώων και φυτών που αναζητούν την ελευθερία και το νόημα της ζωής... Νουβέλες και διηγήματα του Βσιέβολοντ Γκάρσιν (1855-1888), που πραγματεύονται την τρέλα, τον έρωτα, την κοινωνική υποκρισία, τον πόλεμο και το σκοπό της τέχνης. Γραφή ακριβής, αποκαλυπτική και καινοτόμος, που κατατάσσει το συγγραφέα στους σπουδαίους διηγημα...

Αποφάσισα να πάω στην πρώτη γραμμή. Ο μέραρχος στραβομουτσούνιασε μόλις το άκουσε. - Τι διάολο θα πας να κάνεις εκεί; Μια στιγμή να ξεχαστείς, θα σε καθαρίσουν! Ήμουν ανένδοτος και δεν σταμάτησα εκεί. Η επιλογή μου ήταν η πιο μάχιμη μεραρχία, η Έκτη. - Άι ρε, βουτυρομπεμπέ, φώναξε γελώντας, ο μέραρχος. Γυαλάκια... Μισή μερίδα... Σας στέλνουνε εδώ χωρίς να σας ρωτήσουνε, κι εδώ σας πετσοκόβουνε μόνο και μόνο επειδή φοράτε γυαλιά! Τι λες, θα τα καταφέρεις να ζήσεις μαζί μας; - Θα τα καταφέρω απάντησα. Με το όνομα Κίριλ Βασίλιεβιτς Λιούτοφ, που κρύβει την εβραϊκή του κατα...

Χίλια χρόνια πάμε πίσω, να σας πω και να ιστορήσω/ για τον Βάνια το χαζούλη, τον καλό, τον τυχερούλη/ Και το Καμπουραλογάκι, το πιστό του φιλαράκι/ που μιλιά ανθρώπου έχει και με χίλια πάντα τρέχει/ Και κανείς να το προφτάσει δεν μπορεί σ' όλη την πλάση!/ Θα σας πω τα μυστικά τους και τα κατορθώματά τους. [...]

Στις τρεις γενιές της οικογένειας φον Τρόττα αντικατοπτρίζεται η πορεία της Aυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες της: Ο παππούς, ένας Σλοβένος ανθυπολοχαγός ταπεινής καταγωγής, σώζει στη μάχη του Σολφερίνο τη ζωή του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ Α΄ και αποκτά τίτλο ευγενείας. Ο πατέρας φτάνει στα ανώτερα κλιμάκια της Δημόσιας Διοίκησης -ενός κλάδου που, μαζί με τον στρατιωτικό, θεωρούνταν οι δυο στυλοβάτες της αυτοκρατορίας- και στο πέρασμα των χρόνων ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τον γηραιό πλέον αυτοκράτορα, που με τη σειρά του ενσαρκώνει την ίδ...

Γαμπρός του Μαρξ, ο Πωλ Λαφάργκ (1842-1911) υπήρξε κατά κάποιο τρόπο η αντιστροφή του. Ζυμωμένος με τη γέννηση του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κινήματος, κυνηγημένος και εικονοκλάστης, αποκαθηλώνει τη θεμελιώδη ιδέα των εργατικών διεκδικήσεων και του μαρξιστικού οράματος: το δικαίωμα στη δουλειά. Πρόκειται -γράφει- για μια "παρεξηγημένη τρέλα" που διακατέχει τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών. Η επανάσταση πρέπει ν' αρχίσει με τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην τεμπελιά!

Μέσα σ' ένα μπουκάλι, φτιαγμένο από άγνωστο υλικό, βρίσκεται φυλακισμένος ένας μικρός, φοβερά επικίνδυνος, διάβολος. Ο αγαθός Κίβι από τη Χαβάη θα μετανιώσει πικρά που αγόρασε το μπουκάλι και που ζήτησε από το διαβολάκι του μπουκαλιού να εκπληρώσει την -πολύ απλή- επιθυμία του: να αποκτήσει ένα μεγάλο, ψηλό σπίτι πάνω στο βουνό, γεμάτο με στολίδια, πίνακες, όμορφα πράγματα και παιχνίδια... Μια συναρπαστική ιστορία του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον, του μεγάλου συγγραφέα για "μεγάλους" που χειρίζεται πάντα με εφηβική δύναμη, ανησυχία, περιέργεια και φαντασία την ψυχή και την πέν...

