Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είναι γνωστή διεθνώς η συμβολή της Ελλάδος εις τον αγώνα υπέρ της ελευθερίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον. Η Ελλάς, αψηφούσα τους θανάτους των παιδιών της και την καταστροφή που αντιμετώπιζε ανθισταμένη κατά της φασιστικής Ιταλίας και μετέπειτα της χιτλερικής Γερμανίας, θυσιάστηκε κυριολεκτικώς υπέρ της ελευθερίας, αλλά και για την τιμή της και το ένδοξον ιστορικόν παρελθόν της. Η χώρα μας, πρώτη αυτή, διέλυσε τον Άξονα Γερμανίας-Ιταλίας, διά της καταδείξεως ως αχρήστου του στρατιωτικού σκέλους αυτού, δηλαδή της φασιστικής Ιταλίας. Έκτοτε, η Ιταλία δεν απετέλει σοβαρόν στ...

"Η ευτυχία και η δυστυχία είναι δυο έννοιες διφορούμενες, αμφιλεγόμενες, δυο συναισθήματα διαμετρικά αντίθετα που προσδιορίζονται κι αξιολογούνται κυρίως από την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία κάθε ανθρώπου. Η πνευματική καλλιέργεια, η σωματική υγεία, η κοινωνική καταξίωση, οι ερωτικές επιτυχίες, είναι ορισμένες από τις καταστάσεις που συνιστούν το μέτρο και τον βαθμό της ευτυχίας από τον έναν άνθρωπο στον άλλο. Η ευτυχία συνήθως διαρκεί σε χρόνο μόνο λίγο ή γιατί συνηθίζεται και χάνει την αρχική της ομορφιά ή επειδή ο άνθρωπος αναζητά διαρκώς την αλλαγή και το καινού...

Σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία που κυλά μέσα στην έγχρωμη εποχή μας, μοιάζει η άγνωστη και τραγική ιστορία ενός λαού που, ενώ μιλά μια διάλεκτο τουρκική, εν τούτοις γονατίζει με δέος μπροστά στο Χριστό, την Παναγία και τα ιερά εικονίσματα. Μέσα στη φτώχια και τα ερείπια που άφησε η βαριά σοβιετική περίοδος, μέσα στα χαλάσματα και τις ανερμήνευτες μνήμες μιας αόριστης ένδοξης καταγωγής, μέσα στην αδιάκοπη και πολυδάπανη τουρκική προπαγάνδα, ανάμεσα στη μοναξιά και την άγνοια, την αδάμαστη ορθόδοξη πίστη και την αυτόνομη πολιτική ελευθερία, ένας μικρός λαός κάνει τα πρώτα δειλά...

Τα πανάρχαια χνάρια της φίλης του Ηρακλή Κέρθης και του γιου της Κάρθαγου, που ίδρυσαν την περίφημη ελληνική αποικία Καρθαγένη (Καρχηδόνα) στη σημερινή Τυνησία, δεν ήταν τα μόνα ελληνικά βήματα στα νότια ακρογιάλια της Μεσογείου. Ήταν η αρχή μιας ακόμη Μεγάλης Ελλάδος, της Μεγάλης Ελλάδος της Αφρικής, που το διάβα της σημάδεψε το ταξίδι του Ηρακλή, το πέρασμα των Αργοναυτών, ο ερχομός του Οδυσσέα, αλλά και ο γενναίος Βελισάριος, που θα φέρει τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό. Τόσο παλιά είναι η παρουσία των Ελλήνων στη Βόρειο Αφρική ονόμασαν Βερβέρους τους ντόπιους λαού...

