Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ναι, υπάρχει ήδη στον κοινόν, του 'Κοινού των Ελλήνων' λόγιον θησαυρό μας ο περίπυστος 'υπέρ αδυνάτου' λόγος. Ο εδώ νεωστί εκκολαπτόμενος ρήτωρ Σωτήρης Μητραλέξης τον ανακαινίζει, με την ανά χείρας ευειδή 'περί παντός πολιτικού' εισφορά του. Στην σημερινή του 'Πολιτική αδολεσχία II' μας προτείνει σειρά γραπτών, τα οποία, κατά την εμήν δόξαν, αποτελούν πανέξυπνη συμβολή στην πολιτική 'θεωρία'. Τα εδώ κείμενα μας επιτρέπουν, με την στίλβουσα διαύγειά τους, να 'θεωρήσουμε' κι εμείς ή και να ανα-θεωρήσουμε, να ξανακοιτάξουμε τον πολιτικό μας αυτοματισμό." Κώστας Ζουράρις

Η ποίηση οφείλει να διδάσκει -κακώς ο μεταμοντερνισμός συκοφαντεί αυτή την αναγκαιότητα ως "διδακτισμό". Ωστόσο, είναι η ποίηση που διδάσκει και όχι ο ίδιος ο ποιητής, ο οποίος συχνά, προσπαθώντας να επιτελέσει αυτό το καθήκον, δεν συναντά παρά την προσωπική του συντριβή. Και όμως, πρέπει να προσπαθεί να αναζητά το Νόημα, και όχι, όπως η μόδα επιτάσσει, την απουσία του Νοήματος. Απ' την άλλη, η συγκίνηση είναι ο βασικός τρόπος που έχουμε για να μην καταντήσει η ενθύμηση του παρελθόντος νοσταλγική ονειροπόληση, αναζήτηση του χρόνου που χάθηκε. Η συγκίνηση διατηρεί ολοζώντ...

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται ομιλίες και, κυρίως, κείμενα που γράφτηκαν για εφημερίδες και περιοδικά. Κυρίως κείμενα που γράφτηκαν για το περιοδικό "μανιφέστο". Οι αφορμές τους είναι εν πολλοίς επικαιρικές. [...] Φιλοδοξία τους μόνη είναι να συλλαβίσουν ένα σεκλέτι και να απαντήσουν πρόσωπα. Χειρονομία με αδεξιότητα και λαχτάρα. Διακινδύνευση με απελπισία αλλά και ευθύνη. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)

"Ω τρακόσιοι! σηκωθήτε και ξανάλθετε σ' εμάς· τα παιδιά σας θελ' ιδήτε πόσο μοιάζουνε με σας. Χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα και μου το έκοψε στη μέση. Κατάπια το υπόλοιπο. Πιθανώς σ' αυτήν την παλαιά ημιτελή απαγγελία μου θα πρέπει να αποδώσω την μόνιμο σχέση μου με τα μεγάλα ποιήματα και τις μικρές ηλικίες. Ωστόσο, παρά την στομφώδη, αλλά και ειλικρινή επίκλησή μου οι τριακόσιοι συγγενείς μας, φρονίμως ποιούντες, έμειναν ξαπλωμένοι στις Θερμοπύλες και δεν εμφανίσθηκαν στο σχολείο. Κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί, μάλλον, θα μας έπιαναν στις σφαλιάρες άμα διαπίστωναν ιδ...

Καμιά φορά επιτρέπουμε στους ποιητές να πουν και καμιά κουβέντα παραπάνω. Και καλά κάνουμε. Έτσι έρχεται, νομίζω, η ζωή στα ίσα της και υποψιαζόμαστε τότε ότι έχουμε μπατάρει από την μεριά που υπάρχει φασαρία αλλά τραγούδια δεν ακούγονται. Διότι ξένος, παντάξενος κι ολούθε ξένος, δεν είναι μόνο αυτός που στενεύεται, είναι κυρίως αυτός που δεν βρίσκει ανθρώπους να πουν ένα τραγούδι. Και φοβάται πάντοτε ο ξένος μην λησμονήσει τα λόγια των τραγουδιών, γι' αυτό και συνεχώς τα ψιθυρίζει και τα κάνει φυλαχτό της ερημίας του - σπανιότερα τα κάνει και βιβλίο αλλά αυτό είναι άλλη...

