Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Όσκαρ Ουάιλντ, αυτή η "καταραμένη ιδιοφυΐα" της βικτοριανής Αγγλίας, έγραψε στα νεανικά του χρόνια τη "Δούκισσα της Πάδουας" μιμούμενος στο ύφος και στη γλώσσα τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Το δράμα χωρίζεται σε πέντε Πράξεις, όπως τα σαιξπηρικά, και διακρίνεται για το συμβολικό και ρομαντικό χαρακτήρα του. Είναι το πρώτο άρτιο θεατρικό έργο του κορυφαίου ιρλανδού συγγραφέα, ένας ύμνος στον ανεκπλήρωτο έρωτα.

Η σκέψη που παραμένει στο επίπεδο της σκέψης, το έργο τέχνης που βρίσκεται στο στάδιο της αρχικής σύλληψης ή το ποίημα που δεν είναι παρά όνειρο δεν απαιτούν ακόμη προσπάθεια. Αυτό που απαιτεί προσπάθεια είναι η υλική πραγμάτωση του ποιήματος σε λέξεις, της καλλιτεχνικής σύλληψης σε άγαλμα ή πίνακα. Η προσπάθεια είναι μεν επώδυνη, αλλά είναι και πολύτιμη, πιο πολύτιμη ακόμα και από το έργο που τελικά δημιουργεί, διότι χάρη σε αυτήν αντλήσαμε από τον εαυτό μας περισσότερα απ' όσα υπήρχαν αρχικά, υψωθήκαμε πάνω από τον εαυτό μας. (Henri Bergson) Μια "επάνοδος στον Μπερ...

Έργο γραμμένο το 1753, από τα πολλά σχεδόν ίδια που έγραψε ο Γκολντόνι εκείνη την εποχή. Η επιρροή της Κομμέντια ντελ Άρτε στα έργα της περιόδου αυτής είναι φανερή, αφού χρησιμοποιεί ως και τα ονόματά της (Παντελόνε, Μπριγκέλλα κ.τ.λ.). Όμως, ήδη παρατηρούμε μια προσπάθεια του συγγραφέα να διαφοροποιηθεί από τις αυτοσχέδιες κωμωδίες της Αναγέννησης. Με το έργο αυτό αντιδρά στην προκαθορισμένη φόρμα της κωμωδίας χωρίς κωμική επινοητικότητα, και εισάγει μια νεοπαγή τακτική, τη «λογική και την ηθικολογία της καθημερινότητας». Υπηρέτριες και υπηρέτες μιλάνε αποφεύγοντας τους πρ...

Ένα σπονδυλωτό μεγάλο αφήγημα που περιέχει ενσωματομένο και το "Ο άνθρωπος κι ο κήπος του" και εκφράζει την ατμόσφαιρα του τέλους των καιρών που ζούμε τώρα, και τον τρόπο που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα γύρω συμβαίνοντα ψυχολογικά για να επιζήσουμε. Είναι συγχρόνος και μια κατάθεση ζωής ως να είναι γραμμένα όλα σαν ένα λυτρωτικό ημερολόγιο παλαιό και νέο!

Η Ευλογημένη Δεσποινίδα έσκυψε έξω/ Απ' το χρυσό κάγκελο του Παραδείσου./ Τα μάτια της ήταν πιο βαθιά από το βυθό/ Των νερών που ηρέμησαν το δειλινό./ Τρία κρίνα είχε στο χέρι της/ Και τα άστρα στα μαλλιά της ήταν εφτά. [...] (από τη σελ. 11 του βιβλίου). Στην παρούσα έκδοση συµπεριλαµβάνονται οκτώ ολοσέλιδα έργα του ζωγράφου Ροσέτι που αντιστοιχούν σε ανάλογα ποιήµατα. Επίσης, παραθέτονται αντιπροσωπευτικά έργα από το σύνολο του έργου του.

Ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898-1936) είναι ο ποιητής και δραματουργός που το θεατρικό όραμα του δημιούργησε ένα δεύτερο χρυσό αιώνα ισπανικού θεάτρου. Η "Θαυμαστή Μπαλωματού" (έργο γραμμένο το 1930) είναι μια λαϊκή κωμωδία που συγγενεύει πολύ με την Κομμέντια ντελ' Άρτε και το κουκλοθέατρο. Η νεαρή μπαλωματού, κακότροπη στην αρχή του γάμου της, αναγκάζει τον κατά πολύ μεγαλύτερο της μπαλωματή να φύγει από το σπίτι τους, αλλά στη συνέχεια καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι για μια φτωχιά κοπέλα να επιβιώσει μόνη της και νοσταλγεί το λίγο χρόνο που έζησε με τον ταπεινό άντρα της...

