Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα δραματικά γεγονότα της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας ζωντανεύουν μέσα από δύο αφηγηματικές φωνές συνταιριάζοντας την προσωπική μαρτυρία με τη γοητεία της λογοτεχνίας. Η βραβευμένη με Κρατικό Βραβείο Ευρυδίκη Περικλέους-Παπαδοπούλου, αφηγείται τη ζωή της Χαρίτας Μάντολες, ενός από τα πλέον εμβληματικά πρόσωπα της σύγχρονης Κύπρου. Η Χαρίτα πέρασε όλη της τη ζωή αναζητώντας τον άντρα που παντρεύτηκε και μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν "αγνοούμενος".

Συσκευές που μετρούν το αόρατο, παρωχημένες εικόνες ιστορικών συμβάντων, αφηγήσεις σε τέταρτο πρόσωπο που ανασυντάσσεται κατά βούληση, κατονομάζοντας τον θεατή ως αναγνώστη εικονικών εξελίξεων. Το κεντρικό σημείο είναι η κίνηση και ο κραταιός ήχος, oι σιωπηλές ριπές των λεπτών αποχρώσεων που τους γυροφέρνουν. Από στιγμή σε στιγμή οι οπτικοί κραδασμοί θα εκραγούν, τάχα, σε πεδία λεκτικών αυτοσχεδιασμών. Τα έργα συνδέονται με ένα άθροισμα ετεροθαλών, μικροκειμένων, γραμμένων από σαράντα συγγραφείς ειδικά για να συνοδέψουν τα λεκτικά αυτά μηχανήματα και σχηματίζουν ένα ρέον...

Η μέρα τελείωνε. Τα μυρμήγκια σταματούσαν πια να κουβαλούν τις προμήθειές τους, το αηδόνι συγύριζε τη φωλιά του κι ο βάτραχος χωνόταν στον παλιό κουβά του κήπου να περιμένει το ξημέρωμα. Ο δίσκος του ήλιου χαμήλωνε σιγά σιγά και το φεγγάρι ετοιμαζόταν να κάνει την εμφάνισή του. Το τραγούδι των σπουργιτιών συνόδευε τον ήχο μιας καμπάνας, που σήμαινε την ώρα του ύπνου. Ένα βιβλίο για παιδιά που δεν βιάζονται και πολύ να πάνε για ύπνο!

Πέρα από το τυπικό παιχνίδι του αστυνομικού γρίφου, το μυθιστόρημα αποτελεί κι ένα οξύ σχόλιο για την πολιτική επικαιρότητα της Ελλάδας του 2011. Όπως σε πάμπολλα αστυνομικά, υπάρχει εδώ ένα "cherchez la femme" και ο γρίφος περί κάποιους φόνους. Το ασυνήθιστο είναι ότι συναντιούνται ήρωες από διαφορετικές σειρές μυθιστορημάτων του Μαρτινίδη: ο Δημήτρης Σκούρος, από τους "Τέσσερις ακαδημαϊκούς φόνους", και ο Αλέξης Ολμέζογλου, από την τριλογία "Θεατρικοί θάνατοι". Στην εβδομάδα μεταξύ 1ης και 7ης Ιουλίου 2011, σε κλίμα απειλών χρεοκοπίας ή πλατειών με "αγανακτισμένους"...

Το κείμενο του Beckett δημοσιεύτηκε το 1969 στα γαλλικά με τον τίτλο "Sans", και τον επόμενο χρόνο στα αγγλικά με τον τίτλο "Lessness". Με τυπικά μπεκετικό τρόπο συνδέεται με ένα προηγούμενο κείμενό του, που τιτλοφορείται "Ping" στα αγγλικά (1967) και "Bing" στα γαλλικά (1966). Το έργο αυτό είναι μία μικρή λεκτική κατασκευή από φράσεις που επαναλαμβάνονται με μικρές παραλλαγές. Ένα γυμνό λευκό σώμα, μόνο, ορθό, είναι κλεισμένο μέσα σε ένα ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο 1Χ1Χ2 γυάρδες, "λευκό πάνω σε λευκό αόρατο". Τα μέλη είναι κολλημένα στο σώμα, η μύτη, τα αυτιά, το στόμα είναι...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΜΥΘΟΙ Ποιος λόγος καθησύχασε τη βία τ' ουρανού τη μονοπόδαρη αστραπή, την αστραπή την πιο μικρή από τις άλλες και την πανέμορφη, την πράσινη αστραπή; Και ποιος το αιώνιο σύθαμπο καθάρισε, για να φανεί η πατρίδα της φωτιάw και πιο ψηλά το κράτος της ομίχλης; Για να φυσήξει σαν πνοή ο πρώτος άνεμος, να βγει στη θάλασσα του φεγγαριού το πλοίο; Ποια πόρνη εξημέρωσε τον γιο των κοπαδιών, εκείνον που δεν μοιάζει με κανέναν, μαθαίνοντάς του κάθε τέχνη της γυναίκας; Χαρίζοντάς του απλόχερα επιθυμίες των θεών, μα πιο απλόχερα τη μοίρα των ανθρώπων. Φ...

