Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια ευρυματική μεταφορά του παραμυθιού του Όσκαρ Ουάιλντ "Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας", από την πένα της γνωστής συγγραφέως Βασιλικής Κάππα. Το συγκινητικό, λιτό παραμύθι μεταφέρεται στο θέατρο, εμπλουτίζεται από θεατρικούς ζωηρούς χαρακτήρες με πολύ χιούμορ, ενώ η βασική γραμμή του παραμυθιού και το φιλοσοφικό του μήνυμα μένουν καθαρά και διαυγή.

Η ποίηση χρησιμοποιεί τη ποιητική φόρμα για να δημιουργήσει συγκίνηση. Απευθύνεται στο συναίσθημα και στην νόηση βάζοντας τον αναγνώστη να ταξιδέψει. Να μπει μέσα σε ένα καράβι σκέψεων, συναισθημάτων, ιδεών αποκτώντας βιωματική σχέση με την ζωή. Η ποίηση του Θα συναντηθεί στην δημιουργική αναζήτηση του γίγνεσθαι, της καθημερινότητας αλλά και στο όνειρο. Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει μέσω της τέχνης, μέσω ουσιαστικά της εσωτερικής ανάπτυξης του, τον κόσμο, αλλάζοντας βέβαια σιγά σιγά τους γύρω του και τελικά τον ίδιο του τον εαυτό! Η τέχνη είναι ένα ταξίδι ελευθερίας, αυτογ...

Η Νίκη Τριανταφυλλίδη από την αρχή της καλλιτεχνικής της ζωής υπήρξε ανήσυχο και ανατρεπτικό πνεύμα. Με μεγάλη πορεία στο θέατρο και στον κινηματογράφο, με σκηνοθέτες και ηθοποιούς να ακουμπούν τα όνειρα τους και τις εμπνεύσεις τους στην δική της υποκριτική δεινότητα. Το ιδιαίτερα εκφραστικό της πρόσωπο με τα μεγάλα της μάτια, έδινε ζωή στους ρόλους και πνοή ανεξαρτησίας στις ηρωίδες που υποδυόταν. Η γραφή ήταν ο έρωτας της. Εκεί έβρισκε όλα όσα θα ήθελε να εκφράσει και να διηγηθεί. Πολλά από τα θεατρικά της έργα ανέβηκαν στο θέατρο με επιτυχία. Την πλευρά της γραφής την κρ...

Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν γιατί πιστεύουν πως η ζωή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζει κανείς. Άλλοι να σκοτώνονται για ιδέες ή αυταπάτες που τους παρέχουν ένα λόγο για να ζουν (αυτό που θεωρεί κανείς λόγο για να ζήσει αποτελεί συνάμα και έναν εξαίρετο λόγο για να πεθάνει). Το νόημα της ζωής είναι το πιο επείγον ερώτημα. Ένας κόσμος που μπορούμε να εξηγήσουμε ακόμη και με λανθασμένες δικαιολογίες είναι ένας κόσμος οικείος. Αντίθετα όμως, μέσα σ' ένα σύμπαν από ψευδαισθήσεις και φώτα, ο άνθρωπος αισθάνεται σαν ξένος. Βρίσκεται σε μια εξορία οριστική και αμετάκλητη, αφού δεν έχ...

Ο πλανήτης της Στέλλας Μαρή κινείται στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας- όρος στον οποίο η ίδια αντιδρά, καθώς "στη τέχνη όλα αφορούν την φαντασία". Ο πλανήτης Άριστος, αποφασίζει την αποστολή κατοίκων του, των Ηρακλειδών, στη Γη, με σκοπό την αποτροπή της εξαφάνισης της. Όμως σύντομα τον χαρά διαδέχεται ο φόβος, την ποίηση, το έγκλημα, και οι Ηρακλειδείς θα κληθούν να επιστέψουν στον πλανήτη τους, αφού έχουν κάποιοι ήδη μυηθεί στο "φαινόμενο" του Έρωτα, μεταξύ των οποίων και η Αλκμήνη, που μάς μιλά για το ταξίδι της αυτό, από τον πλανήτη της, στη Γη...

