Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο "Σπίτι με τις χήρες" μια παρέα γυναικών, που διανύουν τη μέση ηλικία, εξορκίζει τη φθορά του χρόνου μέσα από την αναζήτηση του έρωτα. Ο έρωτας πανταχού παρών κατακλύζει το βιβλίο, περισσότερο όμως ως επιθυμία ή ως ανάμνηση από το παρελθόν, ενώ στο παρόν προβάλλει κυρίως ως εμμονή γύρω από το σεξ, ως μανιώδης αναζήτηση του αρσενικού. Το "Σπίτι με τις χήρες" συνιστά, επίσης, έναν ύμνο στη γυναικεία φιλία. Η θεματική του ύλη οργανώνεται με άξονα τη φιλία, το χρονικό τη οποίας παρακολουθούμε από τα πρώτα βήματα ως την ωρίμανση και τις δοκιμασίας που κατά καιρούς υφίσταται....

"Στάσιμον: Το Χορικόν της αρχαίας τραγωδίας, το οποίον ήδεν ο χορός μεταξύ δύο επεισοδίων. Αφού ο χορός του αρχαίου δράματος εισήρχετο εις το θέατρον άδων την πάροδον, ελάμβανε την καθορισμένην θέσιν του (ίστατο) εν τη ορχήστρα. Πάντα τα μετά ταύτα ψαλλόμενα υπ' αυτού άσματα μέχρι της εξόδου, τα μεταξύ δύο επεισοδίων παρεμβαλλόμενα, καλούνται δια τούτο στάσιμα. Τα στάσιμα ήσαν συντεθειμένα, ιδία υπό του Σοφοκλέους και του Ευριπίδου εις ποικίλας μετρικάς στροφάς. Τα στάσιμα είναι συνήθως εκτενέστερα της παρόδου και της εξόδου. Τινά εξ' αυτών και ιδία τα υπορχήματα, συνωδεύον...

Σε αντίθεση με μια σκέψη που βλέπει μόνο την ταλάντευση του σύγχρονου εργαζομένου ανάμεσα σ' έναν αγχώδη ατομικισμό και μια συνθλιπτική κοινωνική μαζικότητα, η παρούσα πραγματεία ανιχνεύει δυνατότητες για συνομολόγηση ισότιμων και αλληλέγγυων κοινωνικών σχέσεων. Με εργαλείο την κοινωνική σχέση, η ανάλυση στρέφεται σε πρωτοποριακά πεδία κοινωνικής δράσης, όχι για να αναλύσει τις δομικο-λειτουργικές τους συντεταγμένες, αλλά για να εμβαθύνει σε φαινόμενα προσφοράς και ανταπόδοσης, συναισθηματικής εγγύτητας και πνευματικής ομοιότητας που δημιουργεί στους εργαζομένους η συστράτε...

Το παρόν κείμενο πραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο διαπλέκονται στο έργο, στη ζωή και στον θάνατο του Ζακ Ντερριντά τρεις θεμελιακές έννοιες: η ζωή, ο θάνατος και η επιβίωση. Αν και ο θάνατος συνδέεται με την έννοια της γραφής, η ντερριντιανή σκέψη απομακρύνεται από την πλατωνική "μελέτη θανάτου" για να γίνει επιμέλεια ζωής, υπεράσπιση του δικαιώματος στη ζωή και απόρριψη του μπλανσοτικού "δικαιώματος στο θάνατο". Αν η γραφή μέσω του ίχνους δηλώνει τον θάνατο του συγγραφέα και την επιβίωσή του μέσω των κειμένων του, η έννοια της στάχτης σηματοδοτεί την απουσία της απουσί...

Θα σου θυμίσω την πρώτη μέρα που με είδες και μ' αγάπησες. Την πρώτη φορά που μου εξομολογήθηκες δειλά τον έρωτά σου γονατιστός μπροστά μου. Την πρώτη ομολογία μου ότι ανταποκρίνομαι, που βίαια μου απέσπασες. Τις τρυφερές ματιές, τα φλογερά φιλιά που ακολούθησαν. Την εύγλωττη σιωπή, όταν ο ένας μάντευε τα πιο κρυφά αισθήματα του άλλου και διάβαζε τις πιο κρυφές τους σκέψεις στα λιγωμένα μάτια μας. Τα ρίγη της αναμονής για την ικανοποίηση που μας περίμενε. Το μεθύσι από την ηδονή της. Τη γλυκιά αποχαύνωση μετά την τόση ευχαρίστηση, όταν εξαντλημένοι ανακτούσαμε δυνάμεις για...

