Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΑ ΑΕΤΩΜΑΤΑ Κρυσταλλοπαγή τ' αετώματα από κεί κατέβηκε ο δήμιος έπιασε την οροφή τ' ουρανού κι έτριξε ο βαρύς πολυέλεος μιαν ανωφερή ιδέα και ρίγησε η σπονδυλική στήλη της νιότης μου έπιασε απ' την οσφύ τα βουνά και τα χόρεψε σεισμικά τα ουράνια κάτεργα κι έβγαλε από μέσα τον σιδερίτη τους όλους τους σιδηροδέσμιους του φεγγαριού Οσφυοκάμπτης των ψυχών και των σωμάτων Περιλαμβάνει την ανέκδοτη συλλογή "Οριογραμμή".

ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουν να μπουν. Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί. Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν. Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν. Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος. Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει...

"Κατά τας αρχάς του έτους 1859 απεχαιρέτησα και πάλιν την οικογένειαν και την πατρίδα. Την παραμονήν της αναχωρήσεώς μου έβλεπα μετά περιεργείας τρεις Καυκασίους περιφερομένους εις τας οδούς της Σύρας και ηπόρουν πως και πόθεν ευρέθησαν εκεί! Την επαύριον, ότε επεβιβάσθην επί του ατμοπλοίου, είδα ευχαρίστως ότι θα τους έχω συνταξειδιώτας. Δεν ήργησα δε ν' ανακαλύψω ότι δεν ήσαν και οι τρεις Ασιάται, αλλά Γάλλοι και - τούτο ήτο αληθώς χαροποιά ανακάλυψις - ότι ο πρεσβύτερος, ο ψηλός, μακροσκελής, μελαψός, ο με τας ούλας τρίχας της λευκαζούσης κόμης, ήτο ο Αλέξανδρος Δουμάς,...

Οι Πλαστικές Τέχνες μπορούν να διδαχθούν στο σημερινό σχολείο; Μια διδακτική των Πλαστικών Τεχνών είναι κάτι εφικτό; Απέναντι στην υποτιθέμενη "κρίση" της σύγχρονης τέχνης, πώς μπορούν να συμβάλλουν οι εκπαιδευτικοί στη δημιουργική κατανόηση και τη διδακτική αξιοποίηση της τέχνης; Με δεδομένο το ρευστό χαρακτήρα των πλαστικών αντικειμένων, το βιβλίο αυτό εκφράζει και υποστηρίζει την υπόθεση μιας εκπαιδευτικής πρακτικής που χαρακτηρίζεται, όπως τα αντικείμενά της, από την καλλιτεχνική και πλαστική της διάσταση. Το έργο αυτό απευθύνεται στους διδάσκοντες των καλλιτεχνικών μα...

"Άνθρωποι τρέχουν σαν τα μυρμήγκια. [...] Φυσάνε τη μύτη τους στο έδαφος και μετά πατάνε οι ίδιοι επάνω στη μύξα τους. Βρίσκουν κέρματα και χάνουν χαρτονομίσματα. Τρέχουν να προλάβουν λεωφορεία που έχουν ήδη απομακρυνθεί. Συναντιούνται και χωρίζουν. Χαίρονται και λυπούνται. Αγαπούν και μισούν. Κανένας τους, όμως, δεν κοιτάζει ψηλά. Ψηλά, εκεί που τα περιστέρια χορεύουν στον ουρανό. Εκεί που γεννιέται η βροχή. Εκεί στην άκρη, όπου στέκεται ο Μαξίμ." (απόσπασμα από το έργο) "Ο νεαρός Μαξίμ ζει σ' έναν κόσμο που έχει την όψη της επίγειας κόλασης, και η καθημερινότητά του...