Από θαμπό γυαλί ο κόσμος Εκεί που κρέμεσαι δεν κουνιέται τίποτα· σ' ένα τοπίο πιο αλλόκοτο απ' τα άλλα μ' απανωτά ηλιοβασιλέματα και πόλεις φτιαγμένες με σπρέι πάνω σε τοίχους ερημικούς... Είσαι κι εσύ ζωγραφισμένος να χαμογελάς μοναξιά κάτω από θλιβερά υπόστεγα που τα κατουράνε σκύλοι κι όλο κάτι πιτσιρίκια πρεζόνια σ' ανταμώνουν για παρηγοριά... Μα τώρα βιάσου κι άνοιξε τ' αστραφτερά φτερά σου γίνε Πήγασος και βγες στα ξέφωτα με το χρυσό δαχτυλίδι του ιππότη, απόψε οι άνθρωποι κάνουν διάλειμμα ειρήνης και τα κορίτσια της κόκας γίνονται ποιήματα.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Επίμονα παρατηρώ ετούτη τη φωτογραφία με τη διαβρωτική ομορφιά. Το ανθισμένο πρόσωπο ν’ αποθεώνει τις σκιές με θαλπερότητα. Δύο γαλάζια φλόγιστρα διαπεραστικά κι αλαφιασμένα κυνηγούν τα λόγια μου ν’ ανάψουν Τα χείλη πορφυρόχροοι αφηγητές της νιότης στοχάζουν γλυκοχάραχτες αυγές άχραντων αποθυμιών Και εκείνα τα φιλήδονα μαλλιά μαρμαρωμένα βλέμματα να ψάχνουν χάδια να γίνουν στο άψυχο χαρτί που ανασταίνεται και ανασταίνει.

Έκλεισα την πόρτα κι ακούμπησα πάνω της. Ένα κύμα ναυτίας με σάρωσε για μια στιγμή κι αμέσως αποτραβήχτηκε. Όμως θα ξαναρχόταν. Κοίταξα γύρω μου με αγριεμένα μάτια. Στο σαλόνι φτερούγιζαν χιονονιφάδες που έμπαιναν απ’ το ανοιχτό παράθυρο. Ο άνεμος σφύριζε και τις στροβίλιζε κι έτριζαν σαν στατικός ηλεκτρισμός και λαμπύριζαν στο λιγοστό φως. Το σπίτι ήταν ψυγείο. Ανατρίχιασα ολόκληρη. "Μα πώς άνοιξε το παράθυρο;" αναρωτήθηκα. Στο περβάζι του είχε στοιβαχτεί ήδη χιόνι, και πάνω του υπήρχαν μικρές λακουβίτσες. Δεύτερο κύμα ναυτίας με χτύπησε. Μόλις υποχώρησε πέρασα τρέχοντας τ...

Ένα δροσερό ερωτικό παραμύθι που παίζει με το κλασσικό μοτίβο της συνάντησης του πρίγκιπα και της φτωχής κοπέλας. Μετά από πολλές περιπέτειες η Άννα, μια σύγχρονη κοπέλα που κινείται μέσα στο μυθικό τοπίο του παραμυθιού, βρίσκει την ευτυχία και την αγάπη.

Σε ένα φανάρι του δρόμου έχει πιάσει πόστο ένας "Ξένος" που προσπαθεί να καθαρίσει τα τζάμια των διερχόμενων αυτοκινήτων. Καθώς η ώρα περνά, βυθίζεται όλο και περισσότερο στις αναμνήσεις του, ενώ, ταυτόχρονα, το φανάρι γίνεται ένα σταυροδρόμι όπου συναντιούνται άνθρωποι της νύχτας, της αγοράς, του δρόμου και της διανόησης, κουβαλώντας ταυτόχρονα θυμό αλλά και συμπόνια ο ένας για τον άλλον, σε έναν αντιφατικό συνδυασμό.

