Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πως αντιλαμβάνεται και πως διαχειρίζεται ο εγκέφαλος τα μουσικά ερεθίσματα; Ποιές είναι οι ομοιότητες κι οι διαφορές ανάμεσα στον τρόπο αντίληψης της μουσικής και στον τρόπο αντίληψης της γλώσσας, αλλά και άλλων συμβολικών συστημάτων που αντλούν τα νοήματα τους μέσα στο χρόνο, όπως η μιμική, ο χορός, οι μεταβολές των εκφράσεων του προσώπου, ο επιτονισμός της ομιλήας ; Πως μπορεί η μουσική, οχι απλώς να σηματοδοτεί και να "εκφράζει" διαφορετικά συναισθήματα, αλλά να κινητοποιεί και ψυχοσωματικές αποκρίσεις που βιώνονται απο τον ακροατή ως συγκινήσεις ; Ποιά είναι τα διαφο...

Οι όροι με τους οποίους ο Μποντλέρ χαρακτήριζε το τι φέρνει η τέχνη ήταν: "σκιρτήματα συνείδησης" και "κύματα διαύγειας". Με τους ίδιους όρους, "soubresauts" και "ondes" (σκιρτήματα και κύματα, άλλου είδους), είχαν χαρακτηρίσει οι πρώτοι σεξολόγοι τον οργασμό. Στη μία όσο στην άλλη περίπτωση, άλλωστε, η στιγμή και η αιωνιότητα συμπίπτουν, καθώς ενσωματωνόμαστε στο µεγάλο κοσμικό Όλον. Ανάλογη ενσωμάτωση προτείνουν επίσης οι θρησκείες και η φιλοσοφία. Αλλά, εκεί, χρειάζεται είτε πολλή ευαισθησία και καθόλου κριτική, για να εμπιστευθεί κανείς το μεταθανάτιο μέλλον του, είτ...

Ντόρα: Δεν υπάρχει τίποτα πέρα απ' το μίσος. Καλιάγιεφ: Υπάρχει η αγάπη... Ντόρα: ...Η αγάπη δεν είναι αυτό που μας χρειάζεται. Καλιάγιεφ: Εσύ το λες αυτό; Ξέρω πως η καρδιά σου... Ντόρα: Υπάρχει πολύ αίμα, πολλή βία. Αυτοί που πραγματικά αγαπούν τη δικαιοσύνη, δεν έχουν δικαίωμα στην αγάπη. Στέκουν ορθοί, σαν κι εμάς, με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια καρφωμένα ολόισια μπροστά. Είναι καρδιές περήφανες, ανυπότακτες... Πώς να δεχτούνε την αγάπη, που δεν σ' αναγκάζει παρά να σκύβεις το κεφάλι; Καλιάγιεφ: Αγαπάμε όμως τον λαό μας. Ντόρα: Αλήθεια είναι....

Βιττόρια: Ο αδελφός μου λοιπόν είναι στο χείλος του γκρεμού; Πάολο: Αν δεν βρεθεί μια λύση. Βιττόρια: Ποια μπορεί να είναι αυτή η λύση; Πάολο: Να μετριάσει τα έξοδα. Να αλλάξει τρόπο ζωής. Να ξεχάσει κυρίως τους παραθερισμούς. Βιττόρια: Να ξεχάσει τους παραθερισμούς; Κι εγώ σου λέω πως είσαι ανάξιος. Μπορείς να περιορίσεις τα έξοδα του σπιτιού. Να μειώσεις το φαγητό, να ελαττώσεις τους υπηρέτες, να περικόψεις το μισθό τους, να κάνεις οικονομία στο ντύσιμό σου και σε όλα τα έξοδα εδώ στο Λιβόρνο. Ο παραθερισμός όμως είναι απαραίτητος και θα είναι όπως πάντα:...

