Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Λυσσάνε όλοι πλην ελαχίστων. Οι γνωστοί "ανώνυμοι εταίροι": "θέλουμε αλλά οι καιροί δύσκολοι, ύφεση...", οι παρατρεχάμενοι: "προσπαθούμε μα δε φτάνουν, τόσα έξοδα, η άμυνα, πού να...", οι πολλά ορεξάτοι φερέλπιδες: "δε θα μας κάνεις κι όλους το ίδιο!" Το "Φ" παντού. Παντού! Αρχίζω να μπερδεύομαι. Λες να μην ξέρω τι ζητάω; Ν' αρχίσω απ' το "Άλφα;" "Τουλάχιστον φαΐ και φάρμακα για όλους ρε παιδιά!" Κάποιος μου σφυρίζει, "και με τα μεταλλαγμένα, τι θα γίνει;" Ερώτηση δίκοπη. Επιστήμονας, οικολόγος ή παράγοντας; Αυτά στην άκρη. Ξέρουμε καλά ότι φτάνουν και περισσεύουν, αν μοι...

Μια μικρή οργάνωση Αετόπουλων στη συνοικία Άτλας Θυμαρακίων συμμετέχει στην ΕΑΜική Αντίσταση. Ο Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής με μεγάλη ευαισθησία αφηγείται τη δράση μιας ομάδας παιδιών που, όπως χαρακτηριστικά γράφει, μέχρι και αυτά πολεμάνε τους Γερμανούς κατακτητές και τους προδότες συνεργάτες τους. Ο Φωτάκης, η Ρηνούλα, ο Μιχάλης, ο Βάγγος, ο Μπάμπης και άλλα παιδιά αγωνίζονται οργανωμένα και παλεύουν ενάντια στους κατακτητές με κίνδυνο της ζωής τους πολλές φορές. Μέσα από τη δράση τους διδάσκονται τις αξίες της αλληλεγγύης, της αγωνιστικότητας, της πειθαρχίας. Ωριμάζο...

Το Παιδαγωγικό ποίηµα αναδεικνύει τη γιγάντια προσπάθεια που κατέβαλαν οι µπολσεβίκοι προκειµένου να δηµιουργήσουν και να διαπαιδαγωγήσουν το σοβιετικό άνθρωπο, τον άνθρωπο που κλήθηκε να θεµελιώσει και να αναπτύξει το πρώτο κοινωνικό σύστηµα στην ανθρώπινη ιστορία στο οποίο καταργήθηκε η εκµετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Έχει µεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και κατέκτησε τη διεθνή αναγνώριση. Εκτιµώντας την αξία του έργου αυτού, ο Λουί Αραγκόν έγραφε: "Το βιβλίο αυτό δεν έχει προηγούµενο. Είναι ένας νέος τύπος βιβλίου. Τίποτα δεν µπορεί να σκιάσει την ακτινοβολία του ή να...

Το Παιδαγωγικό ποίηµα αναδεικνύει τη γιγάντια προσπάθεια που κατέβαλαν οι µπολσεβίκοι προκειµένου να δηµιουργήσουν και να διαπαιδαγωγήσουν το σοβιετικό άνθρωπο, τον άνθρωπο που κλήθηκε να θεµελιώσει και να αναπτύξει το πρώτο κοινωνικό σύστηµα στην ανθρώπινη ιστορία στο οποίο καταργήθηκε η εκµετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Έχει µεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και κατέκτησε τη διεθνή αναγνώριση. Εκτιµώντας την αξία του έργου αυτού, ο Λουί Αραγκόν έγραφε: "Το βιβλίο αυτό δεν έχει προηγούµενο. Είναι ένας νέος τύπος βιβλίου. Τίποτα δεν µπορεί να σκιάσει την ακτινοβολία του ή να...

Η επιδίωξη του πλουτισμού είναι θεμιτή, όταν δε γνωρίζει όρια και ηθικές αναστολές; Να ένα πανάρχαιο ερώτημα, από κείνα στα οποία η ανθρωπότητα δεν έχει δώσει την απάντηση. Στην εποχή μας, η φύση του κοινωνικού συστήματος που κυριαρχεί επιβάλλει τον πλουτισμό, καθώς θεωρεί θετικό ό,τι φέρνει χρήματα, κοινωνική "καταξίωση", "επιτυχία", αδιαφορώντας για την καταστροφή ακριβώς της ανθρώπινης βάσης της "επιτυχίας", της "πελατείας" του "επιτυχημένου". Η κρατούσα κοινωνική ιδεολογία υποβαθμίζει τον απλό εργαζόμενο στη θέση του νεροκουβαλητή του "επιτυχημένου", και, μάλιστα, τον ε...

Ζεις ακόμα, θα της πω, γιατί ο λαός μας έχει αισιοδοξία στην καρδιά του... Έμπα μέσα στη ζωή του και γέψου το μεγαλείο του, αν θες να χαρείς τη ζωή! Καμάρωσέ τονε πώς αντρειεύεται! Φυλακισμένος, λευτερώνεται, σκλαβωμένος, ξεσηκώνεται, άοπλος, οπλίζεται! Αυτό το καματερό, που σκύβει και δουλεύει και δουλεύει και πεινάει και προσκυνάει - να! Έρχεται η στιγμή, που τα βροντάει όλα χάμω και ρίχνει στον ξέσκεπο χώρο του θανάσιμου αγώνα, το τομάρι του γυμνό, μπροστά σε λόγχες και σε φλόγες και σε σφαίρες... Να σκέφτεσαι μόνο, πως βγαίνεις από ένα τέτοιο λαό, θα χαρείς τη ζωή και μ...

Σε μια κωμόπολη του Παλμ Σπρινγκς, η αλκοολική χήρα Φέι Άντερσον δίνει καταφύγιο σ' έναν δραπέτη, τον πρώην πυγμάχο Κέβιν "Κιντ" Κόλλινς, με αντάλλαγμα να τη βοηθήσει να επισκευάσει το κτήμα της. Ο Κόλλινς, που έχει αποδράσει από ψυχιατρική κλινική, πείθεται από τον διεφθαρμένο πρ. μπάτσο "θείο Μπαντ" να τον βοηθήσει στην απαγωγή του παιδιού ενός πλούσιου. Ταυτόχρονα, γνωρίζεται με τον Ντοκ Γκόλντμαν που καταλαβαίνει ότι ο Κόλλινς χρειάζεται ψυχιατρική υποστήριξη, έλκεται απ' αυτόν και εισδύει, ως τρίτος, στην ερωτική σχέση του με τη Φέι. Μυθιστόρημα του 1955 που μεταφ...

Έναν Αύγουστο στο νησί τα μελτέμια τελειωμό δεν είχαν. Και κείνος πάντα στο παραθύρι. Πλανιόταν. Ανάκατες οι μνήμες του παίζανε με τους γλάρους πάνω από μια θάλασσα που ατέρμονα μεταμορφωνόταν. Ξεφύλλιζε το θυμητικό του. Διαπόρια, αγώνες και οράματα. Και ελπίδες, ακυρωμένες. Αλλά και πειρασμοί-Σειρήνες. Έρωτες, πόλεμος, θάνατος και λιμάνια. Σφραγίσματα της μοίρας και αραξοβόλια της ζωής. Γεμάτο ημερολόγιο. Κι αλίμονο αν το είχε αδειανό. Τι θα φυλλομετρούσε;