Στη "Ρέπλικα" το στοίχημα είναι ακριβώς το αντίθετο: σε ένα έργο που η υπόθεσή του εντάσσεται στο φουτουριστικό, η πρόθεσή του είναι αμιγώς "θεατρική" και οι ηθοποιοί μέσω του λόγου και της κίνησής τους (και εδώ η κινητική φόρμα είναι εμφανής) καλούνται να μάς οδηγήσουν στην πραγματικότητα των ρόλων τους. Προς αυτήν την κατεύθυνση, και η απουσία ρεαλιστικών συσκευών (τηλεφωνική συσκευή, τηλεχειριστήριιο κ.ά.). Εξακολουθεί και με αφορά ένα "θέατρο της κατασκευής" που τολμά και συναντά το "θέατρο της ψευδαίσθησης", που σου επιτρέπει να συγκινηθείς και να πάρεις πολυ στα σοβαρ...

Στην "Φωταύγεια" του Χρήστου Καρακάση Βρίσκουμε έναν ποιητικό κόσμο δομημένο και ιδιαίτερο, ικανό να σταθεί και να χαράξει μια δική του παράλληλη πορεία. Διαβάζοντας τον ανακαλύπτουμε έναν ποιητή κάπως μοναχικό και ταπεινό που ωστόσο εδώ και πολύ καιρό ύφαινε τις λέξεις του και χάραζε τα εσωτερικά μονοπάτια, ίσως δίχως ποτέ να έχει σκεφτεί να τα φανερώσει στον κόσμο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που οδήγησε τον συγκεκριμένο να εκδώσει την ποίηση του, όμως σαν αναγνώστης νιώθω ότι περιηγούμαι σε έναν μυστικό κήπο. Γνωρίζοντας το σύνολο του έργου του αυτός ο κήπος γίνεται ακόμη πιο...

ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ Τέσσερα μάτια συναντήθηκαν Τα χείλη σιωπούν Η καρδιά χτυπά πολύ γρήγορα Η μεγαλύτερη χειραψία σε σταυροδρόμι Το τρεμάμενο χέρι ήθελε να μείνει στην παλάμη του για μια αιωνιότητα ... Και η καρδιά συνέχιζε να χτυπά για πολύ αφότου χώρισαν τα χέρια. Όπως σε όλα τα πράγματα όπου υπάρχει αρχή υπάρχει και τέλος. Ήρθε η ώρα να ειπωθεί το αντίο ... Τα χείλη είναι ακόμα σιωπηλά ... Η καρδιά χτυπά Τα χέρια συνδέονται, για τελευταία φορά ... Τα δάκρυα κυλούν, σαν σταγόνες βροχής, που διαλύονται πριν διασχίσουν τον ωκεανό...

When a renowned artist is commissioned to paint the Duchess - the wife of a retired American General, he finds himself drawn into a relationship beyond his control or understanding. As the portrait progresses, so their new love blossoms and so does their fear of the wrath of the General.Tender and naive, yet terrifying, The Duchess is both a love story and a secular horror story, and a savage indictment of power as it operates in the contemporary world.

Στην πραγματικότητα, κάθε λέξη είναι μια συνομωσία και στην πραγματικότητα της πραγματικότητας κάθε λέξη-έννοια είναι ένας αντίστροφος λαβύρινθος, στον οποίον μπορείς να μπεις -και όχι να βγεις- ακολουθώντας τον κλασικό μίτο. Τον αρπάζεις και μπαίνεις. Βέβαια, ο μίτος σου φαίνεται κάπως περίεργος. Μοιάζει με φυτίλι. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι πως ο μίτος που μοιάζει με φυτίλι είναι ένα φυτίλι που καταλήγει σε δυναμίτη με όλες τις συνέπειες.