Μέσα από αυτά τα μαύρα, πράσινα, κίτρινα, πολύχρωμα ή μονόχρωμα ποιήματα ο Ηλίας Κεφάλας εξέρχεται ως ένας μοναχικός περιπατητής μακρινών αποστάσεων, ένας έκθαμβος εξερευνητής δύσβατων ή οικείων τοπίων, ένας παρατηρητής πουλιών και ψυχών: εστιάζει μέσα από δάκρυα χαρμολύπης και αποθανατίζει τα αιώνια σε στίχους -λαμπερά ένσταντανέ-, όσα βλέπει, αλλά και όσα "ανακλώνται στην ίριδα της μνήμης". Χαρτογραφεί τους μέσα "κάμπους που μιλούν χωρίς να τους διακόπτει κανείς", τυλιγμένους στις κοσμογονικές ομίχλες τους. Ανηφορίζει, μέσα στην παντοτινή βροχή των παιδικών του χρόνων, στ...

Το κείμενο αυτό, που μας έχει παραδοθεί με τον λατινικό τίτλο "De deo Socratis", είναι μια φιλοσοφική πραγματεία σε μορφή ομιλίας, στην οποία ο Απουλήιος (Lucius Apuleius Madaurensis, π. 124-170 μ.Χ.) εξετάζει κατ' αρχάς συστηματικά το θέμα των δαιμόνων - οντοτήτων με φύση ενδιάμεση, μεταξύ θεών και ανθρώπων, και ρόλο διαμεσολαβητικό με στόχο την εκπλήρωση της πρόνοιας στον ανθρώπινο κόσμο. Παράλληλα, όμως, πραγματεύεται ειδικότερα και το δαιμόνιο, τον αόρατο οδηγό και προστάτη του Σωκράτη, την εσωτερική του φωνή που, σχεδόν όπως μια θεία οντότητα, τον ανάγκαζε να αναζητ...

"Σε κοιτούσα σταθερά. "Αναγνώρισέ με, αναγνώρισέ με επιτέλους!" φώναζε το βλέμμα μου. Αλλά τα μάτια σου χαμογελούσαν φιλικά και ανήξερα. Με φίλησες ακόμα μια φορά. Αλλά δε με αναγνώρισες. Προχώρησα βιαστικά, γιατί ένιωθα ότι είχαν ανέβει δάκρυα στα μάτια μου και δεν έπρεπε να τα δεις. Στον προθάλαμο έπεσα σχεδόν πάνω στον υπηρέτη σου, και τότε -σ' αυτό το ένα, ακούς; σ' αυτό το ένα δευτερόλεπτο, που τον κοίταξα με δάκρυα στα μάτια, ένα φως έλαμψε μέσα του. Σ' αυτό το ένα δευτερόλεπτο, μ' αναγνώρισε ο γέρος άντρας που είχε να με δει από παιδί. Αυτό το δευτερόλεπτο κατάλαβε ί...

Ο πρωτοεμφανιζόμενος ποιητής είναι ένας Δον Κιχώτης της πόλης. Καβαλάει το ίδιο του το κεφάλι, περιπλανέται στα αδιέξοδά του και παλεύει με φανταστικούς ανεμόμυλους που αλέθουν ιδέες. Είναι ένας νομοταγής αναρχικός, ένας συμβασιούχος της ζωής του, που βρίσκεται σε διαρκή εμπόλεμη κατάσταση με την κατά κόσμον εικόνα του: οι στίχοι του είναι τα ανίκητα μολυβένια στρατιωτάκια του που τα εκπαιδεύει για την αντίσταση στην πραγματικότητα, καταστρώνοντας στρατηγικά σχέδια επί χάρτου, οργανώνοντάς τα σε δυνατά ποιήματα. Παυλίνα Παμπούδη

Η τέχνη του Αντόν Τσέχωφ φτάνει στο αποκορύφωμά της τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Σ' αυτή την περίοδο εντάσσονται οι τέσσερις ιστορίες αυτού του τόμου: "Το βασίλειο των γυναικών" (1894), "Τρία χρόνια" (1895), "Ο φόνος" (1895) και "Η ζωή μου" (1896). Ο συγγραφέας δεν παρουσιάζει πλέον μεμονωμένα άτομα, αλλά αναλύει κάθε φορά ένα ολόκληρο κοινωνικό περιβάλλον. Η πένα του σκιαγραφεί τη νέα τάξη που αναδύεται από την ανάπτυξη της βιομηχανίας, πλούσιους εμπόρους, διανοούμενους που παραπαίουν ιδεολογικά, χωρικούς που ζουν στην αμάθεια, ανθρώπους αποπροσανατολισμένους που αναζ...