Η μονογραφία "Ο Σύντροφος Ιησούς" δεν είναι μια θεολογική πραγματεία. Στην πραγματικότητα η μελέτη επιχειρεί να προσεγγίσει τους όρους ανάδυσης μιας τάσης εντός του ελλαδικού εκκλησιαστικού οργανισμού, αυτής των αριστερών ορθόδοξων χριστιανών. Πιο συγκεκριμένα, αποπειράται να απαντήσει σε υποθέσεις εργασίας, όπως: Πώς η θρησκευτική εξουσία στις ποικίλες διαστάσεις της (πολιτική, οικονομική, ιδεολογική) εκβλαστάνει τους όρους της αμφισβήτησής της; Ποια δυναμική παράγει η ιδεολογία σε έναν χώρο όπως ο εκκλησιαστικός, ο οποίος προτιμά να την αποκρύπτει; Αυτό που αντιλαμβανό...

Δάσκαλος και προφήτης, ποιητής και δεινός λύτης του ανθρώπινου αινίγματος, πιστός και σύγχρονος, ο Ταρκόφσκι και το έργο του θα βρίσκονται για πολύ ακόμα στο κέντρο του ενδιαφέροντος πολλών. Μα πάνω από όλα, ο Ταρκόφσκι παρέμεινε ένας επίμονος αναζητητής της αλήθειας και της ιερότητας του ανθρώπου και του κόσμου, μέσα από την πεισματική υπεράσπιση της αλήθειας και της ιερότητας της τέχνης του, του κινηματογράφου. Η συνέντευξη δόθηκε στους Πολωνούς Γιέρζι Ιλγκ, που είναι σήμερα επικεφαλής του εκδοτικού οίκου "Znak" και Λέοναρντ Νόιγκερ, καθηγητή στο Ινστιτούτο Σλαβικών Σπ...

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης. Κοιμήθηκε ενενήντα χρόνια πριν στο θαυμαστό νησί, ως μοναχός Ανδρόνικος. Τον κλείνουμε, στεγανά, σε μικρές παραγράφους. Με λέξεις κλισέ. Με ζυγίσματα, με κρίσεις, με βαριά λογύδρια. Άλλον αέρα ανάπνεε αυτός. Είτε στο καράβι για τον τόπο του. Είτε στα Κατουνάκια, στους ευλογημένους Δανιηλαίους. Είτε ανεβαίνοντας χειμώνα καιρό στο Καρπενήσι, της "Ακροπόλεως" ταξειδιώτης. Γέλαγε η ψυχή του. Το μάτι του κοιτούσε τη χώρα, την χαίρονταν, την ερωτεύονταν και η πένα μελωδούσε τα δικά της. Και χάσκουμε εμείς να μαζέψουμε κοχύλια, κουβέντες, ματιές. Κι αυτός...

Το πεζογράφημα "Ο Μήτης" βγαίνει από το ίδιο ψυχικό υπόστρωμα [της Αγιάννας], σε φόρμα αφηγηματική, και ξετυλίγει εικόνες μιας αυτοβιογραφικής αφήγησης των πρώτων παιδικών χρόνων, στην Αγία Άννα. Ο παππούς, ο Μήτης, είναι η δυναμική και ανεξάντλητη πνοή, που φυσά ηρωισμό, αισιοδοξία και κρυμμένα μυστικά της ψυχής, είναι όλα όσα φτιάχνουν έναν χαρακτήρα από παιδί και είναι η ακριβή περι-ουσία του αυτοβιογραφούμενου, μια συμπυκνωμένη της μορφή. Παράλληλα, παρουσιάζονται ατομικά πορτρέτα, της οικογένειας και του χωριού, ή επεισόδια και γεγονότα, έτσι που να έχουμε μια σύνθεση...

Ίσως λόγω της μεγάλης χριστιανικής γιορτής, ίσως υπό την επίδραση ξενόγλωσσων αντίστοιχων υποδειγμάτων, ο συνήθως απαισιόδοξος Παπαδιαμάντης μας δίνει με τον "Αμερικάνο" (1891) μια συγκινητική χριστουγεννιάτικη ιστορία με αίσια κατάληξη. Ο ήρωας του διηγήματος, ο Γιάννης του μπαρμπα-Στάθη του Μοθωνιού, όπως και ο Χριστοδουλής του διηγήματος "Ολόγυρα στη λίμνη", σπάει τον επαναληπτικό κύκλο της μοίρας κι αναζητά την τύχη του στη μακρινή γη της επαγγελίας. Όμως η φωνή του γενέθλιου τόπου μέσα του τον κατανικά κι επιστρέφει με νοσταλγία και περιέργεια στην πατρίδα του, αρχι...

