Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γραμμένα σε διαφορετικές εποχές, από το 1931 έως το 1975, τα επτά διηγήματα που απαρτίζουν την τελευταία συλογή διηγημάτων του Γιάννη Σκαρίμπα, που εκδόθηκε το 1976 με τον τίτλο "Τρεις άδειες καρέκλες", αντανακλούν τη συγγραφική πορεία και πιστοποιούν τις κατακτήσεις του συγγραφέα στο χώρο της δημιουργικής πεζογραφίας. Τόσο η θεματική του όσο και η αφηγηματική του τεχνική δεν διαφοροποιούνται από το λοιπό έργο του, ενώ κυριαρχούν οι γνωστοί άξονες που συνέχουν τον πλασματικό του κόσμο: ο διαφορετικός άλλος, η παράδοση του Καραγκιόζη, η πρόσληψη και η ροή του χρόνου, η ζωή ω...

Μπορούμε να γυρίσουμε πίσω το ρολόι, σ’ εκείνη τη στιγμή που διαπράξαμε το θεμελιώδες λάθος; Είναι η ζωή κύκλος αιώνιας επανάληψης, ή μοναδική παράσταση χωρίς σενάριο και χωρίς πρόβα; Τρεις κόρες χαμένες, η Αρετή, η Σιράν, η Ευρυδίκη. Τρεις και μυριάδες αποχωρισμοί, και το αβέβαιο χώμα της πατρίδας. Ένας διευθυντής μουσείου αναγκάζεται να θάψει τα αρχαία αγάλματα, και ο Νικόλας, άνεργος και ανέστιος στα σαράντα, αποφασίζει να πραγματοποιήσει το ταξίδι με το τρένο από το Βελιγράδι μέχρι το Βερολίνο, αυτό που δεν είχε τολμήσει στα είκοσι. Ανακαλύπτει από την αρχή το νόημα τ...

Γι' αυτό όταν η νύχτα αρχίζει να κρυώνει µένουµε ταγµένοι τελευταίοι εδώ σ' αυτή την κλίνη τη βαθιά σκαµµένη του έρωτα να µην µπορούν τα σώµατα ν' ανοίγουνε τα σώµατά µας το ένα στο άλλο µια ενέργεια σκληρή ένας φόβος κάτι παράφορο πικρό λάµψη -η µόνη που θα επιζήσει του φωτός.

Είμαι έξω... ...μόνος μου. Το σπίτι του Μίλτου είναι κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Για να φτάσω μέχρι εκεί, αφού κατεβώ από το λεωφορείο, πρέπει να ανεβώ μια γέφυρα που περνάει πάνω από τις γραμμές των τρένων. Γέφυρα σιδερένια, παλιά. Κάνω πολλή φασαρία όταν την περνάω. Όλη η πόλη ακούει τα βήματά μου. Εκεί υπάρχω. Την αγαπάω, είναι ωραία. Ανεβαίνω, είμαι ψηλά, περπατάω, νιώθω υπέροχα. Σκέφτομαι τον Άνχελ, σκέφτομαι να πέσω στο κενό. Να φύγω τώρα που είμαι ευτυχισμένος... Να μην είμαι αχάριστος... Να μη ζητήσω περισσότερα... Να μη ζήσω τίποτε άλλο που να είναι μικρό...

Η "Τρικυμία", ένα από τα τέσσερα "προβληματικά" έργα του Σαίξπηρ, περιβλήθηκε τον μύθο της "αποχαιρετιστήριας υποθήκης" του συγγραφέα της, ως το τελευταίο πλήρες έργο του. Πρωτοπαρουσιάστηκε μάλλον στη βασιλική αυλή, και σηματοδοτεί την εποχή μετάβασης από τα ανοιχτά στα κλειστά θέατρα. Αργότερα αγαπήθηκε πολύ ως μουσικοχορευτικό υπερθέαμα, με εξωφρενικές επεμβάσεις και προσθήκες· μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα επανεμφανίστηκε "καθαρό" το κείμενο του έργου, θεωρούμενο ως αλληγορία, περισσότερο από τα άλλα σαιξπηρικά έργα, είχε ποικίλες σκηνικές αναννώσεις: ως ονειρική φαντ...

"Ο υποσμηναγός Ράλεϋ χτυπήθηκε, κύριε σμηναγέ", είπε ο σμηνίας. Ο σμηναγός Μίτι τον κοίταξε. "Στείλε τον στο νοσοκομείο", είπε κουρασμένος. "Θα πετάξω μόνος". Έξω από το χαράκωμα χαλούσε ο κόσμος. "Το φράγμα πυρός πυκνώνει, κύριε σμηναγέ", είπε ο σμηνίας."Μια φορά ζούμε, φίλε μου!" είπε ο Μίτι. Έβαλε κονιάκ και ήπιε, ύστερα σηκώθηκε και πήρε το αυτόματο. "Είναι σαράντα ολόκληρα χιλιόμετρα μέσα από μια κόλαση" είπε ο σμηνίας. Ο Μίτι τελείωσε το κονιάκ του. "Τι σημασία έχει; Όλη η ζωή έτσι δεν είναι";

Η "Τρωάς" είναι ένα τρίδυμο, τρεις μονόλογοι σε τρία μέρη. Στο πρώτο, το καθένα από τα τρία πρόσωπα, Πρίαμος, Έκτωρ, Αστυάναξ, μιλά για το πώς βίωσε τον πόλεμο. Στο δεύτερο, το κάθε πρόσωπο μιλά ως ένας από τους άλλους τρεις. Στο τρίτο, μιλά η Τρωάς με τα λόγια και των τριών: μία φωνή που εμπεριέχει και τις τρεις γενιές και που τις υπερβαίνει οδηγώντας σε μία ολική και τελική σύνοψη.

