Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δύο πατρίδες. Δύο γενιές. Δύο εποχές... Στο πρώτο της βιβλίο σε ελληνική έκδοση, η λιθουανή συγγραφέας Νταλιά Σταπονκούτε μιλά για τη ζωή της ανάμεσα στη Λιθουανία, τη χώρα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, και την Κύπρο, τη χώρα όπου δημιούργησε την οικογένειά της και τη ζωή της, στο μεταίχμιο του 20ού και του 21ου αιώνα, όπου σημαντικές αλλαγές σημάδεψαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Η σκοπιά της είναι η σκοπιά του σύγχρονου ανθρώπου, που καταλήγει να ζήσει σε μια ξένη χώρα, μέσα σε έναν κόσμο όπου παντοδύναμα κράτη διαλύονται και νέα γεννιούνται. Σε μια εποχή ιλιγγιώδους ταχύ...

Το 1985, ο διάσημος και βραβευμένος Γαλλοϊταλός μάγειρας Λουί Καραντί, παρασυρμένος από τον πυρετό του τζόγου, παίζει και χάνει το ένα από τα τρία αστέρια Μισελέν που έχει κερδίσει το εστιατόριό του στην πόλη Σιέρ της Ελβετίας. Στο τραπέζι εκείνο της πόκας συμμετείχαν ένας Άγγλος δημοσιογράφος, ένας Γερμανός μάγειρας, ένας Ισπανός οινοχόος κι ένας Έλληνας μετρ ντ’ οτέλ, όλοι υπάλληλοι και συνεργάτες του εστιατορίου του σεφ. Είκοσι οκτώ χρόνια αργότερα, όλοι οι υπόλοιποι συμπαίκτες της μοιραίας εκείνης παρτίδας βρίσκουν τον θάνατο σε μυστηριώδη ατυχήματα ενώ παίρνουν μέρ...

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μικρό χωριό ζούσαν το Κίτρινο, το Κόκκινο, το Πράσινο και το Μπλε. Ζούσαν ειρηνικά και μονοιασμένα, ώσπου... Μια μέρα μεγάλη αντάρα ήρθε από μακριά. Ο ουρανός σκοτείνιασε κι ένας μανιασμένος άνεμος άρχισε να φυσάει. Όταν ο ήλιος έλαμπε ξανά στον ουρανό, στη στέγη του σπιτιού του Κίτρινου αντιλήφθηκαν ένα γυαλιστερό αντικείμενο. Έτσι άρχισαν οι περιπέτειές τους...

Συσκευές που μετρούν το αόρατο, παρωχημένες εικόνες ιστορικών συμβάντων, αφηγήσεις σε τέταρτο πρόσωπο που ανασυντάσσεται κατά βούληση, κατονομάζοντας τον θεατή ως αναγνώστη εικονικών εξελίξεων. Το κεντρικό σημείο είναι η κίνηση και ο κραταιός ήχος, oι σιωπηλές ριπές των λεπτών αποχρώσεων που τους γυροφέρνουν. Από στιγμή σε στιγμή οι οπτικοί κραδασμοί θα εκραγούν, τάχα, σε πεδία λεκτικών αυτοσχεδιασμών. Τα έργα συνδέονται με ένα άθροισμα ετεροθαλών, μικροκειμένων, γραμμένων από σαράντα συγγραφείς ειδικά για να συνοδέψουν τα λεκτικά αυτά μηχανήματα και σχηματίζουν ένα ρέον...

Η μνήμη των προσφύγων του 1922 αποτελεί σήμερα έναν κεντρικό τόπο μνήμης. Το αφήγημά της όμως έχει ιστορικότητα. Ξεκινά από τη συγκυρία των δραματικών μετακινήσεων των πληθυσμών σε όλη την Ευρώπη μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και από τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ανθρώπων να βρουν μια συνθήκη βίου στη νέα κατάσταση. Ο τρόπος που οι πρόσφυγες αφηγούνταν το παρελθόν τους άλλαζε μαζί με το παρόν τους και τις προσδοκίες τους για το μέλλον. Η μνήμη τους, το τι λένε οι ίδιοι για την ιστορία τους και ο τρόπος που διαμορφώνουν την ταυτότητά τους σμιλεύτηκε σταδιακά, ισορροπώντας αν...

29 Νοεμβρίου 2010 Ποια είναι η καρδιά της Ελλάδας; Ο Άγιος Νικόλαος Αχαρνών, τα Κάτω Πατήσια, η Κυψέλη. Άθλιες πολυκατοικίες, μιζέρια... Βρέθηκα χθες βράδυ στον Άγιο Νικόλαο με τον Πλαϊτάκη, στο μίζερο διαμερισματάκι μιας ζωγράφου - η φρίκη στην απλότητα και στην αλήθεια της. Η ωμότητα της πραγματικής ζωής σ' αυτή τη χώρα. Η ζωγράφος είναι διορισμένη σε σχολείο στη Θήβα, όπου πηγαίνει κάθε μέρα, ακόμη κι όταν δεν διδάσκει (την Παρασκευή). Απ' το δημόσιο έχει να πληρωθεί εδώ κι έναν χρόνο, ενώ έχει πετύχει στον ΑΣΕΠ. Ζει με δανεικά και με μια συγκάτοικο απ' τη Γεωργία, για...

