Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] H Mπράουνινγκ έγινε γνωστή κυρίως για τα "Σονέτα απ' τα πορτογαλικά" (1850) ερωτικά ποιήματα απ' τα ωραιότερα που έχουν γραφτεί στην Αγγλική γλώσσα και είναι αφιερωμένα στο σύζυγό της. [...] Στην παρούσα έκδοση δεν τηρήθηκε η ομοιοκαταληξία του αγγλικού πρωτοτύπου. Προτιμήθηκε ο ελεύθερος στίχος για την πιστή και ουσιαστική απόδοση προκειμένου να αναδειχθεί το νόημα, η ευαισθησία και το ύφος της ποιήτριας. (Ζωή Νικολοπούλου)

Ήμουν παιδί ακόμα, με πιάνεις, και ήμουν εκεί... καθόμουν στον ίδιο χώρο με τον Σινκλέρ Λιούις... του πήγαν ένα μπουκάλι κρασί και εκέινος και οι γυναίκες που ήταν μαζί του σερβιρίστηκαν. Ήταν εκεί, μπροστά μου, ο Μπιγκ Ρεντ. Μου φιανόταν απίστευτο. Δεν ήθελα να φανώ ενοχλητικός. Προσπάθησα να κοιτάζω αλλά δεν γινόταν. Ήμουν ολομόναχος εκεί. Είχα μαζί μου ένα σημειωματάριο και φαινόταν ότι έγραφα ένα πραγματικό σενάριο με όλα αυτά. Το απεχθανόμουν όμως. Είχε κάμποσες λευκές σελίδες. Έκοψα μία και κατευθύνθηκα προς τον Σινκλέρ Λιούις... " Ο Σινκλέρ Λιούις αντέδρασε λες και δ...

Μια μέρα, μπήκε στην κάμαρά της, ενώ μια από τις νέες και ωραίες καμαριέρες της καθόταν και διόρθωνε τα πλούσια και βαριά μαλλιά της. Σταμάτησε δειλιασμένος στο κατώφλι, μα η Κόμισσα τον κάλεσε να ‘μπει και τόνε δέχτηκε με τόση αφέλεια, σαν να ‘ταν καμιά από τις φιλενάδες της. Καθώς γελούσε και, με το γέλιο της, το κεφάλι της έγερνε πίσω, τα μαλλιά της μπλέχτηκαν στο χτένι το χρυσό, που κρατούσε στο χέρι της η κόρη, και τραβήχτηκαν με δύναμη. [...]

Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να εμποδίσει τον άνθρωπο να αισθάνεται γεννημένος για την ελευθερία. Ποτέ, ό,τι κι αν γίνει, δεν μπορεί να δεχτεί τη δουλεία" γιατί σκέφτεται. Δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται μια ελευθερία χωρίς όρια, είτε ως παρελθούσα ευτυχία που του τη στέρησε μια τιμωρία, είτε ως μέλλουσα ευτυχία που του την χρωστά ένα είδος συμφωνίας με κάποια μυστηριώδη Πρόνοια. Ο κομμουνισμός που φαντάστηκε ο Μαρξ είναι η πιο πρόσφατη μορφή αυτού του ονείρου. Το όνειρο αυτό παρέμεινε ανέκαθεν μάταιο, όπως όλα τα όνειρα, ή, αν ποτέ λειτούργησε σαν παρηγοριά, ήταν πάντα σαν ό...

[...] Τον είπαν "εκκεντρικό", "περιθωριακό", "καταραμένο", μέχρι και "τρελό". Σε γενικές γραμμές, η λογοτεχνική κριτική τον παρέκαμψε για δεκαετίες. Από μία άποψη δικαίως, αφού "η ποίηση δεν έχει να καθόλου κάνει με τη λογοτεχνία". Ακόμη και σήμερα παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό. Πάλι δικαίως, αν σκεφτεί κανείς ότι "ξέχασαν πως η Ποίηση δεν αποζημιώνει [...] και πως οι αναγνώστες δεν είναι σε καμία περίπτωση απαραίτητοι [...] Η δε λέξη "βραβείο" και το όνομα ενός ποιητή είναι όροι αντιθετικοί". Θα επρόκειτο, λοιπόν, απλά για μία απ' τις τόσες περιπτώσεις μη κατανόησης εν...

Δραματική φαντασία του Όσκαρ Ουάιλντ που ο ίδιος έγραψε στα Γαλλικά και μετέφρασε στα αγγλικά ο εραστής του, Άλφρεντ Ντάγκλας. Το έργο απαγορεύτηκε στην Αγγλία και παίχτηκε στο Παρίσι το 1893 από τη Σάρα Μπερνάρ. Στην Αγγλία η λογοκρισία επέτρεψε την παράσταση του έργου μετά το θάνατο του συγγραφέα. Πραγματεύεται τη γνωστή από την Αγία Γραφή ιστορία της ακόλαστης Σαλώμης, που έπεισε τον Ηρώδη να αποκεφαλίσει τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Η "Σαλαμπώ" είναι το μεγάλο αντιπροσωπευτικό έργο της νέας περιόδου στην εξέλιξη του ιστορικού μυθιστορήματος. Συνδυάζει όλα τα υψηλά καλλιτεχνικά προτερήματα του ύφους του Φλωμπέρ. Από την πλευρά του ύφους, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των καλλιτεχνικών στόχων του Φλωμπέρ. Γι' αυτό ακριβώς δείχνει τόσο καθαρά τις άλυτες αντιφάσεις, την αμετακίνητη εσωτερική "προβληματική" του νέου ιστορικού μυθιστορήματος, πολύ περισσότερο απ' όσο τα γραφτά των μέτριων και δίχως ταλέντο συγγραφέων της ίδιας εποχής. Η "Σαλαμπώ" είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Γκυστάβ Φλωμπέρ κ...

