Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

The dream, longing for a better tomorrow, Away from the dust of explosions. War ravaged souls are numb, Unable to love, laugh, hate, cry, think, feel... Hope is squeezing through a crack In the darkness disguised like a sun ray And resurrects the dream...

This book is the result of an amazing meeting between two projects that gave me the opportunity to express the same idea in different forms. The first project is a series of paintings I’ve been working on for the last fifteen years, named "Invisible Cities", since I was initially inspired by Italo Calvino. The second project is a film called "Take a Trip" directed by Christos N. Karakasis, and produced during the last two years. All filming took place in England and London is the city presented. I was asked to write a text that would be used in the film. As a writer I do no...

When a renowned artist is commissioned to paint the Duchess - the wife of a retired American General, he finds himself drawn into a relationship beyond his control or understanding. As the portrait progresses, so their new love blossoms and so does their fear of the wrath of the General.Tender and naive, yet terrifying, The Duchess is both a love story and a secular horror story, and a savage indictment of power as it operates in the contemporary world.

Lucky Norman meets a girl who loves him like no one has ever loved him before. But when he discovers this female creature is not quite what she seems, he is already entangled in the terrifying labyrinth of desire. Crude, brutal, yet poetic, The Girlfriend, is an archetype of love, loss and life.In the story, the literary inheritance of the past is fused to an acute modernity of style. The pared-down simplicity of the prose, however,belies the multi-layered complexity of the narrative. The reader is lulled and seduced into a world in which the link between appearance and...

Από θαμπό γυαλί ο κόσμος Εκεί που κρέμεσαι δεν κουνιέται τίποτα· σ' ένα τοπίο πιο αλλόκοτο απ' τα άλλα μ' απανωτά ηλιοβασιλέματα και πόλεις φτιαγμένες με σπρέι πάνω σε τοίχους ερημικούς... Είσαι κι εσύ ζωγραφισμένος να χαμογελάς μοναξιά κάτω από θλιβερά υπόστεγα που τα κατουράνε σκύλοι κι όλο κάτι πιτσιρίκια πρεζόνια σ' ανταμώνουν για παρηγοριά... Μα τώρα βιάσου κι άνοιξε τ' αστραφτερά φτερά σου γίνε Πήγασος και βγες στα ξέφωτα με το χρυσό δαχτυλίδι του ιππότη, απόψε οι άνθρωποι κάνουν διάλειμμα ειρήνης και τα κορίτσια της κόκας γίνονται ποιήματα.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Επίμονα παρατηρώ ετούτη τη φωτογραφία με τη διαβρωτική ομορφιά. Το ανθισμένο πρόσωπο ν’ αποθεώνει τις σκιές με θαλπερότητα. Δύο γαλάζια φλόγιστρα διαπεραστικά κι αλαφιασμένα κυνηγούν τα λόγια μου ν’ ανάψουν Τα χείλη πορφυρόχροοι αφηγητές της νιότης στοχάζουν γλυκοχάραχτες αυγές άχραντων αποθυμιών Και εκείνα τα φιλήδονα μαλλιά μαρμαρωμένα βλέμματα να ψάχνουν χάδια να γίνουν στο άψυχο χαρτί που ανασταίνεται και ανασταίνει.

Το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας AIDFF διεξήχθη 13 με 21 Δεκεμβρίου, τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και έχει την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων.Το Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας αποτέλεσε, από το ξεκίνημα του, ένα σημείο συνάντησης Τεχνών και Θεατών από όλες τις χώρες. Ταυτόχρονα πέτυχε μια ευθυγράμμιση της σύγχρονης κινηματογραφικής πραγματικότητας στην Ελλάδα με τις μεγάλες εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο ως προς τον Κινηματογράφο, ο οποίος σταθερά βαδίζει προς την Ψηφιακή...

Μια επιτομή όλης της πληροφορίας που χρειάζεται κάποιος που ξεκινά την ενασχόληση στον κινηματογράφο. Παγκόσμια Ιστορία, Ελληνική Ιστορία, Τεχνική, Θεωρία, Γλώσσα, Αισθητικά ρεύματα, φωτισμος, Ψηφιακός κινηματογράφος, Πλάνα, σκηνές, κινήσεις κάμερας. Όλη η πληροφορία μαζεμένη σε μια έκδοση. Το κινηματογραφικό έργο υπερβαίνει τις εξαρτήσεις της ύλης, ξεπερνά τους περιορισμούς, μετουσιώνεται σε γεγονός πνευματικό. Αντανακλά τις κοινωνικές ή τις ιδεολογικές συνθήκες που το παρήγαγαν. Μπορεί να μεταδώσει δέος αλλά και τρόμο. Μπορεί να αφανίσει μορφές του παρελθόντος που κατέ...