Η ODC Ensemble είναι μια ελληνική πρωτοποριακή θεατρική ομάδα, η οποία δημιουργεί πολυπρισματικές παραστάσεις στο μεταίχμιο των τεχνών (από τη μουσική, το θέατρο και τον χορό ως τα εικαστικά και τη λογοτεχνία) με έμφαση στο πολιτικό, στη συλλογικότητα και στα νέα μέσα. Στην καρδιά του αισθητικού της προγράμματος είναι η αμφισβήτηση ενός "θεάτρου σύμβασης" και η ενεργοποίηση των πολιτών ως συστατικό στοιχείο της καλλιτεχνικής διαδικασίας. Το βιβλίο επιχειρεί μια σφαιρική προσέγγιση της ομάδας μέσα από κείμενα κριτικών που παρακολούθησαν συστηματικά την πορεία της και την...

Στο μεταμοντέρνο οι κυρίαρχες τάσεις είναι η επιστροφή στον χρόνο, η επιστροφή στον τόπο, η αναφορά στη λαϊκή κουλτούρα αλλά και, μερικές φορές, η επανερμηνεία του μοντέρνου. Με αυτή την έννοια, ακόμη και ρεύματα όπως ο κριτικός τοπικισμός ή η αρχιτεκτονική της υψηλής τεχνολογίας αγγίζουν τη φιλοσοφία του μεταμοντέρνου στην πιο εκλεπτυσμένη της μορφή.

Εσύ ξέρεις τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Γνώρισε έναν αστροναύτη, μία δασκάλα, μία παιδίατρο, έναν παλαιοντολόγο, έναν αρχιμάγειρα... Τι έχουν να πουν για τη δουλειά τους; Κι αν μια μέρα γινόσουν σαν κάποιον απ’ αυτούς;

Η "Γη του θυμού" αποκαλύπτει και ανατέμνει με θαρραλέες κινήσεις της γραφής, με φρασεολογία που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με απότομες τομές σαν νυστεριές, τον έκδηλο αλλά και τον κρυμμένο θυμό που μας περιβάλλει, μετατρέποντας τις πόλεις, τα εσωτερικά των σπιτιών, τους δρόμους, τους εργασιακούς μας χώρους σε πεδία μάχης. Ο Χρήστος Χρυσόπουλος καταγράφει τον ασθματικό παλμό της οργής μας. Η "Γη του θυμού" κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση στη Γαλλία το 2015 από τις εκδόσεις La Contre Allee σε μετάφραση της Anne-Laure Brisac. Έγινε θεατρική παράσταση από την ομάδα Et-alors,...

Από τα βάθη του δυστοπικού μας μέλλοντος αντηχεί μια φωνή παράφορη. Ενός ερωτικού στρατιώτη. Που τον φωνάζουν Λαβ. Σε μια κοινωνία δυσοίωνη, όπου όσα μωρά αγόρια δαγκώνουν τις θηλές στο βύζαγμα πωλούνται σε ολοκληρωτικά στρατόπεδα, για να μη γίνουν εγκληματίες, διαγνωσμένα με το "επιθετικό γονίδιο" που παράγει διεστραμμένουε, ο Λαβ ηρωικά αντιστέκεται. Εκρήγνυται η Φύση μέσα του, μετά από μια κανιβαλιστική μάχη στις Βόρειες Επικράτειες, κατά τη διάρκεια ενός δαιμονικού χορού που τον καταλαμβάνει στο πλαίσιο της χοροεσπερίδας του στρατού για το εφέ στις μάζες. Ανάμεσα σε μαν...

"... Κλείσ’ τα μάτια κι άνοιξε το στόμα". Τα γεμιστά ενός αστικού έρωτα με φόντο την Ολυμπιάδα του 2004. Το βραδινό ενός διορθωτή που βρίσκει παντού λάθη. Η κοτόσουπα μιας άνεργης που γιορτάζει την τελευταία μέρα του κόσμου. Τα κυδώνια σαγανάκι μιας κοπέλας που καίγεται από έρωτα. Η φανουρόπιτα μιας άτεκνης που εύχεται να πιάσει το άπιαστο. Οι γίγαντες ενός ξενιτεμένου με θέματα γιγαντισμού. Τα αυγά μάτια κάποιας που διαθέτει το μάτι της ενόρασης. Το βρόμικο της καντίνας και της λάθος επιλογής. Το μωσαϊκό μιας μάνας που δεν θυμάται πόσο κάνει επτά επί οχτώ....