Κάθε σοβαρός μελετητής του Σολωμού είναι πλέον οφειλέτης του καθηγητή Λουί Κουτέλ για τη θεμελιακή του εργασία "Formation poetique de Solomos" (Ερμής, 1977). Τώρα, τούτος ο νέος τόμος συγκεντρώνει για πρώτη φορά πέντε εργασίες του Γάλλου πρύτανη των Σολωμιστών, όλες γραμμένες απευθείας στα ελληνικά από το 1965 ως το 1989. Τέσσερις από αυτές έχουν πρωτοδημοσιευθεί σε δυσπρόσιτα έντυπα (οι εξής: "Το πρωτότυπο ενός ποιήματος του Σολωμού", 1965, "Οι μεταφράσεις του Ν. Λούντζη για τον Σολωμό: Οι κώδικες της Ζακύνθου", 1965, "Τρεις γραμματικοί του Σολωμού", 1967, "Παρατηρήσεις στ...

Ο πληθυσμός που κατοικεί σε αυτό το βιβλίο: Άντρες, γυναίκες, μητέρες, παιδιά. Έγκλειστοι, αποστερημένοι, κομματιασμένοι, τυφλοί. Έρμαια, με μόνο έρμα τους μια βίαιη θέρμη. Παρασύρονται σαν το πλαγκτόν της θάλασσας από αόρατα ρεύματα και δυνάμεις που τους ξεπερνούν. Μα κάποια στιγμή, προχωρούν σχεδόν ανυποψίαστοι από το σκότος της ασφυξίας προς τη λάμψη μιας ελευθερίας, και μαζί και μόνοι. Ύστερα παίρνουν πάλι φόρα και ετοιμάζονται για αναγκαστική απογείωση. Θα φάνε ή θα φαγωθούν. Παράδοξες ιστορίες κανιβαλικής τρυφερότητας για "καθημερινούς" ανθρώπους που συναντούν, στη...

Γιατί σύσσωμος ο λαός των ανδρών αναβάτες και πεζοπόροι στοιβαγμένοι σαν σμήνος από μελίσσια έχει φύγει με του στρατού τον αρχηγό, τη μια γη για την άλλη αφήνοντας και τη θάλασσα περνώντας με γέφυρα που έδεσε γιαλούς αντικριστούς. Κρεβάτια από τον πόθο των ανδρών με δάκρια πλημμυρίζουν, οι Περσίδες με σιωπηρό από τον πόθο πένθος, η καθεμιά, αφού με αγάπη, στον πόλεμο, τον άγριο ξεπροβόδισε άνδρα πολεμιστή, μόνη απόμεινε, δίχως ταίρι.

ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ Νο.10 Ήταν κάποτε ένας κοκκινομάλλης που δεν είχε ούτε μάτια ούτε αυτιά. Δεν είχε ούτε μαλλιά και συνεπώς κοκκινομάλλη τον έλεγαν μόνο υποθετικά. Δεν μπορούσε να μιλήσει, γιατί δεν είχε στόμα. Ούτε και μύτη είχε. Δεν είχε χέρια, ούτε και πόδια. Ούτε κοιλιά είχε, ούτε πλάτη, ούτε σπονδυλική στήλη, ούτε εντόσθια. Δεν είχε τίποτε! Αρα δεν μπορούμε να ξέρουμε για ποιόν άνθρωπο πρόκειται. Καλύτερα λοιπόν να σταματήσουμε ν' ασχολούμαστε μαζί του.

Η "Περίπολος Ζ΄" συνιστά ένα νεωτερικό αντιπολεμικό αφήγημα, το οποίο δεν έχει απασχολήσει την κριτική, ενώ συνήθως απουσιάζει από μελέτες στις οποίες θα έπρεπε να συνεξετάζεται μαζί με τη λοιπή αντιπολεμική λογοτεχνία του μεσοπολέμου (Μυριβήλη, Βενέζη, Μπεράτη, Δούκα). Το αφήγημα αυτό απασχόλησε τον Σκαρίμπα επί μισό αιώνα, από το 1932, όταν πρωτοδημοσιεύτηκαν τα δύο πρώτα κεφάλαιά του στη συλλογή διηγημάτων "Το θείο τραγί" έως το 1977, οπότε επανεκδόθηκε αυτοτελώς, ύστερα από τη σποραδική ύφανσή του μέσα στο υλικό του μυθιστορήματος "Φυγή προς τα εμπρός", που πήρε και το...

Βλέπω το πιο παράξενο όνειρο που έπλασε ποτέ ο μάγος ύπνος για να εμπαίξει έναν κακόμοιρο κι ανόητο άνθρωπο.