Θα περίμενε κανείς την ιδιαίτερη αυτή εργασία, της αποδόσεως στα νεοελληνικά στίχων-γνωμών του σπουδαίου, μα δυστυχώς αγνώστου, Μενάνδρου, να την είχε φέρει σε πέρας ένας φιλόλογος. Εξεπλάγην όταν η καλή μου φίλη Ζωή Φυτούση με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε πως έχει ολοκληρώσει αυτήν την εργασία! Και ακόμη περισσότερο, όταν μου εζήτησε να την προλογίσω και να την επιμεληθώ! Δέχθηκα με χαρά, γιατί γνωρίζω την φιλοπονία της, την υπερευαισθησία της σε ό,τι αφορά κείμενα -και δη αρχαία ελληνικά- και πάνω απ' όλα γιατί με ενδιέφερε να δω την άποψη ενός θεατρανθρώπου επί αυτών...

Κάθε φορά που κάποια απ' αυτές ανέφερε κάποιο καινούργιο γνωμικό, εγώ αμέσως το σημείωνα. Το αντιλήφθηκαν οι γριές θείες, ότι τις καταγράφω, και μια φορά η θεία Αγλαΐα, που καταγόταν από την Ριζούντα, όταν με είδε να καταγράφω κάτι που μόλις είχε εκστομίσει, γύρισε και είπε: "Μώσε και τον παιδά σ', να κλάνωμεν πιλέ κι επορούμε, ατός θα κάθεται γράφτια το σα τεφτέρια τ'". Αυτά τα τεφτέρια άνοιξα, όταν αποφάσισα να δημοσιοποιήσω τα γνωμικά και τους ιδιωματισμούς του ποντιακού μας λαού, να τα ανασύρω από τον κίνδυνο της λήθης και να τα παραδώσω στις γενιές που θα μας ακολου...

[...] Επειδή αυτό είναι αδύνατο, να είμαστε όλοι πρώτοι, θα μου επιτρέψετε να διατυπώσω ελεύθερα την γνώμη μου, ότι όλοι οι λαοί, ανάλογα με τις ιστορικές ευκαιρίες που τους είχαν παρουσιασθεί, έχουν κάποιο ιδιαίτερο προτέρημα και κάποια ιδιαίτερη προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό. Ακόμη και εκείνοι οι λαοί τους οποίους εμείς ίσως δεν υπολογίζουμε. Και κάθε λαός έχει το δικαίωμα να υπερηφανεύεται, γι' αυτό το οποιοδήποτε ιδιαίτερο έχει προσφέρει στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Εάν δεχτούμε ότι, κατά συνέπεια, το δικαίωμα αυτό ισχύει και για τον τουρκικό λαό, τότε θα...

Η μητρική γλώσσα δεν είναι απλά ένα σύνεργο επικοινωνίας, όχημα μεταφοράς πληροφοριών και γνώσεων, συναισθημάτων και σκέψεων. Πρόκειται για κάτι πολύ πιο σημαντικό: είναι ουσιαστική συνιστώσα της ταυτότητας του ανθρώπου και παράμετρος βασική της προσωπικότητάς του και του πολιτισμού του. Η μητρική γλώσσα είναι κοινωνικός θεσμός που εκφράζει συγκεκριμένη φιλοσοφία ζωής, αποτελεί ένα ιδιαίτερο ύφος και ήθος ζωής. Με τη γραμματική της γλώσσας, τη μορφολογία, τη σύνταξη, το λεξιλόγιο, την παραγωγή και τις σημασίες των λέξεων, τις κυριολεκτικές, τις μεταφορικές και την όλη δομή...

[...] Η γραμματική μας εξετάζει τις ανεξερεύνητες πλευρές της μορφολογίας, επιμένει εις την σύνταξιν, η οποία αγνοείται συνολικώς εν Ελλάδι. Το παρόν έργο καλεί εις αυτοδιδαχήν τους διδασκάλους της ελληνικής γλώσσης όλων των επιπέδων της εκπαιδεύσεως, με στόχον την κατάκτησιν του "φοβερού" συντακτικού, την άνοδον της ελληνικής γλωσσικής επιστήμης. [...] Η παρούσα γραμματική επαναφέρει εν ισχύι τις τρεις κλίσειες των ονομάτων, την υποτακτική έγκλισι, εν ολίγοις, καταργεί τους αυθαιρέτους "κανόνες" της δημοτικιστικής γραμματικής και θέτει εις λειτουργίαν τους ητιολογημένους...

