Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Να 'μαι λοιπόν με τα τριάντα μου χρόνια χαμένα, γιατί, αν και κάτι γνώριζα απ' τη ζωή και τις ηδονές της νιότης, κι είχα γευτεί την αισθητική απόλαυση, μου έλειπε ο έρωτας, η αίσθηση της ένωσης μ' ένα άλλο πλάσμα... Εντέλει, σε είδα· βγήκες για να με συναντήσεις. Σε ρώτησα αν ήσουνα εσύ. Δεν ξέρω τι σου είπα. Ήμουνα τόσο ταραγμένος, που σίγουρα θα με βρήκες γελοίο. Μα ο Θεός θέλησε να δεις το σοβαρό και το βαθύ μέσα απ' το ανόητο. Ο ρομαντισμός, η έξαρσή μας, δεν μας φάνηκαν παράλογα. Βρεθήκαμε άξαφνα με την παμπάλαια πείνα, πείνα πνευματική, ευγενική και αγνή, που κινεί...

Η διαύγεια, ο ρυθμός και οι διακριτικές αναλύσεις αυτού του μυθιστορήματος κατάφεραν να γοητεύσουν από την πρώτη στιγμή (1η έκδοση το 1935). Η συγγραφέας εδώ κάνει μια λεπτομερή ανάλυση για το τί έσπρωξε την Ελίζα στην αυτοκτονία. Αλλά ο αναγνώστης που παρακολουθεί την ωμή και καρτερική ανατομία ενός συναισθήματος που ανήκει στα χειρότερα μειονεκτήματα της χαράς του έρωτα, τουλάχιστον δεν πρέπει να λησμονεί ότι η ανατομία της ζήλιας είναι ήδη η αυτοψία του έρωτα.

Ένας άνδρας, ο Ρινό ντε Μαρινύ, παγιδευμένος ανάμεσα σε μια όμορφη, αγνή γυναίκα και μια πόρνη. Η όμορφη γυναίκα είναι η γυναίκα του, η Ερμανγκάρντ. Η πόρνη είναι η Βελλίνι: μια σπανιόλα που δεν είναι καν όμορφη, αλλά του έχει δηλητηριάσει την καρδιά, το σώμα και το αίμα. Ο Μαρινύ, ορκίστηκε να διακόψει και απομακρύνθηκε μακριά από το Παρίσι μαζί με τη γυναίκα του. Όμως μια μέρα, καθώς περιφέρεται με το άλογό του κατά μήκος της παραλίας, ξανασυναντά τη Βελλίνι. Και η αγνή Ερμανγκάρντ, σε μια από τις διαβολικές σκηνές του έργου του Barbey, μέσα σε μια φοβερή χιονοθύελλα, θα...

Πρόκειται για την ιστορία ενός εικοσιτριάχρονου νεαρού που μόλις αποφυλακίζεται ερωτεύεται, παρά τη θέλησή του, την αρραβωνιαστικιά του αδερφού του. Ο Ηλίας και η Μανταλένα γλιστρούν στην αμαρτία πασχίζοντας μάταια ν' αντισταθούν. Ο γάμος τής Μανταλένας με τον αδερφό τού Ηλία θ' αναζωπυρώσει το πάθος τους. Ούτε το πέρασμα των χρόνων ούτε η απόφαση τού Ηλία ν' ακολουθήσει το δρόμο τού Θεού και να γίνει ιερωμένος θα τους εμποδίσουν να υποκύψουν στον πειρασμό. Ωστόσο, σ' αυτήν την ιστορία αιμομιξίας δεν υπάρχει τίποτε το ανήθικο... Η αφήγηση της πρώτης "παράδοσης" των δύο νέ...

Ο Hemingway εκδίδει το "Ο ήλιος ανατέλλει ξανά" το 1926. Ήδη απότο 1921 βρίσκεται στο Παρίσι μαζί με την πρώτη του γυναίκα και εργάζεται ως ανταποκριτής της καναδέζικης εφημερίδας "Τορόντο Σταρ". Το βιβλίο αυτό καθιερώνει τον Hemingway ως αξιόλογο συγγραφέα και μας εισάγει στο κλασσικό, απέριττο ύφος του. Μέσα από τις σελίδες του ζωντανεύουν στιγμές από τη ζωή μιας παρέας "αυτοεξόριστων" στο Παρίσι, καθώς και προσωπικά βιώματα πάνω στα έργα και τις μέρες της γενιάς του, της "χαμένης γενιάς", όπως χαρακτηρίστηκε. Οι ήρωες του έργου, οι οποίοι έχουν βγει από το σφαγείο του Α΄...