[...] Απώτερος στόχος αυτού του μυθιστορήματος (όχι και τόσο μυθιστόρημα όσο θα πίστευε κανείς) είναι κάτι αναμφίβολα καινοφανές. Η κυριαρχία της αρετής επί της φαυλότητας, η ανταμοιβή του αγαθού, η καταδίκη του κακού - ιδού η συνήθης εξέλιξη όλων των έργων αυτού του είδους, η οποία δεν μας είναι διόλου άγνωστη! Το να παρουσιάζεις όμως τη φαυλότητα να θριαμβεύει παντού και την αρετή να θυσιάζεται στο βωμό των ίδιων των αρχών της, το να δείχνεις μια δύστυχη να παραδέρνει από βάσανο σε βάσανο, να γίνεται άθυρμα της ανοσιουργίας, χλεύασμα των ακόλαστων, στόχος των πιο βάρβα...

Ο Δαντόν, μία από τις κύριες μορφές της Γαλλικής Επανάστασης, έχει κουραστεί από τις αδιάκοπες εκτελέσεις και την ανούσια πλέον αιματοχυσία κι έρχεται σε σύγκρουση με τον πρώην σύντροφο του και συνεπαναστάτη, τον πανίσχυρο Ροβεσπιέρο, ο οποίος αρχίζει να δρομολογεί την καταστροφή του. Παρόλο που ο Δαντόν θα μπορούσε να δραπετεύσει και να σωθεί, αφήνει τα γεγονότα με προφανή αδιαφορία να ακολουθήσουν τη ροή τους. Συλλαμβάνεται δικάζεται και τελικά αποκεφαλίζεται. Πίσω από την απάθεια του κρύβεται η φιλοσοφική πεποίθηση ότι κάθε άνθρωπος είναι ανίσχυρος μπροστά στις ιστορικές...

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει μεγάλο μέρος του σωζόμενου πεζού έργου του Χαρμς, τα κείμενα του "Γαλάζιου τετραδίου", το αφήγημα "Η γριά", ημερολογιακές σημειώσεις, μερικές επιστολές και ελάχιστα ποιήματα· ακόμη, ένα κείμενο του Ντρούσκιν, φωτογραφικό υλικό, καθώς και εκτενές χρονολόγιο.

[...] To ερώτημα δεν είναι αν μπορώ να αγαπήσω κάποιον που είναι πράγματι άσχημος -καλώς ή κακώς, έτσι φαίνονται να κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι- αλλά κατά πόσον μπορώ να αγαπήσω κάποιον τον οποίο θεωρώ άσχημο· και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό είναι αδύνατον. Όμως στο μέτρο που θεωρώ έναν άνθρωπο ωραίο -πράγμα το οποίο, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, είναι ζήτημα έρωτα- η ζωή θα μου φαίνεται καλύτερη μαζί του παρά χωρίς αυτόν. Τούτο το στοιχείο της προσδοκίας και οι κίνδυνοι τους οποίους ενέχει είναι ουσιώδη για το ωραίο, το οποίο μαραίνεται όταν δεν υπόσχεται κάτι περισσότερ...

"Μην κοιτάζεις το δρόμο. Ακολούθησε τον. Αλλά πώς να τον ακολουθήσω και μέχρι πού; Να τον ακολουθήσω σαν αυτούς που έρχονται από την πόλη ή πάνε σ' αυτήν, σαν αυτούς που φεύγουν ή αυτούς που επιστρέφουν, σαν αυτούς που έρχονται να αγοράσουν και να πουλήσουν, σαν αυτούς που έρχονται να δουν και να ακούσουν ή σαν αυτούς που φεύγουν κουρασμένοι απ' όσα είδαν και άκουσαν; Σαν ποιους απ' όλους αυτούς; Ή σαν τι κοινό σε όλους αυτούς; Ή με ποιον άλλο τρόπο διαφορετικό από όλων αυτών;" Αυτά τα ερωτήματα θέτει ο ανέμελος έφηβος του Πεσσόα, που η συνάντηση του με τον μυστηριώδη Άν...

Σου είπα ήδη ότι δεν σε χρειάζομαι. Αλλά θα σε μεγαλώσω, είτε σ' αρέσει, είτε όχι. Θα σου επιβάλω την ίδια υπεροψία που επιβλήθηκε και σ' εμένα, στους γονείς μου, στους παππούδες μου, στους παππούδες των παππούδων μου· μέχρι το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα που γεννήθηκε από ανθρώπινο πλάσμα, είτε του άρεσε, είτε όχι. Ίσως αν του ή της ζητούσαν να επιλέξει, να φοβόταν και να έλεγε "Όχι, δεν θέλω να γεννηθώ". Μα κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη του και έτσι γεννήθηκε και έζησε και πέθανε, αφού έφερε στον κόσμο ένα ακόμα ανθρώπινο πλάσμα από το οποίο δεν ζήτησε να επιλέξει, και αυτό με τη...