Είναι νύχτα, μια νύχτα γεμάτη άστρα. Ένα αηδόνι που ήταν κρυμμένο στα κλαδιά ενός δένδρου αρχίζει να κελαηδεί. Η γλυκιά μελωδική φωνή του γεμίζει τον αέρα του δάσους. Ένας μαύρος γρύλος βγαίνει από τη φωλιά του, μαγεμένος από τη γλυκιά μελωδία αρχίζει να χορεύει. Ο χορός του είναι τόσο εντυπωσιακός, που τα λουλούδια που κοιμούνται αρχί-ζουν να ξυπνούν, σηκώνουν τα κεφάλια τους, ανοίγουν τα μάτια τους και αρχίζουν να τον κοιτούν. Το έργο "Ένα αστέρι στη γη", εμπνευσμένο από ένα ταξίδι της στην Ιταλία, γράφτηκε το 1990, και έχει ανέβει το 1999 στο Θέατρο Τζένη Καρέζη σε...

Διπλές αναγνώσεις, οπτικοποίηση, απουσία σημείων στίξης, φαινομενικά αυθαίρετη χρήση κεφαλαίων και μικρών γραμμάτων, ανίχνευση του στοιχείου του ρυθμού, παιχνίδισμα θεατρικότητας μέσω σωματικότητας και άλλες εμμονές, άλλοι ακόμη άξονες, που μπορούν να καταδειχθούν στην γλώσσα της "Θυσίας", γλώσσα που προέκυψε μέσα από ένα ταξίδι σε λέξεις και σύμβολα, για να προταθεί ένα πέρασμα από την τεχνική στην τέχνη, από την κατασκευή στην ζωή. Πηγή: www.lifo.gr

Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν γιατί πιστεύουν πως η ζωή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζει κανείς. Άλλοι να σκοτώνονται για ιδέες ή αυταπάτες που τους παρέχουν ένα λόγο για να ζουν (αυτό που θεωρεί κανείς λόγο για να ζήσει αποτελεί συνάμα και έναν εξαίρετο λόγο για να πεθάνει). Το νόημα της ζωής είναι το πιο επείγον ερώτημα. Ένας κόσμος που μπορούμε να εξηγήσουμε ακόμη και με λανθασμένες δικαιολογίες είναι ένας κόσμος οικείος. Αντίθετα όμως, μέσα σ' ένα σύμπαν από ψευδαισθήσεις και φώτα, ο άνθρωπος αισθάνεται σαν ξένος. Βρίσκεται σε μια εξορία οριστική και αμετάκλητη, αφού δεν έχ...

Το 1946 ήμουν 6 χρονών και θυμάμαι καλά το χωριό μας εκείνη την περίοδο. Είχε πολλούς αντάρτες στις γραμμές του Δ.Σ.Ε. γι’ αυτό σχεδόν κάθε μέρα εμφανίζονταν τα αεροπλάνα από τη Λάρισα και βομβαρδίζανε το χωριό μας. Επίσης από το Τσοτύλι μας χτυπούσε το πυροβολικό. Όλα τα σπίτια του χωριού κάναν καταφύγια, εμείς τα λέγαμε αμπριά. Στην αυλή μας σκάβαμε μια φωλιά βάθους δύο μέτρων, τη σκεπάζαμε με κορμούς δέντρων και από πάνω ρίχναμε χώμα. Σε αυτά κρυβόμασταν από τους βομβαρδισμούς. Αυτή η κατάσταση και το κυνηγητό από τα κυβερνητικά στρατεύματα έγινε ανυπόφορη. Ο πατέρας μου...

"Ο Σπύρος Τσοτάκος δεν εγκλωβίζει τη γραφή του σε στείρες φόρμες, καθόλου δεν επιδιώκει να "υιοθετηθεί" από τις νέες τάσεις, κι ενώ με περίσσια παρρησία εκφράζει τις σύγχρονες νευρώσεις και μοιάζει να αντιλαμβάνεται την διαβρωτική χαύνωση της πλήξης που έρπει τα υδαρά της άκρα γύρω από το καθημερινό μας βήμα, καταφέρνει και διατηρεί στα ποιήματά του τον Μύθο, δεν τον ξεχνά, δεν τον απεκδύεται. Σαν να τιθασεύει με φυσικούς όρους το μεταφυσικό βίωμα του. Ακόμα κι όταν εμφανίζονται στα ποιήματα του αρχετυπικές εικόνες του ασυνειδήτου να ιχνογραφούν με πλούσια παλέτα τον συλλογ...

Η ποίηση χρησιμοποιεί τη ποιητική φόρμα για να δημιουργήσει συγκίνηση. Απευθύνεται στο συναίσθημα και στην νόηση βάζοντας τον αναγνώστη να ταξιδέψει. Να μπει μέσα σε ένα καράβι σκέψεων, συναισθημάτων, ιδεών αποκτώντας βιωματική σχέση με την ζωή. Η ποίηση του Θα συναντηθεί στην δημιουργική αναζήτηση του γίγνεσθαι, της καθημερινότητας αλλά και στο όνειρο. Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει μέσω της τέχνης, μέσω ουσιαστικά της εσωτερικής ανάπτυξης του, τον κόσμο, αλλάζοντας βέβαια σιγά σιγά τους γύρω του και τελικά τον ίδιο του τον εαυτό! Η τέχνη είναι ένα ταξίδι ελευθερίας, αυτογ...