Αν και στην πλειονότητα των έργων του ο Joseph Conrad μπορεί να χαρακτηριστεί ως γρίφος, στο "Προσωπικό Ημερολόγιο" αποπειράται ν' αποκαλύψει τον άνθρωπο "πίσω από το πέπλο". Πρόκειται για μια εκ βαθέων εξομολόγηση του μεγάλου συγγραφέα, η οποία μοιάζει αυθόρμητη και φαινομενικά απροσχεδίαστη· ωστόσο, όπως διαπιστώνει κανείς στην πορεία, ο Joseph Condrad δεν έχει αφήσει τίποτα στην τύχη. Στο βιβλίο -που πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό English Review- περιλαμβάνονται τα δύο κομβικά σημεία της ζωής του, η θάλασσα και η συγγραφή, καθώς και διάφορα παρένθετα επεισ...

"Αν η κριτική ικανότητα, που αποτελεί μέσα στην τάξη των γνωστικών μας ικανοτήτων έναν ενδιάμεσο όρο ανάμεσα στη νόηση και το Λόγο, διαθέτει, θεωρούμενη καθαυτή, a priori αρχές· αν αυτές είναι συστηματικές ή απλώς ρυθμιστικές (και επομένως δεν υποδεικνύουν ένα δικό τους τομέα)· αν η ικανότητα αυτή προσφέρει a priori έναν κανόνα στο αίσθημα της ευαρέστησης και της δυσαρέστησης, ως ενδιάμεσο όρο ανάμεσα στη γνωστική ικανότητα και το επιθυμητικόν (όπως ακριβώς η νόηση επιτάσσει a priori νόμους στην πρώτη, και ο Λόγος στο δεύτερο): όλα τούτα είνα ερωτήματα με τα οποία θ' ασχολη...

Ήρθα για να πω μια λέξη μόνο κι αυτή τη λέξη θα την πω σήμερα. Αν όμως ο θάνατος μ' εμποδίσει, η λέξη αυτή θα ειπωθεί Αύριο. Γιατί το Αύριο δεν θ' αφήσει κανένα μυστικό στο βιβλίο της Αιωνιότητας Ήρθα για να ζήσω μέσα στη δόξα της αγάπης και στο φως της ομορφιάς, που είναι οι αντανακλάσεις του Θεού. Ζω πάνω σ' αυτή τη γη και κανένας δεν μπορεί να με διώξει απ' τις σφαίρες της ζωής. Γιατί μέσα από τη λέξη μου, που είναι γεμάτη ζωή, θα συνεχίσω να υπάρχω, ακόμη και μέσα στο θάνατο. Ήρθα σ' αυτό τον κόσμο με σκοπό να ζήσω για όλους και με όλους. Κι αυτό που εγώ σήμερα δημιουργ...

"Κι έπειτα, όταν θα είμαι αποκαμωμένος απ' τη γλυκιά ανάπαυση, αποκαμωμένος από την απόλαυση της ακινησίας και του ατέλειωτου ονείρου μου, αποκαμωμένος από την ήρεμη ευχαρίστηση της ικανοποίησης, θα βάζω να μου φέρνουν μπροστά στην πόρτα μου ένα πολύ γρήγορο άσπρο ή μαύρο άλογο. Και θα φεύγω στη ράχη του, ρουφώντας τον αέρα που μαστιγώνει και με μεθάει, τον αέρα που σφυρίζει στον άγριο καλπασμό. Και θα φτάσω σαν σαΐτα σ' αυτήν τη χρωματισμένη γη που μεθάει το βλέμμα και που η θωριά της είναι γευστική σαν το κρασί. Την ήρεμη ώρα του δειλινού θα καλπάζω ξέφρενα προς τον πλατύ...

Στα πενήντα του χρόνια, ο Τολστόι (1828-1910) είχε γράψει το "Πόλεμος και Ειρήνη" και την "Άννα Καρένινα", τα μυθιστορήματα που του εξασφάλισαν την αθανασία. Ήταν σύζυγος, πατέρας πολλών παιδιών και κάτοχος τεράστιας περουσίας. Ήταν "ένας ευτυχισμένος άνθρωπος" με θαυμάσια υγεία. Και όμως, η ζωή είχε χάσει κάθε νόημα... Η "Εξομολόγηση" είναι η συγκλονιστική αυτοβιογραφική μαρτυρία μιας κρίσης οικείας και αναγνωρίσιμης από πολλούς ανθρώπους. Στο κείμενο αυτό καταγράφεται η απόγνωση και η αποξένωση του Τολστόι από τον κόσμο, η απελπισμένη προσπάθειά του να βρει απαντήσεις σ...