Σαν κακό αστείο, δύο νέοι άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα, κάνουν όλες τις λάθος ενέργειες, γη μια μετά την άλλη, όλες τις εσφαλμένες κινήσεις που θα τους οδηγήσουν τελικά στην οριακή σύγκρουση και στην κατάργηση κάθε τρυφερού, ερωτικού συναισθήματος. Είναι μια συνηθισμένη ιστορία μιας σχέσης που τελειώνει στην αποφορά του αλκοόλ, της ζηλοτυπίας και των διαπληκτισμών. Ο εραστής προσπαθεί να επινοήσει διόδους απόδρασης, το "τσίρκο" εντούτοις στο οποίο πρωταγωνιστεί καταδικάζεί εκ των προτέρων κάθε απόπειρα να κρατηθεί πάνω απ' την άβυσσο. Ό,τι θα μπορέσει να καταγράψει...

Ο Τάκης Παυλοστάθης (1946-1999), εξέχουσα μορφή της ποίησής μας από τη μεταπολίτευση και εξής, έδωσε μόνο δύο βιβλία όσο ζούσε (1974 και 1993) και λιγοστά σκόρπια δημοσιεύματα, που ήταν όμως αρκετά για να του εξασφαλίσουν θερμούς φίλους και θαυμαστές. Αν και ολιγογράφος εκ φύσεως και εν πεποιθήσεως, άφησε ωστόσο έναν πολύ μεγαλύτερο όγκο ευσυνείδητης από την αρχή, αλλά και και ώριμης παραγωγής που συγκεντρώνεται στον παρόντα τόμο μερίμνη του Δήμου Αμφίσσης -της ιδιαίτερης πατρίδας του- και που ανασηματοδοτεί τον ρόλο του στις πνευματικές ζυμώσεις, τις αναζητήσεις και τους π...

ΝΙΚΟΛΑΪ ΓΚΟΥΜΙΛΙΕΦ Πάλι ένα χέρι κατεβαίνει από τα ύψη· το χάδι που μας προκαλεί τη φρίκη. Μα θα είναι κούφια η χαρά μας, όταν λείψει από τα πλάτη τ' ουρανού κι από τα μήκη. Σαν το ταβάνι, που του έπεσαν οι γύψοι ή τις σημαίες που κρατούν οι μπολσεβίκοι. Γι' αυτό, τα λόγια μας θα γίνουν Ιστορία και κάθε ποίημα μια Θεία Λειτουργία.

[Δείγμα γραφής: Ο ΥΠΝΟΣ Τον έπαιρνε ο ύπνος. Κατάκοπο σε μια γωνιά τον έπαιρνε ο ύπνος, ενώ οι άλλοι γύρω φλυαρούσαν. Μήνες, μέρες, χρόνια τον κυνηγούσε επίμονα, σπασμωδικά. Μα τώρα ο ύπνος ερχόταν μόνος του, βάραινε στα βλέφαρά του. Σα να μην ήταν αυτός, σα να μην είμαστε εμείς. Και δεν ήθελε πια τίποτ' άλλο. ]

Βρισκόμαστε στα 1924 και η Νέα Υόρκη είναι το κέντρο του κόσμου. Ο Χένρι Σμαρτ, γνωστός από το προηγούμενο βιβλίο του Roddy Doyle ("Ένα αστέρι που το έλεγαν Χένρι") έχει αφήσει πίσω του τη γενέτειρά του Ιρλανδία, αναζητώντας καλύτερη τύχη στον Νέο Κόσμο. Όμως, όταν μπλέκεται με τους νονούς της ποτοαπαγόρευσης, διαπιστώνει πως η πόλη όπου "χτυπάει η καρδιά της γης" δεν τον σηκώνει: είναι καιρός να βάλει πλώρη για μιαν "άλλη Αμερική", το Σικάγο. Εκεί δεν υπάρχει παρελθόν να τον βαραίνει. Ο τόπος είναι νέος, όπως και ο Χένρυ -αλλά νεότερη απ' όλους είναι η μουσική- η φλογερή,...

