Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ο Πατσέκο δεν πέρασε καν από το πρώτο στάδιο των αναζητήσεων και προσωπικών εμπειριών: έχει θέματα γενικά, ιστορικά, καθώς και μια χρήση της γλώσσας. Αξίζει από τώρα να μπει στην ομάδα συγγραφέων Xavier Villaurrutia, Jose Gorostiza, Alfonso Reyes, Octavio Paz που έκαναν τη μεξικάνικη ποίηση μια από τις πιο πλούσιες και βαθιές της γλώσσας μας". Mario Vargas Liosa, 1964. "Γύρω από το ποιητικό ταμπεραμέντο του Πατσέκο πρέπει να πούμε ότι η ποίησή του δεν εγγράφεται μόνο στον κόσμο της φύσης, αλλά και σε εκείνον της κουλτούρας και, μέσα σ' αυτόν στο υπό σκιάν μισό του. Κ...

Το 1984 ήταν το έτος Ντιντερό, καθώς συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από το θάνατό του. Αυτό το βιβλίο, που ξεκίνησε με την προοπτική να εκδοθεί στη διάρκεια της επετείου, κατέληξε να καθυστερήσει. Όσο προχωρούσε η μετάφρασή του, τόσο μεγάλωνε η ανάγκη να επεκταθεί η αναζήτηση γύρω απ' το συγγραφέα και το έργο του. Πολλή πανεπιστημιακή αλλά και "προοδευτική" σκόνη έχει σωρευτεί πάνω απ' το μεγάλο φιλόσοφο του διαφωτισμού, αφήνοντας μόνο να προβάλλουν οι δωρικές κολώνες του ρωμαλέου του οικοδομήματος, της "Εγκυκλοπαίδειας". Σ' αυτήν ειδικά περιόρισαν την αξία και τη συμβολή του στο...

Ο Φρόιντ περιέγραφε τον εαυτό του ως επιστήμονα, αλλά είναι καλύτερα να τον βλέπουμε ως έναν μεταξύ των σημαντικότερων μυθοποιητικών στοχαστών. Όταν αντιληφθούμε ότι ο Φρόιντ ήταν ένας μυθοποιός, ο οποίος προώθησε όχι απλώς μια ψυχολογία αλλά μια καινούργια και περιεκτική θέαση της κουλτούρας, τότε είμαστε ικανότεροι να δούμε τη συγγένειά του με τον Νίτσε και τους επιγόνους του.

Νοίκιασε εκεί μια παλαιολιθική μονοκατοικία πάνω στον Περιφερειακό να βλέπει από κοντά την Θεά Αθηνά, να προσπαθεί να μεταφέρει τον βράχο στην Ακρόπολη και εκείνος να της πέφτει απ’ τα χέρια, και να γεννά την ιστορία ενός λόφου που μοιάζει με βυζί και που τελικά λόγω ομοιότητας οι Πελασγοί ονόμασαν Λουκαμπέτου. Άβυζη και στερημένη η Αριάδνη από στήθος μητρικό, βρήκε τοποθεσία κατάλληλη ν’ απολαμβάνει καθημερινά την ανάβασή της πάνω στο βραχώδες βυζί της Αθηνάς και να βλέπει την Ανατολή... Κάποιες φορές μια σκέψη αστραπή ηλέκτριζε τον εγκέφαλό της. Κι η μάνα της κάποτε, ω...

Ο άρχοντας του Λάγγεναου γράφει ένα γράμμα, βυθισμένος σε σκέψη. Αργά-αργά ζωγραφίζει μεγάλα, σοβαρά, όρθια γράμματα: Καλή μου Μητέρα, να είσαι περήφανη: Βαστώ τη σημαία, μην ανησυχείς: Βαστώ τη σημαία, να μ' αγαπάς: Βαστώ τη σημαία - Ύστερα κρύβει το γράμμα κάτω από τη στολή του, στο πιο κρυφό μέρος, κοντά στο ροδόφυλλο. Και συλλογίζεται: "Σε λίγο θα μοσκοβολήσει κι αυτό". Και συλλογίζεται: "Ίσως το βρει καμιά φορά κανένας...". Και συλλογίζεται... "γιατί ο εχθρός είναι κοντά".

Η "Αγριόπαπια" είναι η τραγωδία και η απόδειξη του μικροαστικού ψεύδους. Οι ήρωες του Ίψεν εδώ συντρίβονται λόγω της ωμής ειλικρίνειας τους, που οφείλεται στην έλλειψη ηθικών αρχών και στην αντικατάσταση των αρχών αυτών από κίβδηλες ψευδαισθήσεις. Θέμα του έργου είναι η φαινομενικά απλή ζωή μιας οικογένειας που εθελοτυφλεί για να μην παραδεχτεί τις ανήθικες κατά τα προτεσταντικά δεδομένα συμβάσεις που τη διέπουν. Το τραυματισμένο πουλί που φιλοξενούν, η αγριόπαπια, είναι το τραγικότερο σύμβολο της εξέλιξης των ιψενικών ηρώων που, βυθισμένοι στις ιδεοληψίες τους, οδηγούνται...