Γραμμένο σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα πριν, το 1917, και δημοσιευμένο μόλις το 2009, το διήγημα "Ο Οδοιπόρος" συνιστά το πλέον πρόσφατο δείγμα του ανεξάντλητου θησαυρού που κρύβει το μυθικό μπαούλο που μας κληροδότησε ο Φερνάντο Πεσσόα. Στους αντίποδες του Αναρχικού τραπεζίτη, όπου η προτεραιότητα δίνεται στον άνθρωπο ως κοινωνικό ον, εδώ τον κύριο ρόλο έχει το μεταφυσικό ον. Την ορθολογιστική επιχειρηματολογία αντικαθιστά η διαισθητική σκέψη, το λόγο η δράση, αλλά μια δράση αλληγορική, που ακολουθεί τον πολυδαίδαλο και ταυτόχρονα σαγηνευτικό δρόμο μιας μυητικής διαδικασία...

Τι γνωρίζουμε για την καθημερινή ζωή των Ρωμιών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία πριν από την καταστροφή; Πολύ λίγα, και αυτά χάρη στη λογοτεχνία. Το βιβλίο αυτό εστιάζει την προσοχή του στις κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές και τη δυτική επιρροή που αναδιαμόρφωσαν την οθωμανική κοινωνία, αναδεικνύοντας νέες κοινωνικές ομάδες στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και στις άλλες μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας. Παρακολουθεί τις αλλαγές στα πρότυπα ζωής, στην κατανάλωση, στις νοοτροπίες τους, στον τρόπο που έβλεπαν τις πόλεις στις οποίες ζούσαν, τη φτώχεια, την επαιτεία, τη δη...

Βασική είναι η ανάγνωση από τον Κωτσιόπουλο της εξέλιξης των σύγχρονων φαινομένων: μέσω κατατάξεων ή ταξινομήσεων, εργαλείων βασικών της κριτικής τέχνης, επικεντρώνεται σε δίπολα που χαρακτηρίζονται από ροϊκότητα και κυκλικότητα, κατακτούν κάποια στιγμή την οντότητα καθολικού ρεύματος για να επανακυκλωθούν στη συνέχεια μεταλλαγμένα και απαλλαγμένα από την πρωτογενή και στιβαρή ιδεολογική τους αποσκευή (για παράδειγμα μοντέρνο κίνημα/υστερομοντέρνος μινιμαλισμός, μεταμοντέρνο κίνημα/σύγχρονος εξπρεσιονισμός, με την αρχιτεκτονική της υψηλής τεχνολογίας να διεκδικεί τη δική τη...

Απροσδόκητη, ανατρεπτική και εντελώς προσωπική, η ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα συνιστά terra incognita, παρά τις κατά καιρούς εύστοχες παρατηρήσεις της κριτικής. Συμπλέοντας με το πεζογραφικό του έργο, αλλά μένοντας πάντα στη σκιά του, το ποιητικό έργο του αιρετικού Χαλκιδαίου ελάχιστα προσείλκυσε το ενδιαφέρον των μελετητών, και έτσι χώρεσε εύκολα σε γενικεύσεις, που εύλογα το κατατάσσουν στον "καθυστερημένο Μεσοπόλεμο", στις "χαμηλές φωνές" των συνοδοιπόρων του Καρυωτάκη ή στη Γενιά του '20, δίχως, ωστόσο, να αποτιμούν επαρκώς εκείνα τα χαρακτηριστικά στα οποία οφείλει την...