Μια από τις πιο μαγικές φάσεις στην παραγωγή ενός βιβλίου είναι η μεταμόρφωση της πρώτης ύλης των κειμένων σε τελειωμένες σελίδες βιβλίου. Η γλωσσική και καλλιτεχνική επιμέλεια φέρνουν στα χέρια μας το βιβλίο, που μεταφέρει ιδέες και κείμενα, αλλά, ταυτόχρονα, και το ίδιο αποτελεί ένα αισθητικό και συλλεκτικό, ενίοτε, αντικείμενο. Σε αυτή την ανθολογία ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να περιηγηθεί σε διαφορετικά είδη ποιητικής γραφής, τρόπους σύνταξης και δόμησης του ποιητικού λόγου. Κάποιοι από τους ποιητές κάνουν την παρθενική ποιητική τους εμφάνιση. Ο ποιητικός τους τρόπ...

Το ξεκίνημα συστηματικών προβολών κινηματογράφου στην Αθήνα οφείλεται σε δυο επαρχιώτες. Πρόκειται για τους αδελφούς Ψυχούλη από το Βόλο που στις αρχές του 1899 ξεκινούν την επαγγελματική τους δραστηριότητα στην Ελλάδα αφού έκαναν τα πρώτα βήματά τους στο χώρο του κινηματογράφου στην Πόλη. Οι αδελφοί Ψυχούλη λοιπόν, είναι οι πρώτοι Έλληνες κινηματογραφιστές που έρχονται στην Αθήνα με τη φορητή μηχανή τους και δίνουν παραστάσεις όπου υπάρχει διαθέσιμος χώρος, καφενεία ή θέατρα. Αλλά δεν περιορίζονται μόνο εδώ. Κάνουν περιοδείες και στην επαρχία, στις μεγαλύτερες κυρίως πόλει...

The dream, longing for a better tomorrow, Away from the dust of explosions. War ravaged souls are numb, Unable to love, laugh, hate, cry, think, feel... Hope is squeezing through a crack In the darkness disguised like a sun ray And resurrects the dream...

Το 1946 ήμουν 6 χρονών και θυμάμαι καλά το χωριό μας εκείνη την περίοδο. Είχε πολλούς αντάρτες στις γραμμές του Δ.Σ.Ε. γι’ αυτό σχεδόν κάθε μέρα εμφανίζονταν τα αεροπλάνα από τη Λάρισα και βομβαρδίζανε το χωριό μας. Επίσης από το Τσοτύλι μας χτυπούσε το πυροβολικό. Όλα τα σπίτια του χωριού κάναν καταφύγια, εμείς τα λέγαμε αμπριά. Στην αυλή μας σκάβαμε μια φωλιά βάθους δύο μέτρων, τη σκεπάζαμε με κορμούς δέντρων και από πάνω ρίχναμε χώμα. Σε αυτά κρυβόμασταν από τους βομβαρδισμούς. Αυτή η κατάσταση και το κυνηγητό από τα κυβερνητικά στρατεύματα έγινε ανυπόφορη. Ο πατέρας μου...

Διπλές αναγνώσεις, οπτικοποίηση, απουσία σημείων στίξης, φαινομενικά αυθαίρετη χρήση κεφαλαίων και μικρών γραμμάτων, ανίχνευση του στοιχείου του ρυθμού, παιχνίδισμα θεατρικότητας μέσω σωματικότητας και άλλες εμμονές, άλλοι ακόμη άξονες, που μπορούν να καταδειχθούν στην γλώσσα της "Θυσίας", γλώσσα που προέκυψε μέσα από ένα ταξίδι σε λέξεις και σύμβολα, για να προταθεί ένα πέρασμα από την τεχνική στην τέχνη, από την κατασκευή στην ζωή. Πηγή: www.lifo.gr