Μια ευρυματική μεταφορά του παραμυθιού του Όσκαρ Ουάιλντ "Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας", από την πένα της γνωστής συγγραφέως Βασιλικής Κάππα. Το συγκινητικό, λιτό παραμύθι μεταφέρεται στο θέατρο, εμπλουτίζεται από θεατρικούς ζωηρούς χαρακτήρες με πολύ χιούμορ, ενώ η βασική γραμμή του παραμυθιού και το φιλοσοφικό του μήνυμα μένουν καθαρά και διαυγή.

Ο πλανήτης της Στέλλας Μαρή κινείται στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας- όρος στον οποίο η ίδια αντιδρά, καθώς "στη τέχνη όλα αφορούν την φαντασία". Ο πλανήτης Άριστος, αποφασίζει την αποστολή κατοίκων του, των Ηρακλειδών, στη Γη, με σκοπό την αποτροπή της εξαφάνισης της. Όμως σύντομα τον χαρά διαδέχεται ο φόβος, την ποίηση, το έγκλημα, και οι Ηρακλειδείς θα κληθούν να επιστέψουν στον πλανήτη τους, αφού έχουν κάποιοι ήδη μυηθεί στο "φαινόμενο" του Έρωτα, μεταξύ των οποίων και η Αλκμήνη, που μάς μιλά για το ταξίδι της αυτό, από τον πλανήτη της, στη Γη...

Έκλεισα την πόρτα κι ακούμπησα πάνω της. Ένα κύμα ναυτίας με σάρωσε για μια στιγμή κι αμέσως αποτραβήχτηκε. Όμως θα ξαναρχόταν. Κοίταξα γύρω μου με αγριεμένα μάτια. Στο σαλόνι φτερούγιζαν χιονονιφάδες που έμπαιναν απ’ το ανοιχτό παράθυρο. Ο άνεμος σφύριζε και τις στροβίλιζε κι έτριζαν σαν στατικός ηλεκτρισμός και λαμπύριζαν στο λιγοστό φως. Το σπίτι ήταν ψυγείο. Ανατρίχιασα ολόκληρη. "Μα πώς άνοιξε το παράθυρο;" αναρωτήθηκα. Στο περβάζι του είχε στοιβαχτεί ήδη χιόνι, και πάνω του υπήρχαν μικρές λακουβίτσες. Δεύτερο κύμα ναυτίας με χτύπησε. Μόλις υποχώρησε πέρασα τρέχοντας τ...

Το ξεκίνημα συστηματικών προβολών κινηματογράφου στην Αθήνα οφείλεται σε δυο επαρχιώτες. Πρόκειται για τους αδελφούς Ψυχούλη από το Βόλο που στις αρχές του 1899 ξεκινούν την επαγγελματική τους δραστηριότητα στην Ελλάδα αφού έκαναν τα πρώτα βήματά τους στο χώρο του κινηματογράφου στην Πόλη. Οι αδελφοί Ψυχούλη λοιπόν, είναι οι πρώτοι Έλληνες κινηματογραφιστές που έρχονται στην Αθήνα με τη φορητή μηχανή τους και δίνουν παραστάσεις όπου υπάρχει διαθέσιμος χώρος, καφενεία ή θέατρα. Αλλά δεν περιορίζονται μόνο εδώ. Κάνουν περιοδείες και στην επαρχία, στις μεγαλύτερες κυρίως πόλει...

ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ Τέσσερα μάτια συναντήθηκαν Τα χείλη σιωπούν Η καρδιά χτυπά πολύ γρήγορα Η μεγαλύτερη χειραψία σε σταυροδρόμι Το τρεμάμενο χέρι ήθελε να μείνει στην παλάμη του για μια αιωνιότητα ... Και η καρδιά συνέχιζε να χτυπά για πολύ αφότου χώρισαν τα χέρια. Όπως σε όλα τα πράγματα όπου υπάρχει αρχή υπάρχει και τέλος. Ήρθε η ώρα να ειπωθεί το αντίο ... Τα χείλη είναι ακόμα σιωπηλά ... Η καρδιά χτυπά Τα χέρια συνδέονται, για τελευταία φορά ... Τα δάκρυα κυλούν, σαν σταγόνες βροχής, που διαλύονται πριν διασχίσουν τον ωκεανό...

Σε ένα φανάρι του δρόμου έχει πιάσει πόστο ένας "Ξένος" που προσπαθεί να καθαρίσει τα τζάμια των διερχόμενων αυτοκινήτων. Καθώς η ώρα περνά, βυθίζεται όλο και περισσότερο στις αναμνήσεις του, ενώ, ταυτόχρονα, το φανάρι γίνεται ένα σταυροδρόμι όπου συναντιούνται άνθρωποι της νύχτας, της αγοράς, του δρόμου και της διανόησης, κουβαλώντας ταυτόχρονα θυμό αλλά και συμπόνια ο ένας για τον άλλον, σε έναν αντιφατικό συνδυασμό.