"Για μένα η αρχαία ελληνική λυρική ποίηση είναι πρωτίστως ποίηση εδώ. [...] Όλα αυτά τα πολύτιμα θραύσματα μιας πολυτιμότερης αρχικής ύλης μοιάζουν ψελλίσματα μιας σύγχρονης συντριβής ή, αν προτιμάτε, μιας σύγχρονης αφέλειας, όπου τίποτε δεν μπορεί πια να είναι ακέραιο κι ωστόσο οι εδώ κι εκεί συσσωρεύσεις από συντρίμμια και θρύψαλα μοιάζουν να μορφοποιούν οντότητες μοναδικής πειστικότητας και αλήθειας. [...] Σκόρπια μέλη ενός σώματος, που εμφανίζουν αντοχή παρά την απώλεια εκείνου, τι άλλο είναι η ποίηση, τι άλλο είναι τα σκόρπια χαρτιά τα γεμάτα ποιήματα πάνω σ' ένα σημερ...

Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη έκδοσή του, το μυθιστόρημα του Γιώργου Αλεξανδρινού, "Ένας έλληνας φοιτητής αυτοκτόνησε στο Παρίσι", φαντάζει σήμερα περισσότερο επίκαιρο. "Για τη δική μου υπηρεσία τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Εμείς πρέπει να βρούμε τους λόγους. Να καταλάβουμε. Γιατί αυτοκτόνησε ένας Έλληνας στο Παρίσι; Οι λόγοι δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκοί. Όπως ξέρετε, η Ελλάδα είναι η πλέον προβληματική χώρα της ΕΟΚ." [σελ. 26] "Διαβάζω την έκθεση "Οι Έλληνες στην Ευρώπη". Από τα μυστικά αρχεία της Europolice. Ο επιθεωρητής μού την εμπιστεύθηκε για να διασκε...

"Ο έρωτας που της έλειπε έγινε τώρα το μαρτύριο της ζωής της, ένα αδιάκοπο και φρικτό βασανιστήριο. Έπρεπε να αντιστέκεται στους πυρετούς του κορμιού της και στα εξωτερικά ερεθίσματα, στις εύκολες συγκινήσεις και στις χαλαρές αδυναμίες της σάρκας της, στις παρακλήσεις της φύσης που την πολιορκούσαν. Έπρεπε να παλεύει με τις εξάψεις του πρωινού, με τις προτροπές της νύχτας, με τις υγρές ζέστες της καταιγίδας, με την ανάσα του παρελθόντος της και των αναμνήσεών της, με τις φωνές που τη φιλούσαν σιγανά στο αυτί, με τα ρίγη αισθησιασμού που διαπερνούσαν όλα τα μέλη της". Οι...

Το "Πλουμιστό ερπετό", είναι η ιστορία μιας κοινωνικής μεταρρύθμισης, στο πλαίσιο της οποίας μια μορφωμένη Ιρλανδή, η Κέητ, χαρακτηριστικός φορέας του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, παραδίδεται στον έρωτα ενός Μεξικανού στρατιωτικού με ισχυρή θέληση για δύναμη. Το μυθιστόρημα αρχίζει με μια αιματηρή ταυρομαχία, η οποία τελειώνει για την Κέητ στον πρώτο κιόλας γύρο, συμπαρασύροντας στην αγανάκτησή της τη θεμελιώδη αρχή του μοντέρνου πνεύματος, τον άνευ όρων κορεσμό της δίψας για ζωή: "Όρθωσε το κορμί της και αναστέναξε. Ένιωθε λες και είχε φάει κάτι δηλητηριασμένο με πτωμαΐνη...

Προμηθέας: Ειν' αλήθεια ότι κάποια µέρα, ακόµη κι ο Ζευς που τώρα αναίσχυντα φρονεί, θα ταπεινωθεί, µε τον γάµο που ετοιµάζει, αυτός από τον θρόνο της τυραννίδας θα τον ρίξει, θα τον εξαφανίσει, για να βγει σωστή η κατάρα που ο πατέρας του ο Κρόνος έριξε όταν από τον πανάρχαιο θρόνο γκρεµιζόταν. Πώς ν' αποτρέψει τέτοια δεινά, κανείς από τους θεούς δεν θα µπορούσε καθαρά να του δείξει, εκτός από µένα. Εγώ ξέρω το πώς και τι. Ας κάθεται λοιπόν ασύστολος τώρα, πιστός στους κεραυνούς του, το φλογοβόλο βέλος απ' τα χέρια εκτινάζοντας. Καθόλου δεν πρόκειται αυτά να εµποδίσουν...