Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Από τον Άρη -αυτόν τον αμφιθυμικό, παράξενο νέο- ξεκίνησαν όλα. Είναι ένα ταραγμένο βιογραφικό μυθιστόρημα ενός αγνώστου, που δε θέλησε να το δημοσιεύσει ο ίδιος. Ήταν μοιχός, εγωιστής, δολοφόνος, ή ήθελε απλώς να αλλάξει τον εαυτό του και τον κόσμο; Ποιος θα αποφανθεί με βεβαιότητα; Είναι η αλήθεια τόσο σχετική; Ένα μυθιστόρημα για τη συζυγική ζωή και την τρομοκρατία, όπως "εν θερμώ" εκφράζεται από τον ίδιο το δράστη, γραμμένο για να εξηγήσει τη στάση του στην άλλοτε σύντροφο του.

Αψέντι, το πικρό διαβολικό ποτό. Η ιστορία του άγγιξε τα όρια του μύθου, αφού το συνοδεύουν θρύλοι για καταραμένους ποιητές και καλλιτέχνες. Η Γαλλική διανόηση απ' τα μέσα του 19ου αιώνα λάτρεψε τη "σμαραγδένια νεράιδα" όπως αποκαλούσαν το αψέντι, υποστηρίζοντας ότι βάθαινε τη συνείδηση, την έμπνευση, τη δημιουργική τους τρέλα. Ο Μανέ, ο Βαν Γκογκ, ο Γκωγκέν, ο Ντεγκά, ο Τουλούζ Λωτρέκ θα το υμνήσουν, για τις ανείπωτες χαρές που τους προσέφερε. Ο Ρεμπώ, ο Βερλαίν, ο Πόε, η, Μαίρη Σέλεϊ θα το λατρέψουν, για τις εμπνεύσεις που τους χάρισε, αλλά και γιατί πίνοντας το θάβαν...

Το έργο, "Βέρα ή Οι Μηδενιστές", είναι ένα πολιτικό δράμα, μία μελοδραματική τραγωδία που τοποθετείται στη Ρωσία και βασίζεται στην ιστορία της Βέρας Ζάσουλιτς, η οποία το 1878 είχε δολοφονήσει τον αρχηγό της Αστυνομίας στην Αγία Πετρούπολη, όντας μέλος της οργάνωσης "Οι Μηδενιστές", που επιδίωκε τη δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου Β' και την ανατροπή του τυραννικού του καθεστώτος. Το έργο γράφτηκε το 1880 δεν παίχθηκε όμως στην Αγγλία, παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε. Κατά την παραμονή του στην Αμερική ο Ουάϊλντ το διασκεύασε, αφού το 1891 ο Τσάρος είχε δολοφονηθεί από...

O Βουγ - Ζαργάλ, το νεανικό μυθιστόρημα του Ουγκώ, μας μεταφέρει σε μία εποχή μακρινή και ταυτόχρονα διαχρονική καθώς πολλά άλλαξαν από τότε αλλά και πολλά παρέμειναν τα ίδια. Η δουλεία, όνειδος στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, η καταπίεση των λευκών στους μαύρους που ξεριζώθηκαν βίαια από τις μακρινές πατρίδες τους για να μεταφερθούν στο "Νέο Κόσμο", οι επαναστάσεις για την ανάκτηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας των σκλάβων καθώς και η φιλία ανάμεσα στο λευκό και στο μαύρο, δημιουργούν ένα σκηνικό φανταστικό και ταυτόχρονα πραγματικό που ξετυλίγεται ολοζώντανο μπ...

Ο Γκέοργκ Μπύχνερ πρόλαβε να γράψει τρία μόνο θεατρικά (Ο Θάνατος του Νταντόν - 1835, Λεόντιος και Λένα - 1836 και Βόυστεκ - 1836) και πέθανε από τύφο στα 24 χρόνια του. Ενώ το Λεόντιος και Λένα είναι μία σε πρώτο επίπεδο κλασική ιστορία, που θα μπορούσε να έχει γραφτεί στην αρχή του Ρομαντισμού, τα άλλα δύο θεατρικά του, και ειδικά ο ημιτελής Βόυτσεκ, τονίζουν τις κοινωνικές αδικίες που αποθηριώνουν την ψυχή του ανθρώπου σε εποχές γεμάτες πολέμους και άδικα χυμένο αίμα. Σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς, το ανυπεράσπιστο άτομο αποκτά τη βεβαιότητα ότι έχει χάσει τα πάντα - και...

Το έργο ξεκινάει ως απλό αστικό δράμα για να εξελιχθεί σε τραγωδία. Το αδιέξοδο που βιώνουν η κυρία Άβδινγκ και ο γιος της Όσβαλντ κάνει να ξυπνήσουν μέσα τους τύψεις για το παρελθόν που ζουν ανάμεσα τους σαν "βρικόλακες". Ο Ίψεν καταγγέλλει την υποκρισία του κλήρου, τη χαλάρωση του οικογενειακού ιστού και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας θεμελιωμένης στο ψεύδος και τη συμβατικότητα.

Έμοιαζε με το θύμα που προετοιμάζεται να θυσιαστεί στο βωμό κάποιου ειδωλολατρικού, αιμοχαρούς θεού. Την είχε καταλάβει πανικός, ο φόβος την είχε παραλύσει. Ήθελε να βρίσκεται ο Ντάβιντσον διαρκώς στο πλευρό της, να μην την αφήνει μόνη ούτε στιγμή. Μόνο κοντά του ένιωθε κουράγιο, είχε κρεμαστεί πάνω του και τον κρατούσε με τα νύχια μην της φύγει. Τ' αναφιλητά φούσκωναν συχνά το στήθος της, διάβαζε όμως και τη Βίβλο και προσευχόταν. Κάποτε πάλι ένιωθε τον εαυτό της ένα κουρέλι, και περίμενε με απάθεια τη μοίρα της. Εκείνες τις στιγμές η ιδέα της φυλακής την ανακούφιζε. Θα ήτ...