1965, Λίμνη Βάνζεε. Μια οικογένεια διαλύεται προσπαθώντας να αποδράσει από το Ανατολικό στο Δυτικό Βερολίνο· ένα μέλος της, η μικρή Στέλλα Έντελσταϊν, εγκλωβίζεται στο Ανατολικό Βερολίνο. 1986, Δυτικό Βερολίνο. Μια παρέα νέων, ο Πήτερ Έντελσταϊν, ο Τίμοθυ Στόουν κι ο Νίκος Ανεμογιάννης, σχεδιάζουν τη φυγάδευση της Στέλλας Έντελσταϊν από το Ανατολικό Βερολίνο. Η απόπειρα στέφεται με επιτυχία, αλλά η οικογένεια διαλύεται και πάλι, και μάλιστα βίαια, καθώς τίποτε δεν είναι όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Σύρος, 2002. Κάποιος επιστρέφει. Η τραγωδία επαναλαμβάνεται. Η νέα απελπ...

Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών "Απόπειρες φωτός", 1966, "Σχήματα απουσίας", 1973, "Μεταμορφώσεις", 1974, "Τύποι ήλων", 1978, "Λεκτικά τοπία", 1983, "Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη", 1986, "Εσωτικά τοπία", 1991, "Ο ακίνητος δρομέας", 1996, "Ιδεογράμματα", 1997 και "Τότε που η σιωπή τραγούδησε", 2000. [Δείγμα πρώιμης γραφής: ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ Ω, πόσο ήταν ωραίος έτσι, φιλημένος απ' το θάνατο, λίγο μετά από το σπασμό, λίγο πιο πριν από τη σήψη. Κλειστά τα μάτια και μισάνοιχτα τα χείλη του, λίγο μετά από το σπασμό, λίγο πιο πριν απ' το τσιγάρο που τόσ...

(ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ) Αν παίξεις στο πιάνο τρεις λέξεις, το σκοινί θα σου σφίξει τα χέρια. Αν παίξεις στο πιάνο πέντε λέξεις, το σκοινί θα σου τρίψει το δέρμα. Αν παίξεις στο πιάνο εφτά λέξεις, θα κλαις και θα τρέμεις. Θα στρέψεις αργά το κεφάλι προς τον ήλιο που δύει να τον δεις μεσ' από δύο σκοτεινά δαχτυλίδια: Μαύρος και κόκκινος καιρός συμπυκνωμένος γύρω από τα μάτια σου. Τα χέρια δεμένα, τα παπούτσια σου ολοκαίνουργια. Θανατοποινίτισσα, εγχειρισμένη στην εντέλεια. Ο ποντικός σ' αναγνωρίζει με τ' αθώα του μάτια, το μαύρο δάσος ανατριχιάζει από στοργή...

Ο William Blake (1757-1827), ο οραματιστής ποιητής που κάποτε χλευάστηκε ως παράφρων και σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυία, συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της αγγλικής λογοτεχνίας. Κοινή είναι η διαπίστωση των μελετητών της ποίησής του, πως το αξιόλογο έργο του, δημιουργία και απεικόνιση ταυτόχρονα ενός πολύπλευρου μυθολογικού συστήματος, συνιστά ένα πρώτης τάξεως επίτευγμα. Αντιμετωπίζοντας με το αντισυμβατικό του βλέμμα θέματα τόσο ιερά και απαραβίαστα όσο η θρησκεία, η ηθική, η τέχνη και η πολιτική, κοινωνικός επαναστάτης και "ήρωας της φαντασίας" μαζί, ο Μπλέη...

Σκοτεινά νερά οι γυναίκες τα γέλια τους αστραπές στα τζάμια Άλλες πάλι να σηκώνονται απ' τ' άγρια μεσάνυχτα να γυρνάνε τα λόγια τους γύρω απ' το στόμα με μια στρυφνή επιδεξιότητα να τ' απιθώνουν επάνω στα πράγματα να τα στριφογυρίζουν έπειτα να τα γυαλίζουν κάνοντάς τα ασήμαντα Κενά κομμάτια ζωής