Η "Αναζήτηση της αρχής" είναι ένα αξιόλογο έργο του Οκτάβιο Πας για τον υπερρεαλισμό. Πρόκειται για δοκίμια που γράφτηκαν με την ευκαιρία μιας σειράς διαλέξεων που έδωσε στο πανεπιστήμιο του Μεξικού. Η γραφή του θα μαγνητίσει ένα ευρύτατο αναγνωστικό κοινό και όχι μόνο τους φίλους του σουρεαλιστικού ρεύματος στην τέχνη. Η ομορφιά του κειμένου συναγωνίζεται τον πλούτο των συνειρμών και την ξεκάθαρη διατύπωση.

Όχι, πολίτες, όσο η κοινωνία θα εφαρμόζει το νόμο των αντιποίνων, όσο η θρησκεία και ο νόμος, ο στρατώνας και το δικαστήριο, η φυλακή και το βιομηχανικό κάτεργο, ο τύπος και το σχολειό θα εξακολουθούν να διδάσκουν την έσχατη περιφρόνηση της ζωής του ατόμου -μη ζητάτε από τους επαναστατημένους εναντίον της κοινωνίας αυτής να τις σεβασθούνε! Θα ήτανε σαν να απαιτείτε απ' αυτούς σε καλοσύνη και σε μεγαλοψυχία ένα βαθμό απείρως ανώτερο από κείνον που έχει όλη η κοινωνία.

Αν τα τρία από τα τέσσερα βιβλία που πρέπει να διαθέτει ένας Άγγλος είναι η Βίβλος, ο Σαίξπηρ και ο Τσώσερ, το τέταρτο είναι απαραιτήτως "Η ανατομία της μελαγχολίας". Η περιβόητη πραγματεία που έγραψε στα τέλη της Αναγέννησης ο θεολόγος Robert Burton (1577-1640) είναι αφενός μία σπουδή πάνω στη σκοτεινή αρρώστια που σήμερα ονομάζουμε κατάθλιψη, αφετέρου μία μνημειώδης αφήγηση της ανθρώπινης συνθήκης. Παράλληλα συνιστά και ένα απολαυστικό, ψυχαγωγικό ανάγνωσμα, αντίδοτο στην αρρώστια. Είναι, ακόμη, η γραφή ενός ισόβιο αναγνώστη, βιβλίο καμωμένο από βιβλία· τράπεζα της πνευμα...

Αν τα τρία από τα τέσσερα βιβλία που πρέπει να διαθέτει ένας Άγγλος είναι η Βίβλος, ο Σαίξπηρ και ο Τσώσερ, το τέταρτο είναι απαραιτήτως "Η ανατομία της μελαγχολίας". Η περιβόητη πραγματεία που έγραψε στα τέλη της Αναγέννησης ο θεολόγος Robert Burton (1577-1640) είναι αφενός μία σπουδή πάνω στη σκοτεινή αρρώστια που σήμερα ονομάζουμε κατάθλιψη, αφετέρου μία μνημειώδης αφήγηση της ανθρώπινης συνθήκης. Παράλληλα συνιστά και ένα απολαυστικό, ψυχαγωγικό ανάγνωσμα, αντίδοτο στην αρρώστια. Είναι, ακόμη, η γραφή ενός ισόβιου αναγνώστη, βιβλίο καμωμένο από βιβλία· τράπεζα της πνευμ...

Αν τα τρία από τα τέσσερα βιβλία που πρέπει να διαθέτει ένας Άγγλος είναι η Βίβλος, ο Σαίξπηρ και ο Τσώσερ, το τέταρτο είναι απαραιτήτως "Η ανατομία της μελαγχολίας". Η περιβόητη πραγματεία που έγραψε στα τέλη της Αναγέννησης ο θεολόγος Robert Burton (1577-1640) είναι αφενός μία σπουδή πάνω στη σκοτεινή αρρώστια που σήμερα ονομάζουμε κατάθλιψη, αφετέρου μία μνημειώδης αφήγηση της ανθρώπινης συνθήκης. Παράλληλα συνιστά και ένα απολαυστικό, ψυχαγωγικό ανάγνωσμα, αντίδοτο στην αρρώστια. Είναι, ακόμη, η γραφή ενός ισόβιου αναγνώστη, βιβλίο καμωμένο από βιβλία· τράπεζα της πνευμ...