Πρέπει, για να προσπαθήσουμε ν' αποκαλύψουμε αυτό το ουσιαστικό που υπάρχει στον άνθρωπο, να ξεχάσουμε για λίγο τις διαιρέσεις, που, απ' τη στιγμή που τις παραδεχόμαστε, φέρνουν μαζί τους ολόκληρο Κοράνι από ακλόνητες αλήθειες και το φανατισμό που τις ακολουθεί. Μπορούμε να κατατάξουμε τους ανθρώπους σε δεξιούς και σ' αριστερούς, σε καμπούρηδες και σε ίσιους, σε φασίστες και σε δημοκράτες και οι διακρίσεις αυτές είναι απρόσβλητες.

Τα ημερολόγια της Μαρίνας Τσβετάγεβα δεν καταγράφουν μόνο τα εξωτερικά γεγονότα. Αν και σκιαγραφούν θαυμάσια μια εποχή που αναστάτωσε τόσο τη χώρα της όσο κι ολόκληρο τον κόσμο, απέχουν πολύ από μια απλή περιγραφή συμβάντων. Δίνουν μια καθημερινότητα, ποιητική, ιδιόμορφη, όπου τα εσωτερικά γεγονότα δεν είναι απλώς αντίλαλος του έξω κόσμου, αλλά συχνά γίνονται η κυρίαρχη φωνή. Έτσι, ιστορικά γεγονότα, καθημερινή ζωή στη Μόσχα του 1917-20, ονόματα γνωστά και άγνωστα, σκέψεις, ποίηση, πλέκονται αδιάρρηκτα στις σελίδες αυτών των ημερολογίων.

Η Ρίτα γεννήθηκε από μητέρα Σμυρνιά που έφτασε στην Θεσσαλονίκη μετά την καταστροφή της Σμύρνης και κατέληξε στις παράγκες της Καλαμαριάς. Η οικογένειά της έζησε τα σκληρά χρόνια του πολέμου και της κατοχής. Μαζί με τα αδέλφια της πάλεψε να ξεφύγει από την μιζέρια και τις προκαταλήψεις φτάνοντας στην καταξίωση με όνειρο μια καλύτερη ζωή.

Οι Σημειώσεις για τον Μακιαβέλι, για την πολιτική και για το σύγχρονο κράτος είναι τμήμα των "Τετραδίων της φυλακής" του Αντόνιο Γκράμσι, και γράφτηκαν στο χρονικό διάστημα από το 1929 ως το 1935. Η μετάφραση αυτή, έγινε από τα ιταλικά και αποτελεί εκλογή από τον τόμο της έκδοσης Einaudi που έχει τίτλο "Note sul Machiavelli sulla politica e sullo stato moderno".

[...] Ο Μολιέρος υπήρξε μια χαρισματική μεγαλοφυΐα που με δύναμη, τόλμη, φαντασία, ευρηματικότητα κατέγραψε, έκρινε, κατέκρινε και συχνά χλεύασε μέσα στης δικής του εποχής τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις τους κοινωνικούς αρνητικούς κύριους χαρακτήρες που πηγάζουν από την εποχή και την καθορίζουν συνάμα. Τα μολιερικά έργα εγγράφονται στις κοινωνικές συνθήκες, στη μόδα και στην κοινωνική τελετουργία της εποχής του Λουδοβίκου. Πίσω όμως από τις λιβρέες, τις πουδραρισμένες περούκες, τα σκαρπίνια με φιόγκους και τις ρεβεράντζες κρύβεται ο αιώνιος άνθρωπος με τις αδυναμίες του, τ...

Διαβάζοντας κείμενα του Αντόνιο Γκράμσι, ιδιαίτερα τα γράμματά του από τη φυλακή, νιώθει κανείς έντονα πως θεμελιακά στοιχεία της προσωπικότητας αυτού του άρρωστου, βασανισμένου ανθρώπου -χώρια από την αξιοπρέπεια, την ηθική και πνευματική εντιμότητα και συνέπεια, την ισχυρή θέληση και την καρτερική αντιμετώπιση της μαρτυρικής του ζωής- είναι το πνευματικό εύρος, το οξύ κριτικό μυαλό και η ανθρωπιά, μια βαθύτατη έμφυτη ανθρωπιά, ολοκληρωμένη με την πνευματική και ψυχική καλλιέργεια.

Δεν υπάρχει κατά την γνώμη μου καμία αμφιβολία, έτσι όπως βλέπω τα πράγματα και όπως τα ζω, σύμφωνα με την τέχνη και την ικανότητά μου, πως η Γερμανία, είναι εκείνη η δύναμη, που όσο παραμένει χωρίς αυτεπίγνωση, κρατάει τον κόσμο όλο σε ανάσχεση... Η Γερμανία, το 1918, τη στιγμή της κατάρρευσης, θα μπορούσε να είχε ντροπιάσει ή να είχε συγκλονίσει όλο τον κόσμο με μια πράξη βαθειάς ειλικρίνιας και μετάνοιας. Με αποφασιστική και φανερή παραίτηση από μια ευημερία που θεμελιώθηκε τελείως λάθος...