Ο Jean Racine, ο μεγαλύτερος γάλλος δραματουργός, ισορροπώντας επικίνδυνα ανάμεσα στις αυλικές σκευωρίες και τον ακαδημαϊκό συντηρητισμό του 17ου αιώνα, υποβάλλει πίσω από την περίτεχνη έκφρασή του σκοτεινά και άρρωστα πάθη, προαναγγέλλοντας με τρόπο μοναδικό τα εσωτερικά αδιέξοδα της σύγχρονης δραματουργίας. Η "Βερενίκη" είναι ένα έργο απλό, σχεδόν χωρίς δράση. Τρεις άνθρωποι, παγιδευμένοι σε μια σχέση ερωτικού τριγώνου, βρίσκονται στα πρόθυρα μιας αλλαγής που απαιτεί να παραμερίσουν τα αισθήματά τους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, και να χωρίσουν. Αυτή η απαίτηση π...

Το σενάριο είναι κινηματογράφος στο χαρτί και η πιο δύσκολη ίσως μορφή δραματικής τέχνης. Η ειδική γνώση είναι απολύτως απαραίτητη, και η φαντασία ακόμη σημαντικότερη. Η μέθοδος της δημιουργικής γραφής σεναρίου βασίζεται στο συνδυασμό της τεχνικής του αυτοσχεδιασμού και της διαλεκτικής συνάντησης με τη σκηνή· μαζί με τη θεωρία της συναισθηματικής δομής απαντά στις κανονιστικές θεωρίες της σεναριογραφίας και της σεναριακής ανάλυσης, επιδιώκοντας το συγχρονισμό της θεωρίας και πρακτικής της σεναριογραφίας με τη συναισθηματική στροφή επιστημών και τεχνών. Είναι όμως ταυτόχρονα...

Νύχτα 8ης Μαρτίου 2005 -νύχτα της "μεγάλης αγρυπνίας" για την συμφιλίωση λαού και κλήρου, μετά από μακρά περίοδο σκανδάλων- κι ένα θαύμα συντελείται στον ναό της Μητρόπολης στη Θεσσαλονίκη, ξεσηκώνοντας μιαν έκρηξη πίστης. Κάποιος που δηλώνει δημόσια ότι αμφισβητεί αν είναι "εκ Θεού" αυτό το θαύμα έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά περιπετειών, που τον φέρνουν επανειλημμένα στο χείλος του θανάτου. Οι αλλεπάλληλες διασώσεις του, ωστόσο, συνιστούν ένα θαύμα που δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Μια αστυνομική ιστορία που, στην καλή παράδοση των αστυνομικών ιστοριών, προσφέρει κατ...

Η γλώσσα και η διδασκαλία της υπήρξε στη χώρα μας ο μεγάλος καημός όχι μόνο των εκπαιδευτικών, αλλά και όλων των γραμματιζούμενων. Η συζήτηση όμως για τη γλώσσα ξεστράτισε και πήρε ιδεολογική / πολιτική διάσταση, με αποτέλεσμα ούτε η κοινή νεοελληνική (ΚΝΕ), η δημοτική, να μελετάται και να καλλιεργείται όσο θα έπρεπε ούτε να συνδέεται η διδασκαλία της στο σχολείο με τις εξελίξεις της γλωσσολογίας και της διδακτικής. Η καθιέρωση της δημοτικής ως γλώσσας του σχολείου και της γραφειοκρατίας το 1976 έδωσε τη δυνατότητα για πρώτη φορά να αναπτυχθεί ένας ουσιαστικός προβληματισμό...

Ο Άρις Παπακώστας, καλλιεργημένος αστός δικηγόρος της Θεσσαλονίκης, με ισορροπημένη οικογενειακή ζωή και πίστη στην ιδέα της δικαιοσύνης, έχει αναλάβει αρκετές υποθέσεις βιασμών και κακοποίησης γυναικών, τις οποίες διεκπεραιώνει με ιδιαίτερο ζήλο, αλλά και με την απαιτούμενη συναισθηματική απόσταση που του επιβάλλει η δικηγορική του ιδιότητα. Όλα όμως στη ζωή του αλλάζουν, όταν η βία αγγίζει την οικογένειά του: όταν βιάζεται και κακοποιείται με εξαιρετικά άγριο τρόπο η αδερφή της γυναίκας του. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο ένας από τους βιαστές αποφυλακίζεται. Τη μεγαλύ...