Τα ζητήματα της νεοελληνικής ταυτότητας και παράδοσης είναι μια χρόνια εκκρεμότητα στον δημόσιο και ιδιωτικό μας βίο, που, όταν δεν αποφεύγουμε την διαπραγμάτευσή τους, ευτελίζονται σε μια απλοϊκή αντιπαράθεση μεταξύ "νεωτεριστών" και "συντηρητικών". Στην πραγματική πραγματικότητα το μόνο που μας συνδέει με την απαγορευμένη ρίζα του κάποτε τρόπου του τόπου μας είναι η βλαστήμια της. Έχουμε από καιρό διαλέξει στρατόπεδο κι έχουμε εγκλωβιστεί στον "μονόδρομο" μιας ανάπτυξης που, εντέλει, πλαστογραφεί κατ' εξακολούθηση το πρόσωπό μας. Η χώρα ιδρύθηκε με προϋπόθεση την παντελ...

Με επίκεντρό του την πόλη της ενηλικίωσης, που άλλοτε μοιάζει λάβαρο ζωής κι άλλοτε κάλπικη λίρα, ο συγγραφέας βαδίζει στα χνάρια του συντοπίτη του Γιάννη Σκαρίμπα. Το "Μεγάλο φινάλε" δεν είναι παρά μια νέα αρχή, αφού οι μικρές του ιστορίες δημιουργούν, εντέλει, μια νέα πόλη.

Πάει Πάει καιρός που αγκαλιαστήκαμε μια τέτοια Άνοιξη Με φωτιά και πόνο στις φλέβες Πάει Πάει καιρός που αξιωθήκαμε την Άνοιξη Αχνίζουν στο χώμα αμέτρητα φύλλα Πάει Πάει ο καιρός Πονάει η Άνοιξη

Δυό με τρία ντεπόν, μολύβια. Επιστολές και χαρτικά για μελέτη. Πάνω στο μαθητικό τραπέζι με τα σβησίδια και τους χάρακες. Έξω κροτίζει ο τόπος. Όχι για τη συμφωνία του Eurogroup. Εκεί, "κρότ' σαν οι μπόσικ'". Αποκριάτικα μερεμέτια. Πώς λέει ο φίλος θεολόγος: "με τί τρόπο να διασκεδάσεις την κατάθλιψη;" Ίσως και να μην είναι έτσι· κουράζουν πια οι σφικτές βεβαιότητες. Το πρωί με τη λιακάδα διάβασα το "Αντίδροσο" του Β.Π.Κ., το σπινθηροβόλημα των ψυχών στο Σάββατό τους. Χθες (εμπύρετα) έπιασα το πρώτο της Helene Hanff. 104 σελίδες μέχρι ν' αποκάμω. Ταμάμ. Τρυφεράδα οικουμενι...

Θεσσαλονίκη, ακούστηκε· είχα φτάσει. Σηκώθηκα, πιο προσεκτικός αυτή τη φορά, να μη χτυπήσω, το χέρι μου έψαξε, όπως το μπαστούνι του τυφλού στο κενό, τη βαλίτσα μου, όμως μάλλον την είχαν κλέψει. Εμπάς περιπτώσει, δε στενοχωρήθηκα τόσο για τα λιγοστά ρούχα που μόλις είχα χάσει - τα μπατζάκια μου, ωστόσο, είχαν στίγματα εμετού, όσο για το δώρο που είχα κρύψει εκεί για τον Άρνολντ. Άλλωστε δυο μέρες θα καθόμουν, μετά θα πέρναγα τα στενά του Ευρίπου. Έτσι κάποιοι είχαν αποφασίσει. Ο φίλος κινηματογραφιστής -και άλλος κόσμος, όπως τότε τα χρόνια της ξενιτιάς- με περίμενε απ' έξ...

Ένα σύγχρονο σχολείο που ανταποκρίνεται στις παιδαγωγικές απαιτήσεις της κοινωνίας δεν μπορεί να εγκλωβίζεται σε μονολιθικές τάσεις και κατηχητικές πρακτικές, συγχέοντας τους ρόλους της εκκλησίας και του κράτους. Η παρεχόμενη Θρησκειακή Αγωγή στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, και ειδικά στο Λύκειο οφείλει να απευθύνεται σε όλους τους μαθητές και να μη διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό αλλά να προάγει την ενότητα και την ομόνοια των πολιτών βασιζόμενη στην αρχή της ανεκτικότητας και το σεβασμό της ετερότητας κάτι που θα επιτυγχάνεται με τη διαθρησκειακή προσέγγιση των επιμέρους ζη...