Δεν είναι, λοιπόν, το έγκλημα που τιμωρείται· είναι η ύπαρξη και η απειλούσα παρουσία των Sacco και Vanzetti ως ξένων και μαρκαρισμένων από τη διαφορετικότητά τους που προκαλεί την τιμωρία. Διότι, η παρουσία τους "θέτει υπό αμφισβήτηση την υπάρχουσα γενικότητα με την οποία δεν εναρμονίζονται όσο πρέπει", για να χρησιμοποιήσω, σε άλλο συμφραζόμενο, μια διατύπωση των Max Horkheimer και Theodor Adorno. Η λογική της εξόντωσης των Sacco και Vanzetti είναι η άκαμπτη λογική ενός κοινωνικού μηχανισμού ο οποίος αδυνατεί να καθυποτάξει τη διαφορετικότητα και νιώθει να απειλείται θανά...

Η "Σαγήνη" βραβευμένη το 2005 με το Βραβείο Ποίησης T.S. Eliot, αποτελεί ένα μακροσκελές ερωτικό άσμα, χωρισμένο σε 52 ποιήματα και μία συγκινητική πράξη προσωπικής κατάθεσης. Με ευθύτητα και αμεσότητα, χωρίς να θυσιάζει τη λεπτότητα της έκφρασης, η Duffy καθιστά σαφή την πεποίθησή της ότι η ποίηση θα έπρεπε να μιλάει εξ' ονόματος όλων μας.

Τη μέρα την αυριανή, φωνή καμιά δε σου την τάζει. / Γι' αυτό φεγγάρι μου θνητό με την ψυχή σου γλέντα, / αδειάζοντας στη φωτοφεγγαριά. Μπορεί ένα μεσονύχτι / να ψάχνει το φεγγάρι να μας βρει και να 'μαστε φευγάτοι.

Το αριστούργημα αυτό του Ίψεν περιέχει όλα τα θέματα που επεξεργάστηκε ο νορβηγός δραματουργός: το ιδεολογικό, το ψυχολογικό, το κοινωνιολογικό, το πολιτικό και το πολιτιστικό. Κεντρικό μοτίβο του έργου είναι το αίτημα κάθε ηθικού ανθρώπου να παραμείνει ο εαυτός του και να μην παραβεί τις αρχές του. Ο Ρόσμερ και η Ρεβέκκα, διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης άτομα, κουβαλώντας βαθιά ριζωμένες ενοχές, συγκρούονται με αποτέλεσμα να ηττηθούν και οι δύο και να οδηγηθούν στο θάνατο, δηλαδή στην ήττα των δύο κόσμων: του κόσμου της παλιάς ηθικής και του κόσμου της απελευθερωμένης σ...

Το πιο γνωστό έργο του κορυφαίου τεχνίτη της αστικής φάρσας, που μαζί με τον Λαμπίς άνοιξαν νέους δρόμους στη Γαλλική κωμωδία. Μια σειρά από παρεξηγήσεις οδηγεί σε ερωτικές ζήλιες, καυγάδες και ανατροπές, που διαδέχονται η μια την άλλη με φρενιτιώδη ρυθμό. Η εσκεμμένα απλοϊκή ματιά του συγγραφέα καταλήγει να γίνεται κριτής των πιο ουσιαστικών προβλημάτων της αστικής κοινωνίας και οι δήθεν αφελείς διάλογοι ομολογούν ή αποκαλύπτουν αλήθειες που δεν θα ήταν δυνατόν να λεχθούν με τους κώδικες του δράματος.

Είναι πανάρχαια συνήθεια να καίμε τα ξερόχορτα για να ξαναγεννηθεί η φύση το Φθινόπωρο. Ορισμένοι πάλι, περιμένουν να πεθάνει ο πατέρας τους για να πάρουν αποφάσεις. Μα, η κατάκτηση της ελευθερίας απαιτεί ένα τίμημα. Η θυσία της ζωής μας μπορεί να είναι το τίμημα για μια τέτοια ανώτερη ιδέα. Άλλες φορές, ο φόνος αυτού που μας εμποδίζει να γίνουμε ελεύθεροι. Τις περισσότερες όμως, πρέπει να πεθάνει το παλιό. Και το παλιό καταρρέει με δύο τρόπους: με την βία του δυνατού νέου ή από μόνο του γιατί, το παλιό είναι ήδη ετοιμόρροπο. Πρώτος πεθαίνει ο Θεός. Άραγε ποιος πεθαίνει τελ...