Πασκάλ: "Όλοι οι άνθρωποι είναι τόσο αναπόφευκτα τρελοί που, όποιος δεν είναι τρελός, είναι διπλά τρελός". Κι ακόμη ένα κείμενο του Ντοστογιέφσκι αυτήν τη φορά, από το "Ημερολόγιο του Συγγραφέα": "Ο καλύτερος τρόπος για να σιγουρευτείς ότι εσύ είσαι ο γνωστικός, δεν είναι το να κλείσεις μέσα το γείτονά σου". Πρέπει να γραφτεί η ιστορία αυτής της "διπλής τρέλας" -αυτής της τρέλας που κάνει τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν, για να επικοινωνούν και ν' αναγνωρίζονται, την ανοικτίρμονη γλώσσα της μη-τρέλας, με το δικαίωμα που τους δίνει η κυρίαρχη λογική να κλείνουν μέσα το γείτ...

Η συνύπαρξη στο ίδιο βιβλίο δύο μονόπρακτων διαφορετικών συγγραφέων δεν είναι τυχαία: και τα δύο πραγματεύονται το αφόρητο βάρος της μοναξιάς που αισθάνεται όποιος αναγκάζεται να ζήσει μόνος, χωρίς δηλαδή αυτό να αποτελούσε στάση ζωής ή, τουλάχιστον, επιλογή του. Και τα δύο έργα, λοιπόν, έχουν ως θέμα την ανάγκη επικοινωνίας που νιώθουν ορισμένοι άνθρωποι και τις ακραίες λύσεις που συχνά αναζητούν για το πρόβλημά τους. Στην "Ιστορία του Ζωολογικού Κήπου" έχουμε έναν νέο που αναγκάζει έναν άγνωστό του να τον ακούσει, ενώ στον "Τίγρη" έχουμε έναν νέο που κάνει απαγωγή μόνο κα...

Ο ίδιος ο Benjamin ήταν ένας από τους πολλούς διανοούμενους που συμμετείχαν στις διαμάχες της εποχής, εισερχόμενος -όπως δείχνουν οι σύγχρονές του και λησμονημένες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, πηγές στις οποίες παραπέμπει- σε διάλογο με όλα σχεδόν τα κυρίαρχα αφηγήματα πολιτισμικής, πολιτικής και λογοτεχνικής ιστορίας, τα οποία χρησιμοποιούσαν το δίπολο Αναγέννηση-Μπαρόκ, προκειμένου να θέσουν ζητήματα νεωτερικότητας, προόδου, ύφους και πολιτισμικής ταυτότητας της Γερμανίας σε μια από τις πλέον κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της, η οποία θα την οδηγήσει στην πανηγυρική κήρυξη τ...

Τα δύο μονόπρακτα που παρουσιάζονται εδώ είναι έργα της ώριμης ηλικίας του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ (1849-1912) και διαπνέονται από την κυριότερη εμμονή του -νευρωσικού αλλά και μεγαλοφυούς- συγγραφέα: την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ του ζευγαριού και τις ολέθριες επιπτώσεις που έχει αυτή στις διαπροσωπικές σχέσεις τους. Ο Στρίντμπεργκ είναι μοναδικό φαινόμενο συγγραφέα που μεταποιεί σε τέχνη τις μονομανίες του και δίνει καλλιτεχνική μορφή στις νευρώσεις του. Ίσως αυτό τον συντηρεί, τον σώζει από το βύθισμα στο σκότος και στην τρέλα και, ταυτόχρονα, λειτουργεί ως θεραπευτική...

Σκέφτηκα λοιπόν πως μπορούμε έτσι να κολυμπήσουμε νοερά μέσα σε αυτό το ασύλληπτο χάος δίχως τέλος ή αρχή, όμως χωρίς να κουβαλάμε τ' ανθρώπινα βαρίδια της τόσο γερής πτώσης που περνάμε τώρα. Ας την ονομάσουμε "μια φανταστική πτήση μέσα στο χάος του σύμπαντος ή απλά, μια πιο ποιητική έκφραση ζωής για να μπορέσουμε ν' αντέξουμε, να επιζήσουμε, να αντιδράσουμε.

Κάποιες στιγμές στη ζωή μας αισθανόμαστε την ανάγκη να δημοσιοποίησουμε το σκοπό μας,τους στόχους μας τα συναισθήματα μας και τα βιώματα μας, με τρόπο μη συμβατικό,που να μην εντάσσεται στο πλαίσιο της καθημερινής μας διαλεκτικής. Προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε, να κατανοήσουμε και να περιγράψουμε τη σχέση των πεποιθήσεων μας με την πραγματικότητα μέσα από έναν εσωτερικό διάλογο τον οποίο ενίοτε,για λόγους που μόνον ο καθένας μας γνωρίζει,μας ενδιαφέρει να κοινωνικοποιήσουμε,προσδωκόντας τη συμμετοχή και άλλων πρόθυμων συνομιλητών. Αυτές,σε αδρές γραμμές είναι οι πρωτεύουσες σ...