Ο Σαρλ Αλαβουάν έχει διαπράξει ένα έγκλημα. Έχει σκοτώσει. Δεν το αρνείται. Ίσα ίσα, που κατά κάποιο τρόπο νιώθει ανακούφιση, αφού έχει περάσει πια "από την άλλη πλευρά" και μπορεί να σκέφτεται πιο καθαρά. Ο Σαρλ Αλαβουάν είναι επιστήμονας, οικογενειάρχης, και δεν πρέπει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή. Μια στρατιά από δικηγόρους, συναδέλφους του αλλά και άτομα του στενού του περιβάλλοντος αγωνίζεται ν' ανακαλύψει ελαφρυντικά, να κερδίσει για χάρη του την επιείκεια του δικαστηρίου ενάντια στην κοινή γνώμη που κατακεραυνώνει τον "στυγερό εγκληματία". Λένε πως η πρ...

"Έζησα ανάμεσα σε ζωγράφους", έγραψε ο Γκαίτε, "και έμαθα, όπως αυτοί, να βλέπω τα αντικείμενα με μάτι καλλιτέχνη... Το μάτι ήταν το κατ' εξοχήν όργανο με το οποίο αντιλαμβανόμουν τον κόσμο". Ο Γκαίτε ίδρυσε δύο βραχύβια περιοδικά τέχνης και επί έξι χρόνια διοργάνωνε ετήσιους ζωγραφικούς διαγωνισμούς στην Βαϊμάρη. Ζωγράφιζε και ο ίδιος και τα γραπτά του δείχνουν πως ήταν μεγάλος τεχνοκρίτης. Τα κείμενα του παρόντος τόμου χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: Δοκίμια γενικής αισθητικής, μελέτες για την τέχνη της κλασικής αρχαιότητας και παρατηρήσεις για τη Μεσαιωνική και Αναγεννη...

Σε μια μικρή αποικιακή πόλη κι ένα φανταστικό νησί στη νοτιοανατολική Ασία με τ' όνομα Μάλατα, ο Τζόσεφ Κόνραντ στήνει το σκηνικό τούτης της τόσο ασυνήθιστης νουβέλας. Τα κεντρικά πρόσωπα αποτελούν ο Τζέφρι Ρενουάρ και η Φελίσια Μούρσομ, δύο χαρακτήρες ολότελα διαφορετικοί και αταίριαστοι. Εκείνος είναι άνθρωπος της δράσης, λάτρης της περιπέτειας, ένα περήφανο και μοναχικό αγρίμι που επέλεξε να ζήσει αποτραβηγμένο στη μεταξοφυτεία του νησιού, κι εκείνη μια γυναίκα της υψηλής λονδρέζικης κοινωνίας, ένα πλάσμα αινιγματικό και απρόσιτο, η θηλυκή ενσάρκωση του Πεπρωμένου, που α...

"Το υπέροχο ταράσσει, το ωραίο γοητεύει". "Το υπέροχο απαιτεί την απλότητα, το ωραίο ανέχεται τον καλλωπισμό". "Δεν υπάρχει στο ωραίο τίποτε πιο ενοχλητικό από μια κοπιώδη τέχνη, ούτε τίποτα πιο εκνευριστικό από την επίπονη αναζήτηση της γοητείας". "Η ευφυία είναι υπέροχη, το ευφυολόγημα είναι ωραίο. Η τόλμη είναι μεγάλη και υπέροχη· η πανουργία είναι ελάσσων αλλά ωραία". "Η φιλία έχει κατεξοχήν το χαρακτήρα του υπέροχου, ο έρωτας αυτόν του ωραίου".[...]

Η Ατλαντίδα εξακολουθεί να σαγηνεύει αλλά και να περιπλέκει ειδικούς και μη. Τα τελευταία 100 χρόνια έχει δημιουργηθεί μια τεράστια βιβλιογραφία γύρω από την υπόθεση της χαμένης αυτής ηπείρου, που προσπαθεί μέσα από τους θρύλους και τις θεωρίες να προσεγγίσει το θέμα. Το μυστήριο της πανίσχυρης αυτοκρατορίας που βυθίστηκε υπήρξε για τον άνθρωπο κάτι σαν ένας μαγικός δεσμός: φαίνεται ότι πάντοτε πίστευε στην ύπαρξή της, ενώ ταυτόχρονα ανέκαθεν αμφέβαλλε γι' αυτήν. Ίσως γιατί η Ατλαντίδα έχει να κάνει με κάποια χαμένη γνώση, με κάποια αρχετυπική κατάσταση ζωής που ο ίδιος κατ...