Μια φωτογραφική ξενάγηση στους τόπους που εξελίχθηκαν οι μεγαλύτερες μάχες και τα σημαντικότερα γεγονότα της τραγικής αναμέτρησης 1946 - 1949.

Αυτή η γυναίκα ήταν κάτι άλλο, επιμένω, ήταν κάτι απροσδιόριστο και απρόβλεπτο, ήταν κάτι σαν κρυφή αστραψιά. Η ψυχή της άνοιξε τη χαραμάδα, είδε τα δαφνόφυλλα και αναρρίγησε, άρπαξε η δύστυχη τα εράσμια πέταλα της ροδούλας πικροδάφνης, τα απόσταξε και ποτίστηκε, είπε όχι στις μύγες που τσιμπολογούσαν το ξεφτισμένο μετάξι του κορμιού της, ανορθώθηκε και ανακάλυψε τα φωτεινά θέλω της. Γύρισε μια σελίδα η ζωή της, όλες οι παλιές σελίδες ήταν σαρακοφαγωμένες, η καινούρια βαθμολόγησε με άριστα την τολμηρή της απόφαση και κάλεσε τον Χάροντα τον Ψυχοπομπό, παρέα με τον Ερμή και...

Οι άνθρωποι μιας κοινότητας επιλέγουν το χώρο που θα κατοικήσουν με βάση τη μορφολογία του εδάφους, το κλίμα, τους φυσικούς πόρους, το νερό, δηλαδή τον φυσικό περίγυρο που ορίζει και περιορίζει την ανθρώπινη δραστηριότητα. Στη δυτική Μακεδονία, στην περιοχή της επαρχίας Βοΐου, ο ποταμός Αλιάκμονας αποτέλεσε από την αρχαιότητα πρόσφορο φυσικό χώρο για την ανάπτυξη ενός σημαντικού οικιστικού πλέγματος. Οι παραπόταμοι του Αλιάκμονα, που συγκεντρώνουν νερά από δεκάδες μικρά ποτάμια και ρεματιές, ήταν μέρος της καθημερινότητας των κατοίκων. Οι πηγές εξασφάλιζαν πόσιμο νερό, ενώ...

Ο άνθρωπος στα τέλη του Μεσαίωνα είχε τέτοιο πάθος για τη ζωή, που σήμερα εμείς οι μακροβιότεροι δεν μπορούμε να το συναισθανθούμε. Την εποχή, όμως, εκείνη οι άνθρωποι είχαν συνειδητοποιήσει ότι ήταν "νεκροί υπό αναστολή". Γι αυτό και ο χώρος του θανάτου στάθηκε το σημείο, όπου ο άνθρωπος απόχτησε καλύτερη συνείδηση του εαυτού του. Έχοντας ως άμεση αφορμή το "μαύρο θάνατο" του 1348, έγραψε κι ο Βοκάκιος το Δεκαήμερό-του. Ο Δάντης, άνθρωπος του όψιμου Μεσαίωνα, θα συνθέσει κι αυτός το έργο-του ως μεταφυσικό. Ο Ποιητής, ρίζα της ανθρωπότητας, κατά τον Π. Κανελλόπουλο, θ...

Ο στέφανος, σύμβολο ολοκλήρωσης, του κύκλου της ζωής, που στις αρχαίες δοξασίες παραλληλίζεται με τον κύκλο της βλάστησης, σύμβολο ιερών αγώνων, όπου στεφανώνεται όχι μόνο η ρώμη, η δύναμη και η γενναιότης, αλλά στέφεται και η αρετή, συνδέθηκε με τη λατρεία, και από τη λατρεία πέρασε στην καθημερινή ζωή, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον εθιμικό πλαίσιο.