Ο ταχυδρόμος Ποντίκης ξεκινάει τη μέρα του πρωί πρωί όπως πάντα. Μόνο που σήμερα δεν παίρνει το φορτηγάκι του αλλά ένα διαστημόπλοιο! Περνάει από τη χώρα των ζαχαρωτών, συναντάει γοργόνες και τέρατα, ταξιδεύει βαθιά στον βυθό της θάλασσας και ψηλά στον ουρανό. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τον ταχυδρόμο Ποντίκη ώσπου να αδειάσει το καροτσάκι του!

Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου. Σκοτάδι πίσσα. Να λοιπόν που βλέπω έναν εφιάλτη τρομακτικότερο απ’ όσους έχω δει μέχρι τώρα. Δεν μπορώ να ξυπνήσω. Το σώμα μου δεν υπακούει σε καμία κίνηση. Είμαι ξαπλωμένος σε κάτι σκληρό και παγωμένο. Θα μπορούσε να είναι ένα κρεβάτι νεκροτομείου. Αυτό είναι... Έχω πεθάνει! Σε όνειρο ή στην πραγματικότητα; Πρόβα θανάτου ή πρεμιέρα; Θα δείξει. Να! Η μυρωδιά της φορμόλης τρυπώνει στα ρουθούνια μου. Στάσου, φίλε, δεν είναι φορμόλη! Την ξέρω καλά αυτή τη μυρωδιά. Είναι ουίσκι! Ουίσκι και σκοτάδι πηχτό. Κι ένας πόνος σαν τρένο που έρχεται από...

Η μέρα τελείωνε. Τα μυρμήγκια σταματούσαν πια να κουβαλούν τις προμήθειές τους, το αηδόνι συγύριζε τη φωλιά του κι ο βάτραχος χωνόταν στον παλιό κουβά του κήπου να περιμένει το ξημέρωμα. Ο δίσκος του ήλιου χαμήλωνε σιγά σιγά και το φεγγάρι ετοιμαζόταν να κάνει την εμφάνισή του. Το τραγούδι των σπουργιτιών συνόδευε τον ήχο μιας καμπάνας, που σήμαινε την ώρα του ύπνου. Ένα βιβλίο για παιδιά που δεν βιάζονται και πολύ να πάνε για ύπνο!

ΤΟΠΙΑ ΞΑΝΑ Ένα παιδί σαν παρεκκλήσι ήταν. Σαν κόγχη τυφλή χωρίς φως. Παντού ζωγραφισμένος και γραμμένος παντού και αναρριχητικός. Το σώμα του ήταν γραμμένο σε ζεστό τοίχο. Ήταν ζωγραφισμένο και ζεστό σαν τοίχος μοναστηριού. Κάθισε κάτω στην γη. Ένα παιδί σαν τοίχος χωρίς πρόσωπο ήταν, γιατί το πρόσωπό του ήταν δανεικό και γραμμένο με ακατανόητα σημεία και τέρατα. Άηχο κάθισε κάτω στην γη και λύθηκαν όλα τα χρώματα που δεν ήταν για αυτόν ποτέ. Ποτέ δεν ήταν για μένα τα χρώματα, σκέφτηκε. Σαν πελώριο διάφανο δάκρυ φυσούσε ένας αέρας κυπαρισσιών. Σαν των ζωγράφων ή...

Ο Ζαφείρης, με τη βοήθεια του Θεού, έχει αναλάβει αμισθί τη φροντίδα των μοναχικών ηλικιωμένων κυριών της γειτονιάς, της Δόμνας και της Φωτούλας. Ώσπου μια μέρα ο Μπάμπης βαράει δυνατά την πόρτα του πάνω διαμερίσματος και φεύγει, το μωρό πατάει τις τσιρίδες, η μάνα του τρέχει αγχωμένη στη δουλειά για να καλύψει ένα λάθος της, και η ισορροπία χάνεται. Στην οδό Φιλελλήνων οι ήρωες περπατούν πάνω κάτω δοκιμάζοντας την αντοχή των κρασπέδων. Ανιχνεύουν τις πράξεις τους στα όρια τους, αναζητώντας αιτίες και συνέπειες. Η μάνα, η μάνα-Εκκλησία, η μάνα-Ελλάδα, η μάνα-Ευρώπη, η...

Το πολύπλοκο ψηφιδωτό της ελληνικής οινοποιίας, μέσα από τα πορτρέτα πάνω από 100 σημαντικών Ελλήνων οινοποιών. Ένα εξαιρετικά χρήσιμο δώρο για όλους εκείνους που αγαπούν το κρασί.