Η ανθρωπολογία ως κριτική του πολιτισμού πιάνει τον σφυγμό της κοινωνικής επιστήμης σήμερα καθώς προσαρμόζει τις θεωρίες και τις τεχνικές της σε μια όλο και πιο σύνθετη κοινωνική πραγματικότητα. Χρησιμοποιώντας την πολιτισμική ανθρωπολογία ως μοντέλο για την ανάλυση αντιπαραθέσεων που έχουν αντίκτυπο σε όλο το φάσμα των Επιστημών του Ανθρώπου, ο George E. Marcus και ο Michael M. J. Fischer επισκοπούν εκ του σύνεγγυς τα επιτεύγματά της τού παρελθόντος, τις σημερινές της δυσχέρειες, τις μελλοντικές της κατευθύνσεις και τις διοράσεις που έχει να προσφέρει σε άλλα ερευνητικά πε...

Φαντάζομαι πως είναι απίστευτα οδυνηρό να γίνεσαι χίλια κομμάτια και να πηγαίνεις να σκοτώνεσαι για κάτι διαφορετικό· κάθε εκατό χρόνια, κάθε πενήντα χρόνια, κάθε είκοσι χρόνια. Διάβασα κάπου ότι ο Άνθρωπος θα αντικατασταθεί τελικά από τα ρομπότ που κατασκευάζει τα οποία θα είναι πιο έξυπνα από τον ίδιο. Έτσι θα έχει η κατάσταση: το μόνο που θα πρέπει να αποφεύγουν είναι η βροχή και οι κεραυνοί και να αντικαθιστούν τα μέρη που θα χαλάνε από τη φθορά· δεν θα ανησυχούν για τον πονόδοντο ή τις αιμορροΐδες, ή το γα.....ι. Το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τριγυρίζουν ένα γύρω α...

"Δεν θα υπάρξει μέλλον χωρίς πόλεμο, φτώχεια, μαλθουσιανούς πανικούς, τυραννία, κτηνωδίες, τάξεις, νεκρό χρόνο και όλα τα δεινά που βαραίνουν τη σάρκα, διότι δεν θα υπάρξει μέλλον - τελεία. Μόνο ένα παρόν στο οποίο η αριστερά (πάντα πολιορκούμενη και περιθωριοποιημένη, πάντα -και περήφανα- ένα πράγμα του παρελθόντος) θα πασχίζει να συγκεντρώσει το "υλικό για μια κοινωνία" που ο Νίτσε θεωρούσε ότι έχει χαθεί από προσώπου γης. Και αυτό είναι συνταγή για πολιτική, όχι για ησυχασμό: για μια αριστερά που θα μπορεί να κοιτάζει τον κόσμο κατάματα". (T. J. Clark) "Πρέπει πρά...

Σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας ζουν μόνες τους η ηλικιωμένη Μαγκ Φόλαν και η ώριμη κόρη της Μωρήν. Οι δύο γυναίκες έχουν αναπτύξει μεταξύ τους μια περίεργη σχέση μίσους και αγάπης, που κάνει τη συμβίωσή τους σχεδόν αφόρητη. Στην ακύμαντη καθημερινότητά τους θα εισβάλει ο Πάτο Ντούλαν, ένας στιβαρός άντρας που κάποιο βράδυ ξαπλώνει με τη Μωρήν. Από την άλλη μέρα η ζωή των γυναικών αλλάζει, όταν αρχίζουν απροκάλυπτα η μία να πολεμάει την άλλη. Το τέλος του έργου, πικρό όσο και διδακτικό, δείχνει καθαρά το θλιβερό τέλος στο οποίο οδηγούνται πολλές μοναχικές ψυχές στην επαρχία...

Η Βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ είναι χαρακτηριστική περίπτωση αισθηματικής κωμωδίας που, αν της έλειπε το βιτριολικό χιούμορ, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως μπουλβάρ, δηλαδή ένα είδος θεάτρου που μέσα από πνευματώδη επίκαιρη σάτιρα σχολιάζει ανάλαφρα τα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη. Το μέγα προσόν του είναι ότι, με αφορμή τη συζυγική πίστη και την πουριτανική ηθική του δέκατου ένατου αιώνα, ο Ουάιλντ τεχνουργεί ένα καμβά της καλής κοινωνίας, όπου διάφοροι τιτλούχοι κυκλοφορούν σε σαλόνια ανταλλάσοντας αφειδώς ευφυολογήματα.

Τις περισσότερες φορές ο διάβολος μιλάει μια δικιά του γλώσσα που λέγεται Αρεσμάρες και τη σκαρώνει μοναχός του καθώς τραβάει το δρόμο του· αλλά όταν θυμώσει πολύ, μπορεί να μιλήσει Άσχημα Γαλλικά πολύ καλά αν και μερικοί που τον έχουν ακούσει λένε ότι έχει βαριά Δουβλινέζικη προφορά.