Από τα παιδικά μου χρόνια, σκάρωνα με πάθος παραμύθια, θεατρικά έργα και χιλιάδες ιστορίες. Όλα αυτά είχαν θρονιαστεί στην καρδιά μου όπως τα βατράχια πάνω στις πέτρες.[...] Σ' αυτά που διάβαζα στα βιβλία πρόσθετα και πολλά επεισόδια βγαλμένα απ' τη φαντασία μου. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Η φαντασία μου έδινε μεγαλύτερη ένταση στις δραματικές σκηνές, τροποποιούσε την κατάληξη κάθε ιστορίας, έκανε την αρχή της πιο μυστηριώδη. [...] Όταν έκανα τις μουσικές μου ασκήσεις, έβαζα πάνω στο αναλόγιο τα βιβλία του Τουργκένιεφ ή του Δουμά, και γρατζουνώντας το βιολί μου καταβρόχθι...

Είναι παράλογο να είσαι παιδί αυτού του τόπου, όπου κατοικεί η εθνική ελληνική μειονότητα, και να μη γνωρίζεις τους πνευματικούς παππούδες σου. Είναι αφύσικο να μην ακούς από το στόμα των παππούδων σον το παραμύθι του τόπου σου. Είναι απογοητευτικό να ζεις την αγωνία της πρώτης μέρας της δημιουργίας λες και είσαι ο Αδάμ... Μπροστά στο φάσμα της λήθης, μα και της εσκεμμένης διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων, η παράδοση ενός τόπου αποτελεί ένα ασφαλές ανάχωμα, η λαογραφία συνιστά το τελευταίο οχυρό, το δημοτικό τραγούδι γίνεται όπλο... Το ξεχωριστό στο βιβλιαράκι το...

Το μικρό αυτό ανθολόγιο καλύπτει όλες τις εποχές -ξεκινά από μερικά πολύ νεαρά τραγούδια, τα οποία προτάσσω, όχι μόνο για συναισθηματικούς λόγους, αλλά και γιατί θεωρώ ότι έχουν κάποιο σημειολογικό ενδιαφέρον. Το υπόλοιπο βιβλίο περιλαμβάνει ποιήματα (και δυο πεζά κείμενα) από όλες τις μέχρι τώρα συλλογές μου, εκτός από την πρώτη πρώτη (η οποία, εξάλλου, ανήκει σε κάποια δεκαπεντάχρονη επαναστάτρια με άλλο όνομα). Το κριτήριο της επιλογής ήταν πολύ απλό, σχεδόν ενστικτώδες. Βασίστηκα στην επιλεκτικότητα της μνήμης -η οποία, όπως ξέρουμε, λειτουργεί όπως οι δυνάμεις της φ...

Προσδοκώ μιαν εποχή όπου ο άνθρωπος θα προκόβει σε κάτι πιο αξιόλογο και υψηλό απ' το στομάχι του, όπου θα υπάρχει ένα ευγενέστερο κίνητρο να τον παρακινεί απ' το κίνητρό της καθημερινότητας, που είναι το κίνητρο του στομαχιού. Διατηρώ την πίστη μου στην ευγένεια και την ανωτερότητα του ανθρώπου. Jack London

Στο βιβλίο αυτό συναντιούνται δύο τραπεζίτες - πολιτικοί: ο Μάρκος Ρενιέρης (1815-1897) και ο Π. Ν. Γεννηματάς, αντιπρόεδρος σήμερα στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Μιλούν για την εθνική ταυτότητα, την ελληνική ιστορία, τον εθνικό εκουγχρονιομό. Τους δύο συνομιλητές χωρίζουν 100 ολόκληρα χρόνια νεοελληνικής ιστορίας. Τα κείμενά τους, ωστόοο, συναπαρτίζουν ένα και το αυτό εγκόλπιο εθνικής αγωνίας. Αγωνίας για ένα έθνος που αναπαράγει την ιστορική του ενότητα διά μέσου όχι της επίλυσης, αλλά της διαιώνισης των προβλημάτων...

Το έθνος είναι μια μεγάλη αλληλεγγύη, αποτελούμενη από το αίσθημα των θυσιών που έχουν γίνει κι εκείνων που είναι ακόμα διατεθειμένοι να κάνουν όσοι ανήκουν σ' αυτή την κοινότητα. Προϋποθέτει κάποιο παρελθόν, αλλά συνοψίζεται και στο παρόν χάρη σ' ένα χειροπιαστό γεγονός: τη συγκατάθεση, την καθαρά εκφρασμένη επιθυμία συνέχισης της κοινής ζωής. Η ύπαρξη ενός έθνους είναι ένα καθημερινό δημοψήφισμα...