Πηγαίναμε σαν να ήταν το μέρος αυτό γυρισμός των ανθρώπων. Μας τραβούσε μια έλξη και τα πόδια βάδιζαν χωρίς να βλέπουν τα μάτια. Κι ήταν ο τόπος όλων των νεκρών ανθρώπων. Μεγάλος, θεόρατος τύμβος. Και πιστέψαμε. Πως είναι το κάλεσμα των υπόγειων νεύρων που οδηγούσαν το πέλμα. Φτάσαμε όλοι την ώρα που είχε ανέβει ψηλά η σελήνη. Οι τόποι και τα δέρματα και τα μάτια. Σαν μια σύγκλιση καταιγίδων. Αλλά γαλήνια. Αλλά υπέροχη. Φύλλα σε δίχτυ που 'κλεινε γύρω κι από μέσα εμείς. Και κάτω από μας ένα απέραντο σπείρωμα μ' ατέλειωτα νεύρα. Η κορφή του σαν τραγίσιο κεφάλι. Κι από πάν...

Ο πανέμορφος Χρύσιππος, λοιπόν, είναι ο πραγματικός δράστης, το κινούν κίνητρο, εφόσον χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε να προκύψει καμία κατάσταση πάθους, έλξης, πόθου, με ό,τι συνεπάγονται όλες αυτές οι βίαιες και πανίσχυρες ζωικές και ζωτικές δυνάμεις. Στην πλευρά τού Χρύσιππου θα πρέπει ν’ αναζητήσουμε την προέλευση τής ανάφλεξης, εμπρόθετης ή όχι. Η επισήμανση αυτή θέτει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, το οποίο μπορεί να τεθεί περίπου ως εξής: αλλιώς θα πρέπει ν’ αξιολογούνται και να βιώνονται πλέον οι ανθρώπινες συμπεριφορές, και ο βαθμός τής πρόσληψης και τής κατανόησής του...

Για τον Ηράκλειτο, ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Ο Καλδερόν παρομοιάζει τη ζωή με σκηνή θεάτρου όπου καλούμαστε να παίξουμε ο καθένας τον δικό του ρόλο. Οι ινδουιστές πιστεύουν πως το σύμπαν είναι το σώμα του Σίβα και ταυτίζουν τον κοσμικό χορό του με τον αδιάλειπτο κύκλο της ζωής και του θανάτου. Ο Αϊνστάιν ισχυρίζεται πως η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν είναι παρά μια πεισματικά επίμονη ψευδαίσθηση, ενώ ο Μπόρχες φαντάζεται τον χρόνο ως ένα ποτάμι που μας παρασέρνει, υποστηρίζοντας πως το ποτάμι είμαστε εμείς. Ίσως η ιστορία να μην είνα...

Ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1897, δυο αδέρφια, νεαροί χρυσοθήρες στο Κλοντάικ, ετοιμάζονται για το γιορτινό τραπέζι. Οι προμήθειές τους είναι λιγοστές και το δείπνο διαγράφεται φτωχικό. Όμως τους περιμένει μια έκπληξη: ο ένας μετά τον άλλον, απρόσμενοι επισκέπτες χτυπούν την πόρτα της καλύβας τους και προσφέρουν ό,τι έχει ο καθένας, ώσπου το λιτό δείπνο μετατρέπεται ως διά μαγείας σε ευωχία, μέσα σε μια ατμόσφαιρα θαλπωρής, όπως ταιριάζει στην ωραιότερη νύχτα του χρόνου. Σε αντίθεση με τα περισσότερα έργα του Τζακ Λόντον που εκτυλίσσονται στον αρκτικό Βορρά, το διήγημα "...