Η Άλις είχε μεγάλα ωραία μάτια και χέρια πιο μικρά κι απ' της βροχής. Η Ματίλντα με δάγκωσε τόσο δυνατά όταν τη φίλησα που ένιωσα να καταπίνω αίμα. Η Πώλα μου ' κοψε την ανάσα όταν άφησε το μπουρνούζι που την τύλιγε να κυλήσει στο πάτωμα. Η Τρέησι είχε το ένα μάτι μαυρισμένο, το αριστερό μάγουλο πρησμένο και το κάτω χείλος σκισμένο όταν της πρότεινα να περάσουμε δυο βδομάδες στις Μπαχάμες. Η Τζένιφερ δεν μου κράτησε κακία που αρνήθηκα να την κοιμίσω στο κρεβάτι μου και την πήγα σπίτι της ξημερώματα. Η Μπρίτζιτ μ' αγκάλιαζε σφιχτά όταν ο άντρας της μας τσάκωσε σ' ένα από τα...

Η συλλογή διηγημάτων "Τυφλοβδομάδα στη Χαλκίδα" πρωτοεκδόθηκε το 1973, ανήκει δηλαδή στην όψιμη φάση του έργου του Σκαρίμπα. Αποτελείται από έξι διηγήματα που συνιστούν μια ενότητα και παρουσιάζουν ως κοινά χαρακτηριστικά την εκζήτηση του θέματος, το αναρχικό ύφος, την αιρετική γλώσσα και τη διάθεση για ανατροπή.

Δεν ήταν δειλός γιατί είχε συναίσθηση της δειλίας του. [...] Τέλος βγήκε παράνομος στα εύθυμα χρόνια της Ειρήνης. [...] Ο Κάλβος και ο Σολωμός έζησαν είκοσι χρόνια στην ίδια πόλη χωρίς ποτέ να συναντηθούν. [...] (Γηράσκω αεί αναθεωρών) [...] Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά [...] Ζήσαμε, εννοούν, γλεντήσαμε. [...] Τι ωραία βιβλία που γράφουμε, τι ωραία τραγούδια που ψάλλουμε, τι ωραία μνημόσυνα που κλαίμε. [...] Γιατί υποχρεωτικά να μιλήσω; [...]

Παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ένα πολωνικό υπερωκεάνιο διασχίζει αμέριμνο τον Ατλαντικό, με προορισμό το Μπουένος Άιρες. Από εκεί, λίγες ημέρες μετά, στο άκουσμα της είδησης του πολέμου, αναχωρεί εσπευσμένα για την Ευρώπη. Μαζί του επιστρέφουν και όλοι του οι επιβάτες εκτός από έναν: τον νεαρό Πολωνό συγγραφέα Βίτολντ Γκομπρόβιτς. Ενώ ο πόλεμος μαίνεται και τα χιτλερικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Πολωνία, εκείνος αγωνίζεται για να υπάρξει υλικά, πνευματικά και ηθικά πέραν του Ατλαντικού. Στον Υπερ-Ατλαντικό, ωστόσο, δεν εξιστορούνται απλώς οι περιπέτειες, οι αγ...

"Αυτός ο οποίος δεν είναι ικανός να σκοτώσει έναν άνθρωπο, δεν είναι επίσης ικανός να σκοτώσει ένα κοτόπουλο. Αντιθέτως, αυτός ο οποίος είναι ικανός να σκοτώσει ένα κοτόπουλο, είναι ικανός να σκοτώσει έναν άνθρωπο· το παν είναι να του δοθούν οι εξωτερικές συνθήκες που θα κάνουν ένα συγκεκριμένο άνθρωπο ή τους άλλους ανθρώπους να φαίνονται σαν κοτόπουλα στα μάτια του - δηλαδή οι εξωτερικές συνθήκες όπου συσκοτίζεται όχι το συναίσθημα της ύπαρξης (είναι συσκοτισμένο σ' αυτόν που μπορεί να σκοτώσει), αλλά η έννοια της ταυτότητας μιας άλλης ανθρώπινης ζωής σαν τη δική του (αυτό...

[...] Οι απόψεις που εκθέτω στην παράγραφο 28 προήρχοντο από όσα είχα διαβάσει, ως τότε, για το ελληνικό θέατρο σκιών. Στην Ελλάδα έχουν δημοσιευτεί πολλές σχετικές μελέτες. Δεν έχω άμεσα ενδιαφέροντα γι' αυτό το αντικείμενο. Διερευνώ τα προβλήματα του ελληνικού υποκόσμου. Μια από τις σημαντικότερες φιγούρες του ελληνικού θεάτρου σκιών είναι ο Σταύρακας - πρόκειται για μια τυποποιημένη συμπύκνωση ενός ανθρώπου του υποκόσμου. Ακολουθόντας την φιγούρα του Σταύρακα έπεσα μέσα σε μιαν ανεξερεύνητη περιοχή του ελληνικού θεάτρου σκιών. Γρήγορα κατάλαβα πως δεν πρόκειται να βρω απ...